ច្បាប់ស្តីពី ការរំលូតកូន
| នស/រកម/១១៩៧/០៦ | |
|---|---|
| ព្រះរាជក្រម | |
| យើង | |
| ព្រះបាទសម្តេច នរោត្តម សីហនុ | |
| រាជហរិវង្ស ឧភតោសុជាត វិសុទ្ធពង្ស អគ្គមហាបុរសរតន៏ | |
| និករោត្តម ធម្មិកមហារាជាធិរាជ បរមនាថ បរមបពិត្រ | |
| ព្រះចៅក្រុងកម្ពុជាធិបតី |
- -បានឃើញ រដ្ឋធម្មនុញ្ញ នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា
- -បានឃើញព្រះរាជក្រឹត្យចុះថ្ងៃទី០១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៩៣ ស្ដីពីការតែងតាំងរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា
- -បានឃើញព្រះរាជក្រមលេខ០២ នស-៩៤ចុះថ្ងៃទី២០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ១៩៩៤ ស្ដីពីការរៀបចំនិងការប្រព្រឹត្តទៅនៃគណៈរដ្ឋមន្ត្រី
- -បានឃើញព្រះរាជក្រឹត្យលេខ នស-រកត-១០៩៤-៩០ ចុះថ្ងៃទី ៣១ ខែតុលា ឆ្នាំ ១៩៩៤ ស្ដីពីការកែសំរួលសមាសភាពរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា
- -បានឃើញព្រះរាជក្រឹត្យលេខ ជស-រកត-០៨៩៧-១៤៧ ចុះថ្ងៃទី៧ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៩៧ ស្ដីពីការកែសំរួលសមាសរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា
- -បានឃើញព្រះរាជក្រមលេខ នស-រកម-០១៩៦-០៦ ចុះថ្ងៃទី២៤ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៩៦ ស្ដីពីការបង្កើតក្រសួងសុខាភិបាល
- -តាមសេចក្ដីក្រាបបង្គំទូលស្នើសុំអំពីឯកឧត្ដមនាយករដ្ឋមន្ត្រី ទី១និងសម្ដេចនាយករដ្ឋមន្ត្រី ទី២ និងអំពី រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសុខាភិបាល
ប្រកាសអោយប្រើ ច្បាប់ស្ដីពីការរំលូតកូន ដែលរដ្ឋសភាបានអនុម័តកាលពីថ្ងៃទី៦ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩៧ នាសម័យប្រជុំលើកទី៨ នីតិកាលទី១ ដែលមានសេចក្ដីទាំងស្រុងដូចតទៅ :
ជំពូកទី ១៖ បទប្បញ្ញត្តិទូទៅ[edit]
មាត្រា ១.- ច្បាប់នេះមានគោលដៅកំណត់ពីបែបបទនិងល័ក្ខខ័ណ្ឌនៃការរំលូតកូន។
មាត្រា ២.- ការរំលូតកូនគឺជាការបញ្ចប់គភ៌តាមវិធីវេជ្ជសាស្ត្រឬតាមវិធីណាមួយ។
មាត្រា ៣.- ស្ត្រីមានគភ៌ទាំងឡាយអាចសុំឱ្យ គ្រូពេទ្យធ្វើការរំលូតកូនបាន ក្រោយពីបានបំពេញល័ក្ខខ័ណ្ឌដូចមានចែងក្នុងមាត្រា ៨ នៃច្បាប់នេះ។
មាត្រា ៤.- ក្នុងករណីណាក៏ដោយ ការរំលូតកូនត្រូវតែមានសំណូមពរនិងបានទទួលការយល់ព្រមពីស្ត្រីដែលមានគភ៌។
មាត្រា ៥.- មានតែវេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យម ឬឆ្មបមធ្យមដែលបានទទួលការអនុញ្ញាតពីក្រសួងសុខាភិបាល ទើបអាចធ្វើការរំលូតកូនបាន។
ជំពូកទី ២៖ បែបបទនិងល័ក្ខខ័ណ្ឌ[edit]
