ဥရဂဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၅၃။ ဝေနသာခဇာတ် (၅-၁-၃)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၃၅၄။ ဥရဂဇာတ် (၅-၁-၄)

၃၅၅။ ဃဋဇာတ် (၅-၁-၅)→

၄။ ဥဂရဇာတ်

သေသူကို တ၍ မငိုကြသူငါးဦး

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥရဂေါဝ တစံ ဇိဏ္ဏံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဥရဂဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သားသေသော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် မယားသေသောသူ၏ ဝတ္ထု၊ အဖသေသော သူ၏ဝတ္တုနှင့် တူသလျှင်ကတည်း၊ ဤဥရဂဇာတ်၌လည်း သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရှေးအတူသာလျှင် ထိုသားသေသော သူကြွယ်၏အိမ်သို့ ကြွတော်မူ၍ လာ၍ ရှိခိုးလျက်နေသော ထိုသူကြွယ်ကို ဒါယကာ... သင်သည် စိုးရိမ်သလောဟုမေးတော်မူ၍ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား... အမိန့်တော်အတိုင်း မှန်ပေ၏။ သားသေသော ကာလမှစ၍ အကျွန်ုပ်စိုးရိမျ၏ဟု လျောက်သည် ရှိသော် ဒါယကာ... ကွဲပြိုတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုမည်သည်ကား ကွဲပြိုသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ပျက်စီးတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုမည်သည်ကား ပျက်စီးတတ် သည်သလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုသို့ ပျက်စီးခြင်းသည်လည်း တစ်အိမ်တည်း၌သာလျှင် ဖြစ်သည်မဟုတ်။ စင်စစ်သဖြင့်ကား အတိုင်းအရှည် မရှိကုန်သော စကြဝဠာတို့ဝယ် ဘုံသုံးပါးတို့၌ မသေတတ်သော သဘောရှိသောသူ မည်သည်မရှိ၊ ထိုသဘောဖြင့်လျှင် တည်ခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သော တစ်ခုသာသင်္ခါရသည်လည်း မရှိ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့သည် သေခြင်း သဘောရှိကုန်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည်လည်း သားသေသည်ရှိသော် သေတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုသည် သေမြဲသာလျှင် ဖြစ်၏။ ပျက်စီးတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုသည် ပျက်စီးမြဲသာလျှင် ဖြစ်၏ဟု မစိုးရိမ်ကုန် ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဗာရာဏသီပြည်၏ တံခါးရွာဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ ဥစ္စာကို ဖြစ်စေ၍ လယ်လုပ်သောအမှုဖြင့် အသက်မွေး၏။

အိမ်သား ၆-ယောက်

ဘုရားလောင်းအား သားတစ်ယောက်, သမီးတစ်ယေက် ဤနှစ်ယောက်သော သူငယ်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်ရောက်သော သားအား တူသောအမျိုးမှ သူငယ်မကို ဆောင်၍ ပေး၏။ ဤသို့ ဘုရားလောင်းတစ်ယောက်, မယားတစ်ယောက်, သားတစ်ယောက်, သမီးတစ်ယောက်, ချွေးမတစ်ယောက်, ကျွန်မတစ်ယောက်အားဖြင့် ထိုသူတို့သည် ခြောက်ယောက်ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုခြောက်ယောက်သော သူတို့သည် အညီအညွတ် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ချစ်စွာသော နေခြင်းဖြင့် နေကုန်၏။

သူတော်ကောင်းကျင့်ဝတ်

ဘုရားလောင်းသည် ငါးယောက်ကုန်သော သူတို့အား သင်တို့သည် အကြင် အကြင် ရအပ်သောအမှတ်ဖြင့်လျှင် အလှူကို ပေးကုန်လော့, သီလကို စောင့်ရှောက်ကုန်လော့, ဥပုသ်သုံးသော အမှုကို ပြုကြကုန်လော, သေခြင်း၌ အောက်မေ့ခြင်းကို ပြုကြကုန်လော့၊ သင်တို့၏ သေရအံ့သော အဖြစ်ကို မှတ်တ်ကြကုန်လော့၊ ဤသတ္တဝါ အပေါင်းတို့အား သေရခြင်းသည် မြဲ၏။ အသက်ရှင်ခြင်းသည် မမြဲ၊ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတို့သည် အနိစ္စဖြစ်ကုန်၏။ ကုန်ခြင်း ပျက်ခြင်း သဘောရှိကုန်၏။ ညဉ့်၌လည်းကောင်း နေ့၌ လည်းကောင်း မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လော့ ဟု အဆုံး အမကို ပေး၏။ ထိုငါးယောက်သော သူတို့သည် ကောင်းပြီ ဟု အဆုံးအမကို ဝန်ခံ၍ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကြကုန်လျက် “မရဏဿတိ”ကို ပွားစေကုန်၏။

