Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien/Negtens: Rut mit de Olsch in de Freuhjohrsluft!

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
<-- Achtens: Nordnordwest – an Bord op best! Hein Godenwind de Admirol von Moskitonien Teitens: De Krieg mit de Wanzen -->

De Mondag harr een bannig Arbeitsgesicht achter de Admirolitätsstroot: Hein un Anna Susanna stelln de ganze Wohnung op den Kopp, nehmen de Biller von de Wannen, packen allns tohop un moken allns fort Uttrecken to Schick. Dat koß veel Sweet bi de Warms, ober se weurn bet Middag doch temlich schier.

De Seilmoker mok een Gesicht, as wenn he den Kors verlorn harr. Em dän all de Hoor op den Kopp weh, he harr ok de ganze Nacht nich slopen kunnt. He keem un keem nich öber de harmonikonsche Grogreis von Hamborg bet Dübelsbrügg weg un schüddel sik jümmer, as wenn he dat kolde Feeber harr. »Seilmoker, wenn di freert, denn treck man mien Islanner an,« sä Hein.

»Hein, Hein, wat Hess ik bloß mokt! Wat kunn ik sowat don! Mi so dun to supen! Jede Druppen is Gift un Unrecht!«

»Nanu, Seilmoker, kriegst du nu hüt een lütten Zeppelin?« reep Hein, »kiek mol, Seilmoker: hett nich sogor Kristus op de Hochtied to Kono den Wien ut Woter mokt? Wenn dat so stimm wör mit dat Drinken, denn harr he woll den Wien in Woter verwannelt, gläuf ik! Süh, un dorum lot ik op een lütt Glas Grog nix komen. Wenn ji dat notürlich noch mol wedder so mokt as güstern, denn ward ji teert un feddert: ober nu vergeet de Sook man!«

»Ne, Hein, dat kann ik nich! Ik heff mi to swor versünnigt – – – un Ellen heff ik sorr güstern ok noch nich wedder sehn!«

»Wo is de Deern denn?«

»Unner Deck: se hett noch nich eenmol wedder utkeeken. Se will nix mehr mit mi to don hebben.«

»Seilmoker, du dräumst! Ellen will woll wedder an Deck komen,« treust Hein, ober de blinne Fohrnsmann schüddel den Kopp un gläuf dor nich an.

As se eten harrn, – Anna Susanna harr de Schulln wedder opwarmt! – un de beiden Mannslüd sleepen, kreeg Anna Susanna dat nochmol mit de Bebers un mit ehr Geweten to kriegen, un dat holp ehr nix, se muß noch de letzten dree Groschen no de Kortenleggersch un Wohrseggersch röber dregen un sik nochmal den tweeten Mann op den Disch smieten loten. Do kreeg se wedder frischen Mot.

No de Tied stunn Hein op de Altnoer Damperbrügg un reep öber Barbarossa, de op de Jalk boben in de Mast seet un labsalwen dä, ober de Stürmann heur nich op, he smeer wieder un dä, as wenn he nix heurt harr. Hein heul de Hannen an den Mund un gröhl all wat he kunn: »Stüüüüür-maaaann!« De Stürmann keek ober gornich erst op. He dach: bölk, soveel du wullt; ik kann di hier noch nich bruken un hol di noch nich.

»Stüüüüürmaaaaann!«

Do keem ok all een Moorborger Bur an un sä: se verloden dor grod Veeh op den Horborger Damper. Hein much doch so lang dat Gröhln opstoppen, bet se dormit klor wörn. Een Schop wör all int Woter sprungen un de Perd wörn ganz wild.

»Stüüüüürmaaaaaan!«

All de Lüd keeken sik no Hein um, un de Sleepers op de Elw stoppen eenen Ogenblick: se dachen, dor muß wat posseert sien. Een Mann, de »Füür« verstohn harr, sleug de Schief von een Fürmeller in un reep de Fürwehr.

»Stüüüüüürmaaaaaaan!«

Do keem een von de Hobenrunn an, klopp Hein op de Schuller un sä: dat gung ober nich, un op he nich noch harter ropen kunn.

»Mol mien best don,« sä Hein un leg wedder los:

»Stüüüürmaaaann!«

Ob he nich recht in den Kopp wör? – freug de Mann mit de blanken Knöp.

