La parobola del Figliol Prodigo LMO/48

La parabula del Fiö Trasun (versiun muderna)

Un òman al gh’aveva dü fiöi.
E ‘l püssee giuin a gh’ha dii cunt al sò pà: “Senta papà, dàm cul ch’am tuca!” e ‘l papà a gh’ha dai la sò part.
Un quai dì dòpu, al fiö püssee giuin l’è fai sü ‘l fagòt e l’è ‘ndai fin a cà dal diaul, indua l’è fai fòra in goga e migoga.
E dòpu che lü s’ha mangiaa fòra pròpi tüt, gh’è ‘gnüü inta cul paes ‘na gran caristia e lü l’è cuminciaa a vèdla grisa e a fà dla fam.
E alura l’è ‘ndai a lavrà par un fitaul dal post, ch’a l’ha mandaa ‘nt la sò cassina a cürà i purscee.
Lü a gh’aveva suta ‘na sgajusa ch’l’avria mangiaa anca i giandli di purscee, ma nissüna agh na dava.
Alura lü ‘l gh’ha pensaa sü e s’ha dii tra da lü: “E pensà ch’i famèj dal mè papà i gh’han dal tüt e mì ‘nveci chinsì i mòri dla fam!
Sarà méj ch’i turni a cà méa e ch’i ‘gh disi al mè vecc: Papà, i son capii d’avé sbagliaa cuntra ‘l Signur e cuntra da tì;
Mì i meriti pü da vess al tò fiö; pijam a lavrà almen ‘me vün di tò manzulee”
Alura l’è fai sü i sò strasc e s’ha ‘nviaraa par andà a cà. L’era ‘ncura distant ch’al sò papà l’ha cugnussüü sübit, a gh’ha ‘vüü cumpassion e gh’ha curs incuntra, l’ha brasciaa sü e l’ha basaa.
Al fiö a gh’ha dii: “Papà, mì i v’hò ufendüü, tì e ‘l Signur; e i meriti pü da vess al tò fiö”.
Ma ‘l papà s’ha miss a vusà: “Gent! Sgagiv! Purtì chì la müda püssee bela e vistìl, mitìgh sü ‘n bel anel e ‘n bel para da scarpi növi!
E purtì fòra ‘l videl püssee grass e massìl! Mangiuma e fasuma tüti ‘nsema ‘na bela festa cunt una gran paciada.
Parchè ‘stu fiö, che par mì l’era mort, l’è risüscitaa, mì l’avevi perdüü e ‘dess l’hò truaa ‘ncura”. E tüti i hin cuminciaa a mangià e bev.
Intant, l’altar fiö, ch’l’era fòra ‘nt i camp, turnand a cà l’è sintüü tüt astù burdel.
L’è fermaa ‘n famèj e gh’ha ciamaa cuss l’è ch’al gh’era capitaa.
E cul là a gh’ha dii: “L’è turnaa a cà ‘l tò fradel e ‘l tò papà l’è massà ‘l videl püssee grass par festegiàl”.
Ma a lü a gh’ha ‘gnüü ‘l fut e l’è mia vursüü ‘ndà denta. Alura ‘l sò papà l’è ‘gnüü fòra lü a ciamàl.
Ma lü a gh’ha rispundüü: “Senta, papà, i hin tanti ani ch’i lauri par tì e t’hò sempar dai a trà in tüt, e tì ti m’hee mai dai gnanca ‘n cravin par pudé mangiàmal insema ai mè amis
E ‘pena ‘l tò fiö, ch’a n’ha fai pegg che Bartold e s’ha mangiaa fòra tüt cunt i batuni l’è turnaa ‘ndrera, tì ti gh’heet massaa ‘l püssee bel videl dla stala!”
E lü a gh’ha dii: “Car al mè fiö, dam da trà, tì ti seet sempar astai ‘nsema a mì, e tüt cul ch’al gh’è chì l’è tò.
A ‘s duveva ben fàgh festa par vess cuntent, parchè ‘l tò fradel par mì l’era mort e l’è turnaa a viv, a s’era perdüü e a l’è stai ritruvaa”.

(Carlo Turri, "Grammatica del dialetto novarese”, pag. 219-220)