Crusoe de novo Capitulos 30 39
Capitulo 30
Io es contente como un rege
Io nunc ha habite satis de aventuras pro le tempore, e io me sentiva contente de restar in casa con mi capras e altere animales domesticate.
Alicun annos antea, io habeva comenciate con tres caprettos que io capturava. Nunc io habeva un grege de quaranta-tres capras, alicun de illos juvene, alicun vetule.
Io los habeva in cinque parve campos circumferite per un barriera, sur pede del colle de mi castello. Il me talmente nunquam mancava le carne e io habeva un abundantia de lacte anque.
Vermente, io habeva initiate un lacteria parve, e alicun vices mi capras me dava un gallon o duo de lacte in un die.
Ante que io veniva al insula io nunquam habeva mulgite un vacca, ancora minus un capra. Io nunquam habeva vidite como on face butyro, ni mesmo caseo. Ma io apprendeva como on face omne tal cosas. E nunc io habeva plus de butyro e caseo que io poteva mangiar.
Post dinar io habituava circumerrar sur mi campos. Como contente io esseva de mi regno parve!
Si tu habeva vidite me tunc, tu non haberea ridite. Tu haberea devenite espaventate. Nam un tal bizarre apparentia on non pote jammais vider.
Prende un photographia de me si il te place!
In mi capite io habeva un coperitesta de pelle de capra. Illo esseva multo alte e non habeva un forma. Un copertura pendeva a basso de su dorso pro proteger mi collo contra pluvia.
Io portava un curte jachetta de pelle de capra e un par de bracas de genus del mesme sorta.
Io habeva ni calcettas ni calceos. Ma circum mi gambas e pedes io portava un bizarre forma de pelle, lo que io anque faceva de pelle de capra. Illos serviva ben quando io ambulava inter roccas e petras.
Io habeva un cinctura de corio. Io non besoniava un gladio ni un spada; e talmente io sur iste cinctura portava un parve serra e un hachetta.
Un altere banda, que pendeva super mi humero, portava mi corno de pulvere de arma e munition.
Sur mi dorso io portava un corbe. Sur mi humero un arma. Super mi capite io portava le umbrella inepte e fede.
Mi facie esseva obscur como mahagoni. Illo esseva tannate per le sol e brunite per le ventos calide.
In vice mi barba habeva le longor de un yard. Ma tosto io lo sentiva tediose e lo taliava curte. Ma anque tunc illo plus pareva un barba de urso, io te assecura.
Il non face un gentil photographia, face il?
Ma illo non es culpa mie. Io me vestiva si ben que possibile. Io me lavava munde. Io essayava apparer digne de respecto, anque si nemo me videva.
Io reguardava super mi regno parve e io esseva contente e felice.
Tu haberea ridite si tu habeva vidite me e mi familia durante le hora de cena.
Primo il habeva me mesme, Robinson Crusoe, le rege del insula. Io esseva le maestro de tote lo que io poteva vider.
Tunc, como un rege, io cenava in solitude, con mi servitores mirante me.
Il non esseva permittite a alicuno parlar a me excepte le papagai Poll, que sedeva sur le dorso de mi sedia e attendeva un morsello lo que io le darea.
Mi can nunc jam esseva tanto vetule e debile que ille a pena se moveva. Ille sedeva semper al dextera de me e moveva su cauda quando io non plus que pulsava mi digitos insimul.
Mi duo cattos attendeva, cata un a su latere del tabula, pro vider lo que io los darea.
Iste duo cattos non esseva le mesme que io portava ex le nave. Istos moriva, multe tempore retro, pro lor etate vetule. Ma illos habeva lassate plure cattones.
Vermente, le cattos esseva tanto numerose que io debeva abandonar plure de illos. Omnes excepte iste duo partiva al silva e deveniva salvage.
Capitulo 31
Io apprende paneteria e es prospere
Io te jam narrava de mi cultura de grano, e re le difficultates que io incontrava. Le cosa que io le plus voleva esseva facer pan que gustava ben.
Io essayava differente planos, ma il passava plure annos ante que io poteva pensar que io habeva devenite un bon panetero.
Mi hordeo esseva de bon qualitate. Le granos esseva grande e lisie. Quando io los bulliva con un poco de carne de capra, illos deveniva un bon mangiar.
Ma illos non substitueva le pan. Ante que on pote facer pan, on debe molinar grano del hordeo a farina.
Io essayava colpar per un rocca. Ma isto esseva labor lente. Le rocca cadeva in le sablo. Tunc mi repasto serviva a nihil.
Io cercava in omne partes del insula pro un rocca plus dur. Ma illos totes esseva similar.
Tunc in fin io secava un grande bloco de ligno multo dur. Io lo rotundava de exterior per mi hachetta. Alora, partialmente hachante, partialmente ardente, io faceva un cavo in un de su extremos.
De un pecia de ligno dur io faceva un pistillo pesante o un fullatorio.
Io nunc habeva un molino bon e parve. In curte tempore io habeva fullate satis de hordeo pro facer farina pro un pan grande.
Il esseva facile facer le pasta. Io debeva solmente miscer le farina con aqua e impastar lo per mi manos. Io debeva non pensar re levatura pro facer le pasta leve.
Le parte de cocer esseva le cosa le plus importante, e le plus difficile a apprender.
Primo io placiava mi biscuites de pasta sur cinere calide e los lassava ibi usque illos esseva ben cocite. Ma le tortas de cinere non me multo gustava.
Io essayava un altere plano.
