Bello de Hund/Kapittel 11

   He gaf mi Spies' un Drank, un leet mi 't still verteeren;
Ick hadde reis weer Tied, wat to filosofeeren: —
Dien Heer het Hunden leef: dann is he Minschenfründ;
(Of 't logisch richtig is, moot een Geleerde weeten)
Na mien Maneer sloot ick daarup van Stünd';
Un disse Sett het mi oock nooit gespeten. —
He hadd' de de eerste Post an de Latiensche School:
Studeerde over Dag to Huus in sienen Stool,
Wenn he de Jöegd sien Underwies gegeven,
Un vöerd' een döegdsaam un geregeld Leven.
'k Was altied um den olden braven Mann;
Eenmahl gelückde mi 't, mit in de School to striken
Un 't Wesen daar wat nader to bekiken;
'k Will Ju 't vertellen — doch waar fang' ick an?
Ji weten 't noch, ick hadd' ook mooten leeren
Van allerhand, bi mine vör'ge Heeren,
Man nooit gaf ick mit Upsett Argerniß,
Wat doch een Kreatür wall to vergeven is.
Hier wurd' mit minen Heer de Gibel dreven,
Sien Leerlings vöerden een lößbandig Leven;
Ick swieg daarvan — man nu begreep ick 't good,
Waarum van klooke Lüd' so weinig Overvlood.
Wenn he gelöefd' se lassen den Horaz,
Lagg Walter Scott of Klauren in sien Plaats.
Een Paar bescheid'ne Jungens fund ick man darunder,
Se wurden knappe Mannen — 't is geen Wunder. —
Na mien Begripp sünnt wall de Olders Schüld,
Dat öere Kindern mennigvaak verdarven;
Dat allerbeste wat se van öer köenen arven,
Wenn ook de Geldkist rieklick is gevülld,
Is seker 't Underwies in Döegd un Folgsahmheit;
Gelückkig is elk Kind, wat daarna deit.

   Mien goode Heer stürf binnen achtien Maanden,
Van elk betrührt, ook mine Oogen trahnden,
He hadd' sien Plicht getrau gedaan.
(Ick was knapp van sien Graf to slaan.)
Vöel sprak man van sien Döegd; he wurd bekreten,
Doch binnen 't Jahr was he all meest vergeten.
Een jeder kennt des Werelds Loop;
Dat Beste in dit Leven is de Hoop.