အနုသာသိကဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၁၄။ မိတစိန္တိဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၁၅။ အနုသာသိကဇာတ်

၁၁၆။ ဒုဗ္ဗစဇာတ်→

၅။ အနုသာသိကဇာတ်

သူတပါးတို့ကိုသာဆုံးမ၍ မိမိကားမကျင့်သော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယာယညေ မနုသာသတိ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ အနုသာသိကဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ်အခါ တယောက်သော ဆုံးမတတ်သော ရဟန်းမိန်းမကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမသည် သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော တယောက်သောအမျိုးသ္မီးသည် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုအမျိုးသ္မီးသည် ရဟန်းပြု၍ ပဉ္စင်းဖြစ်သောကာလမှစ၍ ရဟန်းတရားတို့၌ လုံ့လမပြု၊ အာမိသ၌ တပ်မက်မော သည်ဖြစ်၍ အကြင်အရပ်၌ တပါးသောရဟန်းမိန်းမတို့သည် မသွားကုန်၊ ထိုသို့သဘောရှိသောမြို့၏ တခုသောအရပ်၌ ဆွမ်းအလို့ငှါ သွား၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန်းမိန်းမအား လူတို့သည် မြတ်သောဆွမ်းကို လှူကုန်၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမသည် ရသတဏှာဖြင့် ဖွဲ့အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဤအရပ်၌ တပါးကုန်သောရဟန်းမိန်းမတို့သည် ဆွမ်းအလို့ငှါ အကယ်၍ သွားကုန်လတ္တံ့၊ ငါ့အား လာဘ်ယုတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အကြင်အခြင်းဖြင့် ထိုအရပ်သို့ တပါးကုန်သော ရဟန်းမိန်းမတို့သည် မသွားကုန်၊ ထိုအခြင်းဖြင့် ငါသည်ပြုခြင်းငှါ သင့်၏ဟုကြံ၍ ရဟန်းမိန်းမတို့၏ကျောင်းသို့သွား၍ ရှင်မတို့ ဤမည်သောအရပ်၌ ကြမ်းသောဆင်သည်၎င်း ကြမ်းသောမြင်းသည်၎င်း ကြမ်း သောဆိတ်သည်၎င်း, ကြမ်းသော ခွေးသည်၎င်း သွား၏။ ဘေးဘျမ်းရှိသော အရပ်တည်း၊ ထိုအရပ်သို့ ဆွမ်းအလို့ငှာ မသွားကြကုန်လင့်ဟု ရဟန်းမိန်းမတို့ကို ဆုံးမ၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမ၏ စကားကိုကြား၍ တယောက်သော ရဟန်းမိန်းမမျှလည်း ထိုအရပ်ကိုလည်ကိုပြန်၍မျှ မကြည့်။

တနေ့သ၌ ဆွမ်းအလို့ငှါသွားသည်ရှိသော် လျှင်မြန်စွာ အိမ်သို့ဝင်သော ထိုရဟန်းမိန်းမ၏ ပေါင်ရိုးတို့ကို ကြမ်းသောဆိတ်သည် ခတ်၍ ကျုံ့စေ၏။ လူတို့သည် လျှင်စွာပြေးလာ၍ နှစ်ပိုင်းပြတါသောပေါင်ရိုးတို့ကို တစပ်တည်းဖွဲ့၍ ထိုရဟန်းမိန်းမကို ညောင်စောင်းဖြင့်ယူ၍ ရဟန်းမိန်းမတို့၏ကျောင်းသို့ ဆောင်ကုန်၏။ ရဟန်းမိန်းမတို့သည် ဤရဟန်းမိန်းမသည် တပါးကုန်သောရဟန်းမိန်းမတို့ကို ဆုံးမ၍ မိမိသည် ထိုအရပ်သို့သွားလျှက် ပေါင်ရိုးတို့ကိုချိုး၍လာ၏ဟု ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။