មាត្រា ៦.- ការរំលូតកូនប្រព្រឹត្តទៅបានតែនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ មណ្ឌលសុខភាព គ្លីនិក មន្ទីរសម្ភពសាធារណៈឬឯកជនដែលបានទទួលការអនុញ្ញាតពីក្រសួង សុខាភិបាល។ រាល់សេវាដែលក្រសួងសុខាភិបាលបានអនុញ្ញាតឱ្យ ជាកន្លែងធ្វើការរំលូតកូនត្រូវមាន : -លទ្ធភាពបច្ចេកទេសព្យាបាលបន្ទាន់នូវរាល់ផលវិបាកនៃការរំលូតកូន -មធ្យោបាយបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យ ប្រសិនបើមានការចាំបាច់
មាត្រា ៧.- វេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យមឬឆ្មបមធ្យមដែលមានភារកិច្ចធ្វើការ រំលូតកូន ត្រូវពន្យល់ណែនាំដល់ស្ត្រីដែលមានគភ៌ដែលមកសុំធ្វើការរំលូត កូន ពីគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចកើតមានឡើងជាយថាហេតុបណ្ដាលមកពីការរំលូតកូន នេះនិងពីផលប្រយោជន៍នៃកិច្ចពន្យារកំណើត។ ប្រសិនបើស្ត្រីដែលមានគភ៌នោះ នៅតែទទូចសុំធ្វើការរំលូតកូន វេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យម ឬឆ្មបមធ្យមអាចធ្វើការរំលូតបាន តែត្រូវស្ថិតក្នុងល័ក្ខខ័ណ្ឌដូចមានចែងក្នុងមាត្រា ៨ នៃច្បាប់នេះ។
មាត្រា ៨.- ការរំលូតកូនអាចធ្វើទៅបាន ចំពោះតែគភ៌ណាដែលមានអាយុតិចជាង ១២សប្ដាហ៍។ លើសពី ១២សប្ដាហ៍នៃអាយុគភ៌ ការរំលូតកូនអាចទទួលបានអនុញ្ញាតបាន លុះតែក្នុងពេលធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញថា : -គភ៌នោះមានភវនីយភាពមិនលូតលាស់ដូចប្រក្រតីឬបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតម្ដាយ -កូនដែលនឹងកើតមកអាចមានជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរព្យាបាលពុំជា -ក្នុងករណីដែលត្រូវគេរំលោភបណ្ដាលឱ្យមានគភ៌ ការរំលូតកូនអាចប្រព្រឹត្តទៅ បានដោយមិនគិតពីល័ក្ខខ័ណ្ឌដូចមានចែងខាងលើ តែត្រូវមានការស្នើសុំពីសាមីខ្លួន បើស្ត្រីនោះមានអាយុ ១៨ឆ្នាំ ឡើងទៅ ឬការស្នើសុំដោយទទូចពីឪពុកម្ដាយឬអាណាព្យាបាលនិងសាមីខ្លួន បើស្ត្រីដែលមានគភ៌មានអាយុតិចជាង ១៨ឆ្នាំ។ ការសំរេចនៃបញ្ហានេះ ត្រូវមានការឯកភាពពីក្រុមគ្រូពេទ្យ ២ ឬ ៣រូប រួមទាំងសាមីខ្លួនផង។ ល័ក្ខខ័ណ្ឌបច្ចេកទេសសម្រាប់ការអនុវត្តនៃមាត្រានេះ ត្រូវកំណត់ដោយប្រកាសរបស់ក្រសួងសុខាភិបាល។
មាត្រា ៩.- រាល់ឯកសារដែលទាក់ទងទៅនឹងការរំលូតកូន ត្រូវរក្សាទុកជាការសម្ងាត់ ហើយអាចផ្ដល់ទៅសាមីខ្លួន ឬតុលាការប្រសិនបើមានការស្នើសុំជាលាយល័ក្ខអក្សរ។
មាត្រា ១០.- សេវាដែលក្រសួងសុខាភិបាលបានអនុញ្ញាតឱ្យ ជាកន្លែងធ្វើការរំលូតកូនដូចមានចែងនៅក្នុងមាត្រ ៦ នៃច្បាប់នេះ ត្រូវរៀបចំឯកសារច្បាស់លាស់ស្ដីពីករណីរំលូតកូននីមួយៗហើយត្រូវ ធ្វើរបាយការណ៍ប្រចាំខែមកក្រសួងសុខាភិបាលដោយទៀងទាត់នូវចំនួន រំលូតកូននិងមធ្យោបាយរំលូត។