»Ik rop mienen Stürmann,« sä Hein, »drohtlose Telegrofie hebbt wi noch nich op de Mast, dorum möt wi dat mit de Kehl afmoken! Stüüüürmaaaaann!«

De Hobenrunn wull em nu fastnehmen, ober de grote Hein keek vergneugt op de lütte Mück un sä: »Paß du man op, dat Hein Godenwind di nich ut Versehn in de Westentasch steckt, denn hest du genog to don! Stüüüüürmaaaaaan!«

Hein harr woll noch ganz Altno unruhig mokt: ober ton goden Glück (for Altno!) kreeg he twee Smietnettfischers in Sicht, de jüst vont Fischmarkt no den Köhlbrand röberschippern wulln. Hein reep ober jem – de Kortlangs weurnt! – un steeg bi jem in de Boot rin.

»Nu kiek an!« reep he, as he halbenweg gewohr wor, dat de Jalk all ehrn Nom wesselt harr un nu »Ons Wilhelmintje« heet. He muß sik ober noch mehr wunnern, as he bit Neugerkomen seh, dat dat ganze Schipp frisch molt un farft un teert un smeert weur un blinkern un loten dä as de Regenbogen.

Op dat Lukenbrett, dat güstern den scheunen Spruch herwiest harr, stunn nu: »Frisch molt! Nich anfoten, sunst hefft wi english spoken here!«

As Hein dat lees, muß he doch so lachen, dat Barbarossa, de noch jümmer boben in de Mast op den Maststohl seet, den Pinsel falln leet un mol opkieken muß.

»Stürmann, büs du dov?«

»Ne, Hein, wat sull ik dov sien?«

»Hest mi denn nich ropen heurt?«

»Ropen nich, Hein, ober gröhln!«

»Worum holst mi denn nich?«

»Ik kunn di hier noch nich an Deck bruken un kann di nu ok noch nich bruken! Wat meenst du eegentlich: hier is allns molt un farft un dat is all noch nich dreuch; dor sallst du mi so noch nich rop! Fisch man noch een halbe Stunn mit Kortlang!«

»Na, wenn de Schippers all nich mehr an Bord to seggen hefft as du, Hein, denn süht dat bedreuft ut mit de Schippfohrt,« lach de Smietnettfischer.

»Du hest god snacken, Kortlang,« sä Hein, »kumm, lot uns man fischen! Mit Barbarossa is slecht Kasbeern eten, de langt jümmer no de Eerbeern.«

Se fischen nu een Tied lang twüschen de Dükdollen von Roß un kreegen ok recht een poor scheune, dicke Bütt fot, dat Hein ut de half Stunn een ganze mok. Den goden Fang schreef he sik notürlich gliek op sien Reeken: »Kortlang, mi sullst man jeden Dag mitnehmen, denn wör de Elw bald leddig von Fisch, un du kunnst di een Filla an de Alster käupen.«

As se toletzt wedder bi de Jalk langsiet weurn, harr de Stürmann de Mast grod klorlabsalwt. He streek mit den Dumen öber de Reeling un sä godmeudig: »Wenn di de Scheuh uttrecken wullt, Hein, denn turn mientwegen rop!«

»Kortlang,« lach Hein, »wat sechst du dorto? Is dat nich jüst so as op Sinoi? Kiek mol, de fürige Busch is Barbarossa sien roten Bort, un de Stimm ut den Busch secht: Zeuch deine Schuhe von den Füßen!«

To den Stürmann sä he ober: »Stürmann, vor de Moschee von Smirno heff ik de Scheuh uttrecken mußt, ober vor di Muschi Blix do ik dat nich!«

He mußt ober doch in Goden don: de Stürmann leet em anners nich rop.

Kortlang kunn alleen wiederfischen: Hein dach em noch een Taß Kaffe to geben, ober de Stürmann harr noch nix klor.

Hein bekeek nu dat Schipp op Strumpsocken un weur bannig tofreeden, dat all allns so in Wichs weur. »San Soltwoter, dat is jo een bannigen Stoot in de Koot, Stürmann! Wo hest bloß all de Farf herkreegen? Stunn dor noch soveel von int Schapp?« »Heff ik kofft!« »Kofft? Harrst du denn plenty money?« »Jo, Hein, de fief Mark, de de Seilmoker un ik güstern mit uns Singen un Speeln verdeent hefft, un de fiefuntwintig Mark, de du mi geben hest.«

Wenn Hein nu een ol Wief west wör, denn harr he de Hannen öbern Kopp tohop flogen: he weur öbern olen Fohrnsmann: dorum steek he jem deep in de Büxentaschen un leep opregt an Deck op un dol. »Dor sullst du doch Proverjant for käupen, Barbarossa! Du kannst eenen würklich all de Freid ant Schipp verdarben. Worum hest denn keen Proverjant holt?« »Is dat keen Proverjant?« »Ne, dat is Teer un Smeer!« »Dat dä ober op greutst neutig!« »Minsch, wat mokst du bloß for Kuddelmuddel, Stürmann! For de ganzen dortig Mark koffst du Farf?« Hein leep wedder von vorn no achtern.

