ဧကဥပါသကဝတ္ထု
၅။ နွားပျောက်သော ဥပါသကာ ဝတ္ထု
ဇိဃစ္ဆာအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် အာဠဝီပြည်၌ နေတော်မူစဉ် နွားပျောက်သော ဒါယကာတစ်ယောက်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
လူဆင်းရဲ၌ ဘုရားရှင်၏ ကရုဏာတော်
တစ်နေ့သ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော် ဂန္ဓကုဋီ၌ နေတော်မူလျက်သာလျှင် နံနက်စောစောအခါ လောကကို ကြည့်ရှုတော်မူလတ်သည်ရှိသော် အာဠဝီပြည်၌ လူဆင်းရဲတစ်ယောက်ကို မြင်တော်မူရ၍ ထိုလူဆင်းရဲ၏ ဥပနိဿယနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို သိတော်မူသဖြင့် ငါးရာသော ရဟန်းခြံရံလျက် အာဠဝီပြည်သို့ ကြွသွားတော်မူလေ၏။ အာဠဝီပြည်သူပြည်သားတို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို ပင့်ဖိတ်ကြကုန်၏။ ထိုလူဆင်းရဲသည်လည်း မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူသတတ်ဟု ကြားရ၍ မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်၌ တရားနာအံ့ဟု စိတ်ကို ပြုလေ၏။ ထိုနေ့၌ပင်လျှင် ထိုလူဆင်းရဲ၏ နွားတစ်ကောင်သည် ထွက်ပြေးလေ၏။ ထိုလူဆင်းရဲသည် “အသို့နည်း၊ နွားကို ရှာဖွေရအံ့လော၊ ထိုသို့မဟုတ် တရားကို နာရအံ့လော”ဟု ကြံသည်ရှိသော် “နွားကိုရှာပြီးမှ နောက်၌ တရားနာအံ့”ဟု နှလုံးပြုလျက် နံနက်စောစောကပင်လျှင် အိမ်မှ ထွက်ခွာသွားလေ၏။ အာဠဝီပြည်၌ နေသောသူတို့သည်လည်း ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအပေါင်းကို နေထိုင်စေ၍ ဆွမ်းလုပ်ကျွေးပြီးမှ အနုမောဒနာ ပြုစေခြင်းအကျိုးငှာ သပိတ်ကို ယူကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း “ဤသူဆင်းရဲကိုမှီ၍ ငါသည် ယူဇနာ သုံးဆယ်ရှိသော ခရီးသို့ လာခဲ့၏၊ ထိုသူဆင်းရဲသည် နွားကို ရှာဖွေခြင်းငှာ တောသို့ဝင်ဆဲ ဖြစ်သေး၏။ ထိုလူဆင်းရဲ လာမှသာလျှင် တရားဟောအံ့”ဟု ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူလေ၏။ ထိုသူဆင်းရဲသည်လည်း နေ့လယ်၌ နွားကိုတွေ့မြင်ရလျှင် နွားအုပ်အတွင်း၌ ထည့်သွင်းခဲ့၍ “တစ်ပါးသောအမှုသည် အကယ်၍ကား မရှိ၊ ထိုသို့မရှိသော်လည်း မြတ်စွာဘုရားအား ရှိခိုးခြင်းမျှကိုသာလျှင် ပြုတော့အံ့”ဟု နှလုံးပြုလျက် ဆာလောင်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သော်လည်း အိမ်သို့သွားခြင်းငှာ စိတ်ကို မပြုတဲ့မူ၍ လျင်မြန်စွာ ဘုရား၏အထံတော်သို့ လာသဖြင့် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေလေ၏။
ဘုရားရှင်က ထမင်းကျွေးခိုင်းခြင်း
