Humoristische plattdeutsche Charakterzüge aus Lithauen/De Kerchenvistatsjon

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search

Dat wör vör väle Jahre schon,
Uck wört ön Rußland örgendwo
Da ging't enmal recht putzig to.
Zwee Schoole wöre opgetage
Un nu ging't los ant Kinderfrage.

De Lehrer frog nah dit un dat
Un uck dat kleenste Kind wußt wat.
Doch wör de Lehrer kum to End,
Stund op vom Stohl de Superdent.
Em wör de Sach to flott gegange,
De Lehrer kunn de Jung's nich fange.

„Ja, Kinder,“ segt he, „ihr könnt gut,
Wenn euer Lehrer fragen thut,
Nun aber will ich doch mal sehn,
Wenn ich euch frag, wies dann wird gehn.“
So fung he an to examneere.
Doch wat he uck ded äwerhöre,

Af Spruch, af Leed un af Hauptstöck
Dat wör glik da öm Ogenbleck.
Et ging tum Posse alles goot.
Drom docht de Superdent: „Schwernoth!
Die Leute werden schließlich meinen,
Ich kann nichts anhaben den Kleinen.

Wohl gar noch denkt der Lehrer sich,
daß er so prüfen kann wie ich.
Drum frag ich mal den Dümmsten an,
Wo mir der Fang nicht fehlgehn kann.“-
Met apnet Mul un Hängeleppe
Stund ne Mergell da un ded neppe.

Un näwen ehr da stund en Jung,
Dem ute Näs e Droppe hung.
Vört Mul höl he ne Pudelmetz,
Un't wör doch sunne grote Hetz.
„Du Große, hier in meiner Nähe,
Sag, welch' Gebot spricht von der Ehe?“

„Das sechste!“ „Ja, ich seh', du weißt.
Nun sag, was Ehebrechen heißt?
Du weißt's nicht? Nun. So frage ich:
Was ist das? Sei nicht ängstlich, sprich!“
De Superdent zeigt met den Finger
Nah ehre Brost, wo en paar Dinger

Von rode Schleife wöre dran.
„Nun, Mädchen, sprich und sieh mich an!“
„Herr Superdent ich schäme mir,“
Segt de Mergell und glögt wie Für.
„Schweig still! Von dir ich g'nug nun habe.
Vielleicht weißt du es, kleiner Knabe?

Was ist das? Ja, dich meine ich;
Du siehst es ja, ich zeig auf dich!“
Dem Jung dorchfahrt et wie e Bletz:
„Dat's Vadersch ole Pudelmetz,
Denn minem niege kunn 'k nich finge
Un em hüt tum Exam metbringe!“

„Du hast kein' Ahnung vom Gebot.
Vielleicht sagst mir ein Tischgebet?“
Ein Tischgebät - de Jung sinnört,
Als had von sunnt he nie gehört.
„Kind, liebes! Was thut Mutter sagen?
Wenn sie das Essen aufgetragen,

Und ihr euch um die Schüssel setzt?“
„Wi hebbe keinem Schettel jetzt,
Wi äte ömmer utem Topp
De ewige Kartoffelsopp!“
„Schon gut! Was sagt, bevor ihr esset,
Die Mutter, daß ihr's nicht vergesset?“

„Sett wi ons an den Topp heran,
So ranzt de Mutter ons erscht an:
„Nu krätsche Jung's beschmärt sick nich!
Sonst geft et met dem Päserich!“
Dat wör dem Superdent to schnurrig,
Doch lacht he, un wurd nich mal kurrig.