La parobola del Figliol Prodigo LMO/3
La parabola del Fiœ Strason[edit]
Un zert om avè dû fiû.
E al più pzein 'd questi dess al päder: "Pä, dam la mì part dla roba che 'm toca!" e ló 'j partè la roba.
E dop nen pur assä dé, mess insem agn cosa, l'andò vì 'nt un paieis luntän, e là 'l strussiò la sò roba, vivend da trop murbein.
E dop ch'l'av strussiä tut, al vgnè una gran carestì in quel paieis, e ló cminzò a truvärs in bisogn.
E l'andò e al s'mess al servezzi d'un ztadein 'd quel paieis, e quest al mandò int un sò lugh a badär ai purzî.
E l'aveva vuja d'impirs la sò pänza 'd quel iand ch'i purzî magnäven, e 'nsun j'in däva.
Intant, pensand mej ai fat sù, al dess: "Quanti garzon in cà 'd mì päder i han dal pän d'avanz, e mè què intant a mor 'd fam!"
A turò su e s'andarò da mì päder e a 'j dirò: Pä, a i ho fat un gran tort al Zil e a vò!;
Zà a 'n son più degn d'esser ciamä voster fiol; tulìm cm'un di voster garzon!".
E, tuland su, al vgnè da sò päder. Meinter l'era anch luntän, sò päder al l'hì vest, e al s'muvè a cumpassion, e curendij incontra, al s'ij trè al col, e s'al basò.
E al fiol a 'j dess: "Pä, a i ho fat un gran tort al Zil e a vò!; zà a 'n son più degn d'esser ciamä voster fiol; tulìm cm'un di voster garzon!"
Alora 'l päder dess ai sù servitur: "Prest, tulî fora l'abit mijor e vstîl, e mtîl in did l'anel e i scärp int i pî;
e condusî què un vidèl ingrassä e amazzäl, e fein tantara!
Perchè 'st mì fiol l'era mort e s'è arsussitä; l'era pers, e s'è truvä". E i cminzon a fär tantara.
Intant al fiol più grand l'era in campagna e, vgnand, e avsinands a cà, 'l sintè la sinfunì e i cantur.
E al ciamò un servitor e s'i dmandò cosa fuss quest.
E ló 'j dess: "L'è vgnû voster fradel, e voster päder l'ha fat amazzär un videl ingrassä, perchè 'l l'ha turnä a 'veir san e svelt".
Alora ló s'instizzè e an vleva andär denter. Al päder 'd ló donca, vgnû fora, cminzò a pregärel.
Ma ló, arspundend, dess a sò päder: "Guardè, l'è tant ch'av serev, e mai a i ho dsubidê a un voster cmand, e vù mai m'avî dä un cavrèt da fär una striva con i mì amigh;
ma subit pò ch'è arivä 'st voster fiol, chi s'è magnä tut al sò con del dunazzi, avî amazzä un videl ingrassä".
Ma ló 'j dess: "Fiol mì, tè t'ì semper migh, e tut la mì roba è tò;
intant cunvgneva fär tantara e goder, perchè 'st tò fradel l'era mort e s'è arsussitä; l'era pers, e s'è truvä".
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 224