သုခဝိဟာရိဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၉။ မဃဒေဝဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၀။ သုခဝိဟာရိဇာတ်

၁၁။ လက္ခဏမိဂဇာတ်→

၁၀။ သုခဝိဟာရီဇာတ်

ချမ်းသာစွာ နေလေ့ရှိခြင်း အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော မြတ်စွာဘုရားသည် ယဉ္စ အညေ န ရက္ခန္တိ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုခဝိဟာရီဇာတ်ကို အနုပိယမြိုကိုမှီ၍ အနုပိယ သရက်ဥယျာဉ်၌နေတော်မူစဉ် ချမ်းသာစွာနေလေ့ရှိသော ဘဒ္ဒိယမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ခြောက်ယောက်သောမင်းတို့၏ အစည်းအဝေး၌ ဥပါလိလျှင် ခုနစ်ယောက်မြောက်ရှိသော ချမ်းသာစွာ နေလေ့ရှိသော ဘဒ္ဒိယမထေရ်သည်ရဟန်းပြု၏။ ထိုခုနစ်ယောက်သော မထေရ်တို့တွင် ဘဒ္ဒိယမထေရ်, ကိမိလမထေရ် ဘဂုမထေရ် ဥပါလိမထေရ်တို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်ကုန်၏။ အာနန္ဒာမထေရ်သည် သောတာပန်ဖြစ်၏။ အနုရုဒ္ဓါ မထေရ်သည် ဒိဗ္ဗစက္ခုကို ရ၏။ ဒေဝဒတ်သည် ဈာန်ရ၏။ ခြောက်ယောက်သော မင်းတို့၏ အနုပိယမြို့သို့တိုင်အောင်သောဝတ္ထုသည် ခဏ္ဍဟာလ ဇာတ်၌ ထင်စွာ ပြလတ္တံ့။

အရှင်ဘဒ္ဒိယသည် မင်းဖြစ်သောကာလ၌ မိမိ၏ရှေးဦးစွာ အစောင့်အရှောက်တို့ကို ထားခြင်းသည်၎င်း၊ များစွာကုန်သော အစောင့် အရှောက်တို့ဖြင့် စောင့်ရှောက်၍ မြတ်သောပြာသာဒ်အပြင်ထက် မြတ်သောအိပ်ရာ၌ အိပ်လျက်လည်း မိမိအား ကြောက်ခြင်း ဖြစ်ခြင်းကို၎င်း အရဟတ္တဖိုလ်သို့ရောက်၍ တောအစရှိသည်တို့တွင် အမှတ်မရှိသောအရပ်၌ နေလျက်လည်း မိမိ၏ ကင်းသောဘေးရှိသည်၏အဖြစ်ကို၎င်း မြင်သည်ဖြစ်၍ -ဪ ချမ်းသာစ္စ၊ ဪ ချမ်းသာစွဟု ဝမ်းသာသော စကားကို ကျူးရင့်၏။ ရဟန်းတို့သည် ထိုစကားကိုကြားကုန်၍ အရှင်ဘဒ္ဒိယမထေရ်သည် အရဟတ္တဖိုလ်ကို ကြား၏ ဟု မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ဘဒ္ဒိယသည် ယခုသာလျှင် ချမ်းသာစွာ နေလေ့ရှိသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ချမ်းသာစွာ နေလေ့ရှိသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာပြစိမ့်သောငှါ မြတ်စွာဘုရားကို တောင်းပန်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘဝတပါးသည် ဖုံးလွှမ်းအပ်သောအကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားသူကြွယ်ဖြစ်၍ ကာမတို့၌ အပြစ်ကို၎င်း ရဟန်းအဖြစ်၌ အကျိုးအာနိသင်ကို၎င်းမြင်၍ ကာမတို့ကိုစွန့်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၏။ ဘုရားလောင်း၏ အခြံအရံသည်လည်း များ၏။ ငါးရာကုန်သော ရသေ့တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိုဃ်းကာလ၌ ဟိမဝန္တာမှ ထွက်ခဲ့၍ ရသေ့အပေါင်းခြံရံလျက် ရွာနိဂုံစသည်တို့၌ ဒေသစာရီ သွားသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်သို့ရောက်၍ မင်းကိုမှီ၍ မင်းဥယျာဉ်၌နေ၏။ မိုယ်တွင်းလေးလပတ်လုံးနေ၍ မင်းကိုပန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို မင်းကြီးသည် အရှင်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့သည် အိုမင်းကုန်ပြီး အရှင်ဘုရားတို့အား ဟိမဝန္တာ၌နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ တပည့်တို့ကို ဟိမဝန္တာသို့လွှတ်၍ အရှင်ဘုရားတို့သည် ဥယျာဉ်၌ သာလျှင် နေကုန်ဟု တောင်းပန်၏။

