La parobola del Figliol Prodigo LMO/5

Una parabula

Un omen el gh'avea döi fiöi.
E 'l plù gioven de quii al gh'ha dit al pà: "Pà, dam la part de roba che me toca!" e lù al gh'ha spartii la roba.
E poch dì dop, mess insema tot, al fiöl plù gioven l'è gii in un paes lontan, e lì l'ha sciolt al fat sè a far al putaneir.
E dopo che l'ha 'vuu consumà tot, l'è vegnii fora una gran penuria in quel paes, e l'ha scomenzaa a sentir la miseria.
L'è gii e 'l s'è metuu con un de quii de quel paes, che l'ha mandaa for in un sè lögh a past coi porcei.
E 'l desiderava de impieniss al sè ventru de li gianda che i mangiavan i porcei, ma nigun i ghe 'n davan.
Ilora, tornaa in sé stess, l'ha dit: "Quancc loränt in baita del mè pà i gh'han pan finché i 'n volen, e mì crapi de la fom!
Toröi sù e varöi col mè pà e ghe diröi: Pà, hei fäit mal contra 'l Signor e vers a tì;
Né som plù degn d'esser ciamaa tè fiöl: acetum come un di töi loränt".
E l'ha tölt sù e l'è vegnii del sè pà. Quand che l'era anmò de lontan, al sè pà a l'ha veduu e 'l s'è movuu a compascion, al gh'è cors incontra, al gh'ha butaa i bräcc al col e a l'ha basgiaa sù.
Ilora 'l fiöl al gh'ha dit: "Pà, hei fäit mal contra 'l Signor e vers a tì; no som plù degn d'esser ciamaa tè fiöl".
Ma 'l pà al gh'ha dit coi servitor: "Portà de longh al plù bel vestii, e metédighel adoss, dàdigh un anè in deit e calza e scarpa in di pee;
e menà cià un vedel ingrasciaa, e mazzàdel; mangemes e stemes alegri;
perchè 'sto mè fiöl l'era mort e l'è resuscitaa; al s'era perduu e l'è trovaa". E i han scomenzaa a godèssela.
Intant al fiöl magior l'era fora per i camp e, in del vegnir aprös a baita, l'ha sentii a sonar e cantar.
E l'ha ciamaa un dei famej e 'l gh'ha domandaa cosa che l'era 'sta roba.
E quest al gh'ha dit: "L'è vegnuu al tè fradel e 'l tè pà l'ha mazzaa un vedel ingrasciaa perchè l'è tornaa san e salv".
Ilora l'ha ciapaa la rabia e 'l voleva plù ir int in baita. Intant l'è vegnii de fora 'l pà, e l'ha scomenzaa a cercàl.
Ma lù, respondend, al gh'ha dit al pà: "Eco, l'è tant temp che te servi, e no t'hei mai disubedii; e no te m'asc mai däit gnanca un cabret per godèmela coi mè amis;
ma apena che 'sto tè fiöl, che l'ha magliaa tot al fäit sè coli putana, l'è vegnii, t'asc copaa per lù 'n vedel ingrasciaa".
Ma lù al gh'ha dit: "Fiöl, tì' t'esc sempri con mì, e tot quel che gh'hei mì l'è tè.
L'era ben necessari de mangiar e bever e star alegri, perchè 'sto tè fradel l'era mort e l'è tornaa viv; l'era perduu e l'è trovaa".
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 40