Io faceva duo grande jarras de argilla. Illos esseva large e basse. Cata un habeva un diametro de duo pedes e esseva non plus que novem uncias profunde.
Los io ardeva in le foco usque illos deveniva dur como roccas e rubie como tegulas.
Io anque faceva un focar de furno ante mi foco, e paviva isto con briccas quadrate que io mesme fabricava. Ma, forsan io non debe appellar los quadrate.
Le focar, quando preste, esseva quasi in balancia e lisie. Illo esseva belle como io habeva desiderate.
Pois, io construeva un grande foco de ligno dur. Quando le ligno habeva comburite, io rastrellava le carbon calide a mi focar. Io lo lassava ibi usque le focar esseva calide a transverso.
Tote mi morsellos de pasta nunc esseva preste. Io scopava le focar pur e implaciava le morsellos in le plus calide parte de isto.
Super cata morsello io placiava un del grande jarras que io habeva facite. Tunc io pilava carbon calide super le jarra e circum omne le lateres de illo.
Post un curte tempore io elevava le jarras e prendeva le morsellos ex le focar. Illos esseva ben frite como on los haberea frite in le melior furno in le mundo.
Post essayar e essayar de novo, io in fin apprendeva frir quasi toto que io voleva. Io coceva tortas e puddings del ris conveniente pro un rege. Ma il non me placeva cocer pastatas.
Io nunc me sentiva quasi contente e prospere. Nam non habeva io toto que io poteva besoniar?
Io habeva duo domos sur le insula. Io los appellava mi plantationes.
Le prime de illos esseva mi castello forte a pede del rocca. Io lo amplificava usque mi grotta contineva plure cameras, un aperte a un altere.
Le plus grande e le plus sic de illos esseva mi cellario. Ibi io conservava mi jarras le plus grande. Ibi il habeva anque dece-quatro o dece-cinque grande corbes, totes plenate per grano.
Mi salon non esseva grande, ma io lo faceva pro conforto.
Re le muro in fronte del castello, illo esseva un cosa meraviliose. Le palos alte que io habeva prendite a basso tote habeva radicate. Illos cresceva como arbores, e esseva nunc tanto grande e tanto dense del brancas que il esseva difficile vider trans illos.
Nulle persona ambulante preter illo poterea jammais pensar que il habeva un domo detra iste texito de arbores verde.
Proxime a iste habitation mie, ma un poco posterior al pais, il habeva mi duo campos de hordeo. Illos io cultivava attentivemente, e de illos io colligeva un bon recolta. Cata vice quando io sentiva besonio pro plus de hordeo io aggrandiva le campos.
Un poco plus distante il habeva lo que io appellava mi sede rustic. Ibi il habeva mi placente cabana estive o cabana de folios, a ubi il me placeva ir reposar.
In le centro de mi cabana de folios io semper habeva mi tenta erigite. Io lo faceva de un pecia de un vela que io expandeva super alicun palos.
In le tenta io habeva un sofa molle con pelles de animales e un copertura jectate super illos. Ibi, quando le temperie esseva bon, io sovente dormiva durante le nocte.
Un distantia curte del cabana de folios il habeva le campo con mi bestial --- isto es a dicer, mi capras.
Con un grande pena habeva io construite un barriera circum iste campo. Io tanto timeva que le capras poterea escappar, que io laborava plure dies plantante un sepe circum tote le campo. Le sepe cresceva multo alte e deveniva forte como un muro.
Sur le costa del mar, un parve distantia de mi cabana estive, il habeva un parve baia ubi io habeva mi canoa.
Capitulo 32
Io vide alicun cosa in le sablo
Quando le temperie esseva bon io sovente ambulava al altere latere de mi insula pro vider mi canoa.
Alicun vices io passava plure dies in mi cabana estive. Tunc, ambulante al loco ubi le canoa esseva, io navigava curte distantias preter le costa. Iste parve viages multo me placeva.
Un matino quando io vadeva al canoa il occurreva un cosa bizarre.
Io ambulava lentemente e al mesme tempore reguardava a terra, e que pensa tu que io videva?
Io videva un impression de pede nude de un homine in le sablo.
Le vista me frigidava.
Io stava ibi como si io habeva vidite un phantasma. Io mirava circum me. Io ascoltava. Io tremeva.
Io montava un parve colle pro vider plus distante. Tunc io ambulava hic e ibi preter le costa. Io non videva ulle altere tracias.
Io ambulava retro al tracias pro assecurar me que io non soniava. Si, il habeva un impression de pede de un homine in le sablo. Io videva le digitos, le talon, e le fundo del pede. Io non soniava.
Mi mente esseva plenate per mille pensatas e questiones. Ubi esseva le homine qui faceva le tracias? Qui ille esseva? Como habeva ille arrivate ibi?
Il me espaventava tanto que io non vadeva al canoa. Io tornava retro e retornava a mi castello tanto rapidemente como io poteva.
An io passava super per le scala o trans le cavo in le rocca, io non sape. Ma io me barrava si tosto que io poteva e comenciava preparar pro defender me.
Iste nocte io non poteva dormir. Io jaceva in mi hamaca, e pensava e pensava.
Il debeva haber essite un indiano o alicun altere homine salvage qui habeva facite le tracias. Iste homine salvage forsan habeva arrivate del pais lontan que io videva in le distantia trans le mar.
Forsan ille habeva arrivate sur le insula sol. Forsan ille esseva con plure de su sorta. Ma ubi esseva ille nunc?
Io tanto timeva que io non sortiva de mi castello pro tres dies e tres noctes. Io habeva fame tormentante, nam io habeva solmente duo o tres biscuites de hordeo in mi cocina.