သားကလေး သေဆုံးပြီ

ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် သားနှင့်တကွ လယ်သို့သွား၍ ထွန်၏။ ဘုရားလောင်း၏ သားသည် အမှိုက်ကိုစု၍ မီးတိုက်၏။ ထိုအမှိုက်စု၏အနီး တစ်ခုသော တောင်ပို့၌ လျင်သော အဆိပ်ရှိသော မြွေသည် နေ၏။ မီးခိုးသည် ထိုမြွေ၏မျက်စိကိုခတ်၍ ထိုမြွေသည် ဤသူကိုမှီ၍ ငါ့အား ဘေးဖြစ်၏ ဟု အမျက်ထွက်ရကား၊ တောင်ပို့မှထွက်၍ အစွယ်လေးချောင်းတို့ကို လွှတ်၍ ထိုယောက်ျားကို ကိုက်၏။ ထိုယောကျ်ားသည် ပြန်၍လဲ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ပြန့၍လဲသော သားကို မြင်၍ နွားတို့ကိုထား၍ လာသည်ရှိသော် သား၏သေသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ချီ၍ တစ်ခုသော သစ်ပင်ရင်း၌ အိပ်စေ၍ မျက်ရည်မယို, မငို။ ပျက်စီးတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုသည်ကား ပျက်စီး၏။ သေတတ်သော သဘောရှိသော ဝတ္ထုသည်ကား သေ၏။ ခပ်သိမ်းသော သင်္ခါရတို့သည် အနိစ္စ ဖြစ်ကုန်၏။ သေခြင်းလျှင် အပြီးရှိကုန်၏ ဟု အနိစ္စအဖြစ်ကိုသာလျှင် မှတ်၍ လယ်ထွန်၏။

တစ်အိမ်သားလုံး မငိုကြ

ထိုဘုရားလောင်းသည် လယ်၏အနီးဖြင့် သွားသော တစ်ယောက်သော အိမ်နီးချင်း ယောကျ်ားကိုမြင်၍ အမောင်... သင်သည် အိမ်သို့ သွားအံ့လော ဟု မေး၍ သွားအံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသို့တပြီးကား ငါတို့အိမ်သို့လည်း သွား၍ ပုဏ္ဏေးမကို ယနေ့ ရှေး၌ကဲ့သို့ နှစ်ယောက်စာ ထမင်းကို မဆောင်ခဲ့မူ၍ တစ်ယောက်စာထမင်းကိုသာလျှင် ဆောင်ခဲ့ကုန်လော့၊ ရှေးကဲ့သို့ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်းသာလျှင် အာဟာရကိုယူ၍ မလာမူ၍ ယနေ့ လေးယောက်သော သူတို့သည်လည်း စင်ကြယ်သောအဝတ်တို့ကို ဝတ်ကုန်၍ နံ့သာလက်စွဲကုန်၍ လာကုန်လော့ ဟု ပြောဆိုပါလေ ဟူ၍ ဆို၏။ ထိုအိမ်နီးချင်း ယောက်ျားလည်းကောင်းပြီ ဟု သွား၍ ပုဏ္ဏေးမအား ဘုရားလောင်းမှာတိုင်းလျှင် သွား၍ ပြောဆို၏။ အမောင်... အဘယ်သူသည် သင့်အား ဤသတင်းစကားကို မှာလိုက်သနည်း ဟု ပုဏ္ဏေးမသည် မေး၏။ ရှင်မ... ပုဏ္ဏားသည် မှာလိုက်၏ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ပု ဏ္ဏေးမသည် "ငါသား သေပြီ ဟု သိ၏။ ပုဏ္ဏေးမအား တုန်လှုပ်ခြင်းမျှသည်လည်း မဖြစ်။ ဤသို့ ကောင်းစွာ ပွားစေအပ်သောစိတ်ရှိသော စင်ကြယ်သော အဝတ်ကိုဝတ်သော နံ့သာလက်စွဲသော ပုဏ္ဏေးမသည် ကျွန်မကို အာရကို ယူခဲ့စေ၍ ကြွင်းသောသူနှင့်တကွ လယ်သို့သွား၏။ တစ်ယောက်သောသူအားလည်း မျက်ရည်ယိုခြင်းမည်သည် မဖြစ်။ ဘုရားလောင်းသည် သားကို အိပ်စေသော အရိပ်၌လျှင် ထိုင်၍ စား၏။ စားပြီးသော် ခပ်သိမ်းသော သူတို့သည်လည်း ထင်းတို့ကို ယူဆောင်ကုန်၍ သေသောသူကို ထင်းပုံသို့တင်၍ နံ့သာ, ပန်းတို့ဖြင့် ပူဇော်၍ မီးသင်္ဂြိုဟ်ကုန်၏။ တစ်ယောက်သောသူလည်း တစ်စက်သော မျက်ရည်ပေါက်မျှလည်း မကျ။ ခပ်သိမ်းသော သူတို့သည် ကောင်းစွာ ပွားစေအပ်သော “မရဏဿတိသာ” ရှိကုန်၏။

