Als felibres
Nautres, que sèm lo Naut-Miègjorn, Cantau, Avairon e Losèra, parlam tanben la lenga fièra de las anticas corts d'amor, la lenga d'òc, la lenga maire, e sus aquel punt, Lintilhac e Farja, dos enfants d'Orlhac, an desjà fach lusir l'esclaire. Sens se'n avregonjar jamai, dels capelans de granda marca l'an parlada, e mai d'un monarca que cresiá pas parlar patai. Un patai aquò!? Me fan reire. Quau o ditz n'es qu'un abaiant (avalhant), un tròç de francimand parpand que batalha sens res sabeire. Lenga destronada benlèu; disi pas non, mas lenga en vida, e que, jols pès que l'an trupida, torna quilhar lo front vèl cièu! Non! Per çò qu'es anat al pòble, aquel lengatge n'es pas mòrt: lo pòble que lo parla es fòrt, e el es d'un sang fièr e nòble. Donc, en avant, lo País Naut! En avant ambe la Gasconha, e totses les mascles de ponha del crane país provençau !