»Hein, ober fein slopen deit sik dat an Bord; dor hest du noch keen Ohnung von! Jümmer dat sinnige Dümpeln von de Jalk un dat feine Klucken vont Woter, un denn mit eenmol tut een Damper, un de Dünung danzt mit di op un dol! Hein, dat is wat!«

»Will ik nix von heurn,« schull Hein, »anners vertellst mi woll noch sogor von de Musik, de de Fleuhn mokt hefft. Harrst man nich so dummerhaftig inkäupen sullt, du Insurgent! Wo söllt wi denn nu wat to eten kriegen? Magst du Supp von Teer oder Klüten von Zinnober? Oder kannst du Grütt ut roten Mennich moken? As Tobrot gifft dat woll Seildook un Tauenns?«

»Hein, du hest doch noch Geld?«

»Ne, ik heff nix mehr! Meenst, dat ik een Geldschieter to Hus heff? Ik bün blank bet op den letzten Penn!«

»Denn hest du doch Kredit, Hein! Op dien Nom packt se mi de ganze Boot vull Proverjant, dat heff ik erst woll all markt! Hein, lot dien Brummkreuseln man no: ik schipper an Land un hol allns, wat wi brukt, un wennt for tein Weeken is! Ik segg allerwärts: for Hein Godenwind, he betohlt noher sülbst; denn krieg ik allns, wat ik hebben will.«

Hein bekeek dat blenkern Schipp in Gedanken un sä: »Fein is dat worden, Stürmann, von Moleree weest Du wat af! Wat hest du de Finstern vont Hus bloß so bunt kreegen? Stürmann, ik hol nich gern to Borg: ik kannt nich! Ik kann nich bedeln, Stürmann, leeber stehl ik mi wat! Dat is mi güstern sur genog worden, Viet Breckwoldt um Geld antogohn: dat do ik nich wedder! Wenn du wullt, denn schipper mol an Land un bruk mien Nom as Sesam-do-di-open!«

De Stürmann mok de Boot klor un leet sik den Reem geben.

»Stürmann, wi möt uns boben holln, bet dat Geld kummt oder, wi möt hen no Moskitonien un dat Geld mit Huroh holn! Nu könt wi uns ober so lang nich in Sur leggen, inpökeln geiht ok nich un in Sprit setten is ok keen Plon: wi möt sehn, dat wi leben blieft! Preuf erst mol, wat mien Nom wert is!«

No een gode Stunn keem de Stürmann wedder, mit een leddig Boot, un schimp Mord un Brand: dat ganze Leben wör for de Katt, un de ganze Minschheit wör keen Schuß Pulver wert.

»Stürmann,« sä Hein, »dat will ik di seggen un dorbi blief ik, un wenn mi allns gegen den Streck geiht, un wenn de Moskiters mi teinmol verhungern lot, dorbi blies ik: de Minschheit is god; de poor Schubberjacken tellt gornich mit! Wat hest denn mit em hatt?«

»Hein, ik heff nix kreegen! Hein Godenwind kann jo nich mol sien Miete betohln, sän se, un wenn he wat to Borg hebben will, denn lot em man sülbst komen. Son Wrucken! Erst, as ik mit Geld keem, sän se: Geld harrst gornich brukt, Hein Godenwind harrn wi ok gern wat op Pump geben; nu weurt ober all nich mehr wohr.«

»Jä, Stürmann, so sünd de Minschen mol. Du harrst dat so moken mußt, as ik güstern mit den giezigen Kassen. As se sän, dat geef ok Kredit, do harrst du batz dien Geld wedder insteeken mußt un seggen: Scheun, denn write down! Nu is ober to lot!«

»Hein, verseker man hoch, denn will ik jem woll wiesen, wat een Hart is!«

»Wi möt sehn, dat wi erst noch een poor lütte Frachtreisen dot, Stürmann, un uns Proverjant verdeent. For de ersten Dog hett Anna Susanna woll noch wat in Solt! Anners, Stürmann, wenn Hamborg mi mit Gewalt ton Störtebeker moken will, denn is dat ok god!«

De Nomiddag leep de beiden olen Fohrnslüd bi allerhand Decks- un Rumarbeit as son rußschen Windhund hen. As de Floot um de Jalk speeln dä, holn se de Seils op, hieven den Draggen un seiln bi de Wind no Hamborg rop, wennt ok nich so gau gung, as ik dat hier henschrieben do.