အဖ မငိုခြင်း အကြောင်း

ထိုသူတို့၏ သီလတန်ခိုးအားဖြင့် သိကြားမင်း၏ နေရာသည် ပူသောအခြင်းအရာကို ပြ၏။ သိကြားမင်းသည် ငါ့ကို အဘယ်သူသည်လျှင် နေရာမှ ရွေ့စေလိုသနည်း ဟု ဆင်ခြင်လတ်သော် ထိုသူတို့၏ ကျေးဇူးတန်ခိုးအားဖြင့် ပူသော အခြင်းအရာကိုပြ၏ ဟု သိ၍ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ ငါသည် ထိုသူတို့၏ အထံသို့သွား၍ ခြင်္သေ့သံနှင့်တူသော အသံကိုဆိုစေ၍ ခြင်္သေ့သံနှင့်တူသော အသံကို ဆိုသည်၏ အဆုံး၌ ထိုသူတို့၏ အိမ်ဝယ် ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့် ပြည့်သည်ကိုပြု၍ လာခြင်းငှာ သင့်၏ဟု လျင်မြန်သဖြင့် ထိုသူတို့၏ အထံသို့သွား၍ သုသာန်အနားရပ်၍ အမောင်တို့ သင်တို့သည် အဘယ်အမှုကို ပြုကုန်သနည်း ဟု ဆို၏။ တစ်ယောက်သော လူကို သင်္ဂြိုဟ်ကုန်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော် သင်တို့သည် လူကို မသင်္ဂြိုဟ်ကုန်၊ တစ်ခုသော သမင်ကိုသတ်၍ မီးဖုတ်ကုန်ယောင် တကား ဟု ဆို၏။

အရှင်... သမင်ဖုတ်သော အမှုမဟုတ်၊ လူကိုလျှင် ငါတို့ သင်္ဂြိုဟ်ကုန်၏ ဟု ဆိုသည်ရှိသော ထိုသို့တပြီးကား သင်တို့၏ရန်သူ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် အရှင်... ရင်၌ဖြစ်သော သားတည်း၊ ရန်သူမဟုတ် ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား၊ သင်တို့သည် မချစ်သောသား ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သိကြားမင်းသည် ဆိုလေ၏။ အရှင်... အလွန်လျှင် ချစ်သောသားတည်း ဟု ဘုရားလောင်းသည် ဆို၏။ ထိုသို့ အလွန်ချစ်သော သားဖြစ်လျှက် အဘယ်ကြောင့် မငိုသနည်း ဟု သိကြားမင်းဆိုသည်ရှိသော် မငိုခြင်း၏ အကြောင်းကို ဆိုလိုသော ဘုရားလောင်းသည် -

၁၉။ ဥရဂေါဝ တစံ ဇိဏ္ဏံ၊ ဟိတွာ ဂစ္ဆတိ သံတနုံ။
ဧဝံ သရီရေ နိဗ္ဘောဂေ၊ ပေတေ ကာလင်္ကတေ သတိ။

