Hamlet/Ido

Esar o neesar, yen la questiono. Ka plu noblesas por l ´anmo; subisar la frondi e la flechi di fortuno insultema, o prenar armi opoze ta chagren-maro, e finigar ol per revolto?

Mortar... dormar... nulo pluse; e, per dormo, cesigar la kordio-dolori e la mil naturala tormenti, qui la karno heredas. Yen parfino, quan ni mustas devocoze dezirar. Mortar... dormar... forsan sonjar. Ma , yen embaraco. Nam, en ta dormo-morto, lor liberigar ni de ta mortala vivo-spiralo, quala sonji povas advenar.

Esas to quon igas ni haltar; yen respekto, qua grantas a ni vivo long e kalamitoza. Fakte, qua suportus la flogi e la desprizadi dil tempo, la ne-yustaji dil opresanto, l ´insultaji dil viro fiera, l ´angori dil amoro desestimata, la lego-lentesi, l ´insolentaji dil autoritatozo e la repulsachi, qui la merito rezignema recevas da homi nedigna, se - per simpla stileto - lu darfus, prie, quitesar?

Quo igas ni suportar ta kargaji, grunar e sudorifar sub vivo opresanta, se ne la pavoro pro irgo pose la morto, lando ne-deskovrita, ek ube nula voyajanto rivenas, timo qua trublas la volunteso ed igas ni prefere suportar la malaji quin ni havas, kam fluar vers altra, quan ni ne konocas. Tale, koncienco, igas ni omna poltrona; e , pro to, koram ica ideajo, la fresh-kolorizita rezolvo febligesas, sub la pala reflekti dil pensado e maxim important ed energioz entraprezaji deturnesas de sua voyo e perdas la nomo di agado.

Silenco, nun ! La bela Ophelia!

En tua pregi, Nimfo, omna mea peki memoresez.