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသူဆင်းရဲ၏ တည်နေလာသော ကာလ၌ အလှူ၌ အမှုကြီးငယ် ရွက်ဆောင်သောသူကို “သံဃာ၏ စိုးစဉ်းကြွင်းကျန်သော ထမင်းရှိသလော”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- အလုံးစုံ ရှိပါသေးသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ဆိုလတ်သည်ရှိသော် “ဤသူကို ကျွေးမွေးဦးလော့”ဟု မိန့်တော်မူပြန်၏။ ထိုအလှူ၌ ဆောင်ရွက်သောသူသည် မြတ်စွာဘုရား မိန့်ကြားသောနည်းဖြင့်သာလျှင် ထိုသူကို နေစေ၍ ယာဂုခဲဖွယ် ဘောဇဉ်တို့ဖြင့် ရိုသေစွာ ကျွေးမွေးလေ၏။ ထိုသူဆင်းရဲသည် ထမင်းစားပြီးသည်ရှိသော် ခံတွင်းကို ဆေးကြောလေ၏။
ငြိမ်းအေးပြီးသော ပူပန်ခြင်းရှိသော ထိုသူဆင်းရဲ၏ စိတ်သည် တည်တည်ကြည်ကြည် ဖြစ်လေ၏။ ထိုအခါ သူဆင်းရဲအား မြတ်စွာဘုရားသည် အစဉ်အတိုင်းဖြစ်သော တရားစကားကို ဟောကြားတော်မူသဖြင့် သစ္စာလေးပါးတို့ကို ပြတော်မူလေ၏။ ထိုသူဆင်းရဲသည် ဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း အနုမောဒနာကို ပြုပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ဖဲကြွတော်မူလေ၏။ များစွာသော လူအပေါင်းသည် မြတ်စွာဘုရားကို အစဉ်လိုက်ပို့ကာ ပြန်နစ်လေ၏။ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားနှင့် အတူတကွ သွားကြကုန်စဉ်သာလျှင် “ငါ့ရှင်တို့- မြတ်စွာဘုရား၏အမှုကို ကြည့်ရှုကြစမ်းပါကုန်လော၊ တစ်ပါးသောနေ့တို့၌ ဤသို့သော သဘောမရှိ၊ ယနေ့၌မူကား ထိုလူကို မြင်လျှင်မြင်ချင်း ယာဂုစသည်တို့ကို စီရင်၍ ပေးစေလေ၏”ဟု ကဲ့ရဲ့ကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ပြန်နစ်တော်မူ၍ ရပ်တော်မူလျက် “ချစ်သားရဟန်းတို့- အဘယ်စကားကို ပြောဆိုကြကုန်ဘိသနည်း”ဟု မေးတော်မူသဖြင့် ထိုအကြောင်းကို ကြားသိတော်မူရလျှင် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ဟုတ်မှန်လှပေ၏။ ယူဇနာသုံးဆယ်ရှိသော ခရီးခဲသို့ ကြွလာသော ငါဘုရားသည် ထိုဒါယကာ၏ ဥပနိဿယ အကြောင်းကို မြင်တော်မူ၍ ကြွလာခဲ့ပေ၏၊ ထိုသူဆင်းရဲသည် အလွန်လျှင် မွတ်သိပ်ဆာလောင်ဘိ၏၊ နံနက်စောစောမှစ၍ နွားကို ရှာဖွေလျက် တော၌ လှည့်လည်သွားလာရ၏၊ မွတ်သိပ်ဆာလောင်ခြင်းဟူသော ဆင်းရဲခြင်းဖြင့် တရားတော်ကို ဟောကြားအပ်သော်လည်း ထိုးထွင်း၍သိခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ကြံ၍ ဤသို့ စီရင်ခြင်းကို ပြုတော်မူရ၏၊ မွတ်သိပ်ဆာလောင်ခြင်းတည်းဟူသော အနာရောဂါနှင့်တူသော အနာရောဂါမည်သည် မရှိ”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဧတံ ဉတွာ ယထာဘူတံ၊ နိဗ္ဗာနံ ပရမံ သုခံ။
ဇိဃစ္ဆာ၊ မွတ်သိပ်ဆာလောင်ခြင်းသည်။ ပရမာ၊ လွန်ကဲသော။ ရောဂါ၊ အနာမည်၏။ သင်္ခါရာ၊ ခန္ဓာငါးပါးတည်းဟူသော သင်္ခါရတို့သည်။ ပရမာ၊ လွန်ကဲကုန်သော။ ဒုခါ၊ ဒုက္ခတို့မည်ကုန်၏။ ဧတံ၊ ဤသဘောကို။ ယထာဘူတံ၊ ဟုတ်သောအတိုင်း။ ဥတွာ၊ သိ၍။ ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသောသူသည်။ နိဗ္ဗာနံ၊ နိဗ္ဗာန်ကို။ သစ္ဆိကရောတိ၊ မျက်မှောက်ပြု၏။ နိဗ္ဗာနံ၊ နိဗ္ဗာန်သည်။ ပရမံ၊ ချမ်းသာတကာတို့ထက် လွန်မြတ်သော။ သုခံ၊ ချမ်းသာခြင်း မည်၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။