Poco a poco io deveniva satis brave pro sortir del castello. Io ambulava silentemente a mi campos pro mulger mi capras. Povre animales! Illos esseva felice de vider me de novo.
Ma cata sono faceva me querer circum me. Io imaginava vider un homine salvage detra cata arbore. Io viveva dies como un animal persequite que tremeva de su proprie umbra.
E tote isto a causa de un impression de pede in le sablo!
Poco a poco io me inhardiva, e io decideva reinfortiar mi castello. Si le indianos salvage vermente veniva e me trovava, io esserea preparate pro illes.
Alora io portava solo e parve roccas foras, e los pilava verso le muro del castello usque illo esseva spisse dece pedes. Io te jam narrava como forte illo primo esseva, e como io faceva un sepe dense del arbores al exterior. Nunc illo esseva tanto forte que nulle poteva rumper lo.
Trans le muro in alicun locos io faceva cinque foramines satis grande pro un brachio entrar. In cata foramine io placiava un arma; nam tu memora que io portava plure armas ex le nave.
Cata un de iste armas io installava in un ossatura que on poteva tirar retro e avante. Illos functionava tanto ben in su locos que io poteva discargar tote cinque in duo minutas.
Durante menses fatigante io laborava ante que mi muro me satisfaceva. Ma in fin illo esseva preste.
Le sepe de antea cresceva tanto dense e alte que nulle homine o animal poteva vider trans illo. Si tu lo habeva vidite, tu non haberea potite imaginar que il habeva alicun intra, ancora minus un domo.
Pro duo annos io viveva in timor. Omne isto io faceva pro facer mi casa plus forte e secur.
Lontan in le silva io construeva un clausura de blocos de arbores. Circum illo io plantava un sepe similar a isto ante mi castello. Io tunc placiava un dozena de capras juvene ibi, e los dava herbas e folios a mangiar.
Si le homines salvage veniva, e si illes occideva le altere capras, illes non poterea trovar istes; nam istes esseva troppo ben celate in le silva.
Omne iste cosas io faceva proque io habeva vidite un impression de pede in le sablo.
Capitulo 33
De novo qualcosa me alarma
Il passava cinque o sex annos, e io videva non un singule altere impression de pede.
Io habeva surmontate mi timor le plus grande, ma ancora io non deveniva tanto coragiose como antea. Cata sono subitanee faceva me reguardar circum me.
Io pensava que si le homines salvage habeva visitate le insula un vice, illes probabilemente arrivarea de novo. Pro isto io les guardava omne le tempore.
Mi grege de capras nunc habeva devenite multo grande, e io besoniava un altere campo. Io sperava placiar alicun de illos in un loco celate ubi le homines salvage, si illes veniva, non los poterea trovar.
Io jam habeva un grege parve in un tal loco, como io te ha narrate. Ma io nunc voleva haber un altere.
Quando io cercava un loco bon, io transversava tote le insula. Io anque ultrapassava le puncto roccose ubi io lassava mi canoa.
Quando io stava sur un rocca e observava le mar, io pensava que io videva un barca in le distantia. Illo esseva solmente un macula parve sur le aqua, e illo semblava surmontar e cader con le undas. Isto non poteva esser un rocca.
Io lo mirava e mirava usque mi oculos non poteva vider plus. Io habeva salvate un telescopio del nave, ma como le sorte commun, io lo lassava a casa. Como io lo volerea haber con me!
Si io vermente videva un barca o non, io non sape. Ma quando io ambulava retro preter le costa, io decideva nunquam de novo sortir sin mi telescopio.
Io ambulava preter le costa lentemente, pensante super lo que io habeva vidite. Tunc jam il me eveniva qualcosa que faceva mi corde arrestar.
Sur le sablo del plagia inclinante del parve porto io videva non solmente un impression de pede, ma centos de illos.
Io stava immobile, troppo terrificate de mover me.
Ma le tracias non esseva toto. Le plagia sur un loco esseva coperite per ossos e morsellos de carne, como in un macello.
"Le homines salvage ha habite un festa hic," io diceva a me ipse.
Un poco plus lontan io videva un fossa excavate in le sablo, e hic illes habeva habite lor foco. Le cineres ancora esseva calide.
Io ponderava qual festa le homines salvage habeva habite. Il habeva homines salvage sur le continente, de qui on diceva que illes occideva e mangiava le captivos del guerra. Cannibales, on les appellava.
Poteva isto haber essite un festa de cannibales? E esseva illos le ossos e carne del esseres human?
Io tremeva quando io pensava super isto.
Io me tornava e curreva ex le loco tanto rapidemente como io poteva.
Io curreva usque io non plus poteva avantiar. Mi respiration arrestava. Io cadeva sur le terra.
Post que io habeva arrestate un momento, io mirava circum me e trovava que il non restava un longe distantia a mi castello. Toto circum me esseva quiete e immobile. Io certemente esseva ultra le attingimento del periculo.
Con lacrimas in le oculos io geniculava e regratiava Deo. Io le regratiava proque io habeva supervivite e esseva salve post tante annos. Io le regratiava proque on me habeva jectate sur le latere del insula ubi le homines salvage nunquam habeva visitate. Io le regratiava re omne le confortos e felicitates que io habeva incontrate.
Tunc io me levava e vadeva a casa in mi castello.
Quando io sedeva in fronte de mi porta iste vespere, io examinava le subjecto a fundo, e me sentiva multo plus legier in mi mente.