ဘုရားလောင်းသည် တပည့်ကြီးအား ရသေ့ငါးရာကို အပ်နှင်း၏။ သင်သည် သွားလော၊ ဤရသေ့တို့နှင့်တကွ ဟိမဝန္တာ၌ နေလေလော၊ ငါသည် ဤဥယျာဉ်၌လျှင် နေရစ်အံ့ဟု တပည့်တို့ကိုလွှတ်လိုက်၍ မိမိသည်လျှင် ဥယျာဉ်၌ကား နေခြင်းကို ပြု၏။ ဘုရားလောင်း၏ တပည့်ကြီးသည်ကား မင်းအဖြစ်မှ ရဟန်းပြု၏ ကြီးစွာသောမင်း၏အဖြစ်ကိုစွန့်၍ ကသိုဏ်းပရိကံကိုပြု၍ ရှစ်ပါးသော သမာပတ်ကိုရ၏။ ရသေ့တို့နှင့်တကွ ဟိမဝန္တာ၌နေသော တပည့်ကြီးသည် တနေ့သ၌ ဆရာကိုဖူးမြင်လိုသည်ဖြစ်၍ ရသေ့တို့ကိုခေါ်၍ သင်တို့သည် မငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ ဟိမဝန္တာ၌သာလျှင် နေနှင့်ကြကုန်လော၊ ငါသည် ဆရာကိုရှိခိုး၍ လာအံ့ဟု ဆို၍ ဆရာ့အထံသို့ သွား၍ ပျူငှာလောကဝတ်ကိုပြု၍ တခုသော သပေါ့အခင်းကိုဖြန့်၍ ဆရာ့အထံ၌သာလျှင်လျောင်း၏။ ထိုအခါ မင်းသည် ရသေ့ကိုဖူးမြင်အံ့ဟု ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်စွာ နေ၏။ တပည့်ကြီးဖြစ်သော ရသေ့သည် မင်းကြီးကိုမြင်၍လည်း မထ၊ လျောင်းလျက်သာလျင် ဪ-ချမ်းသာစွ ဪ-ချမ်းသာစွ ဟု ဝမ်းမြောက်သော စကားကို ကျူးရင့်၏။ မင်းသည် ဤရသေ့သည် ငါ့ကိုမြင်၍လည်းမထဟု နှလုံးမသာသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းကို အရှင်ဘုရား ဤရသေ့သည် အလိုရှိတိုင်း စားသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ဥဒါန်းကျူးရင့်လျက် ချမ်းသာစွာ အိပ်ခြင်းကိုသာ ပြု၏ဟု လျှောက်၏။ မင်းကြီး ဤရသေ့သည် ရှေး၌ သင်ကဲ့သို့သော တယောက်သော မင်းသည် ဖြစ်ဘူး၏။ ထိုရသေ့သည် ငါသည် ရှေးလူဖြစ်သောကာလ၌ မင်း၏ အသရေကို ခံစားလျက် လက်နက်စွဲကုန်သော များစွာကုန်သောသူတို့သည် စောင့်ရှောက်ငြားသော်လည်း ဤသို့သဘောရှိသော ချမ်းသာမည်သည်ကို မရစဘူးဟု မိမိ၏ ရဟန်းချမ်းသာကို၎င်း ဈာန်ချမ်းသာကို၎င်း စွဲ၍ ဥဒါန်းကို ကျူးရင့်၏။ ဤသို့ဆိုပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းသည် မင်းအား တရားစကားကို ဟောခြင်းငှါ-

၁၀။ ယဉ္စ အညေ န ရက္ခန္တိ၊ ယော စ အညေ န ရက္ခတိ။
သ ဝေ ရာဇ သုခံ သေကိ၊ ကာမေသု အနပေက္ခဝါ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၀။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ယဉ္စ၊ အကြင်သူကိုလည်း။ အညေ၊ တပါးကုန်သောသူတို့သည်။ န ရက္ခန္တိ၊ မစောင့်ရှောက်ကုန်။ ယောစ၊ အကြင်သူသည်လည်း။ အညေ၊ တပါးသောသူတို့ကို။ န ရက္ခတိ၊ မစောင့်ရှောက်။ ကာမေသု၊ ဝတ္ထုကာမ ကိလေသာကာမတို့၌။ အနပေက္ခဝါ၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိသော။ သ-သော၊ ထိုသူသည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ သုခံ၊ ချမ်းသာစွာ။ သေတိ၊ အိပ်ရ၏။

ဤသုခံ သေတိဟူသောပုဒ်သည် အဦးအမြတ်ဖြစ်သောဣရိယာပုထ် တပါးကိုသာလျှင် ပြသောပုဒ်တည်း၊ စင်စစ်ကား ချမ်းသာစွာ အိပ်ရတာသာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ဤသို့ သဘောရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်သည်ကား ချမ်းသာစွာ အိပ်ရ၏။ ချမ်းသာစွာ ရပ်ရ၏။ ချမ်းသာ ထိုင်ရ၏။ ချမ်းသာ လျောင်းရ၏။ ဤသို့ ခပ်သိမ်းသော ဣရိယာပုထ်တို့၌ ချမ်းသာသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။

မင်းသည် တရားဒေသနာကို နာရ၍ နှစ်သက်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ရှိခိုး၍ နန်းတော်သို့သာလျှင် သွား၏။ တပည့်ကြီးသည်လည်း ဆရာကို ရှိခိုး၍ ဟိမဝန္တာသို့သာလျှင် သွာလေ၏။ ဘုရားလောင်းသည်ကား ထိုဥယျာဉ်၌နေလျက် မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌ ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်၍ပြတော်မူ၍ နှစ်ပါးကုန်သော ဝတ္ထုတို့ကို ဟောတော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ ဘဒ္ဒိယမထေရ်သည် ထိုအခါ တပည့်ကြီးဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဂိုဏ်းဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။