A mió má la d'el cielu

by Alfredo García Dóriga

A mió má la d'el cielu  (1925)  by Alfredo García Dóriga

Pa dalgunos el bable ye enoxosu
Y pa muchos quiciaes revesosu
Que'n Asturies nacíos, so dulzura
Non saben extremar ni so ternura.
Anque paletu que falando lladre,
Deprendí que de llengües ye la madre
La que faló Verxilio, y l' asturiana
De la del Sabiu Rey barrunto hermana.

TEODORO CUESTA

Non vos plasme si entama 'l gorgolitu
Mió chiflu á remoyar como solía,
Que, anque 'l sayu non ye del mesmu jitu,
Elo mió corazón, que non s' anfría,
Ni topa escayu, ni atorrez espitu
Que i faiga tapecer en isti día.
¡ En Cuadonga callar...! ¿ Quién tevo calma,
Si ella ye la mió má de la mió alma ?
Ello, ye la verdá, n'a mió corrada,
Que'n ayeri fuelgábase'l contentu,
Non fai el fresquillín qu' á l' alboriada
Esparde la borr na co 'l so allentu;
Tueyu está 'l corazón, desmigayada
De la ilusión la fueya, fúi al vientu;
¡ Mió teyete agudín non se cantea,
Va tiempu que non sal de la tutea !
Pero, ¿ cómo callar cuando el asomu
Del mió nativu llar óise'n los gritos
De Cuadonga xentil ? Tuéyase el gromu
Si 'l candellín atopa en sos espitos,
Pos, yo, cuantas más soplan, non sé comu.
Ascucho rebizcar más coscoritos.
¡ Lleve 'l diañu les murries y les penes
Y el moje escoloriáu fierva 'n les venes !
Empapielle el raitán, fuelgue'l cerricu,
So fueya el catasol triste engavielle,
El miruellu reidor pieslle so picu,
Dexe ' l sol de llucir y el prau argüelle;
Ni 'l probe estaye, ni folgueye 'l ricu,
Ni heba rapaz que sorba y escudielle,
Que 'n mientras no me afueguen el sormiellu
Rutirá ' l ¡ xuxú ! pe 'l mió gargüellu.
¡ Non l' hay mejor ! Decídelo de veras
Los que naciestis en so nial de flores,
Rebizcastis daqué per sos pradieres,
Gociastis sin gafura sos amores,
Furacastis la ñuez, en les monteres,
Cogiestis cocaraxos voladores
Y como yo les voces de xiblata
Oyéstis del malvisu y la ñarbata.
¡ Asturies onde quier, en paz y en guerra !
¿ Qué va el Presti Xuan con so dineru,
Alimaña, el Braxil, Ingalaterra,
El turcu herexe y el rusiacu fieru ?
Nin migaya, Siñor, xunta mió tierra
Que 'l pasmu en antes joi del mundiu enteru,
Y agora no hay dengún que á ella s' oponga
Porque tien el mural de so Cuadonga.
Allí esguedeyó' l moru embravecíu
Fuyendo sin parase á ve'l atayu,
-Si acasu hebo dalgún qu' atorrecíu
Llibróse del coraxe de Pelayu.-
La Soberana allí del pueblu míu
Fixo caer sobre ellos un argayu,
Y foy tal y tan grande la vitoria
Qu´aún 's atuei el marruecu á so memoria.
Bendiga 'l cielu á quien nos fay gozosu
Topar de fuelgu aquí morruda añada,
Aguciando el recuerdu venturosu
Del ñeru en que la dicha ye arbelada.
Pos, aunque falte 'l llugarín formosu
La Virxen está aquí qu´e la metada,
Y un poquiñín de más, porque barrunto
Un tazu per aquí d' allá trasunto.
Cuando, al riscar, faciendo revexines,
El lluciquín que doria les altures,
Entaman á esnalar les paxarines
Sortiendo del so picu les dolzures,
Se aposan n' el teyau les arandines,
Gorgutiendo sos parllas y veyures,
¿ Quién, en esta Quintana de Toriellu,
De l' Asturias d' allá non ve un remiellu?
Aquí rebizca 'l xatu, el güé fai pelu,
Espúrrese 'l maízu pe 'l ería,
La moruxa retórciase pe 'l suelu,
Plásmase'l güeyu co la lluz qu' unvía
El redondoriu lluminar del cielu,
Esmuega 'l maciu y el pumar se cría;
Y, si e pocu, ya dixi, en sos altares
La Virxina s' afai de miós cantares.
Pero, abasta, Siñor, qu' e ya un excesu
Tanto allongar miós parllas gayasperas,
Que, anq' estocinen á dalgún el sesu,
Para otros temo acasu sean boberas.
¡ Boberas ! Mialma non, qu' el embelesu
Asturias ye del mundiu y sos riberas.
¿ Qué munchu entoes ye, si embobecíu
No abocano al parllar del pueblu míu ?
Perdóname, Santina, que asturianu
Antes que nada só-baxu les teyes,
Que primero, en d' arriba, so cristianu.
-Prendi en mió corazón del bien les fueyes,
N' el mimu de mió amor, anque ye enanu,
Con mió má la d' aquí, tú sola mueyes...
¡ Non me dexes morrir ¡ ay ! nin t' olvíes
Del vieyu que te fai les romeríes.
Tú, la más maja y relluciente estrella
Que del tronu de Dios eres l' encantu,
Fai que del cielu alcuentren la portiella
De par en par los que te aclaman tantu;
Adispón, en pa 'l vieyu y so reciella
Un sitiu esclariadín n' el to somantu,
Y par' esti to fíu, cabo to sía,
Atroca un rinconín. ¡ Virxen María !