მკათათვე

მკათათვე ავტორი: იოსებ დავითაშვილი

1885 წელი

მკათათვე დადგა, ჩამოცხა,

ხმელია ყანა სამკალი;

სიცხისა ლული ტრიალებს,

მუშის მტანჯველი, ტიალი.


ბიჭები მკიან ყანასა,

ნამგლებს გაუდის ჟღრიალი;

ჰაერი აღარ მოძრაობს,

არ ისმის ფოთოლთ შრიალი.


სამკლისა პირსა პანტის ქვეშ

დარბიან გოგო-ბიჭები;

ღორ-ხბო დაყრილა ჭალის პირს,

სიცხით შეჰკვრიათ კრიჭები.


არსად სჩანს კაცის ერთგული

ქოფაკი ძაღლი თოლია,

ჩირგვს ქვეშა წამოწოლილა,

სადაც რომ რბილი მოლია.


მუშა იძახის “ჰოპუნას”,

გადუღეღიათ გულები;

ყანის მკას მწკრივად მისდევენ,

ვით ერთად გადაბმულები.


მზემ გადიხარა, აგრილდა,

მიწყნარდა ნამგლის ტრიალი;

ფრინველთა მორთეს გალობა,

ფოთლებმაც იწყეს შრიალი.


შინ ბრუნდებიან მუშები,

სიმღერას გააქვს გრიალი;

ძნით დადებულმა ურმებმა

უსაპნოდ მორთეს ჭრიალი.


მოდიან გოგო-ბიჭებიც,

უკან მოსდევენ ხბორებსა;

თოლიაც თავის თეთრ კუდსა

მორბის და მოაქროლებსა.