La parobola del Figliol Prodigo LMO/33

La parabola del Fioeu Trason

Un òm a l'avìa doi fieui.
Col pì giovo l'ha dit a sò pare: "Dème la parte dij beni che am toca!" e chiel ëd coj beni l'ha faine doe part.
E dë lì a pòchi dì ël fieul pì giovo, butà anse tut col ch'a l'avìa tirà di sò beni, s'è andasne ant un paìs lontan e là, mnand una vita ossiosa e lussuriosa, a l'ha dilapidà ël fat sò.
E dòp d'avèj consumà tut lo ch'a l'avìa, venìa ch'ant col paìs a-j nassù na famin-a dle pì fere, e che chiel comensa a manché dël necessari.
E s'è dasse ardriss e s'è agiustasse al servissi d'un sitadin ëd col paìs, ch'a l'ha mandalo a na soa cassin-a con l'impiégh d'ëmnè i pòrs an pastura.
E a desiderava d'empisse la pansa ëd coj agiand istèss ch'i pòrs a mangiavo; e j'era gnun ch'a-j portèissa.
Ma anfin, antrà 'nt se stèss, l'ha dit: "Quanta gent salarià a cà ëd mè padre l'ha ëd pan an abondansa, e mi i son sì ch'i meuiro ëd fam!
L'é temp ch'i 'm leva dë sì e ch'i vada dë mè padre e ch'i-j dìa: Padre, mi i l'heu pecà contra ël siel e an vòstra presensa;
I son pì nen degn d'esse ciamà vòst fieul; acième com un dij vòstri servitor".
E, alvandse su, l'é vnù dë sò padre. Ma già stë pòvr fieul trovandse giumai vsin a la cà ëd sò padre, chiel-sì l'ha vdulo e, pià dë la compassion, j'é coruje ancontra, l'ha ambrassalo e basalo.
E 'l fieul j'ha dije: "Padre, mi i l'heu pecà contra ël siel e an vòstra presensa; son pì nen degn d'esse ciamà vòst fieul".
Ma sò padre l'ha dit aj sò servitor: "Tirè subit fòra la vèsta pì pressiosa e butèila; buteje sò anèl ant ël dì, causseje ij stivalèt!
E mnetne sì un vitèl bin grass, masselo e fè ch'la cusina a branda, ch'a-j sia un disné e un tratament dë nòsse.
Përché sto mè fieul l'era mòrt e l'è tornà a vive; s'era perdusse, e l'heu tornà a trové". E 's son butasse a tàola.
Ma ël fieul pì vèj grand l'era an campagna; e vnend vers cà, quand a s'è stane vsin, l'ha sentù ch'as sonava e ch'as balava.
L'ha ciamà un di servitor e a l'ha interogalo dël përché 'd cla novità.
E chiel sì j'ha dije: "Vòst fratèl l'é vnù e vòst padre l'ha fàit massé un vitèl bin angrassà përché l'ha ricuperalo san e salv".
A ste paròle sì l'é andàit an còlera, a volìa pì nen antré ant cà. Për lo sò padre, sortend chiel istèss, a s'è fasse a preghelo ëd vorèj antré.
Ma ël fieul, rispondend-je a-j ha dije: "Son tanti ani ch'iv servo e l'heu mai trasgredì un dij vòstri ordin, e voj m'avì mai dame un cravòt dë fé un ragosìo con i mè amis.
Ma apena vnù sto vòst fieul, ch'a l'ha divorà ël fat sò con dë fomne 'd mala vita, ì fàit massé për chiel un vitèl bin angrassà".
Ma ël padre a-j ha dije: "Mè car fieul, ti 't ses sempre con mi, e tut lo ch'a l'é mè, l'é tò;
Ma bsognava dé un gran past e fé na argioisansa, përché tò fratèl lo chërdìa mòrt e l'heu tornalo a vede viv; l'avìa perdulo, e l'heu tornalo a trové".
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 505