၂၀။ ဍယှမာနော န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိဒေဝိတံ။
တသ္မာ ဧတံ န သောစာမိ၊ ဂတော သော တဿ ယာ ဂတိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၉။ သာမိ၊ အရှင်။ ဥရဂေါ၊ မြွေသည်။ တစံဇိဏ္ဏံ၊ အရေဟောင်းကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဂစ္ဆတိ ဣဝ၊ သွားသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ မမ ပုတ္တော၊ ငါသားသည်။ သံတနုံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သရီရေ၊ ကိုယ်သည်။ နိဗ္ဘောဂေ၊ ခံစားခြင်း မရှိသည်။ ပေတေ၊ တမလွန်ဘဝသို့ လားသည်။ ကာလင်္ကတေ၊ သေလွန်သည်။ သတိ၊ ရှိသော်။ ဍယှမာနော၊ မီးသင်္ဂြိုဟ်အပ်သော သားသည်။ ဉာတီနံ၊ အဆွေအမျိုးတို့၏။ ပရိဒေဝိတံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။ တဿ၊ ထိုသား၏။ ယာ ဂတိ၊ အကြင်ဂတိသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုဂတိသို့။ သော၊ ထိုသားသည်။ ဂတော၊ သွား၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဧတံ၊ ထိုသားကို။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်။

အမိ မငိုခြင်း အကြောင်း

သိကြားမင်းသည် ဘုရားလောင်း၏ စားကိုကြား၍ ပုဏ္ဏေးမကို မိခင် သေသောသူသည် သင်နှင့် အဘယ်သို့တော်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်- ဆယ်လပတ်လုံး ဝမ်းဖြင့်လွယ်၍ နို့တိုက်၍ လက်ခြေတို့ကို ကောင်းစွာပြုပြင်၍ ကြီးစေသော သားတည်း ဟု ပုဏ္ဏေးမ ဆို၏။ မိခင်... အဖသည် ယောက်ျားဖြစ်သောကြောင့် မငိုသည်ဖြစ်စေ၊ အမိနှလုံးသည်ကား နူးညံ့၏။ သင်သည် အဘယ်ကြောင့်မငိုသနည်းဟု မေးသည်ရှိသော် မငိုခြင်း၏ အကြောင်းကို ဆိုလိုသော ပုဏ္ဏေးမသည်-

၂၁။ အနဝှိတော တတော အာဂါ၊ နာနုညာတော ဣတော ဂတော။
ယထာ ဂတော တထာ ဂတော၊ တတ္ထ ကာ ပရိဒေဝနာ။

၂၂။ ဍယှမာနော န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိဒေဝိတံ။
တသ္မာ ဧတံ န သောစာမိ၊ ဂတော သော တဿ ယာ ဂတိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၂၁။ သာမိ၊ အရှင်။ မမ၊ ငါ၏။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ အနဝှိတော၊ မခေါ်ဘဲ။ တတော၊ ထိုဘဝတစ်ပါးမှ၊အမှာကံ၊ ငါတို့၏။ ဂေဟံ၊ အိမ်သို့။ အာဂါ၊ လာ၏။ နာနုညာတော၊ ခွင့်မလွှတ်ဘဲ။ ဣတော၊ ဤလူ့ပြည်မှ။ ဂတော၊ ဘဝတစ်ပါးသို့ သွား၏။ အာဂတော ယထာ၊ အလိုအလျောက် လာသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဂတော၊ အလို အလျောက် သွား၏။ တတ္ထ၊ ထိုအလိုအလျောက် ဘဝတစ်ပါး လားရာ၌ ပရိဒေဝနာ၊ ငိုကြွေးခြင်းသည်ကား။ ကာ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။

၂၂။ ဍယှမာနော၊ မီးဖုတ်အပ်သော သားသည်။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ပရိဒေဝိတံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကို န ဇာနာတိ၊ မသိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဧတံ၊ ထိုသားကို။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်။ တဿ၊ ထိုသး၏။ ယာ ဂတိ၊ အကြင်ဂတိသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော၊ ထိုသားသည်။ တံ၊ ထိုဂတိသို့။ ဂတော၊ လား၏။

နှမ မငိုခြင်း အကြောင်း

သိကြားမင်းသည် ပုဏ္ဏေးမ၏စကားကို ကြား၍ သေသောသူ၏နှမကို မိခင်... သေသောသူသည် သင်နှင့် အဘယ်သို့တော်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်... သေသောသူသည် အကျွန်ုပ်မောင်တည်း ဟု ဆို၏။ မိခင်... နှမတို့သည်ကား မောင်တို့၌ ချစ်တတ်ကုန်၏။ သင်သည် အဘယ်ကြာင့် မငိုသနည်းဟု သိကြားမင်းသည် မေး၏။ သေသောသူ၏နှမသည် မငိုခြင်း၏အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-

