La parobola del Figliol Prodigo LMO/39

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search

La Parabula del Fiö Trasun in del dialet de Amen[edit]

Antonio Rusconi, I parlari del Novarese e della Lomellina, p 73

Un oim l'ha 'vüü düi fiöi.
E 'l pü sgióvan ad lor l'ha dicc al pà: "Pà, dèm la part dla sostanza ch'am tóca!" e 'l pà l'ha divis fra lor la sostanza.
Dop poch dì el pü sgióvan l'ha tiraa insema tüt e l'è nacc in paes lontan, e l'ha mangiaa la sostanza vivend da baraba scialandla.
Dop d'avé mangiaa tüt, l'è 'gnüa 'na gran caristia da cui part, e lüi l'ha comenzaa a 'végh bisögn.
Alora el s'è racomandaa a 'n sciur di cui sit, che l'ha mandaa in la sóva vila a cürà i porscei.
E l'avréss mangiaa volontera i giand che mangiavan i porscei medesim, ma nissün gh'an dava.
Alóra, tornà in sé, l'ha dicc: “Quanci servitór in cà 'd mè pà gh'han pan di piü, e mì chiquì mòr d'fam!
M'auzarò e narò da mè padar, e 'gh dirò: Pà, ho manca contra 'l ciel e contra 'd tì;
già sóm piü degn d'essa dicc tö fiöl, tratam cóme vün di töi servitór”.
E 'l s'è tòcc sü e 'l s'è invià vers al pà. E 'l pà l'ha vist ch'l'era ancóra lontan, el gh'è cors incontra, al gh'ha miss i brasc al col e l'ha basà.
E 'l fiöl gh'ha dicc: “Pà, ho mancà contra 'l ciel e contra 'd tì; a sóm piü degn d'essa ciamà tö fiöl”.
E 'l pà ai servitór: “Prest, tiré a man al vistì püssè 'd valór, e mitìgal adoss, mitigh sü l'anel e i brochit ai pei.
Porté scià un videl grass, mazzél e mangióma e stóma alegar;
parchè 'sto mè fiöl l'era mort e l'è risciüscità, l'era pardü e 'l s'è trovà”. E han prinzipià a stà alegar.
El prim di fiöi, ch'l'era in campagna, ritornad e avisinandas a la cà, l'ha santì i concert e la festa.
E l'ha ciamà a vün di servitór coss l'era.
E 'l servitór l'ha rispost: “È tornà vost fradel e vost pà l'ha mazzà un videl grass parchè l'è tornà san”.
E lüi 'l s'è ofes e 'l voreva mia intrà; al pà donca l'è gnü fora, l'ha comenzà a pregàl.
Ma lüi l'ha rispost al pà: “Inn già tanci agn ch'at servi, t'ho sempar übidì e ti m'é mai dacc un cravet da godèm coi mèi amis.
Ma 'dess ch'l'è gnü cóst tö fiöl ch'l'ha mangià tüt al facc sö con fóman da mónd, t'é mazzà par lü el videl grass”.
E 'l pà gh'ha rispost: “Fiöl, tì t'è sempar con mì, e tüt cól ch'i gh'ho l'è tö;
ma l'era giüst da fà un disnà e da stà alegar, parchè 'sto tö fradel l'era mort e l'è risciüscità, l'era pers e 'l s'è trovà”.

(Antonio Rusconi, I parlari del Novarese e della Lomellina, 1878)