Io habeva habitate sur mi insula dece-octo annos ante que io videva le prime impression de pede. Io habeva habitate ibi vinti-tres annos ante que io videva ulle altere tracias del homines salvage. Verosimilante il poteva passar plure annos ante que ulle periculo me incontrava.
Con iste pensatas io me extendeva in mi hamaca e dormiva sin pavor.
Ma il passava un longe tempore ante que io de novo visitava le costa plus lontan del insula. Io non etiam iva pro inspectar mi canoa.
Le dies passava silentemente. Io remaneva quasi proxime a mi castello, e me occupava con mi capras e mi grano.
Io semper habeva surveliantia, e nunquam sortiva foras ante primo reguardar circum me.
Capitulo 34
Io face un discoperta surprendente
Un vice cata septimana io ambulava in le silva pro vider le grege del capras que io habeva celate ibi.
Io semper portava mi arma, ma depost mi ultime grande timor io non riscava discargar lo. Io timeva etiam martellar un clavo in ligno, in caso que alicuno homine salvage se trovarea satis proxime a audir le sono.
Io timeva construer foco in mi castello, in caso que alicuno viderea le fumo.
In fin io portava alicun ollas e caldieras a mi campo celate in le silva. Io poteva facer mi cocinar ibi in un maniera multo plus secur que in mi castello.
A pena io habeva mi cosas in ordine ibi quando io trovava qualcosa que me faceva multo felice. Pote tu pensar lo que isto esseva?
Isto esseva un grotta --- un grotta real. Il habeva un porta in le grotta trans un cavo al pede del rocca grande. Illo esseva tanto ben celate que nulle persona lo poteva trovar etiam si ille lo cercava.
Vole tu que io te narra como io lo trovava?
Io timeva facer foco causante fumo proxime a mi domo, ma io non poteva viver sin cocinar carne. Io probava omne sorta de ligno, ma semper isto causava alicun fumo. Tunc io pensava probar carbon sic de ligno. Ma primo io debeva facer le carbon de ligno.
Io trovava un loco in le parte le plus obscur in le silva ubi le fumo a pena se levava super le arbores. Ibi io construeva mi carboniera.
Isto io faceva in le sequente maniera: ---
Primo, io faceva un spatio ronde circa dece pedes in diametro. Hic io excavava le terra usque io habeva un fossa profunde un pede. Tunc io secava un corda o plure de arbores e los pilava ibi. Io pilava e pilava usque le pila esseva proxime al alto de mi humeros. Io lo coperiva per solo e turfa a profunde de un pede, lassante un parve area aperte in le fundo.
Quando io habeva facite isto, io faceva foco trans le foramine in le fundo. Illo ardeva lentemente. Le ligno deveniva carbon.
Un die, quando io trenchava ligno pro mi carboniera, io per coincidentia videva un cavitate in le rocca proxime a un arbore que io trenchava.
Il habeva brossa ante le grotta. Io lo pulsava al latere e reguardava intro. Io videva un grotta parve, a pena satis grande pro me a reptar intro sur mi brachios e genus.
Ma, un poco plus lontan al interior, illo esseva plus grande. Il habeva un altitude tal que io poteva star recte, e largessa tal que duo homines haberea potite ambular le un juxta le altere.
Il non habeva lumine in le grotta, e io stava sin mover un momento usque mi oculos se accostumava al obscuritate.
Tunc io videva alicun cosa in le obscuritate que faceva me fugir del loco multo plus rapidemente que io entrava.
Que pensa tu que isto esseva? Duo grande oculos brillante que luceva como carbon in le obscuritate. An illos esseva oculos de un homine o de un bestia furiose, io non arrestava pro vider.
Io stava ancora un momento preter le porta del grotta e tunc io comenciava vincer mi pavor.
Que poterea il haber in iste grotta que me poterea facer damno? Nulle homine poterea viver ibi in obscuritate. Re le animales, io sapeva que il non habeva animales plus furiose sur le insula que mi cattos.
Alora, con un baston flammante como torcha, io reptava retro in le grotta. Ma io non habeva prendite tres passos ante que io esseva terrificate quasi tanto como le previe vice.
Io audiva un suspiro ruitose, como un homine in pena. Postea il habeva suspiros basse, e sonos como si alicun haberea essayate parlar.
Io arrestava in mi loco. Io sentiva tremores frigide in mi dorso. Mi capillos se levava. Ma io non me permitteva escappar de novo.
Io pulsava mi parve torcha plus extense in le obscuritate, tanto extense como io poteva. Le flamma illuminava le grotta. E que pensa tu io tunc videva?
Nulle altere que mi vetule capra que io habeva perdite de mi grege circa un septimana antea.
Ille se habeva extendite sur le pavimento del grotta, e esseva troppo debile pro levar se. Ille esseva un capra multo vetule, e forsan habeva cercate un loco ubi morir.
Io le dava mangiar e aqua, e faceva lo tanto confortabile como io poteva. Ma ille non poterea viver multo plus longe.
Io trovava que, anque si io poteva star in le grotta, illo esseva multo parve. Illo esseva solmente un cavo in le roccas, e non esseva ronde ni quadrate.
Ma in le posterior de iste camera parve il semblava haber un passage que conduceva plus lontan. Iste passage esseva tenue e obscur, e post que mi torcha se extingueva, io non essayava sequer lo.
Io retornava pro trenchar ligno.
Capitulo 35
Io ancora explora mi grotta
Le die sequente io portava con me sex grande candelas.
Nam tu debe saper que io esseva anque un fabricante de candelas equalmente como un panetero. Vermente, io faceva multo bon candelas de grassia del capra, usante pecias de cordas vetule como miccas.
