Jonas

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search

Capítulo 1[edit]

1 Oura beio la palabra de l Senhor la Jonas, filho de Amitai, dizendo:

2 Lebanta-te, bai a la grande cidade de Nínibe, i clama cuntra eilha, porque la sue malícia subiu até mi.

3 Jonas, porén, lebantou-se para fugir de la presença de l Senhor para Társis. I, çcendo la Jope, achou un nabio qu'iba para Társis; pagou, puis, la sue passaige, i çceu para drento del, para ir cun eilhes para Társis, de la presença de l Senhor.

4 Mas l Senhor lançou subre l mar un grande bento, i feç-se ne l mar ua grande tempestade, de modo que l nabio staba la punto de se çpedaçar.

5 Anton ls marinheiros tubírun medo, i clamában cada un al sou dius, i alijórun al mar la carga que staba ne l nabio, para l'alibiáren; Jonas, porén, çcera al poron de l nabio; i, tendo-se deitado, drumia un perfundo sono.

6 L mestre de l nabio, puis, chegou-se l'el, i dixo-le: Que stás fazendo, ó tu que drumes? Lebanta-te, clama al tou dius; talbeç assi el se lembre de nós, para que nun pereçamos.

7 I dizia cada un al sou cumpanheiro: Binde, i lancemos sortes, para sabermos por causa de quien ne ls subrebeio este mal. I lançórun sortes, i la sorte caiu subre Jonas.

8 Anton le deziran: Declara-mos tu agora, por causa de quien ne ls subrebeio este mal. Que acupaçon ye la tua? Donde benes? Qual ye la tua tierra ? I de que pobo sós tu?

9 Respundiu-les el: You sou hebreu, i temo al Senhor, l Dius de l cielo, que feç l mar i la tierra seca.

10 Anton estes homes se enchírun de grande temor, i le deziran: Que ye esso que fiziste? puis sabian ls homes que fugie de la presença de l Senhor, porque el lho tenie declarado.

11 Inda le preguntórun: Que te faremos nós, para que l mar se ne ls acalme? Puis l mar se iba tornando cada beç mais tempestuoso.

12 Respundiu-les el: Lebantai-me, i lançai-me al mar, i l mar se bos aquietará; porque you sei que por mie causa bos subrebeio esta grande tempestade.

13 Antretanto ls homes se sforçában culs remos para tornar l'alcançar la tierra ; mas nun podian, porquanto l mar se iba ambrabecendo cada beç mais cuntra eilhes.

14 Por esso clamórun al Senhor, i deziran: Nós te rogamos, ó Senhor, que nun pereçamos por causa de la bida deste home, i que nun ponhas subre nós l sangue inocente; porque tu, Senhor, fiziste cumo t'aproube.

15 Anton lebantórun la Jonas, i l lançórun al mar; i cessou l mar de la sue fúria.

16 Temírun, puis, ls homes al Senhor cun grande temor; i oufrecírun sacrifícios al Senhor, i faziran botos.

17 Anton l Senhor deparou un grande peixe, para que tragasse la Jonas; i stebe Jonas trés dies i trés nuites nas antranhas de l peixe.

Capítulo 2[edit]

1 I orou Jonas al Senhor, sou Dius, lá de las antranhas de l peixe;

2 i dixo: Na mie angústia clamei al Senhor, i el me respundiu; de l bentre de l Seol gritei, i tu oubiste la mie boç.

3 Puis me lanceste ne l perfundo, ne l coraçon de ls mares, i la corrente de las augas me cercou; todas las tuas óndias i las tuas bagas passórun por cima de mi.

4 I you dixo: Lançado stou de diante de ls tous uolhos; cumo tornarei a mirar para l tou santo templo?

5 Las augas me cercórun até l'alma, l'abismo me rodeou, i las algas se enrolórun na mie cabeça.

6 You çci até ls fundamentos de ls montes; la tierra encerrou-me para siempre culs sous fierrolhos; mas tu, Senhor miu Dius, fiziste subir de la fóia la mie bida.

