Lo ferm voler qu'el còr m'intra

by Arnaut Daniel

Lo ferm voler qu’el còr m’intra
No’m pòt ges bècs escoissendre ni ongla
De lausengièr qui pèrd per mal dir s’arma ;
E car non l’aus batr’ ab ram ni ab verga,
Sivals a frau, lai ont non aurai oncle,
Jausirai jòi en vergièr o dins cambra.

Quand mi sovén de la cambra
Ont a mon dam sai que nulhs òm non intra
Ans me son tuch plus que fraire ni oncle,
Non ai membre no’m fremisca, neis l’ongla,
Aissi com fai l’enfas denant la verga :
Tal paor ai no’l sia tròp de l’arma.

Del còrs li fos, non de l’arma,
E consentís m’a celat dins sa cambra !
Que’ plus mi nafra’l còr que còlps de verga
Car lo sieu sèrs lai ont ilh es non intra ;
Totz temps serai ab lieis com carns et ongla,
E non creirai chastic d’amic ni d’ncle.

Anc la seror de mon oncle
Non amèi plus ni tant, per aquest’ arma !
Qu’aitan vesins com es lo detz de l’ongla,
S’a lieis plagués, vòlgr’èsser de sa cambra ;
De mi pòt far l’amors qu’ins el còr m’intra
Mielhs a son vòl qu’òm fòrtz de frével verga.

Anc florí la seca verga
Ni d’En Adam mògron nebot ni oncle,
Tant fin’amors com cela qu’el còr m’intra
Non cug fos anc en còrs ni eis en arma ;
Ont ilh estei fòrs en plaç’ o dins cambra,
Mos còrs no’s part de lieis tant com ten l’ongla.

Qu’aissí s’emprén e s’enongla
Mos còrs en lei com l’escòrç’ en la verga ;
Qu’ilh m’es de jòi tors e palatz e cambra,
E non am tant fraire, parent ni oncle :
Qu’en paradís n’aurà doble jòi m’arma,
Si ja nulhs òm per ben amar lai intra.

Arnautz tramet sa chançon d’ongl’ e d’oncle,
A grat de lieis que de sa verg’ a l’arma,
Son Desirat, cui prètz en cambra intra.