Bello de Hund/Kapittel 6

   Een eenzig Mahl deed he een minschlik Stück —
Nee, minschlik kann ick 't doch neet heeten,
't Was mi vöel eer noch totomeeten: —
Ick hadde reis een malle Nück,
Un wulld' mien Jammermahl neet mehr anröeren,
Um dat ick willens was, döer 't Smachten to krappeeren.
De Tafeltied was effjes bi uns daan;
Do kwam een arme Jung' an d' Döhr to beedeln,
Mitlidig vung ick an mit minen Steert to weedeln,
Mien Heer sag mine Körstjes daar noch staan.
„Ei, Bello, du begünnst na minen Sinn to leven;
't Is braaff — ick will de Jung' een bitje geven“ —
So sprack he, gaf humm d' allerkleinste Brock,
Un stack de Rest heel schielick in sien Rock. —
De Nacht kwam in; ick sullde up de Kiste,
Doch tierd 'k mi krank un bleef in minen Rüste;
Do wurd' de Gitzhals heel van 't Stück.
He sag sien Huus all plündert döer de Deeven,
Umklemmde sinen Schatt, vung an to sobreven;
Sien Harte brack — he gaf de leste Snick. —
't Word Tied dit Trüürkapittel to besluuten,
D'rum laat ick man der Arven Striet daarbuuten,
Doch kann ick 't neet recht goed vöer Ju verswigen:
„Een jeder Arv' was düll, dat he neet mehr kund' krigen“.