De Reis’ nah Belligen/Kapittel 13

Wer Herr in ‘n Hus’ was in den stillen Freden,
Un wo sei dor Zigarren roken deden.

"Hir," säd’ oll Swart, "hir kihr wi an;
De Wirth, dat is en netten Mann
Bedrew de Snideri süs as Geschäft,
Un hett sick nu den Gasthof köfft,
Den Gasthof ‘zu den stillen Frieden’."
"Den Nam’," seggt Witt, "den mag ick liden,
Dor möt dat so recht rauhig sin;
Ja, Vadder, ja! Hir kihr wi in."
"Nu nemt de Kipen ‘runner, Kinner!
Un, Nahwer; kumm! Wi will’n man glik herinner."
Doch as sei an de Dör ‘ran kemen,
Dunn hürten sei en grugelichen Larm:
"Na, wardst Du Di nu gliks bequemen?
Mak mi nich lang’ den Kopp hir warm!"
",Ick dauh ‘t nich!" rep ‘ne anner Stimm,
"Ick kümmer mi den Quark dorüm!"
Willst Du mal unner ‘n Disch herut?
Süs kratz ick Di de Ogen ut"
"Noch bün ick Herr in ‘n Hus’! Ok nich en Happen
Bruk ick so ‘n Wiw tau estemiren."
"Herut! Du Zegenbuck! Du Jammerlappen!
Herute unner ‘n Disch! Ick will Di kihren!"
Nu würd’ dat ein Gewraegel un ein Schurren,
Dat Swart un Witt ganz ängstlich wurden,
Dat dor ein Unglück künn passiren;
Dit künn’n sei nu denn doch nich liden,
Un gung’n herinner in den ‘stillen Frieden’.
Dor satt de Snider unner’n Disch un höll
Mit beiden Hänn’n sick an de Beinen wiß,
Un rep: "Ick rög mi nich von dese Stell,
Ick will mal seihn, wer Herr in ‘n Hus’ hir is!"
Un sine Leiwste, de stunn dor,
De Ogen gung’n ehr in den Kopp herüm,
Un aewer ‘n Nacken flog ehr Hor,
De Schum, de stunn ehr up de Lippen,
"Ick!" rep sei mit ehr krischig Stimm,
Un krege den Snider bi be Slippen.
"Willst Du, oll Buck, dat länger striden?
Ick bün hir Herr in ‘n ‘stillen Frieden’!"
Nu läd’ sick Nahwer Swart denn mang:
"Ih wo!" säd’ hei, "lat’t doch dat oll Gezank!
Wenn min oll Schatz," säd’ hei tau Nahwer Witten,
"Abslut sick wull mal unner ‘n Disch platziren,
Ick let s’ bet aewermorgen sitten."
"Ja," säd’ oll Witt, "mi süll ‘t ok nich krepiren."
Na, ein gaud’ Wurt, dat gaww dat anner,
Un endlich kregen sei s’ utenanner;
Un as de Jungs herinne treden,
Dunn was in ‘n ‘stillen Frieden’ Freden.
De Snider säd’, wenn sei em fründlich beden,
Denn wull hei sick dortau verstahn,
Un sine Fru dat hüt vergewen;
Sei süll ‘t sick aewerst nich noch einmal unnerstahn,
Denn würd ‘t en schrecklich Unglück gewen,
Hei wir un blew Herr in den Hus’.
De Ollsch, de stellt sick vör dat Speigelglas,
Un rückt taurecht ehr oll Fladus’,
De up den Kopp ehr satt verdwas,
Un lacht so spitz un säd’: "Ich jlobe, Alexander,
Jeliebter Freund, wir kennen uns eenander."
Un as sei t’recht hadd’ ehre Huw’,
Dunn gung sei ‘rute ut de Stuw’.
"Je, Vadder," seggt Fritz Swart, "wo wir ‘t?
