La parobola del Figliol Prodigo LMO/16
La parabola del fioeu trason[edit]
Un òm gh'avì du fiö.
E 'l pù zóven 'd lur el dzìss a sò päder: “Päpà, däm la pärta che 'm vèn!”. E 'l päder al ghe spärtì la roba 'd lur.
Poch gióren dòp, el pù zóven al fè fagòt e 'l 's tòs su e l'andì int un paèis luntän, dova el cunsumì tut col che 'l gh'äva in bagordi.
E dop 'ch l'avì dä fèin a tut, a vens una gran carestia in col paèis, e lù el cminzì a trovärs in bsogn.
E 'l 's n'andì e 'l 's miss a servir u zitadein 'd col sit, ch'al la mandì int 'na sò possiùn a fär pasclär i gozèin.
E l'arè 'vù vöja 'd limpirs la pänza dil giändi 'ch magnäva i animäi: e nissón gh'in däva.
Tornä in se stess, el dziss: "Quant servitur in cä 'd mè päder 's buten adree al pän e mì a son chì ch'a mör 'd fam!
A m'älvarò su e andarò da mè päder e a 'gh dirò: Päpà, a i hò fat pcä contra 'l zel e contra 'd vu;
A 'n son pu degn d'esser ciamä voster fiöl. tolìm per vón di voster servitur".
E tolends su al vens da sò päder. Mentr l'era 'ncora lontän, sò päder el l'ha vist, e al 's moss a compassion, e corendgh incontra el 's gh' butì con i brazz al col, e 'l la basì.
El fiöl el ghe diss: "Päpà, a i hò ofeis al zel, e a v'hò ofeis vu. A 'n son pu degn d'esser ciamä voster fiöl"
Alura 'l päder al dziss ai sò servitur: "Portä chì subit el pu bel vistii, e vistìl, e mtìgh l'anel in did e i scärp ai pee!"
E condusì chì al al vitel pu grass, e amazzäl, e magnäma 'legrament.
Perché 'st mè fiöl era mort e l'è arsussitä; l'era pers, e 'l s'è trovä". E i 's missen a magnär alegrament.
A gh'era 'mò al sò fiöl pu grand, int i cämp e int el tornär, quänd el fu vsen a cà, al sintì a sonär e a cantär.
E 'l ciamì vón di servitur e 'l ghe dimandì coss'era chil cosi.
El servitur al 'gh rispondì: "Voster fradel l'è tornä a cä, e voster päder l'ha fat mazzär al vitel ingrassä, perché l'è tornä san e sälv".
Alura a 'gh vens la stizza e 'l ne vreva pu inträr in cä; donca sò päder, 'gnend fora lu, al la cminzì a pergär.
Ma lu, per risposta, al gh' dziss a sò päder: "Guardä: l'è tant ägn ch'a 'v serv, senza mäi dsobdirv, e vu a 'n m'hii mäi donä un cravet da goder con i mè amigh;
E dop che 'st äter voster fiöl, ch'a consumä tut al sò con dil doni 'd mond, l'è tornä a cä, a j'avii mazzä per lu al vitel ingrassä!"
Ma lu al gh' rispos: "Fiöl mè, ti t'è semper stä megh, e tut col ch'i hò l'è tò;
Ma bisognäva magnär alegrament, perché 'st tò fradel era mort e l'è arsussitä, l'era pers e 'l s'è trovä".
(Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti Gallo-Italici, pagg. 240-241)