Lù, el pò andà....
| ←La mia donnetta | Lù, el pò andà.... (1894) by |
Godèmm!→ |
Sent, Giovannin, te parli ciar, sont stuffa
De gódom i tò lunn, i tò brutt fa;
Te me credevet propi inscì martuffa
De no capì che te me vœut pientà?
T'ee voltaa vèlla? A mont! La sia fenida....
Démegh on taj, e gh'è pù nient de dì.
Mi, per me cûnt, s'era giamò pentida
De vess impromettuda al bell primm dì.
Quel tò fà de dandan, de gingiovari,
De vun che gh'ha el bon temp de somenà,
Quel fà de locch, e quel guardà per ari,
Quand te diseva: − párlegh al papà, −
M'han rugaa subet subet, sont sincera,
E in del me cœur hoo ditt: fèmm nient de bon;
Sont nè bella, nè sciora, quest l'è vera,
Me per menamm a spass sbagliee el monton.
Mándem indree i me letter, el ritratt,
El ciondolin cont dent i me cavej,
Che mi faroo altrettant, ma cont el patt,
De non sta pù a tentamm, che già l'è mej.
Cérchen on'altra pur, in sul tò meder....
Varda de fa fortuna, se te pò.
De giavann ghe n'è tant, stassù allegher!....
On galantomm per mi el gh'è anmò.