Corl Witt un ick, wi heww’n dat hürt:
Hir sall hüt Abend Kenmedi sin,
Un wenn Ji nicks nich hadd’t dorgegen,
Denn güng’n wie maeglich mal herin."
"Ih, Gott bewohre, minentwegen,
Makt Jug man p’rat un gaht man hen.
Un dat Du Di man orndlich an dor stellst,
Un, wenn Du wedder kümmst, uns dat vertellst."
De beiden Jungs, de gungen denn.
"Je, Vadder," seggt oll Swart tau Witten,
"Wat meinst, wi drinken woll en Lütten?"
"Dat is gewiß, dat sall woll sin."
Un Snider Flick schenkt Einen in.
"Je, wenn ick wüßt, dat mi dat deinlich wir,
Denn drink ick ok ‘ne Buddel Bir."
"Ih wo?" seggt Witt. "Wo süll ‘t nich deinlich sin?"
Un Flick, dei schenkt twei Buddeln in
Wenn ‘ck blot min Pip man nich verluren hadd’,"
Seggt Witt, "wir dat doch nich gescheihn!
Ick glöw, ick rök man ‘ne Zigar."
"Je," seggt oll Swart, "dat ‘s doch so ‘n Stück;
Süh, dat begrismult Di, Du sallst dat seihn."
"Dat glöw’n Sei nich," seggt Snider Flick:
"Ja! Wenn so ‘n oll Zigar nich döggt!
Ick heww ‘ne Ort, de ‘s utgesöcht,
Dor kann en sögen Kind von roken,
Ahn dat em dat man rögen ded’;
Dat Dusend kost’t mi aewerst ok en
Recht schönen Pris: vir Dahler up de Städ’."
"Den Dunner!" röppt oll Witt, "de Ort kann wesen,
Dor will ‘ck doch ok en Ding von glaesen."
De Snider bringt ‘ne Handvull ‘ranner,
Un Witt de wählt. - "Ne, nemen S’ sick de anner;
De nich," seggt Flick, "de hett en Bruch;
Nu roken S’ man. Nich wohr? De smeckt?
Un denn de köstliche Geruch!"
Oll Witt, de rokt un treckt un treckt,
Un kriggt dat Ding nich in den Draf.
"Na, täuwen S’," seggt de Snider, "hollen S’ still!
Wenn sei nich richtig brennen will,
Denn biten S’ noch en Enning af,
Dat is en Teiken; dat s’ nich slicht."
Oll Witt, de bitt un höllt sei in dat Licht
Un steckt sei wedder in ‘t Gesicht,
Un rokt un treckt un süggt un süggt.
"Je," seggt de Snider, "so wat möt Ein kennen,
De echten will’n meindag nich brennen;
Tau ‘m wenigsten sünd weck dor tüschen;
Wi will’n mal ‘n beten Talg upwischen;
Süh so! Nü biten S’ af noch en lütt Stück."
Dat helpt denn nu för ‘n Ogenblick;
Un dörch dat Biten, Trecken, Sugen, Smeren
Kümmt de Zigar tauletzt tau Enn’.
"Ja," seggt de Snider un riwwt sick de Hänn’,
"De Ort, de deiht sick hellschen wehren;
Dat is ‘ne köstliche Zigar,
De ganze Stuw’, de rückt dornah."
"Ja," seggt oll Swart, "dat rückt binah,
As wenn min Ollsch de Thranlamp utpust hadd’,
Un hadd’ den Aesel glaesen laten;
Na, ick bün froh, dat ‘t Ding is up."
Dunn kümmt herin de Fuhrmann Corl Vepupp,
Blot üm en beten tautauhüren;
Denn de Gesellschaft hadd’ beslaten;
Up sinen Anibus tau führen.
"Tau morgen früh," seggt hei, "Klock vir,
Denn makt Jug ‘rat, denn bün ick hir
Dor sünd noch acht Muskanten kamen,
Nu is de richt’ge Tal tausamen."