၂၃။ သစေ ရောဒေ ကိသာ အဿ၊ တဿာ မေ ကိံ ဖလံ သိယာ။
ဉာတိမိတ္တသုဟဇ္ဇာနံ၊ ဘိယျော နော အရတီ သိယာ။

၂၄။ ဍယှမာနော န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိဒေဝိတံ။
တသ္မာ ဧတံ န သောစာမိ၊ ဂတော သော တဿ ယာ ဂတိ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၂၃။ သာမိ၊ အရှင်။ သစေ ရောဒေ၊ အကယ်၍ငိုငြားအံ့။ ကိသာ၊ ကြုံလှီသည်။ အဿံ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တဿာ မေ၊ ထိုကျွန်ုပ်အား။ ကိံ ဖလံ၊ အဘယ်အကျိုးသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာသနည်း။ နော၊ အကျွန်ုပ်တို့၏။ ဉာတိမိတ္တသုဟဇ္ဇာနံ၊ အဆွေ အမျိုး, အဆွေခင်ပွန်း, ချစ်ကျွမ်းဝင်ကုန်သောသူတို့အား။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ အရတီ၊ မမွေ့မလျော်ခြင်းသည်။ သိယာ၊ ဖြစ်ရာ၏။

၂၄။ ဍယှမာနော၊ မီးဖုတ်အပ်သော မောင်သည်။ ဉာတီနံ၊ အဆွေအမျိုးတို့၏။ ပရိဒေဝိတံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဧတံ၊ ထိုသေသော မောင်ကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်။ တဿ၊ ထိုမောင်၏။ ယာ ဂတိ၊ အကြင်ဂတိသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သော၊ ထိုမောင်သည်။ တံ၊ ထိုဂတိသို့။ ဂတော၊ လား၏။

မယား မငိုခြင်း အကြောင်း

သိကြားမင်းသည် နှမစကားကို ကြား၍ မယားကို မိခင်... ထိုသေသောသူသည် သင်နှင့် အဘယ်သို့တော်သနည်း ဟု မေး၏။ အရှင်... အကျွန်ုပ်၏ လင်တည်း ဟု ဆို၏။ မိခင် မိန်းမတို့သည်ကား လင်သေလတ်သော် ကိုးကွယ်ရာမရှိကုန်၊ မုဆိုးမဖြစ်ကုန်၏။ သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် မငိုသနည်း ဟု သိကြားမင်းသည် မေး၏။ ထို မယားသည်လည်း သိကြားမင်းအား မငိုခြင်း၏အကြောင်းကို ဆိုလိုရကား-

၂၅။ ယထာပိ ဒါရကော စန္ဒံ၊ ဂစ္ဆန္တ မနုရောဒတိ။
ဧဝံ သမ္ပဒမေဝေတံ၊ ယော ပေတ မနုသောစတိ။

၂၆။ ဍယှမာနော န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိဒေဝိတံ၊
တသ္မာ ဧတံ န သောစာမိ၊ ဂတော သော တဿ ယာ ဂတိ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၂၅။ သာမိ၊ အရှင်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပေတံ၊ သေသောသူကို။ အနုသောစတိ၊ စိုးရိမ်၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ ဧတံ၊ ထိုစိုးရိမ်ခြင်းသည်။ ဒါရကော၊ သူငယ်သည်။ ဂစ္ဆန္တံ၊ သွားသော။ စန္ဒံ၊ လပြည့်ဝန်းကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ အနုရောဒတိ ယထာပိ၊ လကို ပေးလော့, ပေးလော့ဟု ငိုသကဲ့သို့လည်း။ ဧဝံ သမ္ပဒမေဝ၊ ဤသို့ဖြစ်ခြင်းသည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

၂၆။ ဍယှမာနော၊ မီးဖုတ်အပ်သော လင်သည်။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ပရိဒေဝိတံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တံ၊ ထိုလင်ကို။ အဟံ၊ သည်။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်။ တဿ၊ ထိုလင်၏။ ယာ ဂတိ၊ အကြင်ဂတိသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုဂတိသို့။ သော၊ ထိုလင်သည်။ ဂတော၊ လား၏။

