La parobola del Figliol Prodigo LMO/47

La Parabula del Fiö Trasun

Un om al gh'eva düi matai.
E 'l piü giuvnu 'd lur l'ha dit al pari: "Pari, dami la part di beni ch'am tuca!'" e 'l pari l'ha spartii tra lur i beni.
E dopu poch gjurnai, al mat piü giuvnu, rigulaa 'l fagot, l'è andaa in luntan pais, e laiscì a s'è bütaa sül verd vivend da lipadiun propio dal tüt.
E dopu ch'l'ha fat fora tüt al fat sö, è 'gnüü 'na gran caristia intu cul pais; a cul püntu l'ha cmenzaa a 'vèi de bisögn.
L'è andaa e al s'è metüü insëma un de cui ch'i stavu in cul tal pais, ca l'ha mandaa int i söi camp fora cum i purcei.
E lüi al bramava da impìssi la pël cum la pastüra ch'i mangjavu i purcei, ma inciüm i 'gh nu davu.
Donca, fat ben i söi cünt, l'ha dit iscì: "Quancji sarvitui ad mè pari i gh'han biscì dal pan, e mì i mor da fam!
I 'm tujarö sü e m'andrö da mè pari e i 'gh dirö: Pari, j'hö falaa cuntra 'l Ciel e denai de tì
e sun piü gnianca degn da sì ciamaa tö fiö; fami cumè un di tö massei".
Donca lüi al s'ha tujat sü e l'è 'gnüü da sö pari. E, quand l'era incù luntan, sö pari a l'ha vist e l'ha 'biüü cumpassiun. E l'è curs e 'l gh'ha bütaa 'l braci al cöl e l'ha basaa.
E 'l mat l'ha dit a sö pari: "Pari, j'hö falaa cuntra 'l Ciel e denai de tì e sun piü gnianca degn da sì ciamaa tö fiö".
Ma 'l pari l'ha dit ai söi sarvitui: "Purtee chilò la piü bëla vësta e vestìlu sü e mëtìghi l'anel int al dii e i scarpi in pee.
E menee fora 'l manzö ingrassaa e mazzélu, e mangjuma e stuma sü 'legri!
'St mè mat ciov dì l'era mört, e l'è turnaa a 'gnì viv; l'era perdüü e l'ha truvaa". E i s'hin metüi a fä fësta.
Ma 'l mat prüm da lui l'era in campagna; e, 'gnend a cà, quand l'è stat riva, l'ha sëntüü sunä e balä.
Tiraa int un cantun un di sarvitui, l'ha cjamaa qual l'ëra cul mastal.
E lüi l'ha dit: "È turnaa tö fradel e tö pari l'ha cupaa 'l manzö grass, parquè l'ha pudüü 'vèilu san e salv".
Ma lüi l'ha cjapaa la musca e l'ha vursüü nä dint nut; al parquè sö pari l'è 'gnüü fora e lu prëgava a nä dint.
Ma rispondend l'ha dit al pari: "Eco, già da tant agn mi 't serviss, e sapiötlu mì, j'hö 'n mai disübidii a 'n tö urdon. Epüra t'ha mai mai dat un cravió ch'i stass sü 'legru cum i mè amis.
Ma quand st'tö fiö, ch'l'ha mangjaa 'l tuv sustanzi cum al lambarci, l'è 'gnüü, tì ta gh'hai mazzaa 'l manzö grass".
E lüi al gh'ha dit: "Fiö, tì t'ei sempri 'nsëma a mì, e tüt al mei robi hin tui.
Donca convegneva a fä festa e stä sü 'legri, parquè 'st tö fradel l'era mört e l'è turnaa a 'gnì viv, l'era perdüü e l'è stat truvaa".

(Antonio Rusconi, I parlari del Novarese e della Lomellina, 1878, pag. 24)