La parobola del Figliol Prodigo LMO/28

La parabola del Fioeu Trason in del dialett de Alba

Un òm o r'avìa doi fieui.
Ël pì pcit un dì o r'ha dit a sò pare: "Pare, dème ra part ch'a 'm ven!". Ël pare, sentend sosì, o r'ha fat ra part e o r'ha dàje lo chë 'j tocava.
Dë lì a pòch dì, stë fieul r'ha butà tut ër fat sò ansèm e o 's n'è andàsne ant un pais lontan motoben, e ansì là o r'ha sgheirà tut an fè 'l bagordon.
Pen-a ch'o r'ha finì ëd fè andè tut, j'è vnùje 'na gran carëstìa 'nt col paìs, e chiel o r'è stà ridùt a manch pì avèj o necessari për vive.
E l'andè për sërvitó ant cà d'un ëd col paìs; e chiel-sì o r'ha mandàro a 'na soa vila a guarnè ij crin.
Ansì-la o r'avìa manch dra giandër, ch'a dasìo aj crin, bastand dë gh'avèsse ra fam.
Anlora pensand ben ben al sò cas, o r'ha dit an tra chiel: "Ma! Tanti sërvitor ch'a-j è ant cà ëd mè pare i r'han tuti der pan fin ch'i veuro, e mi i stagh sì a murìme 'd fam!
O r'è mèj che m'aussa sù, e che 'm në vaga dë mè pare, e che i diga adritura parèj: Pare, mi i conoss d'avèj mancà contra Nòst Sgnor e contra ëd voj;
Mi i son pì nen degn che voj i 'm ciami për vòstr fieul; tratème 'd mach com'un vòstr sërvitó."
O s'è subit aussàsse e o r'è subit partìsne pr'andè trovè sò pare. Mentre ch'o r'era ancora discòst dë soa cà, sò pare o r'ha 'ntervist, e pijà dra compassion o r'è corùje ancontra, o r'ha ambrassàro e o r'ha basàro.
Alora stë fieul o r'ha subit dìje: "Pare, mi i r'heu mancà contra Nòst Sgnor e contra ëd voj; Mi i son pì nen degn ch'i 'm ciami për vòstr fieul".
Ma ër pare o r'ha subit dat ordin a ra sërvitù ch'o portéisso prest lì ra pì bèla vëstimenta ch'a-j fussa 'n cà, e ch'ha ro vëstéiss subit dë cap a pè, e ch'a-j butéisso r'anèl ant ij dì.
"Andè" o r'ha ëdcò dit, "tirè fòra d'ant ra stala ër pì grass veilèt chë 'j sìa, massèro subit, che veui che fasso 'n arsinon, e che stago aléghër!
Përché mè fieul o r'era mòrt e o r'è risussità; r'avìa perdùro, e r'heu tornàro trovè" e peu tuti i son butàse a tàola.
Ant cost mentre, 'r fieul pì vèj o r'era an campagna, e tornand a cà, quand o r'è stà lì da vsin r'ha sentì ch'a 's sonava e ch'a 's balava.
O r'ha ciamà un dij sërvitor për savèj cosa r'era st'alegria.
Chiel o-j ha ërspondùje: "J'è tornàje sò fratèl, e sò pare o r'ha fat massè un gròss veilèt, e o fa festa përché o r'è tornà a cà san e dispòst"
Sentend sosì, 'sto fieul pì vèj o r'è sautà 'n còlera, e o vorìa pì nen antrè 'nt cà; sò pare, ch'o r'ha savùro, o r'è sortì fòra, e con ëd bèle paròle o r'ha sërcà ëd chietèro.
Chiel però o r'ha dit a sò pare: "Com vala? Mi o r'è da tanti agn che son con voj, e che 'v serv fedelment, e v'heu sempre fat tut lò ch'i m'èi dìme, voj r'èi mai dàme sorament un cravòt d'andè e stè un pòch aléghër con i mè amis.
Ma pen-a ch'o r'è tornà cost vòstr fieul, ch'o r'ha sgheirà tut ër fat sò con ëd fomre 'd cativa vita, r'èi subit fat massè për chiel un grass veilèt."
"Mè fieul" o r'ha rispòst ër pare, "Ti 't sèi sempre con mi, e tut lò che r'heu mi o r'è tò.
Ma o r'è 'dcò giust che stéisso un pòch aléghër e che féisso un pò ëd fèsta për tò frèi, ch'o r'era mòrt e ch'o r'è risussità; r'avìo përdùro e r'oma tornàro a trovè".
(Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 552)