အာနန္ဒသေဋ္ဌိဝတ္ထု
၃။ အာနန္ဒာသူဌေးကြီးတ္ထု
ပုတ္တာ မတ္တိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေတော်မူစဉ် အာနန္ဒာအမည်ရှိသော သူဌေးကြီးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
အာနန္ဒာသူဌေးကြီးသေ၍ လူပြိတ္တာဖြစ်ခြင်း
သာဝတ္ထိပြည်၌ ကုဋေလေးဆယ် ကြွယ်ဝသော စည်းစိမ် ဥစ္စာရှိသည်ဖြစ်၍ လွန်မင်းစွာ နှမြောဝန်တိုသော သဘောရှိသော အာနန္ဒာအမည်ရှိသော သူဌေးတစ်ဦးသည် ရှိပေသတတ်။ ထိုအာနန္ဒာသူဌေးသည် လခွဲတိုင်း, လခွဲတိုင်း ဆွေမျိုးဉာတကာတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ မူလသိရိအမည်ရှိသော မိမိ၏သားကို သုံးပါးသောအခါတို့၌ ဤသို့သော အဆုံးအမ ဩဝါဒကို ပေးလေ၏။ “ဤကုဋေလေးဆယ်မျှလောက်သော ပစ္စည်းဥစ္စာကို များလှပြီဟူသော အမှတ်သညာကို မပြုလေလင့်၊ ထင်ရှားရှိနေသော ဥစ္စာကို မပေးကမ်းအပ်၊ အသစ်ဖြစ်သော ဥစ္စာကို တိုးပွားစေအပ် ဖြစ်စေအပ်၏၊ တစ်သပြာမျှဖြစ်သော ဥစ္စာကိုလည်း ကုန်ခန်းပျက်စီးအောင် ပြုသောသူအား ဥစ္စာသည် တဖြည်းဖြည်း ကုန်သည်သာတည်း။” ထို့ကြောင့်-
မဓူနဉ္စ သမာဟာရံ၊ ပဏ္ဍိတော ဃရမာဝသေ။
ပဏ္ဍိတော၊ ပညာရှိသည်။ အဉ္စနာနံ၊ မျက်စဉ်းတို့၏။ ခယံ စ၊ ကုန်ခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဥပစိကာနံ၊ သေးငယ်စွာလှ ပိုးရွခြတို့၏။ အာစယဉ္စ၊ တောင်ပို့ဖြစ်အောင် ပေါင်းစုခြင်းကိုလည်းကောင်း။ မဓူနံ၊ ပျားကောင်တို့၏။ သမာဟာရံစ၊ ပျားလပို့ဖြစ်အောင် ပန်းယက်စုပေါင်းကာ ဆောင်ယူခြင်းကိုလည်းကောင်း။ ဒိသွာ၊ ကြည့်ရှု၍။ ဃရံ၊ အိမ်ကို။ ဝါ၊ အိမ်၌။ အာဝသေ၊ အုပ်ချုပ်သေချာ နေထိုင်ရာ၏။
ဤသို့ အဆုံးအမ ဩဝါဒကိုပေး၏။ ထိုသူဌေးကြီးသည် နောက်အဖို့ဖြစ်သော တစ်ပါးသောအခါ၌ မိမိ၏ ရွှေအိုးကြီးငါးလုံးကို မိမိ၏သားဖြစ်သော မူလသိရိအား မပြောမကြားမူ၍ ဥစ္စာကိုမှီ၍ဖြစ်သော နှမြောဝန်တိုခြင်းတည်းဟူသော အညစ်အကြေး ယှက်မှေးလိမ်းကျံလျက် စုတိပြောင်းကြွေ သေလွန်ခြင်းကို ပြုရလေသောကြောင့် ထိုသာဝတ္ထိပြည်၏သာလျှင် တစ်ခုသော တံခါးအနီးရွာ၌ ဒွန်းစဏ္ဍာတို့၏ အမျိုးတစ်ထောင်သည် နေထိုင်၏။ ထိုရွာတွင် ဒွန်းစဏ္ဍားမတစ်ယောက်၏ဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေ စွဲယူလေ၏။
သာဝတ္ထိပြည်ကြီးရှင် ဘုရင် ပသေနဒီကောသလမင်းကြီးသည် ထိုအာနန္ဒာသူဌေး၏ သေလွန်ခြင်းကို ကြားသိတော်မူသဖြင့် သူဌေး၏သားဖြစ်သော မူလသိရိကို ခေါ်စေပြီးလျှင် သူဌေးအရာ၌ ထားတော်မူလေ၏။ ထိုဒွန်းစဏ္ဏားမျိုး တစ်ထောင်သည်လည်း တစ်ပေါင်းတစ်စုတည်းသာလျှင် အခဖြင့် အမှုကိုပြုလျက် အသက်မွေးခြင်းအမှုကို ပြုနေရာ အာနန္ဒာသူဌေး၏ ပဋိသန္ဓေစွဲယူနေသည်မှစ၍ အခကိုမရ၊ မျှတလောက်ရုံမျှကိုလည်း မရ၊ ထိုမှနောက်၌လည်း ထမင်းတစ်ဆုပ်မျှကိုပင် မရသောကြောင့် ဒွန်းစဏ္ဏားတို့သည် “ဤယခုအခါ ငါတို့သည် အမှုကို ပြုလုပ်ပါကုန်သော်လည်း ထမင်းတစ်ဆုပ်ကိုမျှလည်း မရကြကုန်၊ ငါတို့၏အတွင်း၌ သူယုတ်မာမသည် ရှိသည်ဖြစ်တန်ရာ၏”ဟု နှစ်ဖို့နှစ်စု ဖြစ်ကြ၍ အကြင်မျှလောက် အာနန္ဒာသူဌေး၏ အမိအဘတို့သည် အသီးအခြား ဖြစ်ကြကုန်၏။ ထိုမျှလောက် ခွဲခြားဝေဖန်၍ “ဤအမျိုး၌ သူယုတ်မာမသည် ဖြစ်ပေါ်လေ၏”ဟု ထိုအာနန္ဒာသူဌေး၏ မိခင်ဖြစ်သော ဒွန်းစဏ္ဍားမကို နှင်ထုတ်ကြလေကုန်၏။ ထိုမိခင် ဒွန်းစဏ္ဍားမသည်လည်း အကြင်မျှလောက် ထိုသူငယ်သည် ဝမ်း၌တည်၏၊ ထိုမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး မျှတလောက်ရုံသော ထမင်းကိုမျှလည်း ငြိုငြင်ဆင်းရဲစွာ ရှာဖွေပါမှ ရသည်ဖြစ်၍ သားကို ဖွားမြင်ရရှာလေ၏။ ထိုသူငယ်၏ လက်တို့သည်လည်းကောင်း၊ ခြေတို့သည်လည်းကောင်း၊ မျက်စိတို့သည်လည်းကောင်း၊ နားတို့သည်လည်းကောင်း၊ နှာခေါင်းသည်လည်းကောင်း၊ ခံတွင်းသည်လည်းကောင်း ပကတိ တည်ရှိမြဲတိုင်းသောအရပ်၌ မဟုတ်ကုန်။ ထိုသူငယ်သည် ဤသို့သဘောရှိသော အင်္ဂါကြီးငယ် ချို့တဲ့ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံသည်ဖြစ်ရကား မြေဘုတ်ဘီလူးကဲ့သို့ အလွန်အမင်း ဖောက်ပြန်စွာ အဆင်းမလှခြင်းရှိသောသူငယ် ဖြစ်ရရှာလေ၏။
ဘဝဟောင်းက ရွှေအိုးများ ဖော်ပြခြင်း
ဤသို့ အလွန်အမင်း အဆင်းမလှသောသူငယ် ဖြစ်သော်ငြားလည်း ထိုသူငယ်ကို မိခင်သည် မစွန့်ပစ်ရက်နိုင်။ မိမိ၏ဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေတည်နေသော သားသမီး၌ ချစ်ခင်စုံမက် နှစ်သက်မြတ်နိုးခြင်းသည် လွန်မင်းစွာ အားကြီးပေ၏။ ထိုဒွန်းစဏ္ဍားမသည် သားငယ်ကို ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ မွေးကျွေးသုတ်သင်လျက် ထိုသားငယ်ကိုပွေ့ချီ၍ သွားသောနေ့၌ကား တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ မရသောကြောင့် အိမ်၌ထားခဲ့၍ မိမိချည်းသွားသောနေ့၌ တစ်ဖန် ရနေကျ ရလေ၏။ ထို့နောက် ထမင်းစသော အစာအာဟာရ အလို့ငှာ လှည့်လည်သွားလာရှာဖွေ၍ အသက်မွေးခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်သောအခါ သူငယ်ကို လက်၌ ခွက်တစ်ခုထား၍ “ချစ်သား- ငါတို့သည် သင်ချစ်သားကိုအမှီပြု၍ ကြီးစွာသော ဆင်းရဲခြင်းသို့ ရောက်ကြရလေကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ အသင်ချစ်သားကို မွေးကျွေးသုတ်သင်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်ကြကုန်၊ ဤသာဝတ္ထိပြည်ကြီး၌ အထီးကျန်သောသူ၊ ခရီးသွားသောသူ စသည်တို့၏အကျိုးငှာ စီရင်အပ်သော ထမင်းတို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုထမင်းရှိရာ၌ ထမင်းစသော အစာကို တောင်းရမ်းလှည့်လည် ရှာဖွေကာ အသက်မွေးလေလော့”ဟု ဆို၍ သားငယ်ကို စေလွှတ် စွန့်ပစ်ရရှာလေ၏။ ထိုသူငယ်သည် အိမ်စဉ်အတိုင်းအားဖြင့် လှည့်လည်လတ်သည်ရှိသော် အာနန္ဒာသူဌေးကြီး ဖြစ်စဉ်အခါ ရှေးယခင်က ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော အိမ်နေရာသို့ ရောက်သွားပြီးလျှင် ဘဝဟောင်းကို သိစွမ်းနိုင်သော ဇာတိဿရဉာဏ် ရသည်ဖြစ်၍ မိမိ၏အိမ်သို့ ဝင်သွားလေ၏။ သုံးတန်သုံးထပ်ကုန်သော တံခါးမုခ်တို့၌စောင့်သော တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူမျှ အမှတ်အသား မပြုလိုက်မိသဖြင့် လေးတန်မြောက် စတုတ္ထတံခါးမုခ်၌ မူလသိရိသူဌေး၏ သားငယ်တို့ မြင်ရသည်ရှိသော် လွန်စွာထိတ်လန့်သော နှလုံးရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ငိုကြွေးမြည်တမ်းကြလေကုန်၏။
