သိင်္ဂါလဇာတ် -၃

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၄၇။ ပုပ္ဖရတ္တဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၄၈။ သိင်္ဂါလဇာတ်

၁၄၉။ ဧကပဏ္ဏဇာတ်→

၈။ သိင်္ဂါလဇာတ်

လောဘ ကိလေသာကို နှိပ်နင်းခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် နာဟံ ပုနံ န စ ပုနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့်သာ တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသိင်္ဂါလဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကိလေသာ နှိပ်နင်းခြင်း ကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ သာဝတ္ထိပြည်၌ ငါးရာအတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကုန်သော များစွာစည်းစိမ်ရှိကုန်သော သူဌေးသားတို့သည် မြတ်စွာဘုရားတရားတော်ကိုနာ၍ သာသနာတော်၌ အသက်ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြု၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၏ အစွန်ဖြစ်သော ကျောင်းရံတွင်း၌ နေကုန်သကတ်၊ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ထိုငါးရာကုန်သောရဟန်းတို့အား ကိ လေသာ ကိုမှီသော အကြံရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုရဟန်းတို့သည် ငြီးငွေ့ကုန်သည်ဖြစ်၍ မိမိတို့သည် စွန့်အပ်ကုန်သော ကိလေသာတို့ကို တဖန် ယူအံ့သောငှါ စိတ်ကို ဖြစ်စေကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် သန်းခေါင်ယမ်အခြားမဲ့၌ သဗ္ဗညုတဉာဏ်တည်းဟူသော တိုင်နှင့်တကွသော ဆီမီးကိုချီ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ ရဟန်းတို့သည် အဘယ်မွေ့လျော်ခြင်းဖြင့် နေကြကုန်သနည်းဟု ရဟန်းတို့၏အလိုကို ကြည့်တော်မူသည်ရှိသော် ထိုရဟန်းတို့ကိုယ်တွင်း၌ ကာမရာဂနှင့်ယှဉ်သော အကြံဖြစ်သည်၏အဖြစ်ကို သိတော်မူ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း တယောက်သော သားရှိသော မိန်းမသည် မိမိ၏သားကိုစောင့်သကဲ့သို့၎င်း, မျက်စိဘဘက်သာရှိသော ယောက်ျားသည် တဘက်သောမျက်စိကို စောင့်သကဲ့သို့၎င်း ကိုယ်တော်၏ တပည့်တို့ကို စောင့်၏။ နံနက် အစရှိသည်တို့တွင် အကြင် အကြင် အခါ၌ အကြင်ရဟန်းတို့အား ကိလေသာရှိသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုရဟန်းတို့အား ထိုကိလေသာတို့ကို ထို့ထက်အလွန်ပွားစိမ့်သောငှါ မပေးမူ၍ ထိုသို့ဖြစ်သောအခါ၌လျှင် နှိပ်၏။ ထိုကြောင့် မြတ်စွာဘုရားအား စကြဝတေးမင်း၏ မြို့တွင်း၌သာလျှင် ခိုးသူတို့၏ ဖြစ်သောကာလကဲ့သို့ ဤ ကိ လေသာသည် ဖြစ်၏။ ယခုအခါ၌သာလျှင် ထိုရဟန်းတို့အား ဤဓမ္မဒေသနာကိုပြု၍ ကိလေ သာတို့ကိုနှိပ်၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကိုပေးအံ့။ ဤသို့သောအကြံတော်သည် ဖြစ်၏။ ထိုမြတ်စွာဘုရားသည် မွှေးကြိုင်လှသော ဂန္ဓကုဋိမှထွက်တော်မူ၍ သာယာသောအသံဘော်ဖြင့် အာနန္ဒာဟု တရားဘဏ္ဍာစိုးဖြစ်သော အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို ခေါ်တော်မူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် အရှင်ဘုရား အဘယ်နည်းဟုလာလတ်၍ ရှိခိုး၍ တည်၏။ အာနန္ဒာ အကြင်မျှလောက်ကုန်သောရဟန်းတို့သည် အစွန်ဖြစ်သော ကျောင်းရံတွင်း၌ နေကုန်၏။ ခပ်သိမ်းကုန်သော ရဟန်းတို့ကိုလျှင် ဂန္ဓကုဋိပရိဝုဏ်၌ စည်းဝေးစေကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၍ မြတ်စွာဘုရားအား ငါသည် ထိုငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့ကိုလျှင် အကယ်၍ ခေါ်တော်မူအံ့၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ငါတို့ကိုယ်တွင်း၌ ကိလေသာတို့၏ဖြစ်သောအဖြစ်ကို သိအပ်ပြီဟု ထိတ်လန့်သောစိတ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ ဓမ္မဒေသနာကို ခံအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်လတ္တံ့၊ ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်တော်မူ၏။ ထိုကြောင့် ခပ်သိမ်းကုန်သော ရဟန်းတို့ကို စည်း ဝေးစေကုန်လော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။