Como io diceva, io portava con me sex candelas, nam io decideva apprender plus super le grotta que io habeva trovate.
Io incendeva duo de mi candelas, e entrava in le grotta. Le povre vetule capra esseva morte, e il non esseva un labor facile a excavar un fossa e interrar le.
Post que iste deber displacente esseva facite, io iva in le parte le plus profunde del grotta de novo. Le flamma del candelas illuminava le obscuritate, e io poteva vider quasi precise.
Le passage tenue de que io te narrava esseva plus que trenta pedes longe. In un parte illo esseva tanto basse que io debeva reptar a mi quatro pedes.
Ma post que io habeva passate iste parte tenue io me trovava in un camera splendide. Illo esseva satis grande pro albergar cento homines.
Vermente, illo pareva como un grande sala de un vetule castello anglese. Io nunquam habeva vidite alicun cosa tanto grandiose.
Le tecto esseva al minus vinti pedes alte. Le lumine de mi duo candelas luceva in alto al muros e dava un aspecto de milles de stellas clar scintillante.
Si istes esseva diamantes, o auro, o alicun altere cosas preciose, io non sapeva, e de facto nunquam lo apprendeva.
Le pavimento esseva sic e platte. Illo esseva coperite per sablo blanc, que esseva multo munde.
Io me allegrava. Nulle melior e plus secur magazin poterea io haber sperate.
Quando io habeva mirate a omne lateres del camera e trovate que isto vermente esseva le fin del grotta, io lo sortiva e hastava retro a mi castello.
Io notava que io ancora habeva circa sexanta libras de pulvere de arma. Illo esseva le prime cosa que io portava a mi grotta nove. Io ibi anque portava le plumbo que io habeva pro facer munition pro mi arma.
Io me nunc sentiva como un del fees meraviliose de que tu ha legite. Illas vive, como tu sape, in roccas e in grottas ubi nemo pote trovar las; e illas ha tresores celate de auro e roccas preciose.
Pensa que cento de homines salvage me chassava! Illes non me poterea trovar hic. Io esseva salve de cata direction.
Io adjustava le grotta con comocunque il necessitava pro facer lo confortabile.
Si occurreva le pejor del pessime, io poterea habitar ibi. E totevia io sperava que on non me obligava facer isto.
Quando toto esseva secur e bon, io placiava alicun brancas verde super le entrata e ambulava retro a mi castello.
Io esseva multo felice quando io me sedeva in mi cocina vetere de novo. Nam, ante toto, nulle altere loco esseva un casa pro me.
Io nunc habeva habitate vinti-tres annos sur iste insula. Si io non habeva le pavor de homines salvage, io haberea essite le homine plus fortunate de tote le mundo.
Durante omne iste annos io habeva essite multo occupate. Io non laborava tote le tempore, como tu sape, ma io me amusava in manieras variate.
Io passava multe tempore con le papagai Poll. Ille tosto apprendeva parlar tanto ben que il esseva un placer ascoltar le.
Mi can esseva mi melior amico e companion. Ille viveva dece-sex annos, e moriva a causa de su etate vetule.
Re le cattos, il habeva le silva plen de illos. Omnes deveniva salvage excepte le duo que io habeva in mi castello. Illes esseva habile a captar mures e esseva mi bon amicos.
Io habeva plure gallinas domestic. Los io attrappava proxime al costa del mar quando illos esseva juvene. Io los taliava le plumas de alas e los inseniava mangiar de mi mano.
Io nunquam apprendeva qual sorta de aves illos esseva, ma illos esseva grande, quasi grande como gallinas ordinari. Illos viveva intra le arbores del sepe ante mi castello.
Illos construeva lor nidos ibi e me poneva ovos abundante a mangiar. Il non me necessitava haber altere aves domestic.
Talmente io habitava placentemente in mi domo del insula. Io haberea essite contente habitar ibi semper si io poteva sentir me secur de homines salvage.
Capitulo 36
Io vide homines salvage
Un matino de bon hora durante le tempore del recolta io sortiva a mi campos del grano pro falcar alicun hordeo. Le dies esseva tanto calide que il esseva plus placente eveliar se ante que le die deveniva lucide e facer le parte le plus pesante de mi labor ante que le sol esseva alte in le celo.
Durante le matino de que io te nunc narra, io comenciava laborar quando il ancora esseva quasi obscur. Io habeva visitate mi campos tanto sovente que io poteva trovar le via a oculos claudite.
Quando io passava ibi, il me surprendeva de vider un lumine lontan super le latere ubi io habitava. Io faceva halto e mirava. Isto clarmente esseva un lumine de foco flammante.
Qui habeva potite facer un foco ibi?
Securmente necun altere que le homines salvage.
Il me tanto surprendeva que io stava sin mover me e ponderava.
Que occurreva si le homines salvage trovava mi campos de grano?
Illes immediatemente saperea que alicuno habeva plantate los, e illes certemente non reposarea usque illes me trovarea.
Io nunc poteva vider le flammas quasi clarmente. Post le alba del die io anque poteva vider le fumo que se levava super le arbores. Le foco non esseva plus lontan que duo millias.
Io hastava retro a mi castello tanto rapidemente como io poteva currer. Io preparava le exterior a parer tanto virgine e natural como possibile.
Io surmontava le muro e traheva le scala post me.
Io cargava omne mi cannones, como io appellava mi armas, los que io habeva placiate in le muro. Io preparava omne cosas pro un assedio.
Tunc io attendeva pro vider si mi inimico se approximava.