ထိုအခါ ထိုသူငယ်ကို မူလသိရိသူဌေး၏ အလုပ်အကျွေး အစောင့်အရှောက် ယောက်ျားတို့သည် “ဘုန်းကျက်သရေမဲ့လှသော ဟယ်သူယုတ်- ထွက်သွားလော့”ဟု ရိုက်နှက်ပုတ်ခတ် ထောင်းထုသတ်၍ နှင်ထုတ်ပြီးလျှင် တံမြက်ချေးစွန့်ရာအရပ်၌ ပစ်ထားကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် အာနန္ဒာမထေရ်လျှင် နောက်လိုက်ရဟန်းရှိသဖြင့် ဆွမ်းအလို့ငှာ လှည့်လည်လတ်သည်ရှိသော် ထိုအရပ်သို့ ရောက်တော်မူလျှင် အာနန္ဒာမထေရ်ကို ကြည့်တော်မူသဖြင့် ရှင်အာနန္ဒာမထေရ် မေးတော်မူအပ်သည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကို ပြောကြား မိန့်မြွက်တော်မူသောကြောင့် အာနန္ဒာမထေရ်သည် မူလသိရိသူဌေးကို ခေါ်စေတော်မူလေ၏။ ထိုအခါ များစွာသော လူအပေါင်းတို့သည် စည်းဝေးကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် မူလသိရိသူဌေးကို ခေါ်တော်မူ၍ “ဤသူငယ်ကို သိ၏လော”ဟု မေးတော်မူသဖြင့် “မသိပါဘုရား”ဟု လျှောက်ကြာသည်ရှိသော် “အသင်၏ ဖခင်ဖြစ်သော အာနန္ဒာသူဌေးကြီးပေတည်း”ဟု မိန့်တော်မူသဖြင့် မယုံမကြည်ဖြစ်နေသော မူလသိရိသူဌေးကို “အာနန္ဒာသူဌေးကြီး- သင်၏သားအား ငါးလုံးသော ရွှေအိုးကြီးကို ပြောကြားလေလော့”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ပြောကြားစေတော်မူသဖြင့် ယုံကြည်စေတော်မူလေ၏။ ထိုမူလသိရိသူဌေးသည် မြတ်စွာဘုရားကို ကိုးကွယ်ရာဟု ဆည်းကပ်ခြင်းသို့ ရောက်လေ၏။ ထိုမူလသိရိသူဌေးအား တရားဟောကြားတော်မူလိုပြန်ရကား ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အတ္တာ ဟိ အတ္တနော နတ္ထိ၊ ကုတော ပုတ္တာ ကုတော ဓနံ။
မေ၊ ငါ့အား။ ပုတ္တာ၊ သားသမီးတို့သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိကုန်၏။ မေ၊ ငါ့အား။ ဓနံ၊ ဥစ္စာသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ဗာလော၊ မလိမ္မာသော သူမိုက်သည်။ တဏှာယ၊ သားသမီးဥစ္စာ တပ်ငြိကာဖြင့်။ ဝိဟညတိ၊ ပင်ပန်းဆင်းရဲ၏။ ဧဝမ္ပိ၊ ဤသို့ ပင်ပန်းဆင်းရဲရပါသော်လည်း။ အတ္တာ ဟိ၊ မိမိပင်သော်လည်း။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ တာဏာယ၊ ကိုးကွယ်ရာ စောင့်ရှောက်ရာ အကျိုးငှာ။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ပုတ္တာ၊ သားသမီးတို့သည်။ ကုတော အတ္ထိ၊ အဘယ်မှာ ရှိကုန်အံ့နည်း။ ဓနံ၊ ဥစ္စာသည်။ ကုတော အတ္ထိ၊ အဘယ်မှာ ရှိနိုင်အံ့နည်း။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
တရားဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ရှစ်သောင်း လေးထောင်သော သတ္တဝါတို့အား သစ္စာလေးပါး တရားအထူးကို သိခြင်းသည် ဖြစ်လေ၏။ လူများအပေါင်းအား အကျိုးရှိသော တရားဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။