7 Quando drento de mi çfalecie la mie alma, you me lembrei de l Senhor; i antrou la ti la mie ouraçon, ne l tou santo templo.

8 Ls que se apegan als bones ídolos afastan de si la misericórdie.

9 Mas you t'oufrecerei sacrifício cula boç d'açon de grácias; l que botei pagarei. Al Senhor pertence la salbaçon.

10 Falou, puis, l Senhor al peixe, i l peixe bomitou la Jonas na tierra.

Capítulo 3[edit]

1 Pela segunda vez veio a palavra do Senhor a Jonas, dizendo:

2 Levanta-te, e vai à grande cidade de Nínive, e lhe proclama a mensagem que eu te ordeno.

3 Levantou-se, pois, Jonas, e foi a Nínive, segundo a palavra do Senhor. Ora, Nínive era uma grande cidade, de três dias de jornada.

4 E começou Jonas a entrar pela cidade, fazendo a jornada dum dia, e clamava, dizendo: Ainda quarenta dias, e Nínive será subvertida.

5 E os homens de Nínive creram em Deus; e proclamaram um jejum, e vestiram-se de saco, desde o maior deles até o menor.

6 A notícia chegou também ao rei de Nínive; e ele se levantou do seu trono e, despindo-se do seu manto e cobrindo-se de saco, sentou-se sobre cinzas.

7 E fez uma proclamação, e a publicou em Nínive, por decreto do rei e dos seus nobres, dizendo: Não provem coisa alguma nem homens, nem animais, nem bois, nem ovelhas; não comam, nem bebam água;

8 mas sejam cobertos de saco, tanto os homens como os animais, e clamem fortemente a Deus; e convertam-se, cada um do seu mau caminho, e da violência que há nas suas mãos.

9 Quem sabe se voltará Deus, e se arrependerá, e se apartará do furor da sua ira, de sorte que não pereçamos?

10 Viu Deus o que fizeram, como se converteram do seu mau caminho, e Deus se arrependeu do mal que tinha dito lhes faria, e não o fez.

Capítulo 4[edit]

1 Mas esso zagradou stremamente la Jonas, i el quedou irado.

2 I orou al Senhor, i dixo: Ah! Senhor! nun fui esso l que you dixo, stando inda na mie tierra ? Por esso ye que me apressei a fugir para Társis, puis you sabie que sós Dius cumpassibo i misericordioso, longánimo i grande an benignidade, i que t'arrependes de l mal.

3 Agora, ó Senhor, tira-me la bida, puis melhor me ye morrer de l que bibir.

4 Respundiu l senhor: Ye razoable essa tua ira?

5 Anton Jonas saiu de la cidade, i sentou-se al ouriente deilha; i eilhi feç para si ua barraca, i se sentou debaixo deilha, a la selombra, até ber l qu'acunterie a la cidade.

6 I feç l Senhor Dius nacer ua aboboreira, i fizo-la crecer por cima de Jonas, para que le fizisse selombra subre la cabeça, la fin de l librar de l sou enfado; de modo que Jonas se alegrou an stremo por causa de l'aboboreira.

7 Mas Dius enbiou un bicho, ne l die seguinte al subir de l'alba, l qual feriu l'aboboreira, de sorte qu'esta se secou.

8 I acunteciu que, aparecendo l sol, Dius mandou un bento calmoso ouriental; i l sol batiu na cabeça de Jonas, de maneira qu'el çmaiou, i deseiou cun to la sue alma morrer, dizendo: Meilhor me ye morrer de l que bibir.

9 Anton preguntou Dius la Jonas: Ye razoable essa tua ira por causa de l'aboboreira? Respundiu el: Ye justo que you me enfade la punto de deseiar la morte.

10 Dixo, puis, l Senhor: Tenes cumpaixon de l'aboboreira, na qual nun trabalheste, nin la fiziste crecer; que nua nuite naciu, i nua nuite pereciu.

11 I nun hei de you tener cumpaixon de la grande cidade de Nínibe an qu'hai mais de ciento i binte mil pessonas que nó saben çcernir antre la sue mano dreita i la squierda, i tamien muito gado?