Bello de Hund/Kapittel 19

   De Heer an 't Pult smeet nu sien Penne daal,
Greep na de Piep un stoppde hum reis mahl.
Twee Vaten stunden daar mit № 1 un 2,
Dat leste wurde van den Dexel vree.
Nu wulld' he smookend uut de Kamer gaan,
Ick gung benaut up mien twee Beenen staan,
Um dat he mi daar in de Hook sag liggen,
Un 't Prügeln kund ick um de Düker neet good rüggen.
Mien Künststück was, God dank, na sinen Smaak,
He nam mi up; ick bleef mit vöel Vermaak.
So geern ick ook bi diesen Heer verkeerde,
Tradt ick doch nooit weer in 't Vertreck
Dat mi up 't eerste Oogenblick all weerde,
Doch höerd' ick vöeltieds d'rin, van buten, hard Gespreck.
Up sekern Avend lag ick in de Gang,
Do hadd' mien Heer weer so wat uuttovechten,
Want daaglieks mußd' he Striet un Kibbeln rechten,
Mien Oor truf't Klirren van de Tang;
De Döer vloog open; 'k was mit eenen Sprang
Daarin: — mien Heer lag up de Dehl to starven;
Se hadden hum vermoord; — 't was good vöer sine Arven.
Sien Laatje vunden se bett an den Randt gefüllt, —
De Vrügten van sien Penn un sien Gedüld.