ကျွန်မ မငိုခြင်း အကြောင်း

သိကြားမင်းသည် မယား၏စကားကိုကြား၍ ကျွန်မကို မိခင် ထိုသေသောသူသည် သင်နှင့် အဘယ်သို့တော်သနည်းဟု မေး၏။ သခင်... ထိုသေသောသူသည် အကျွန်ုပ်၏ အရှင်တည်း ဟု ဆို၏။ ဤသေသောသူသည် သင့်ကို နှိပ်စက်ရိုက်ပုတ်၍ ညှဉ်းဆဲအပ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသေသောသူမှ ငါသည် ကောင်းစွာလွတ်ပြီဟု သင် မငိုသည် မဟုတ်လော ဟု သိကြားမင်းသည် ဆို၏။ သခင်-ဤသို့ မဆိုလင့်၊ သခင့်စကားသည် သေသောသူအား မလျောက်ပတ်၊ အကျွန်ုပ် အရှင့်သားသည် ခန္တီ၊ မေတ္တာ၊ ကရုဏာနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ရင်၌ကြီးသော သားသကဲ့သို့ ဖြစ်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့ဖြစ်လျက် အဘယ့်ကြောင့် သင် မငိုသနည်းဟု သိကြားမင်းသည် မေး၏။ ထိုကျွန်မသည်လည်း မငိုခြင်း၏ အကြောင်းကိုဆိုလိုရကား-

၂၇။ ယထာပိ ဥဒကကုမ္ဘော၊ ဘိန္နော အပ္ပဋိသန္ဓိယော။
ဧဝံ သမ္ပဒမေဝေတံ၊ ယော ပေတ မနုသောစတိ။

၂၈။ ဍယှမာနော န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိဒေဝိတံ။
တသ္မာ ဧတံ န သောစာမိ၊ ဂတော သော တဿ ယာ ဂတိ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၂၇။ သာမိ၊ အရှင်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပေတံ၊ သေသောသူကို။ အနုသောစတိ၊ စိုးရိမ်၏။ တဿ၊ ထိုသူ၏။ ဧတံ၊ ထိုစိုးရိမ်ခြင်းသည်။ ဘိန္နော၊ ကွဲသော။ ဥဒကကုမ္ဘော၊ ရေအိုးသည်။ အပ္ပဋိသန္ဓိယော ယထာပိ၊ တစ်ဖန် မစပ်ပြန်သကဲ့သို့လည်း။ ဧဝံ သမ္မဒမေဝ၊ ဤသို့ဖြစ်ခြင်းသည်သာလျှင်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

၂၈။ ဍယှမာနော၊ မီးဖုတ်အပ်သော အရှင့်သားသည်။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏ ပရိဒေဝိတံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကို။ န ဇာနာတိ၊ မသိ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဧတံ၊ ထိုသေသော အရှင့်သားကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်။ တဿ၊ ထိုအရှင့်သား၏။ ယာ ဂတိ၊ အကြင်ဂတိသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုဂတိသို့။ သော၊ ထိုအရှင့်သားသည်။ ဂတော၊ လား၏။

သိကြားမင်း မ, စ, ခြင်း

သိကြားမင်းသည် ထိုအလုံးစုံသော သူတို့၏ တရားစကားကိုကြား၍ ကြည်ညိုခြင်း ရှိသောကြောင့် သင်တို့သည် မမေ့မလျော့ မရဏဿတိကို ပွားစေကုန်လော့၊ သင်တို့သည် ယနေ့မှစ၍ မိမိလက်ဖြင့် အမှုကို မပြုကုန်လင့်၊ သိကြား နတ်မင်းဖြစ်သော ငါသည် သင်တို့အိမ်၌ ရတနာ ခုနစ်ပါးတို့ကို အတိုင်းအရှည် မရှိသည်တို့ကို ပြုအံ့၊ သင်တို့သည် အလှူကို ပေးကုန်လော့၊ သီလကို စောင့်ကုန်လော့၊ ဥပုသ်သုံးသော အမှုကို ပြုကုန်လော့၊ မမေ့မလျော့ ဖြစ်ကုန်လော့ ဟု ထိုသူတို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ အိမ်၌ အတိုင်းအရှည်မရှိ ဥစ္စာဖြင့် ပြည့်သည်ကို ပြု၍သွား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌တည်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ ခုဇ္ဇုတ္တရာသည် ထိုအခါ ကျွန်မဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ဥပ္ပလဝဏ်သည် ထိုအခါ သမီး ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ရာဟုလာသည် ထိုအခါ သားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ခေမာသည် ထိုအခါ အမိပုဏ္ဏေးမ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ပုဏ္ဏားဖြစ်ဖူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သေခြင်းတရား၊ မပြတ်ပွား၊ စိတ်ထားခိုင်တည်မည်

လေးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဥရဂဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****