Ab fina jòia comença
Ab fina jòia comenga
lo vèrs qui bèls mots assona
e de ren no’i a falhença;
mas non m’es bon que l'aprenha
tals cui mos chants non convenha,
qu'èu non vòlh avols chantaire,
cel que tot chant desfaiçona,
mon doutz sonet torn en bram.
D’amor ai la sovinença
e'ls bèls dits : ren plus no’m dona;
mas per bona atendença
esper qu'alcuns jòis me'n venha;
e'l sègles vòl qu'òm’s captenha
segont que pòt sempre’s faire
qu'en brèu temps plus assazona
qu’a pro, d'aiçò dont ac fam.
Bèl semblant n’ai en parvença,
que gent m'acòlh e'm razona,
mas del plus no'm fai consença
ni's tanh que tant aut mi cenha
ni tant rics jòis m'endevenha
ont conven uns emperaire :
pro fai car sol gent mi sona,
ni car sofre qu'èu la am.
Mout mi fai grant temença
car tant pauc si abandona :
jòis qu'enaissí tròp bistença
mout mòstra mal' entressenha.
Si com li plairà mi tenha,
que tant no'm fai grant mal traire.
Cel soi que non l'encaisona :
tant no'm ten en grèu liam.
Ses pechat fitz penedença
et es tòrts qui no’m perdona,
et èu fatz long’ entendença
per tal perdon que no'm denha ;
assatz cuit que mal me'n prenha,
que perduts es desperaire ;
per qu'ai esperança bona :
pel nòstre Dòm mi reclam.
Ben es fins de grant valença
mos còrs, s'aquest m'abarona
per cui tots prètz creis e gença,
e sap pauc qui çò m'ensenha
que ja nulh' autra’m sostenha :
tant bèla filha de maire,
ni tant com cèls plòu e trona
non ac tal el linh d'Azam.
Als comtes mant en Proença
lo vèrs e çai a Narbona,
ai ont prent jòi mantenença,
segont aquels per cui renha ;
et èu tròp çai qui’m retenha,
tal dòmna dont sui amaire ;
non ges a lei gascona :
segont las nòstras amam.