La parobola del Figliol Prodigo LMO/17
La parabula del Fiö Strasun[edit]
Un zért òm avì dù fió.
Al più pznén 'd 'sti dù diss a sò päder: "Papà, däm la mé purzión dla ròba che 'm sta a mé!" e al 'gh dividè al sò.
E 'n passò miga tant dé che, muciä sù tut, al fiól più cich andò int un paés luntàn luntàn, e là 'l strussiò la sò ròba, vivènd ind i vìzzi.
E quànd l'èb consumä tut, a véns in cól paés una gran caristìa, e lù cminzipiò a patìr la fam.
E l'andò e 'l s'afermò con un zitadén 'd cól paés, ch'el mandò a una sò pussësión a pasclär i nimä.
E l'avìva vòja d'impìrs la pànza 'd chèl giànd ch'a magnäva i pòrch: e nsun gh'i 'n däva.
Alóra, turnànd in sé, al diss: "Quànt servitór in cà 'd mè päder e sguazzn int al pan, e mé ché m'in mór 'd neclénza!
E 'm turò sù, es j'andarò da mé päder es egh dirò: Papà, mé i hò pecä dnanz al zél e dnanz a vó
E 'n son ormäi più dègn d'èsser ciamä vóster fiól; tgnìm cóme un di vóster servitór".
E, tuléndes sù, al véns da sò päder. Mò quànd incòra l'éra luntàn, sò päder le vdì e 'l 's mòss a cumpassión e, sbalzàndegh incóntra, a 'gh trò i brazz al còl e al le basò.
E 'l fiól gh'diss: "Papà, mé i hò pecä cóntr'al zél e cóntra 'd vó; mé 'n són più dègn d'èsser ciamä vóster fiól".
Alóra 'l päder dsì ai servitór: "Prèsti, cavègh fóra 'l più bèl àbit e vestìl, metìgh un anèl in dii e del scärp in pee;
E mnè ché un vidèl apastä e mazzèl, e che magnèm e fèm un prans;
Perché 'st mè fiól éra mòrt e l'è risussitä; al s'éra pèrs e l'è stä catä!" es prinzipiòrën a fär prans.
A 's da mò che sò fiól più grand éra pr'i camp e, vëgnénd in zà, al sintì l'orchèsta e 'l bal.
E 'l ciamò un servitór e 'l ghe dmandò còsa vrìva dir 'st täl còss.
Al quäl gh'rispós: "L'è rivä vóster fradèl, e vóster päder ha mazzä un vidèl apastä in gràzia d'avérel turnä san e sälev".
E ló s'instizzò e 'l ne vrìva brìsa andär dénter. Dònca sò päder, sènd vgnuu fóra, al 's fò a pergärel.
Ma ló in rispòsta 'l diss a sò päder: "Èco, tant an ch'e 'v sèrev e mäi i hò mancä d'ubdìrev, e mäi che m'issi dä un cavrèt da magnär con i mè amìgh;
Mò da dòp che 'st vóster fiól, che ha magnä tut al sò con del zamàr, è vgnuu, j'avii mazzä per ló un vidèl apastä".
Ma ló 'gh diss: "Al mé fiól, té t'iè sèmper mégh, e tut quèl ch'i hò mé l'è anch tò;
Mgnäva bén fär un prans e fär alegrìa, perché 'st tò fradèl éra mòrt e l'è risussitä; al s'éra pèrs e l'è stä catä".
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag.234