အာနန္ဒာမထေရ်သည် အရှင်ဘုရား ကောင်းပါပြီဟု သံကောက်ကိုယူ၍ ပရိဝုဏ်တခုမှသည် ပရိဝုဏ်တခုသို့လှည့်လည်၍ ခပ်သိမ်းကုန်သာရဟန်းတို့ကို ဂန္ဓကုဋိပရိဝုဏ်၌ စည်းဝေးစေ၍ မြတ်စွာဘုရားတို့၏နေရာကိုခင်း၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ထက်ဝယ်ဖွဲ့၍ အထက်ကိုယ်တော်ကို ဖြောင့်စွာထား၍ ကျောက်မြေ၌တည်သော မြင်းမိုရ်တောင်ကဲ့သို့ အသွယ်အသွယ် အစုံအစုံ ခြောက်သွယ်ကုန်သော တခဲနက်ကုန်သော ဘုရားရောင်ခြည်တော်တို့ကိုလွှတ်လျက် ခင်းအပ်သောဘုရားနေရာ၌ နေတော်မူ၏။ ထိုရောင် ခြည်တော်တို့သည်လည်း ခွက်အတိုင်းအရှည် ရှိကုန်လျှက် ထီးအတိုင်း အရှည်ရှိကုန်လျှက် စုလစ်မွန်းချွန်တပ်သော အိမ်ဝန်းအတိုင်းအရှည်ရှိကုန်လျှက် ပြတ်ကုန်၍ ကောင်းကင်ပြင်၌ လျှပ် စစ်နွယ်ကဲ့သို့ ထက်ဝန်းကျင်သို့ သွားကုန်၍ သမုဒ္ဒရာဝမ်းကို ချောက်ချားစေ၍ နေလုလင်ထွက်သောကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ရဟန်းသံဃာသည်လည်း မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ လေးမြတ်သောစိတ်ကိုဖြစ်စေ၍ ကမ္ဗလာနီ တင်းတိမ်ဖြင့် ရံဘိသကဲ့သို့ ခြံရံ၍ နေ၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဗြဟ္မာမင်း၏အသံနှင့်တူသော အသံတော်ကို မြွက်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ကိုခေါ်တော်မူ၍ ရဟန်းမည်သည် ကာမဝိတက်, ဗျာပါဒဝိတက်, ဝိဟိံသာဝိတက် ဤသုံးပါးကုန်သော အကုသလဝိတက်တို့ကို ကြံခြင်းငှါမသင့်၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အတွင်း၌ ဖြစ်သော ကိလေ သာကို အနည်းငယ်ဟူ၍ မထေမဲ့မြင် အောက်မေ့ခြင်းငှါ မသင့်၊ ကိလေသာမည်သည် ရန်သူနှင့် တူ၏။ ရန်သူသည်လည်း ငယ်သောမည်သည် မရှိ၊ အခွင့်ရသည်ရှိသော် ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်စေ၏။ ဤအတူသာလျှင် အနည်းငယ်ဖြစ်သော ကိလေသာသည် ဖြစ်၍ ပွားခြင်းငှာရသည်ရှိသော် ပျက်စီးခြင်းသို့ရောက်စေ၏။ ဤကိလေသာမည်သည် လတ်တလောသေစေတတ်သော အဆိပ်နှင့် တူ၏။ အသားအရေ၌ဖြစ်သော အိုင်းအမာနှင့်တူ၏။ လျှင်သော အဆိပ်ရှိသော မြွေနှင့် တူ၏။ မိုဃ်းကြိုးလောင်မီးနှင့် တူ၏။ ကပ်ငြိစေခြင်းငှါ မသင့်၊ ရွံရှာအပ်၏။ ဖြစ်တိုင်းဖြစ်တိုင်းသော ခဏ၌ပင်လျှင် ပညာ၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဘာဝနာ၏အစွမ်းအားဖြင့် အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် စွန့်အပ်သည်ရှိသော် တခဏမျှလည်း နှလုံး၌မတည်မူ၍ ပဒုမာကြာရွက်၌ ရေပေါက်ကဲ့သို့ လျှောကျ၏။ ထိုသို့သောအခြင်းအရာအားဖြင့် စွန့်အပ်၏။ ရှေးပညာရှိတို့သည်လည်း အနည်းငယ်သော ကိလေ သာကို ကဲ့ရဲ့၍ အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် တဖန် ကိုယ်တွင်း၌မဖြစ်၊ ထိုသို့သောအခြင်းအရာအားဖြင့် နှိပ်စက်ကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မြေးခွေးအမျိုး၌ ပဋိသန္ဓေယူ၍ တောဝယ် မြစ်နား၌နေ၏။ ထိုအခါ တခုသောဆင်အိုသည် ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ သေ၏။ မြေခွေးလည်အစာရှာသွားသည်ရှိသော် ထိုဆင်သေကောင်ကိုမြင်၍ ငါ့အား များစွာသောအစာသည် ဖြစ်၏ဟုဆို၍ ထိုဆင်သေကို နှာ မောင်း၌ ကိုက်၏။ ထွန်တုံးထွန်သံ၌ ကိုက်သောကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုမြေခွေးသည် ဤနှာ မောင်း၌ အပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော အသားသည် မရှိဟု အစွယ်တို့ကိုက်၏။ အရိုး၌ ကိုက်သောကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ နားတို့၌ ကိုက်၏။ စကောစွန်း၌ ကိုက်သောကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ဝမ်း၌ ကိုက်၏။ ကျီ၌ ကိုက်သောကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ခြေ၌ ကိုက်၏။ ဆုံ၌ကိုက်သော ကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ အရိုး၌ ကိုက်၏။ ကျည်ပွေ့၌ ကိုက်သောကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏ မြေခွေးသည် ဤအမဲ၌ စားအပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော အသားသည် မရှိဟု အလုံးစုံသောအရပ်၌ သာယာခြင်းကိုမရ၍ ဝစ္စမဂ်၌ ကိုက်၏။ နူးညံ့သောမုန့်၌ ကိုက်သောကာလကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ထိုမြေခွေးသည် ယခုငါသည် ဤဆင်သေကောင်၌ နူးညံ့သော အပ်သည်နှင့်ယှဉ်သော အရပ်ကို ရပြီဟု ထိုဝစ္စမဂ်မှစ၍စားလျက် ဝမ်းတွင်းသို့ ဝင်၍ အညှို့ နှလုံး အစရှိသည်တို့ကိုစား၍ ရေငတ်သောကာလ၌ သွေးကို သောက်၏။ အိပ်သောကာလ၌ ဝမ်းရေကိုဖြန့်၍ အိပ်၏။

