အညတရကုဋုမ္ဗိကဝတ္ထု
၂။ မထင်ရှားသော သူကြွယ်ဝတ္ထု
ပိယတော ဇာယတီအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိသော သူကြွယ်တစ်ဦးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
သားသေသော ဒါယကာအား ဆုံးမခြင်း
ထိုသူကြွယ်သည်လည်း မိမိ၏သား သေဆုံးလတ်သော် သား၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းသည် လွန်စွာ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ သင်္ချိုင်းသို့သွားကာ ငိုကြွေးရှာလေ၏၊ သား၌ဖြစ်သော စိုးရိမ်ခြင်းကို ကောင်းစွာ တန့်ရပ်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ မြတ်စွာဘုရားသည် နံနက်စောစောအခါ လောကကို ကြည့်ရှုတော်မူလတ်သည်ရှိသော် သူကြွယ်၏ သောတာပတ္တိမဂ်ရကြောင်း ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ ဆွမ်းခံရွာမှ ဖဲလျက် တစ်ယောက်သော နောက်လိုက်နောက်ပါရဟန်းကို ခေါ်တော်မူ၍ ထိုသူကြွယ်၏အိမ်တံခါးသို့ ကြွသွားတော်မူလေ၏၊ သူကြွယ်သည် မြတ်စွာဘုရား၏ ကြွလာသည့်အဖြစ်ကို ကြားရလျှင် “ငါနှင့် အစေ့အစပ်စကား ပြောကြားခြင်းကို ပြုလိုသည်ဖြစ်လတ္တံ့”ဟု မြတ်စွာဘုရားကို ဝင်စေ၍ အိမ်၏အလယ်၌ နေရာကို ခင်းစေပြီးမှ မြတ်စွာဘုရား ထိုင်နေတော်မူသည်ရှိသော် လာ၍ တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌ နေလေ၏၊ ထိုအခါ သူကြွယ်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် “ဒါယကာ- အသို့နည်း၊ ဆင်းရဲဒုက္ခ ရရှိနေသလော”ဟု မေးတော်မူသောကြောင့် ထိုသူကြွယ်သည် သားနှင့် ကွေကွင်းခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော ဆင်းရဲကို လျှောက်ကြားလတ်သည်ရှိသော် “ဒါယကာ- ကြံစည်တွေးတောခြင်း မပြုလေလင့်၊ ဤသေခြင်းမည်သည်ကား တစ်ခုတည်းသော အရပ်၌သာလျှင် တစ်ယောက်တည်းသော သူအားသာလျှင် ဖြစ်သည်မဟုတ်၊ အကြင်မျှလောက် ဘဝ၏ဖြစ်ခြင်းမည်သည် ရှိ၏၊ ထိုမျှလောက် ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့အား ဖြစ်သည်သာလျှင်တည်း၊ တစ်ခုသော သင်္ခါရသည်လည်း မြဲသော မည်သည်မရှိ၊ ထို့ကြောင့် “သေခြင်းသဘောရှိသော အရာဝတ္ထုဟူသမျှသည် သေတတ်၏တကား၊ ပျက်စီးခြင်းသဘောရှိသော အရာဝတ္ထုဟူသမျှသည် ပျက်စီးတတ်၏တကား”ဟု အသင့်အားဖြင့် ဆင်ခြင်သင့်၏၊ စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းကို မပြုသင့်၊ ရှေးပညာရှိတို့သည်လည်း သား၏ သေဆုံးသောကာလ၌ သေခြင်းသဘောရှိသော အရာဝတ္ထုဟူသမျှသည် သေတတ်၏တကား၊ ပျက်စီးခြင်းသဘောရှိသော အရာဝတ္ထုဟူသမျှသည် ပျက်စီးတတ်၏တကားဟု နှလုံးပြုလျက် စိုးရိမ်ပူဆွေးခြင်းကို မပြုမူ၍ မရဏာနုဿတိကမ္မဋ္ဌာန်းကိုသာ ပွားများကြလေကုန်၏”ဟု မိန့်တော်မူလျှင် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- အဘယ်သူတို့သည် ဤသို့ ပြုကြပါသနည်း၊ အဘယ်အခါ၌ ပြုကြပါသနည်း၊ တပည့်တော်အား ပြောကြားတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထား တောင်းပန်အပ်သောကြောင့် ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားစွာ ပြခြင်းငှာ လွန်လေပြီးသော အကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၍။
ဥရဂဇာတ်အမြွက်
ဧဝံ သရီရေ နိဗ္ဘောဂေ၊ ပေတေ ကာလင်္ကတေ သတိ။
