Eneide
Canta le armas, canta le homine qui prime ab Troia veniva in Italia, refugiato per voler del Fato, sur le litore de Lavinium, al longe affligite e in terra e in mar per le potentia divin, a causa del ira tenace del cruel Iuno, multo ille suffreva anque in guerra; usque ille fundava un citate e stabiliva in Latio le Penates de Troia, origine gloriose del racia latin e alban, e del muros de Roma, le superbe. Musa, recorda me le rationes de tanto dolorose penar; recorda me le offensa e le rancor per le qual le Regina del Celo constringeva un homine famose per su pietate a suffrer assi, a affrontar tal fatigas, de tante ira son capace le Celestes? Ibi esseva un antique citate, habitate per le Tyrianes, que faceva fronte al Italia e al ores del Tibere ab lontan; Carthagine, ricchissime de medios e terribile in armas, on dice que Iuno lo prefereva a omne terra, etiam al mesme Samo, e hic teneva le armas e le carro. Jam desde alora le Dea se ingagiava con omne effortio a obtener lo, si jammais lo consenti le Fato, le Imperio del mundo. Ma illa habeva sapite que del sanguine troian esserea nascite un stirpe destinate a abatter le roccas de Carthagine, que un populo del vaste dominio e forte in guerra esserea venite a destruer le Libya, tal sorte filava le Parcas. Timente le evenir e memore del guerra que habeva combattite un tempore sub Troia per su car Argives, Iuno conservava ancora vive in le anima altere rationes de ira e de fer dolor, a illa resta ficte in le profundo del corde le judicio de Paris le injuria del beltate depreciate, le rancor per le racia troian, le honores al quales es sumpte Ganymedes. Inflammate per tante ultrages, le Dea, teneva lontan del Latio, ballottate sur le undas le troianos salvate al grecos e al feroce Achilles, e illes vagava pulsate per le Destino, per omne mar multe e multe annos. Tanto il esseva ardue, terribile, fundar le gente roman! Apena perdite de vista le terra de Sicilia, le Teucros displicava gaudiose le velas verso le largo findite con le rostros de bronzo le spumas salate. Iuno, qui sempre al pectore ha incidite le eterne ferimento, vidite les, diceva inter se “Debera io dunque desister de mi interprisa e dar me vincite, sin succeder a dissuader le Rege del Teucros de Italia? Me lo prohibi le Fatos! Tamen Minerva ha potite incendiar le flotta del grecos e submerger les in le mar pro punir le culpas del sol Aiax Oileus! Illa mesme jectava del nubes le rapide foco de Jove, dispersate le naves e confundite le fluctos con le ventos, trainate in un turbine Aiax que vomitava flammas del pectore fulminate, le figeva in un scolio, e io, qui avantia solemne qual chef de tote le Deos, soror e conjuge de Jove, io move desde tante annos guerra a un populo sol e non succede domar lo. Ma qui desde ora in avante va honorar plus le gloria de Iuno, e imponera sacrificios a su altares?”