ထိုရဟန်းမိန်းမ၏ ထိုသို့ပြုသောအကြောင်းသည် မကြာမြင့်မီလျှင် ရဟန်းသံဃာ၌ ထင်ရှားသည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်တို့ ဆုံးမတတ်သော ရဟန်းမိန်းမသည်လည်း တပါးကုန်သော ရဟန်းမိန်းမတို့ကိုဆုံးမ၍ မိမိသည် ထိုအရပ်၌သွားသည်ရှိသော် ကြမ်းသောဆိတ်သည် ပေါင်ရိုးကိုကျိုးစေ၏ဟု ထိုရဟန်းမိန်းမ၏ ကျေးဇူးမဲ့ဖြစ်သောစကားကို ဆိုကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်း ဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤရဟန်းမိန်းမသည် တပါးကုန်သောသူတို့ကို ဆုံးမသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဆုံးမဘူးသည်သာ လျှင်တည်း၊ မိမိသည်ကား မကျင့်၊ အခါခပ်သိမ်း ဆင်းရဲကိုလျှင် ခံစားရ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို အောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် တော၌ ငှက်အမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် ငှက်မင်းဖြစ်၍ အထောင်မကသော ငှက်တို့ဖြင့်ခြံရံလျက် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၏။ ထိုဘုရားလောင်းဟိမဝန္တာ၌နေသောကာလ တခုသော ကြမ်း သောငှက်မသည် ခရီးမသို့သွား၍ အစာကိုယူ၏။ ထိုငှက်မသည် ထိုခရီးတို့၌ လှည်းတို့မှကျသော စပါးစေ့ ပဲစေ့အစရှိသည်တို့ကိုရ၍ အကြင်အခြင်းဖြင့် ယခုခရီးမသို့ တပါးသောငှက်တို့သည် မလာကုန်၊ ထိုအခြင်းဖြင့် ပြုအံ့ဟု ကြံ၍ ငှက်အပေါင်းအား ခရီးလမ်းမမည်သည် ဘေး ဘျမ်းရှိ၏။ ဆင်၊ မြင်းအစရှိသည်တို့သည်၎င်း, ကြမ်းသောနွားဖြင့် ကအပ်သော ယာဉ်တို့သည်၎င်း သွားကုန်၏။ အဆောတလျှင် ပျံအံ့သောငှာလည်း မတတ်ကောင်းသည်ဖြစ်၍ ထိုအရပ်သို့မသွားအပ်ဟု အဆုံးအမကိုပေး၏။ ငှက်အပေါင်းသည် ထိုငှက်မအား အနုသာသိကာဟူသော အမည်ကို မှည့်၏။

ထိုငှက်မသည် တနေ့သ၌ ခရီးလမ်းမ၌ ကျက်စားသည်ရှိသော် လျှင်မြန်သောအဟုန်ဖြင့်လာသော ယာဉ်၏အသံကိုကြား၍ ကြည့်သည်ရှိသော် သေးသလျှင်ကတည်းဟု ကျက်စားသလျှင်ကတည်း၊ ထိုအခါ ထိုအရပ်၌ ယာဉ်သည် လေကဲ့သို့သောအဟုန်ဖြင့် လျှင်မြန်စွာရောက်၏။ ထိုငှက်မသည် ထအံ့ငှာ မတတ်နိုင်၊ လှည်းဘီးသည် နှစ်ဖြာဖြတ်၍သေ၏။ ငှက်မင်းသည် ငှက်တို့ကို စည်းဝေးစေသည်ရှိသော် ထိုငှက်မကိုမမြင်၍ အနုသာသိကာမည်သောငှက်မသည် မထင်၊ ထိုငှက်မကို စုံစမ်းကြကုန်လောဟု ဆို၏။ ငှက်တို့သည် စုံစမ်းသည်ရှိသော် ထိုငှက်မကို ခရီးလမ်းမ၌ နှစ်ပိုင်း ပြတ်သည်ကိုမြင်၍ ငှက်မင်းအား ပြောကြားကုန်၏။ ငှက်မင်းသည် ထိုငှက်မသည် တပါးကုန်သောငှက်တို့ကိုဆုံးမ၍ မိမိသည် ထိုအရပ်သို့သွားလျက် နှစ်ပိုင်းပြတ်သည်ကို ပြု၏ဟု ဆိုလို၍-

၁၁၅။ ယာယညေ မနုသာသတိ၊ သယံ လောလုပ္ပစာရိနီ။
သာယံ ဝိပက္ခိကာ သေတိ၊ ဟတာ စက္ကန သာသိကာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၁၅။ ဘောန္တော သကုဏာ၊ အို ငှက်အပေါင်းတို့။ ယာ သာသိကာ၊ အကြင်ဆုံးမတတ်သော ငှက်မသည်။ သယံ၊ မိမိသည်။ လောလုပ္ပစာရိနီ၊ လျှပ် ပေါ်သော အကျင့်ရှိလျက်။ အညေ၊ တပါးကုန်သော ငှက်မရှိကို။ အနုသာသတိ၊ ဆုံးမ၏။ သာ ဧသာ သာသိကာ၊ ထိုဆုံးမတတ်သော ငှက်မသည်။ စက္ကေန၊ လှည်းဘီးသည်။ ဟတာ၊ နင်း၏။ ဝိပက္ခိကာ၊ ပြတ်သော အတောင်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သေတိ၊ အိပ်ရ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဤဆုံးမတတ်သော ရဟန်းမိန်းမသည် ထိုအခါ ဆုံးမတတ်သောငှက်မ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ငှက်မင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟုဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။