Jeleń a woły

nadpis	Jeleń a woły
awtor	Kito Fryco Stempel
lěto	1869
žrědło	Bramborski Serbski Casnik
licenca	public domain

Jeleń a woły

Ze swojich lĕsnych schowow jeleń wugnany co tawiś se pśed tšochtajucym golnikom, We slepej bojazni do dwora knĕzkego w ned derijo a chowa se we wołarni. Tud k njomu rjaknjo woł:

"Co, chudlas! mysliš se, až how sy pśignaś mogł do smjerśi wĕsteje, a kšyśu cłowjecnem pśirucyś žywjenje?"

Ten žebri pak:

"Njepśerazćo mĕ jano wy. Ja w pšawem casu zasej wuprasnu; a wĕsće žgan, po kuždem dnju ga pśiźo noc!"

Nĕt wołaŕ sena natkajo, njewiźi nic; wša celaź po rĕdu tam chojźi nutś a wen, a žeden nic njewucujo. Mimo tam źo tež cesto zastojnik a nic njewupyta. Ga chopi jeleń južo wołam z wjaselim se źekowaś za dobry schow we casu złem. Tuž jaden wotgroni:

"My tebe žycymy, až wubegnjoš; ale kad ga se pojźo śi gab dejał pśiś ten, kotryž stow wokow ma? Ga padnjo twojo žywjenje do tšachoty!"

A rowno pśiźo knĕz, gaž po wobjeźe ma; a dokulž gano woły ryjne zdachu se, won k žłobje pśistupi:

"Pśec tak mało sena? Pśec lěpjej njezasćelośo? Jo wjele to za was, te pawcyny womjasć?"

Gaž pśeglĕda śo, naraz jelenjowe rogi wupyta. Ned zawołajo celaź sem a kažo jej:

"Tog' zabiś, zwignuś a wuńasć, ab mogł se pjac".

Z tog wuznaj ty: Sam wiźi gospodaŕ we swojich wĕcach nejlěpjej!