La parobola del Figliol Prodigo LMO/52

La parabula del Fiö Trasun in del dialet de Maciola

Un om al gh'iva düi matai.
Una bota 'l püssee picin l'ha dicc al pupà: "Pupà, dam la part ch'am tóca par eredità!" e al pupà l'ha dacc la sò part ai düi matai.
Da là a poch temp al mat püssee gióvan l'ha rabajaa sü la sò roba e l'è 'ndaa in pais dalungg, e tra la góla e a fà 'l lissón e andà a mengh, l'ha consümaa tüt.
E dop che lüi l'eva facc fòra tüt, in quel pais l'è 'gnüva una gran carastia, e tant grossa che anca lüi s'ha santii 'n basögn.
E inlóra l'è andaa a ciarcà da lavór da quëla gent, e vün l'ha biüü compassión e al gh'ha dicc: "Veitu püra!" e l'ha mandaa a vardà i söi pörch.
E al puvrin l'è 'gnüü in tal stat ch'al desiderava da scaciàss la fam cum al giand ch'a mangiava i pörch, ma 'gh na davu gianch mia du quëi là.
In tanta miseria l'ha pansaa al sö stat e l'ha dicc int al sö còr: "Quincc ch'i lavuru par mè pari i gh'hann pan e put fin ch'i vòlu, e mì i mòr mezz da la fam!
Vöj andà da mè pari a ciamàgh pardon e 'gh dirò: O car pupà, j'ho ofandüü al Signór , j'ho ofandüü vüi;
Pardoném! Mì sum piü degn ch'im tignì par fiöl, a 'v pregh che almanch i 'm tignéissi par servitur.".
E dop 'stu bon sentiment l'è tornaa dal sö bon pari. E al pari, ch'l'eva tanta vòja da vëgal, a l'ha cugnuss da la lungg e gh'è dolüü al còr e gh'è andaa in obbia e quand l'è stacc visin gh'ha tracc i bracc al cöl e l'ha basaa.
E al fiöl, inlóra: "Car pupà, 'ho ofandüü al Signór, j'ho ofandüü vüi; Pardoném! Mì sum piü degn ch'im tignì par fiöl";
Ma 'l pari a 's volta a ciamà i servitur e al comanda ch'i portu la vestimenta pü bela e ch'i vestu al sö mat, ch'i 'gh bütu un anel int al digh e ch'i la càussu con un bel para 'd ciavät.
"E andee a tò un manzöl int la cassina, e mazzumal e fuma sü 'n bel disnà e stuma alegar!
Oh, sì, stuma alegar, perchè quëst mè car mat che cradeva gnanch ch'al füss piü viv l'è ancór viv, a l'eva pardüü e sum cuntent ch'è ancór 'gnüü a cà" e a s'hann matüi a fà una gran legria.
Int ustu temp al fiöl püssè grand l'eva fòra in di cämp, e int al gnend a cà al sent a sonà e balà.
Inlóra a gh'ha ciamaa da un servitur: "Quël gh'è ad növ a cà mëia chi fä ussì fracass?"
E al servitur agh raspónd: "Ti see nuta? È 'gnüü a cà tò frel, e al pupà par la contantezza l'ha mazzaa un bel manzöl, e stann alegri insëma perchè l'ha 'ncóra vist viv e san".
Ma a quësta bela nòva lüi l'è 'gnüü rabiaa e al voleva andà nuta in cà. Inlóra l'è 'gnüü fòra 'l pari a pragàl.
Ma inlóra lüi l'ha rispondüü al pari: "Mì i capiss nuta: i gh'è già tincc agn che mì i lavór in quësta cà, e v'ho mai dacc nün disgüst, e vüi gianca una bota a m'ii mazzaa un iöl par fàm stà alegar cum i mè compägn;
e quëst fiöl ch'l'è sempar stacc via a fà 'l balandrón, e adess ch'al vëgn a cà lüi, i lo fee stà alegar cum un bel manzöl!"
E al pari agh dis: "Mè car fiöl, tì t'è sempar a cà cum mì, e tüta la roba mëia l'è roba tóva;
Ta vighi bëgn inlóra ch'l'era giüsta fà un poo ad legria insëma a tücc, perchè quëst povar mat a l'era un pezz ch'a l'ho vist piü e cradeva ch'al füss biüü mort, e l'ho ancór trovaa".

(Antonio Rusconi I parlari del Novarese e della Lomellina, 1878)