La parobola del Figliol Prodigo LMO/53
Esempi del dialet de Maran[edit]
Un om a gh'ha biö dü matai.
Al sgónd l'ha dii a su par: “Par, dem la parta dla roba ch'am tóca a mì!” e lü gh'ha fai al parti.
Dopo poch giornai, fai sü 'n fagot ad tüt, al mataa pisnin l'è andai int un pais lontan, e là l'ha consümà tüt al fat sö.
E dopo d'avé mangià tüt, gh'è stai 'na gran caristia, e lü l'ha cmanzipià a végh dabsögn.
E l'è andai e s'è matü in cà d'un scior da cul pais, che l'ha mandà a la so massaria a cürè i porscei.
E a gh'eva voja d'impinì la panscia 'd giandli ch'i mangiavan i porscei e anzün agh an dava.
Alóra, fai giudizio, l'ha dii: “Tücc i sarvitói in cà 'd mu par i vivan int la bondanza, e mì i mor ad fam!
I 'm farò coragg, e i andarò da mu par; par, i 'gh zirò: Par, ho fai 'na futa contra 'l Signor e contra vü;
adess i merto mia 'd vess ciamà vöst mataa; tgnìm in cà cóme vün di vöst sarvitói”.
L'è 'lvà sü e l'è andà da su par. E quand l'eva ancora lontan, su par a l'ha vüst e a gh'ha 'vü compassion; e gh'è andà incontra, e a gh'ha bütà 'l brasci al cöl e a l'ha basà.
E al mataa a gh'ha dii: “Par, ho fai maa e contra al Signor e contra vü, e adess i merto piü ad vess ciamà vöst mataa”.
E al par l'ha dii ai sarvitói: “Prest, tirè fora 'l vistì püssee bé e matìgal sü, matìgh l'ané int al dii e al scarpi 'n pè.
E andè a tò al manzö püssee grass e ch'as mangia e a 's staga alegar!
Perchè cóst mè mataa l'eva mört e l'è risüscità, l'eva pardü e l'è trovà” e hann cmanzà a stè legar.
Al mataa prüm l'eva int i chimpi, e quand l'è tornà e l'è stai a riva a cà sóga, l'ha sintü a sonì e balè.
E l'ha fai segn a ün di sarvitoi, a gh'ha ciamà che roba l'eva.
E lü l'ha rispondü: “L'è gnì a cà tö fradé, e tu par l'ha mazzà 'l manzö püssè grass, parchè l'ì gnü a cà san”.
E lü l'è andai in corla, e al voreva mia andè in cà; e al par alora l'è andà fora, e s'è matü a praghèl.
Ma lü l'ha rispondü e a gh'a dii a su par: “Inn tanci agn che mì i 'v fass al sarvitóo, e j'ho mai disübidì e i m'ii mai dai un cravin par fè la marenda con i mè amisi.
Ma parchè l'è gnü a cà óst vöst mataa, ch'l'ha mangià tüt al fat sö com al fumni ad mala vita (com al pütani), ii mazzà par lü al manzö püssee grass.”
Ma 'l par al gh'ha dii: “Mataa, tì t'è sempar stai con mì, e tüta la roba meja l'è tüta tóga;
L'eva pena 'nca giüsta da stè legar, ad divertìss, perchè óst tö fradé l'eva mört e l'è risüscità, l'eva pardü e a s'è truvà”.
(Antonio Rusconi, I parlari del Novarese e della Lomellina, 1878)