ဍယှမာနော န ဇာနာတိ၊ ဉာတီနံ ပရိဒေဝိတံ။
တသ္မာ ဧတံ န သောစာမိ၊ ဂတော သော တဿ ယာဂတိ။
သာမိ၊ အရှင်။ မမ ပုတ္တော၊ အကျွန်ုပ်၏သားသည်။ ဥရဂေါ၊ မြွေသည်။ ဇိဏ္ဏံ၊ ဟောင်းသော။ တစံ၊ အရေကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ပယ်၍။ ဂစ္ဆေယျ ဣဝ၊ သွားသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ သံတနုံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ ဟိတွာ၊ စွန့်ပယ်၍။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။ သရီရေ၊ ဇီဝိန်ကင်းသော ကိုယ်ကောင်သည်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ နိဗ္ဘောဂေ၊ သုံးဆောင်ဖွယ် မဟုတ်လတ်သည်ရှိသော်။ ပေတေ၊ ဘဝတစ်ပါး တစ်ဖန် ပြန်သွားသည်ရှိသော်။ ကာလင်္ကတေ၊ သေသည်ရှိသော်။ ကော အတ္ထော၊ သနားခြင်း ငိုကြွေးခြင်းဖြင့် အဘယ်အကျိုး ရှိတော့အံ့နည်း။
ဍယှမာနော၊ တံစူးထိုးစွပ် မီးရှို့အပ်သော ဤကိုယ်ကောင်သည်။ သုခဒုက္ခံ၊ ချမ်းသာ ဆင်းရဲကို။ န ဇာနာတိ ယထာ၊ မသိတတ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဉာတီနံ၊ ဆွေမျိုးတို့၏။ ပရိဒေဝိတံ၊ ငိုကြွေးခြင်းကိုလည်း။ န ဇာနာတိ၊ မသိတတ်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဧတံ၊ ဤသေသော သား၏ ကိုယ်ကောင်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ န သောစာမိ၊ မစိုးရိမ်နိုင်။ တဿ၊ ထိုသား၏။ ယာဂတိ၊ အကြင်လားရာဂတိသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ ဂတိံ၊ ထိုလားရာ ဂတိသို့။ သော၊ ထိုသားသည်။ ဂတော၊ သွားလေသတည်း။
ဤသို့ ပဉ္စကနိပါတ်၌ ဥရဂဇာတ်ကို အကျယ်ချဲ့တော်မူပြီးလျှင် “ဤသို့ ရှေး၌ ပညာရှိတို့သည် ချစ်သောသား သေဆုံးလတ်သည်ရှိသော် ယခုအခါ သင်ဒါယကာကြီးသည် အမှုတို့ကိုစွန့်လွှတ်၍ ကင်းသော အစာရှိသည်ဖြစ်၍ ငိုကြွေးလျက် သွားလာလှည့်ပတ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ သွားလာလှည့်ပတ်ခြင်းကို မပြုမူ၍ မရဏာနုဿတိကမ္မဋ္ဌာန်းဘာဝနာ၏ အာနုဘော်အစွမ်းအားဖြင့် စိုးရိမ်ခြင်းကို မပြုဘဲ အာဟာရကို သုံးဆောင် စားသောက်နိုင်ကြလေကုန်၏။ အမှုကိုလည်း စီရင်နိုင်ကြလေကုန်၏၊ ထို့ကြောင့် ချစ်လှစွာသောသား သေလေစွတကားဟု မကြံစည်လင့်၊ စိုးရိမ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ ဘေးရန်သည်လည်းကောင်း ဖြစ်လတ်သည်ရှိသော် ချစ်ခြင်းကိုသာ မှီ၍ ဖြစ်တတ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ပိယတော ဝိပ္ပမုတ္တဿ၊ နတ္ထိ သောကော ကုတော ဘယံ။
ပိယတော၊ ချစ်ခြင်းကြောင့်။ သောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ ပိယတော၊ ချစ်ခြင်းကြောင့်။ ဘယံ၊ ဘေးရန်သည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ ပိယတော၊ ချစ်ခြင်းမှ။ ဝိပ္ပမုတ္တဿ၊ လွတ်သောသူအား။ သောကော၊ စိုးရိမ်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဘယံ၊ ဘေးရန်သည်။ ကုတော အတ္ထိ၊ အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ သူကြွယ်သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ရောက်လာသော ပရိသတ်တို့အားလည်း အကျိုးရှိသောဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။