Il passava duo horas, tres horas, e il non habeva un vista o un sono que haberea essite inusual. Io comenciava pensar si, ante toto, le foco esseva causate per un accidente e non per homines estranier.
In fin io non poteva attender plus longemente. Io mitteva mi scala verso le latere del rocca e surmontava in alto a un loco platte super mi castello. Io traheva le scala post me e tunc lo montava pro un altere puncto platte. Io lo traheva un altere vice, e nunc io attingeva le cresta del rocca grande.
Hic esseva le loco que io appellava mi vigilantia.
Con multe attention io lo surmontava. Io me jaceva sur le cresta del rocca e per mi telescopio spectava in direction del loco ubi io videva le foco.
Io ancora poteva vider le fumo. Si, e io poteva vider alicun nude homines salvage sedente circum un foco parve.
Io les contava, e trovava que il habeva non minus que novem del sceleratos.
Securmente illes non necessitava le foco pro calefacer se ipse, nam le die esseva multo calide. Sin dubita illes coceva alicun cosa. Forsan illes esseva cannibales e se preparava pro un de lor festas horribile.
Sur le plagia non lontan de illes io videva le duo canoas con que illes habeva arrivate.
Le marea nunc esseva a su plus basse. Quando illo retornava e faceva le canoas flottar, illes probabilemente sortiva.
Iste pensata me faceva sentir me plus alleviate, nam io esseva secur que illes non vagarea al interior del pais.
Io attendeva e reguardava usque le marea de novo esseva sur nivello del fluvio.
Tunc io videva les partir in le barcas e pagaiar via. Illes semblava facer le tour al altere latere del insula.
Io nunc poteva spirar liberemente de novo. Post que illes habeva partite, io prendeva mi arma e hastava trans le pais pro vider si io poteva haber un altere vista de illes.
Io portava duo armas sur mi humero, duo pistolas in mi cinctura, e un grande spada al latere. Tu haberea devenite espaventate, si tu me habeva vidite.
Il esseva un promenada longe e dur. Ma poco a poco io arrivava al colle que guardava le costa lontan del insula.
Io lo surmontava. Io reguardava le mar e le pais per mi telescopio.
Si, il habeva duo canoas que arrivava lentemente circum le costa.
Ma surprendite io videva tres altere barcas que appareva del baia proxime e que hastava pro incontrar los.
Il pareva, tunc, que le altere parte del homines salvage habeva festate in le mesme loco ubi io videva le prime impression de pede in le sablo.
Io reguardava le canoas usque omne le cinque partiva al mar plen, a lor via al costa basse in le west distante.
Alora io iva a basso al loco ubi le homines salvage habeva festate.
Qual vista espaventabile incontrava mi oculos! Le sablo esseva coperite per sanguine e ossos. Sin dubita un captivo povre habeva essite occidite e mangiate ibi.
Io decideva que si ulle altere homines salvage jammais arrivava a mi insula pro un tal festa, io les non lassarea gauder de isto.
Io colligeva le ossos e los interrava in le sablo. Tunc io lente- e tristemente ambulava retro a mi castello.
Post isto io non me sentiva totalmente secur jammais. Io non riscava discargar un arma; io non riscava facer foco; io non riscava sortir lontan de mi casa.
Quando eveliate, io semper planava como escappar del homines salvage. Quando addormite, io semper soniava de cosas espaventabile.
Il tamen passava dies e menses, e ancora nulle altere homines salvage arrivava.
Capitulo 37
Io discoperi un naufragio
Un die in maio un grande tempesta erumpeva sur le insula. Tote le die e longe a nocte il pluveva e ventava, fulmines fulgurava, e tonitro tonava.
Ma tempestas non esseva un nova pro me, e io non rumpeva mi capite. Io remaneva in casa in mi castello, e me sentiva multo grate que io habeva un loco tanto secur e sic e confortabile.
Io sedeva restante eveliate tarde, e legeva mi Biblia in le lumine del lampa parve que io habeva facite, e pensava de mi portion curiose del vita. Subito io audiva un sono que io credeva quasi securmente veniva de un arma discargate sur le mar.
Io sortiva rapidemente. Io prendeva mi mantello de pluvia e surmontava a mi vigilantia sur le cresta del rocca grande.
Le pluvia habeva passate e le vento comenciava calmar se. Il nunc esseva post medienocte, e multo obscur.
Un momento post que io habeva attingite mi loco il habeva un fulgure del lumine que causava me arrestar e ascoltar al altere arma.
Post pauc secundas io isto audiva. Isto semblava venir de iste parte del mar ubi io un vice esseva attrappate per le currente forte e pulsate lontan al mar in mi barca.
Io sapeva immediatemente que le tiros esseva discargate de un nave in periculo. Forsan le vento e le undas la habeva jectate preter le costa. Poteva io facer alicun cosa pro adjuvar le homines povre a bordo?
Con un grande labor e periculo pro me ipse io colligeva alicun bastones e brossa in un pila sur le rocca e faceva un foco.
Le ligno non esseva sic, ma post que le foco comenciava arder illo flammava furibunde e projectava un lumine super omne le roccas e arbores circum me.
Io me sentiva secur que si il habeva marineros in le nave, illes lo viderea. E sin dubita illes lo videva, nam io tosto audiva un altere arma.
Tote le nocte io guardava le foco; ma nulle altere sono ultra le vento poteva io audir.
Quando le die veniva e le nebula habeva clarate, io punctava mi telescopio verso le parte del mar de ubi le sonos arrivava.
Multo lontan del costa il certemente habeva alique; ma an isto esseva un nave naufragate o un nave a velas, io non poteva dicer. Le distantia esseva troppo grande.