ထိုအခါ ထိုမြေခွေးအား ဤဆင်သေကောင်သည် ငါ့အား နေခြင်းငှာ ချမ်းသာသည်၏အဖြစ်ကြောင့် အိမ်နှင့်တူ၏။ စားလိုသည်ရှိသော် အသားသည်များ၏။ ယခု ငါ့အား တပါးသောအရပ်သို့ သွားခြင်းအမှုသည် အဘယ်မှာရှိအံ့နည်းဟု ထိုမြေခွေးသည် တပါးသောအရပ်သို့ မသွားမူ၍ ဆင်ဝမ်း၌သာလျှင် အသားကိုစား၍ နေ၏။ ရှည်သောကာလသည်တိုင် ရောက်သည်ရှိသော် နွေအခါ လေအတွေ့ကြောင့်၎င်း, နေပူခြင်းကြောင့်၎င်း ထိုဆင်သေကောင်သည်ခြောက်၍ အတွန့်တို့ကိုယူ၏။ မြေခွေး၏ ဝင်ရာတံခါးသည် ပိတ်၏။ ဝမ်းတွင်း၌ အမိုက်သည် ဖြစ်၏။ ထိုမြေခွေးအား လောကန္တရက်၌ နေရသကဲ့သို့ဖြစ်၏။ ဆင်သေကောင် ခြောက်သည်ရှိသော် အသားသည်လည်း ခြောက်၏။ သွေးသည်လည်း ပြတ်၏။ ထိုမြေခွေးသည် ထွက်ရာတံခါးကို မရသည်ရှိသော် ဘေးသို့ရောက်သည်ဖြစ်၍ ပြေးလျက် ထိုမှဤမှတိုးဝှေ့၍ ထွက်ရာတံခါးကို ရှာလျှက် သွား၏။ ထိုမြေခွေးသည် ထမင်းအိုး၌ မုံလုံးကဲ့သို့ သွားသည်ရှိသော် နှစ်ရက်သုံးရက် လွန်သဖြင့် မိုဃ်းကြီးသည်းထန်စွာ ရွာ၏။

