Jeleń a woły
| nadpis | Jeleń a woły |
|---|---|
| awtor | Kito Fryco Stempel |
| lěto | 1869 |
| žrědło | Bramborski Serbski Casnik |
| licenca | public domain |
Ze swojich lĕsnych schowow jeleń wugnany co tawiś se pśed tšochtajucym golnikom, We slepej bojazni do dwora knĕzkego w ned derijo a chowa se we wołarni. Tud k njomu rjaknjo woł:
"Co, chudlas! mysliš se, až how sy pśignaś mogł do smjerśi wĕsteje, a kšyśu cłowjecnem pśirucyś žywjenje?"
Ten žebri pak:
"Njepśerazćo mĕ jano wy. Ja w pšawem casu zasej wuprasnu; a wĕsće žgan, po kuždem dnju ga pśiźo noc!"
Nĕt wołaŕ sena natkajo, njewiźi nic; wša celaź po rĕdu tam chojźi nutś a wen, a žeden nic njewucujo. Mimo tam źo tež cesto zastojnik a nic njewupyta. Ga chopi jeleń južo wołam z wjaselim se źekowaś za dobry schow we casu złem. Tuž jaden wotgroni:
"My tebe žycymy, až wubegnjoš; ale kad ga se pojźo śi gab dejał pśiś ten, kotryž stow wokow ma? Ga padnjo twojo žywjenje do tšachoty!"
A rowno pśiźo knĕz, gaž po wobjeźe ma; a dokulž gano woły ryjne zdachu se, won k žłobje pśistupi:
"Pśec tak mało sena? Pśec lěpjej njezasćelośo? Jo wjele to za was, te pawcyny womjasć?"
Gaž pśeglĕda śo, naraz jelenjowe rogi wupyta. Ned zawołajo celaź sem a kažo jej:
"Tog' zabiś, zwignuś a wuńasć, ab mogł se pjac".
Z tog wuznaj ty: Sam wiźi gospodaŕ we swojich wĕcach nejlěpjej!