ជំពូកទី ៣៖ សមត្ថកិច្ចត្រួតពិនិត្យ[edit]
មាត្រា ១១.- ការត្រួតពិនិត្យការរំលូតកូនតាមការកំណត់នៃច្បាប់នេះ ជាសមត្ថកិច្ចរបស់ក្រសួងសុខាភិបាល។
ជំពូកទី ៤៖ ទោសប្បញ្ញត្តិ[edit]
មាត្រា ១២.- ជនទាំងឡាយណាដែលបានប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងមាត្រា ៥ ឬ ៦ នៃច្បាប់នេះ ត្រូវទទួលខណ្ឌកម្មនិងទោសទណ្ឌដូចខាងក្រោម : បើជាវេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យមឬជាឆ្មបមធ្យមត្រូវព្រមាន។ ក្នុងករណីមិនរាងចោលត្រូវបញ្ឈប់ពីមុខងារឬបិទគ្លីនិកឬមន្ទីរ សម្ភពនោះដោយមិនទាន់គិតដល់បទល្មើសព្រហ្មទណ្ឌដូចចែងខាងក្រោម នេះ។ បើមិនមែនជាវេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យមឬជាឆ្មបមធ្យមត្រូវផ្ដន្ទាទោសដាក់ពន្ធនាគារពី ១ខែ ទៅ ១ឆ្នាំ។ -បើការរំលូតកូននោះបណ្ដាលឱ្យ ស្ត្រីដែលមានគភ៌មានជម្ងឺរ៉ាំរ៉ៃឬពិការ ត្រូវផ្ដន្ទាទោសពី ១ឆ្នាំ ទៅ ៥ឆ្នាំ។ -បើការរំលូតកូនបណ្ដាលឱ្យ ស្ត្រីដែលមានគភ៌មានគ្រោះថ្នាក់ដល់ស្លាប់ ត្រូវផ្ដន្ទាទោសដាក់ពន្ធនាគារពី ៥ឆ្នាំ ទៅ ១០ឆ្នាំ។
មាត្រា ១៣.- វេជ្ជបណ្ឌិតឬគ្រូពេទ្យមធ្យមឬឆ្មបមធ្យមដែលបានទទួលការអនុញ្ញាត ឱ្យ ធ្វើការរំលូតកូនហើយមិនគោរពល័ក្ខខ័ណ្ឌណាមួយដូចចែងក្នុងមាត្រា ៨ នៃច្បាប់នេះ ត្រូវដកហូតយកលិខិតអនុញ្ញាតដែលចេញឱ្យ ដោយក្រសួងសុខាភិបាល ដោយមិនទាន់គិតដល់បទល្មើសព្រហ្មទណ្ឌដែលមានចែងក្នុងមាត្រា ១២ នៃច្បាប់នេះ។ លើកលែងតែក្នុងករណីធ្ងន់ធ្ងរដែលស្ត្រីមានគភ៌ត្រូវសង្គ្រោះ បន្ទាន់ វិធីវេជ្ជសាស្ត្រនឹងត្រូវបានធានាចំពោះមុខច្បាប់។
មាត្រា ១៤.- ជនទាំងឡាយណា ដែលបង្ខិតបង្ខំឱ្យ ស្ត្រីដែលមានគភ៌ធ្វើការរំលូតកូន ឬធ្វើឱ្យ រលូតកូនដោយចេតនា ត្រូវផ្ដន្ទាទោសដាក់ពន្ធនាគារពី ១ឆ្នាំ ទៅ ៥ឆ្នាំ។ បើការបង្ខិតបង្ខំឱ្យ ស្ត្រីដែលមានគភ៌ធ្វើការរំលូតកូន ឬធ្វើឱ្យរលូតកូនដោយចេតនានោះបណ្ដាលឱ្យ ស្ត្រីដែលមានគភ៌មានជម្ងឺរ៉ាំរៃ ពិការ ឬបណ្ដាលឱ្យ ស្លាប់ ត្រូវផ្ដន្ទាទោសដាក់ពន្ធនាគារពី ៥ឆ្នាំ ទៅ ១០ឆ្នាំ។
មាត្រា ១៥.- ជនណាដែលប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងមាត្រា ៩ នៃច្បាប់នេះ ត្រូវទទួលទណ្ឌកម្មដូចតទៅ : -បើជាមន្ត្រីរាជការ ត្រូវទទួលទណ្ឌកម្មតាមមាត្រា ៤០ និង ៤១ នៃច្បាប់ស្ដីពីសហលក្ខន្ដិកៈមន្ត្រីរាជការស៊ីវិល។ -បើមិនមែនជាមន្ត្រីរាជការ ត្រូវបិទគ្លីនិក ឬមន្ទីរសម្ភពឯកជនពី ១ខែ ទៅ ៣ខែ ឬពិន័យជាប្រាក់ពី ប្រាំលានរៀល (៥.០០០.០០០រៀល) ដល់ ដប់លានរៀល (១០.០០០.០០០រៀល)។
ជំពូកទី ៥៖ អវសាន្តប្បញ្ញត្តិ[edit]
មាត្រា ១៦.- បទប្បញ្ញត្តិទាំងឡាយណាដែលផ្ទុយនឹងច្បាប់នេះ ត្រូវទុកជានិរាករណ៍។