ထိုအခါ ထိုအကောင်သည် မိုဃ်းစွတ်သည်ရှိသော် ထ၍ ပကတိသဏ္ဌာန်ဖြင့်တည်၏။ ဝစ္စမဂ်သည်ပွင့်သည်ဖြစ်၍ ကြယ်ကဲ့သို့ ထင်၏။ မြေ ခွေးသည် ထိုအပေါက်ကိုမြင်၍ ငါ ယခုအခါ၌ အသက်ကိုရအပ်ပြီဟု ဆင်ဦးခေါင်းတိုင်အောင် နောက်သို့ဆုတ်ပြီးလျှင် လျင်စွာအဟုန်ဖြင့်ပြေး၍ ဝစ္စမဂ်ကိုဦးခေါင်းဖြင့်တိုးဝှေ့၍ ထွက်၏။ မြေ ခွေး၏ ထက်ဝန်းကျင်ပြတ်သော ကိုယ်ရှိသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် အလုံးစုံသော အမွေးတို့သည် ဝစ္စ မဂ်၌သာလျှင် ငြိကုန်၏။ မြေခွေးသည် ထွန်တုံးနှင့်တူသော အမွေးရှိသောကိုယ်ဖြင့် ထိတ်လန့်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ အတန်ငယ်ပြေးပြီးလျှင် ပြန်၍ ထိုင်လျက် ကိုယ်ကိုကြည့်၍ ငါ့အား ဤဆင်းရဲကို တပါးသူသည် မပြုအပ်၊ လောဘ၏ အကြောင်းကြောင့်ကား လောဘကိုမှီ၍ ငါသည် ထိုဆင်းရဲကို ပြုအပ်၏။ ဤနေ့မှ စ၍ကား လော ဘအလိုသို့ လိုက်သည် မဖြစ်အံ့၊ တဖန် ဆင်ကောင်၏ကိုယ်သို့ မဝင်အံ့ဟု ထိတ်လန့်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍-

၁၄၈။ နာဟံ ပုနံ န စ ပုနံ၊ န စာပိ အပုနပ္ပုနံ။
ဟတ္ထိဗောန္ဒိံ ပဝေက္ခာမိ၊ တထာ ဟိ ဘယတဇ္ဇိတော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၄၈။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဣမသ္မိံယေဝ ပဝေသနေ၊ ဤဆင်ကောင်၌ ဝင်ခြင်းကြောင့်။ ဘယတဇ္ဇိတော၊ သေဘေးမှ ထိတ်လန့်ရ၏။ တထာ ဟိ-တတောဧဝ၊ ထို့ကြောင့်သာလျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုန၊ တဖန်။ ဣတော၊ ဤအခါမှ။ ဟတ္ထိဗောန္ဒိံ၊ ဆင်ကောင်သို့။ န ပဝေက္ခာမိ၊ မဝင်အံ့။ တထော၊ ထိုအခါမှ။ ပုန၊ တဖန်လည်း။ ဟတ္တိဗောန္ဒိံ၊ ဆင်ကောင်သို့။ န ပဝေက္ခာမိ၊ မဝင်အံ့။ ပုနပ္ပုနံ စာပိ၊ ဤမှထိုမှအဖန်တလဲလဲလည်း။ ဟတ္ထိဗောန္ဒိံ၊ ဆင်ကောင်သို့။ န ပပေက္ခာမိ၊ မဝင်အံ့။

ဤသို့ဆို၍လည်း ထိုအရပ်မှ ပြေးလေ၏။ တဖန် ဆင်ကောင်ကိုပြန်၍လည်း မကြည့်၊ ထိုအခါမှစ၍ လောဘအလိုသို့ လိုက်သည် မဖြစ်။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ အတွင်း ၌ဖြစ်သော ကိလေသာမည်သည်ကို ပွားစိမ့်သောငှာ မပေးမူ၍ ထိုထိုဖြစ်ရာအရပ်၌သာလျင် နှိပ်ခြင်းငှါ သင့်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကိုပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာကို ပြသည် ၏အဆုံး၌ ငါးရာကုန်သော ထိုရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ကြွင်းကုန်သောရဟန်းတို့တွင် အချို့ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် သောတာပန် ဖြစ်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သော ရဟန်းတို့သည် သကဒါဂါမ် ဖြစ်ကုန်၏။ အချို့ကုန်သောရဟန်းတို့သည် အနာဂါမ် ဖြစ်ကုန်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မြေခွေး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။