Io lo reguardava de tempore in tempore tote le die. Illo non se moveva.
"Isto debe esser un nave in ancorage," io diceva a me ipse.
De bon hora le matino proxime io prendeva mi arma e ambulava verso le latere del insula ubi le currente olim me attrappava. Quando io arrivava al costa ibi, io montava sur alicun roccas e mirava super le mar.
Le aere esseva multo clar nunc, e io poteva ben vider le nave.
Illa non esseva in ancorage. Illa habeva sasite in alicun roccas grande del quales il habeva plure in iste parte del mar.
Io videva que le mastes del vascello esseva rupte, e que plus que un medietate de su parte posterior pendeva in le aere.
Io pensava super le marineros qui debeva haber essite a bordo, e speculava si ulle de illes habeva escappate. Il semblava impossibile que alicuno poterea haber attingite le costa in un mar que furiava tanto durante le tempesta.
"Oh, illo la habeva essite salvate!" io critava quando io ambulava in alto e a basso del costa.
Io torqueva mi manos, mi labios esseva forte juncte, mi oculos esseva plen de lacrimas.
"Oh, illo la habeva essite salvate!" io critava de novo e de novo.
Il esseva que post tante annos solitari sin vider un facie amical io regrettava non haber mesmo un companion a qui parlar e con qui repartir mi sperantias e pavores.
Le mar nunc esseva quasi calme. Anque inter le roccas le aqua esseva lisie.
Toto semblava favorabile, e io decideva ambular a mi canoa e pagaiar al nave naufragate.
Io hastava retro a mi castello pro preparar mi cosas pro mi viage.
Io paccava un grande corbe per pan; io plenava un urceo per aqua fresc; io placiava mi compasso in mi tasca a fin que il esserea plus facile a navigar; io portava un sacco plen de uvas sic sur mi humero.
Assi preparate con omne cosas necessari, io ambulava circum le insula al loco ubi io habeva celate mi canoa. Io la trovava medie plen de aqua, nam illa ibi jaceva neglecte pro un longe tempore.
Con multe labor io vacuava le aqua ex illa e succedeva facer la natar. Tunc io cargava mi cargo in illa, e hastava a casa pro plus.
Mi secunde carga esseva un sacco plen de ris, le umbrella que io placiava super mi capite pro umbra, un altere urceo de aqua, un caseo, un bottilia de lacte, e circa un dozena de biscuites de hordeo.
Omne isto io portava a mi canoa. Si il habeva homines del naufragio illes poterea besoniar alimento.
Quando io habeva arrangiate tote in bon ordine, io partiva.
Io pagaiava quasi proxime al costa usque io habeva eludite le puncto de un currente periculose. Tunc super un aqua lisie, io pagaiava directemente al nave naufragate.
Tosto, tamen, reguardante un poco avante, io videva un altere currente con fluxo grande preter le costa e inter le roccas medio celate.
Quando io mirava iste rapide currentes, mi corde comenciava faller. Io sapeva que si io entrava in un de illos, illo me portarea un grande distantia al mar plen. Illo me poterea portar tanto lontan que io nunquam poterea retornar.
Ma io habeva decidite perseverar sur mi viage.
Capitulo 38
Io face un altere viage
Con multe carentia io pagaiava mi canoa al mar plen. Io lassava un orlo delicate sur mi latere dextere inter me e le currente. Io pagaiava rapidemente, ma io non me lassava perder le controlo del canoa.
In circa duo horas io arrivava al nave naufragate. Isto esseva un vista triste a reguardar.
Le nave jaceva partialmente a su latere, e habeva sasite inter duo roccas grande.
Illa appareva como un nave espaniol. Illa esseva mal rumpite per le undas, e toto sur su ponte habeva essite radite in le mar.
Quando io la approximava, un can me mirava del latere del nave e me latrava. Quando io le vocava, ille saltava in le mar e natava a mi canoa.
Io le elevava a mi canoa, e remarcava que ille esseva quasi morte de fame e sete.
Io le dava un biscuit de hordeo e ille lo vorava como un lupo medio affamate. Io tunc le dava un poco de aqua, ma non troppo que ille non facerea damno a se. Ille bibeva, e tunc me mirava como si ille voleva plus.
Post isto io abbordava. Un vista triste incontrava mi oculos. In le cocina io videva duo marineros qui se habeva necate in aqua, con lor bracios le un circum le altere.
Io suppone que quando le nave collideva in roccas le undas inrolava le pontes e le marineros non habeva un via a escappar. Illes qui non cadeva in le mar habeva necate inter le bordos.
Extra le can il non habeva un altere cosa vivente sur le nave.
Io trovava alicun cassas del marineros. Con multe labor io portava duo de illos in le canoa sin arrestar pro mirar al interior de illos.
Extra le cassas, io prendeva un paletta de foco e tenalias, que io multo besoniava. Io ancora trovava duo caldieras de laton, un grillia, e un grande olla de cupro.
Le marea nunc descendeva verso le insula de novo. Alora, con le pauc cosas utile que io habeva trovate e le can povre con me, io partiva a casa.
Io remaneva un distantia al currente periculose e il non esseva un pena arrivar con mi canoa securmente al costa. Le sol se habeva quasi ponite quando io ancorava mi canoa in un parve baia preter le puncto del roccas.
Io esseva tanto fatigate que io non poteva facer alicun altere cosa iste die. Tunc, io cenava e dava un bon parte a mi can, e postea jaceva in le canoa e me addormiva.