Bin Jonas smeeten se dat Grotseil dol, eben vorn Boomwall full ok de Fock, un Hein greep no den Hoken, bideß de Stürmann dat Ror anfoten muß. Hein kört sik an de Schuten un Sleepers lang, as wenn he sien Leefdag Hamborger Ewerfeuhrer west wör.

As se an de Tollbrügg anlecht harrn, mok Hein een Gesicht as son olen, ehrlichen Seemann, nehm sik den Kunterleur an de Siet un freug em sinnig, ob he nich gern smeuk. Un as de jo sä, steek he em twee von de goden Hovannos to, de he den Dag vorher von Viet Breckwoldt kreegen harr. Un he freug em, ob he em nich mol to een Glas Wien inloden droff! De Tollmann, de jo nu dach, dat Hein dat ganze Schipp vull Smuggelwor harr un dor mit dorch den Toll rüschen wull, lach in sik rin, sä to allns jo un dach: Stopp, di krieg ik, Hein Godenwind! Hein verspreuk em noch een utstoppte Meuw, een ol Indionerkäsmest un een optokelt Vullschipp un sä toletzt, ob he nu nich so dorchschippern droff! De Herr Assistent bruk jo bloß so to don, as wenn he revendeern dä: dorfor weurn se doch gode Frünn.

Dor harr de Tollmann ober bloß op lurt: he mok een ernsthaftig Gesicht un sä: he leet sik nich bestecken un so wieder, von sien Plicht gung he nich af! Dormit gung he an Bord un unner Deck un Luken to seuken un to stökern, as wenn he den Dreihworm kreegen harr. De Stürmann muß mit dol un em Schippsgelegenheit wiesen: Hein ober, de bleef an Deck stöhn un lach sik ornlich ut, dat he den Tollmann so anfeuhrt harr.

Dat Lachen klung in de Ohrn von Emil Sandt, de achter sien Schriefdisch seet: he keek op, un as he Hein Godenwind seh, den he ganz god kenn, leg he de Fedder hen un keem dol: »Hein Godenwind, wo wullt du denn hen?« »Ik will no Moskitonien röber!« »Mit den Appelkohn?« »Kennst du nich, Sandt: dat is een Seeschipp as keen tweet! In dortig Dog bün ik öbern Atlantik, dat dat man so räukert!« »Dat kann nich angohn, Godenwind!« »Nanu? Wenn du mit dien Frigidus in dree Dog no Neejork flüchst, denn will ik mit mien Jalk doch woll in dortig no Moskitonien komen?«

De beiden snacken noch een ganze Tied, bideß de anner Tollkerl as son willen Mann de Sook angung, allerwärts anklopp un öberall rinsteek un allns umdreih: he dach Hein Godenwind to foten! Toletzt keem he ober doch wedder an Deck, swart un natt, un mell, dat he nix funnen harr un keck Hein dorbi so fünsch an, as wenn he em noch nich troen dä.

Hein nehm sien Hoken wedder op un hok de Jalk wieder, bet no dat Herrlichkeitsfleet rin. Dor leg he erst noch een ganze Tied eben achter dat ole Wesenhus un lur, dat dat düster warrn sull.

De helle Heben gefull em wenig, ober he kunn sik de Storm- un Dooknachten jo nich mehr utseuken: den annern Dag wull de Viez jo all komen. »Nu fritt bloß nich all de Wulken op,« sä he to den Moon un wies em de Fust.

Noher, as dat ganz düster weur, scheuf Hein de Jalk langsom an de Hüs lang bet unner Anna Susanna ehr Finstern, deck de middelsten Luken op, schick den Stürmann int Rum un sä to em: he sull god oppassen un allns god verstaun. Wenn een frogen sull, Hobenrunn oder sowatgodes, sull he eenfach seggen: Hein Godenwind treck um, un de helpen wull, kunn noch mit ankomen.

Anna Susanna keek ut dat Finster un wink. Se weur nomiddogs nochmol no de Wohrseggersch röberhult. As de Korten ober wedder so god fulln, do harr se wedder Mot kreegen, un nu weur se vergneugt as Kasper sien Trino.

Hein klau an de Wanten rop un steeg int Finster. »Man nich bang, Anna Susanna,« sä he. Ober se lach un sä, se wör nich bang: wat dat togung, dat kreeg he ober nich to weeten.

