La parobola del Figliol Prodigo LMO/19
La parabula del Fiö Trasun
[edit]
Un òm a l'ava doi fieui;
e 'l pù giovo ëd lor l'ha dit al pari: “O pari, dami al fat mè, ca 'm peul tochèmi!”. E al pari l'ha fat la division.
E pòchi dì dòp al fieul pù picio l'ha rabajà su tut, e as n'è andàsne lontan, e en pòch temp s'è butàsi en malora per fè ad ribòti.
E dòp consumà tut, j'è vnùje ent col pais 'na gran famin-a, e lù l'ha comensà a trovèssi en bsògn.
E l'è andà con un ëd coi paisan, ch'a 'l l'ha mandàlo ant i sò camp a larghè i pòrch.
E lù al desiderava d'empìssi con le scòrse che mangiavo i crin; ma a-j era nen un ch'a-j na déissa.
Ma pensand ai fat sò a l'ha dit: "Quanta gent pagà da mè pari i han dël pan a ròta ëd còl, e mi belechì i crepo ëd fam!
I m'ausrò e i andarò da mè pari e i-j dirò: O pari, mi i hò fat mal avanti a Dio e dnans a voi;
E i merit pù nen d'essi ciamà vòss fieul; fèmi vòss servitor"
Donch ël fieul s'è ausàsse, e l'è vnù da sò pari. E 'ntant ch'a l'era ancor lontan, sò pari a 'l l'ha vdùlo, e j'ha fàje pena. A l'è cors, a s'è campàsse al còl e l'ha basàlo.
E 'l fieul j'ha dìje: "O papà, mi i hò fat mal e contra nòss Signor e 'n fàcia ëd voi; e i merit pù nen d'essi ciamà vòss fieul"
Ma ël pari l'ha dit ai sò servitor: "Portè subit ël vestì pù bèl, e butèlo an neuv da cap a pè, con l'anèl con dë scarpe neuvi;
Anland massè 'l pù bèl vitèl, ch'a peusso mangèlo e stèssni alegar;
Përchè 'sto fieul a l'era mòrt e adèss l'è vivo; a l'era perdù e a s'è trovàsse". E i 's son butàsse tuti a fè gran festa.
Anland ël prim mat a l'era an campagna e, vnènd a cà, essend già visin, ël sent la mùsica e 'l bal.
E ancantà ël ciama a un domestich lo ch'a-j era ëd neuv.
E lù a j'ha dìje: "Ël sò fradèl a l'è vnù a cà e sò pari a l'ha fat massè 'l pù bèl vitèl, përchè ch'a l'è rivà a cà ardì"
'Sta cosa l'ha fàje vnì ël fot, e l'era lì për andèssni. Ma sò pari vnènd ëd fòra a l'ha pregàlo d'ëvnì drent.
Ma lui l'ha dit al pari: "Mi come mi, dòp tanti ani ch'i t'ubidisso, i hò mai avù un cravòt par stème alegar con i amis"
Ma adèss che ist mat, ch'a l'ha sgarà tut ël fat sò con dle pòrche, l'è vnù, voi fèi massè 'l pù bèl vitèl.
E lui l'ha dit: "Car ël mè mat, ti t'è sempar con mi, e tut lo ch'a l'è mè a l'è tò;
Adèss peui a 's dovìa fè festa e stè alegar, përchè 'sto tò fradèl a l'era mòrt e adèss l'è viv; a l'era perdù e s'è trovàsse."
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 527