De Reis’ nah Belligen/Kapittel 16

Wo Fritz sin Dürten grüßen let,
Un Swart ganz eklich in be Trummel set.

Fritz gung indessen nah Jehannen.
"Jehanning," säd ‘e, "süh, Du wardst dat weiten,
Un hest gewiß dorvon all hürt,
Ick heww besondre Heimlichkeiten
Tausamen mit de Köster-Dürt.
Süh, wenn Du nu nah Hus henkümmst,
Denn geihst Du hen nah Dürt, un nimmst
Ehr mit dit oll lütt Schachtelding:
Dor in, dor liggt en gollen Ring,
Den heww ick gistern Abend hir
Ehr köfft; un süh, in dit Poppir,
Dnr liggt en Flusch von mine Hor,
De schickt ick ehr tau ‘m Angedenken
Un segg ehr man, nah en por Johr,
Denn wulle ‘ck ehr noch wat Beters schenken,
Sei süll mi aewerst tru ok bliwen;
Vör Allen aewer süll sei wat schriwen,
Un süll von sick wat hüren laten.
De Upschrift süll sei so affaten:
‘An Fritzen Swarten, Wollgeburen,
Wohnhaftig jetzt in Belligen;’
Denn kem de Breif ganz richtig hen,
Denn güng hei seker nich verluren.
Un Mutter’n grüß un segg, ick let ehr weiten,
Bet hirent wir’n wi glücklich kamen,
Un wir’n gesund noch alltausamen,
Un bet up einige Verdreitlichkeiten,
Un dat wi uns binah dat Gnick afschaten,
Hadd’ Allens sinen richt’gen Schick,
Un segg, sei süll dat Roren laten,
Denn Vadder säd’, dat wir tau minen Glück.
Un denn, Jehann, denn kik ok nah de Fahlen,
Vör allen Dingen nah dat lütt;
Un dat s’ tau rechter Tid dat Veih ‘rin halen,
Dat dat des Nachts nich friren mütt,
Wenn ‘t up den Harst all ward tau kolt.
Un lat oll Stromen nich verkamen,
Denn de oll Hund, de ward all olt.
Un nu lewt woll denn Alltausamen.
Adjüs!" - Hei gung; doch dreiht hei sick
Noch up den Süll, un kamm taurügg:
"Un nu noch eins! Dat ick dat nich verget!
Un Du, Jehann, Du mark Di dat genau!
De Köster, süh, hett doch ‘ne Kauh;
De Dürten ümmmer melken möt,
Un de oll Weid’ is wid un slicht,
Un unsre Koppel, de is dicht
Glik achter ‘n Köstergorn. Nu heww ick dat verspraken,
Wi wull’n de Kauh in unsre Koppel nemen.
Nu segg Du Mutter’n man, sei süll’ sick tau bequemen
Mit Vadder’n wull ick ‘t richtig maken.
Un denn: de Köster, de kriggt up den Harst
Von uns en Fäuder Nahmatt-Heu;
Dat Du em dat man ‘düchtig lad’st,
Un wenn dat maeglich is; denn giww em twei."
Kum was hei mit den Updrag p’rat,
Dunn hürten s’ buten noti de Strat
En ganz gefährliches Geschrei.
Na, Fritz de löppt - un ok Jehann;
Un as sei bi den Wagen kamen an,
Dunn is ‘t doch grad’, as wenn sick in den Wagen
Ein ganzes halwes Dutzend slagen.
Dat rönnt tausam von allen Kanten,
Oll Witt un’Corl un acht Muskanten;
De Fritz nu irst tau seihen kriggt;
Un Corl Vepupp kümmt mit ‘ne Lücht.
Un in den Wagen is ‘t en Larm,
Dat wirkt un sleiht mit Bein un Arm,
Un ‘t is en Stöten un Gerummel,
Un as Vepupp herinne lücht’t,
Dunn sitt oll Swart dor in ‘ne türk’sche Trummel.
Sin Achterdeil herin, de Beinen hoch in Enn’,
De Ogen ut den Kopp, ganz swart in dat Gesicht,
Sleiht üm sick hei mit Fäut un Hänn’n
Un bängt sick in de Trummel af un schriggt:
"Dit is doch en gefährlich Stück!
Tau Hülp! Tau Hülp! Ick stick, ick stick!"
Na, Fritz un Corl un Corl Vepupp -
Un ok oll Nahwer Witt möt mit -
De spring’n nu nah den Wagen ‘rup,
Un jeder treckt un jeder ritt,
De Ein’ an ‘n Arm, de Anner an de Bein,
Üm Vader Swarten ‘rut tau teihn;
Sei trecken, riten, böhren, wuchten,
Dat helpt ehr nicks, denn de oll Schachtel fängt
Denn ok sick an tau Höcht tau luchten,
Hei hadd’ tau fast sick ‘rinne bängt.
Un setten sei den Ollen mal
Mit de oll daemlich Trummel nedder,
Denn sackt hei ümmer deiper wedder
Mit sinen Swerpunkt in de Schachtel dal,
Un de Muskant, den de oll Trummel hürt,
De steiht un schelt, schimpt un schandirt:
Sein Instrument würd’ ganz verrungenirt,
Das hätt’ ihm funfzig Dahler kost’t.
Dat will hei länger nu nich liden
Un springt herup, stött Witten vör de Bost,
De ward denn de Blansirung nu verliren
Un tummelt t’rügg, un sett’t - der Deuwel hal!
Sick in den Cunterbaß dor dal,
Un kümmt just up dat Stegg tau riden.
Na, nu is Holland denn in Noth,
Nu ward de Larm denn doch tau grot.
"Na," röppt Vepupp, "is dit en Rummel!
De in den Cunterbaß, de in Trummel!"
Un de oll Nahwer Witt, de liggt
Un schriggt: "Ick bün taunicht!
Ja, Lüd’ un Kinner, ja! Ick glöw ‘t,
Bün midden utenanner klöw’t!"
Un Corl un Fritz, de trecken ümmer
Oll Swarten mit de Trummel ‘rümmer,
Un maken dat noch ümmer slimmer;
Un ‘t ward en ganz gefährlich Wesen,
Bet endlich de oll Trummelsläger
Sick an de Trummel makte neger
Un ehr de Spannung anfängt aftaulösen.
"So, Kinner! Nu noch einen Ruck!"
Un Swart is ‘rute ut den Buck.
"Hurah!" röppt Corl un swenkt den Haut:
"Wi heww’n den Ollen ‘rut, Hurah!"-
Na, sowid frilich was dat gaud,
Dat dick Enn aewerst kamm noch nah.