Io dormiva multo ben, e io non me eveliava ante le matino proxime.
Quando io reguardava mi cosas, io decideva conservar los in mi grotta nove in le silva. Nam illo esseva multo plus proxime que mi domo in le castello.
Quando io aperiva le cassas io trovava plure cosas que me faceva felice.
In un de illos io trovava duo jarras de caramellos deliciose. Illos esseva tanto ben corcate que le aqua salate non habeva damnificate los.
In le altere cassa il habeva alicun camisas bon, que io multo besoniava. Il anque habeva ibi un dozena e un medie de pannellos blanc de lino. Io esseva felice de trovar los, nam il esserea placente spongiar mi facie per illos durante un die calide.
In un tiratorio secrete del prime cassa io trovava tres saccos de moneta espaniol. Io contava mille cento pecias de argento.
In le fundo de un del saccos il habeva sex pecias de auro espaniol, cata con un valor de circa dece-cinque dollars. Illos esseva impacchettate in un pecia de papiro.
In le fundo del altere saccos il habeva alicun parve barras de auro. Io suppone que il habeva al minus un libra de iste pecias flave.
Ante toto, io recipeva multo pauc de iste viage. Io non habeva uso de iste moneta. Illo non habeva un valor plus alte que le sablo sub mi pedes. Io haberea donate omne isto pro un par de bon scarpas o calcettas pro mi pedes.
Post que io habeva portate omne cosas a mi grotta io prendeva le canoa retro a su porto vetule sur le latere plus distante del insula. Tunc io retornava a mi castello, ubi io trovava toto in bon ordine.
E nunc io comenciava viver legiermente de novo. Io remaneva alerte como antea, e io nunquam lassava mi castello sin reguardar attentivemente circum me.
Io rarmente visitava le altere latere del insula. Quando io visitava mi grotta in le silva, o iva pro vider mi capras, io semper portava mi arma.
Capitulo 39
Io ha un sonio estranie
Duo annos passava sin ulle alarma, e io comenciava pensar que il non poterea evenir ulle cosa que disturbarea le quietude de mi vita.
Un nocte durante le saison sic in martio io non poteva dormir. Io jaceva horas in mi hamaca e non poteva clauder mi oculos.
Io pensava, pensava, pensava.
Io pensava a tote lo que unquam me habeva evenite e ante e post mi naufragio.
Io pensava a mi prime annos felice sur le insula.
Io pensava a mi pavor e preoccupationes que io habeva sentite post que io videva le prime impression de pede in le sablo.
Tunc io pensava a mi grande desiro vider mi pais natal ancora un vice, e haber amicos e companiones a qui parlar.
Iste pensatas apportava in mi mente le homines salvage que io timeva tanto, e io comenciava demandar me ipse mille questiones de illes.
Quanto longe habeva il al costa de ubi illes veniva?
Proque illes veniva sur mi insula de tanto grande distantia?
Qual barcas illes habeva?
Con pensatas como tal io jaceva eveliate usque al nocte tarde. Mi pulso batteva rapidemente, mi respiration deveniva difficile, mi nervos excitate.
In fin, exhaurite per mi proprie anxietate, io me addormiva.
Le mesme pensatas debeva haber sequite me in mi sonios, ma illos prendeva un forma differente.
Io soniava que io sedeva sur le costa del mar con mi arma imbraciate e mi umbrella juxta.
Io pensava, pensava, pensava. Io nunquam habeva essite tanto triste e solitari.
Io pensava a mi domo que io non poteva vider de novo, e a mi amicos que forsan me habeva oblidate.
Subito, quando io aperiva mi oculos, io pensava que io videva duo canoas arrivar al insula. Io curreva e me celava in un boschetto preter le costa.
Il habeva dece-un homines salvage sur le canoas, e illes habeva con illes un altere homine salvage que illes voleva occider e mangiar.
Ma in mi somno io pensava que iste homine salvage subito escappava e curreva pro su vita.
Io pensava que ille arrivava currente a mi boschetto parve, pro celar se in illo.
Quando io le videva, io me levava e le incontrava. Io surrideva amicalmente, e le essayava facer saper que io esseva su amico.
Ille se jectava sur le terreno a mi pedes. Ille semblava appellar mi adjuta.
Io le monstrava mi scala e le demandava montar super le muro.
Tunc io le dirigeva a mi castello, e ille deveniva mi servitor.
Io pensava in mi somno, que io critava in voce alte pro mi gaudio e diceva: "Nunc io escappara de iste loco. Nam le homine salvage devenira mi pilota. Ille me conducera al continente. Ille me dicera ubi vader e que facer. Ille me adjutara a trovar mi proprie populo."
Iste pensata plenava mi mente con grande gaudio e quando io lo ancora jubilava io me eveliava.
Que disappunctamento il esseva a comprender que isto solmente esseva un sonio!
Durante plure dies io me sentiva multo triste. Io esseva quasi preste a abandonar mi sperantia.
Tunc io rememorava mi sonio; e io diceva a me mesme: "Si io solmente poteva trovar un homine salvage e le instruer me amar, le cosas poteva devenir assi. Ille debe esser un de lor prisioneros e io debe salvar le de devenir mangiate; nam tunc il devenirea facile a vincer su amicitate."
Iste pensata remaneva in mi mente tanto profundemente que io non poteva eradicar lo. Eveliate o dormite, io semper semblava planar como prender un homine salvage.
In fin io comenciava pensar que isto esserea ver. Quasi cata die io ambulava in aere libere con mi arma pro vider si ulle del homines salvage habeva accostate sur mi insula.