Hanne Nüte un de lütte Pudel/Kapittel 5
Den annern Dag steit Meister Snut
In sine Smäd. - Wo halt hei ut!
Wo haut hei up dat Isen hin!
De Funken flogen vör Gewalt
Em gläugnig in't Gesicht herin.
Dat zischt un brus't, dat kloppt un klung!
De ganz oll Smäd, de sus't un knallt:
»So, nu man tau! Treck düller, Jung!« -
De Püster-Jung', de treckt un treckt,
Bet hei vör Hitt de Tung' utreckt,
Un blöst ut Näs' un pust ut Nüster
Nüch düller, as sin eigen Püster.
Den Meister is hüt nicks tau Dank,
Sin Red is barsch, sin Stirn is krus;
Dunn kümmt den Gorentun entlang
Jehann un Mutter ut dat Hus.
Jehann, den Bündel upgesackt,
Den nigen Haut in Wasdauk packt,
Swung sinen knirkern Stock herüm,
As wenn hüt up de ganze Ird
Kein Smädgesell so lustig wir.
Doch üm dat Hart was em so slimm,
Em was seindag' noch nich as hüt:
Ach Gott, de Welt, de was so wid!
Fünn hei sik dorin woll taurecht?
Hei hadd tau Hus woll bliwen müggt. -
De Ollsch, de gung an sine Sid,
De Hand up sine Schuller leggt,
De blage Schört vör dat Gesicht:
»Jehanning, wander nich tau wid,
Ik heww meindag süs keine Rau,
Gah nich ut Meckelborg herut.
För Di is't grot naug, Jehann Snut;
Un nimmst Du't Strelitzsch noch dortau -
Herr Je! Wo wullst Du denn noch hen?
Un schriw uns ok mal denn un wenn.«
Un drückt de Schört sik an dat Og'
Un rohrt en Stück, doch binnen slog
Dat Hart so stolz, as't slagen kann,
Dat s' so'n statschen Jungen tog.
So kamen s' nah de Smäd heran. -
Oll Snut hau't up dat Isen in,
Dat zischt un sus't, dat klingt un knallt,
De Püsterjung' treckt vör Gewalt,
De Püster pust, all wat hei künn.
»Ach, Vader,« seggt de Ollsch. - »»Na, Vader,«« seggt de Jung' -
De Oll, de smäd't, dat't knallt un klung' -
»Hei is nu hir...« - »»Ik bin nu hir...«« -
Oll Snut grippt mit de Tang' in't Fü'r -
Witt gläuht dat Isen linkelang,
De Vörslag klimpert pinke - pank,
Bautz! föllt de grote Hamer dal,
Un noch einmal, un noch einmal!
As wenn so'n Oß föllt ut 'ne Bäuk,
Un't Isen wind't sik windelweik,
Un Füer spritzt un Funken stöwen. -
»»Na, Vader, willst kein Antwort gewen?««
»Ja, Vader, wull adjüs nu seggen.« -
De Oll ward weg den Hamer leggen
Un dreit sik üm: »»Is dat Manir?
So kümmst Du in 'ne Smäd herein?
Wer, meinst Du, dat ik für Di bün?
Hest Du den Bündel up den Nacken,
Denn möst Di an den Meister wen'n,
Dat Vaderseggen hett en En'n,
Denn heit't mit mi »auf Hufschmidtsch« snacken.«« -
Jehann gung stilling ut de Smäd.
Wo schot bi Vadern sine Red
Dat Blaud em gläugnig in't Gesicht,
Dat't as sin Vaders Isen lücht't!
Hei kamm taurügg un stunn nu dor,
Den blanken Haut up't gele Hor,
Stiw as en Pahl, grad as 'ne Ell
un kek nich rechtsch un linksch un frög:
»Mit Gunst, daß ich 'rein schreiten mög'?
Gott ehr' das Handwerk Meister und Gesell.« -
»»Süh so, min Sähn, süh so is't recht.
Bi Höflichkeit un richt'gen Gruß,
Dor steit Di apen jedes Hus;
Dat hett noch Keinen Schaden bröcht.
Du willst »auf Hufschmidtsch« in de Welt,
Un ik, ik heww ok nicks dorgegen,
Obschonst »auf Seehahnsch« sihr geföllt.
Un wat uns' Landslüd sünd, de plegen
»Auf Cumpansch« in de Welt tau tein.
Na, dat kümmt Allens äwerein.
De Hauptsak is, lihr wat, Jehann,
Un kumm taurügg as Ihrenmann.
Makt't Handwark Di ok buten swart,
Holl rein de Hand un rein dat Hart.
Is't Wark tau En'n un dod dat Fü'r,
Denn mak Di sauber, glatt un schir;
Dat is ok bin'n kein rendlich Mann,
De nich sauber geit, wenn hei't hewwen kann.
Drei Johr, dat is 'ne lange Tid,
Wenn Ein sei vör sik liggen süht;
Drei Johr, dat is 'ne korte Spann,
Wenn Ein sei süht von achter an.
Sei sünd tau lang, üm s' tau verliren;
Sei sünd tau kort, üm uttaulihren.
Reis' nich ümher, as blinne Heß;
Un finnst Du wat, denn kik irst tau:
Wat up de Strat liggt, up den Meß,
Dat nimm nich up, dat lat in Rau.
Gedanken gläuh in helle Ess',
Doch sünd sei rein von Slack un Slir,
Denn fat Din Wark mit Tangen an -
Holl wiß, holl wiß, min Sähn Jehann! -
Un smäd Din Wark in frischen Fü'r.
Un hest Du dörch de Welt Di slagen,
Un hett Di't buten nich gefoll'n,
Denn kannst bi mi mal Ümschau holl'n
Un kannst nah Arbeit wedder fragen.
Süh so, min Sähn! Un nu adjü!
Un denk an Muttern un an mi!
Un nu, min Sähn, herun den Haut!««
Un leggt de Hand em up den Kopp:
»»Noch büst Du gaud, nu bliw ok gaud!««
Un langt den Hamer ut de Eck:
»»So nu man tau! Nu, Jung', nu treck!«« -
Jehann un Mutter gahn herut.
»»Treck düller, Jung'!«« seggt Meister Snut,
Un sweißt un smädt, de Funken flogen
Em in't Gesicht un in de Ogen,
Dat hei sei, wenn't de Jung' nich süht,
Sik ut de Ogen wischen müßt.
»»Na,«« seggt hei, »»orndtlich nahrschen is't;
Wo dumm un dämlich spritzt dat hüt.«« -