De Seilmoker seet in deepe Gedanken op Anna Susanna ehr lütte Komod un meen, he seet to Hoboken an de Pier op sien Seemannskist. »Seilmoker, hest Ellen all wedder sehn?« »Ne, se is noch jümmer in de Poop.«

Hein harr bat wedder in de Kehl sitten, den Seilmoker in een Snieder umtodeupen, wil he jümmer mit Ellen to don harr, ober he kreeg dat wedder nich klor.

»Is so wiet!«

Hein krempel sik de Arms op un fier nu den ganzen Tostand un Husstand Stück bi Stück ut de Finstern rut: Steuhls un Dischen, Biller un Spiegel, Fürkiek un Pißpott. Dat stunn allns prot un gung Hein von de Hand as Akkordarbeit.

Mol geef dat een Kiekut: een lütte Barkaß hoß dat Fleet lang. »Wat is denn hier los?« freug de Mann.

»Dor quäl di man nich um, sallst du keen Loperee von hebben,« reep Hein.

»Ji wöllt woll utkniepen, wat?«

»Geiht di gornix an! Greut dien Großmudder un ernähr dien Froo un Kinner!«

As de Barkaß no düsse Fründlichkeiten vorbi weur, keem dat Dolfiern wedder in Swung. No annerthalf Stunnen harr Hein in sien Iwer de mehrste Arbeit all achter sik; bloß de groten Schappen fehln noch, de muß he erst noch uteenanner nehmen: so gungen se nich dorcht Finster. As dat don weur, reep he dol: »Stürmann, de Krom is all; smiet de Luken to!«

Nu keem de Seilmoker an de Reeg.

»Hein, lot mi nich falln, dat segg ik di in Goden!« Un Hein nehm sien olen, blinnen Seilmoker op den Puckel, klau mit em op de Finsterbank, jump no de Wanten von de Jalk un broch em seker an Deck.

Do klau he wedder no boben: »So, Anna Susanna, nu kummst du an de Reeg!« »Ne, Hein, dorcht Finster goh ik nich: wat süht dat ut!« »Kumm, is jo düster!« »Ne, Hein, ich magt nich don!« »Dor hest een Band: binn di de Röck tohop, wenn bang büs, bat de di opweiht!« »Ne, Hein, ik kann mi op den Puckel ok solang nich holln!« »Ik nehm di op den Arm, mien Deern!« »Wullt mi ok nich kniepen, Hein?« »Wat sull ik di kniepen, mien Deern! Kumm!« Ober Anna Susanna neih em nochmol wedder ut: »Ne, ne, ik goh vorn rut: schippert man no de Slomotjenbrügg un holt mi dor af!«

»Och wat, is allns ut de Finstern kommen, denn muß du ok rut,« reep Hein, hol Anna Susanna ut de Kök rut un nehm ehr op den Arm, so dull as se ok spaddeln dä, klau mit ehr de Wanten dol un sett ehr op Deck hen. »Meist as in Fenedig,« lach he, »dor boben de Polazzo, hier unnen de Gonnel, de Wanten, de Strickletter un Romeo holt sik sien Julia bi Nacht un Moonschien von den Balkong dol!«

Anna Susanna sä ober: »Kniepen gellt doch nich, Hein!«

Hein klau nochmol wedder de Wanten rop un gung dat letzte Mol dorch de leddige Wohnung. He wull noch een deftig Adjüst an de Dör schrieben, ober as he de kohlen Wannen seh un sien Träd so dump noklingen heur, stunn em dor doch nich de Kopp no, un he steeg geruhig wedder ut dat Finster, mokt von buten to un klau wedder op de Jalk trück.

»Nu kannt losgohn!«

Dat wull ok all gell warrn. Hein hok sik wedder no den Boomwall trück, hol dor Fock un Grotseil op un seil de Elw dol. As de Flot jem in de Meut keem, weurn se ungefähr wedder op de Städ von güstern: se fiern de Seils dol, sochen de Betten her un gungen erstmol mit allemann un eenfroo to Koje.

Un sleepen erst mol ornlich ut.

Anna Susanna harr sik de Achterkojüt klor mokt, dor weur se ganz for sik alleen; de dree Mannslüd mußen de Kojen op de Deel nehmen. Son Jalk, for Hollandsmann mit Froo un negen Kinner, een Jung un een Bestmann bot, hett een barg Kojen. (So, nu sünd Leessüster un Leesbrur doch beruhigt, nich wohr?)