သမ္မောဒမာနဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၂။ နစ္စဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၃၃။ သမ္မောဒမာနဇာတ်

၃၄။ မစ္ဆဇာတ်→

၃။ သမ္မောဒမာနဇာတ်

အချင်းချင်း မသင့်မတင့်သောကြောင့် ပျက်စီးသည်၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် သမ္မာဒမာနာ ဂစ္ဆန္တိ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သမ္မာဒမာနဇာတ်ကို ကပိလဝတ်ပြည်ကိုမှီ၍ နိဂြောဓာရုံ ကျောင်း၌ နေတော်မူစဉ် ခေါင်းခုပုဆိုးကိုစွဲ၍ ဖြစ်သော ခိုက်ရန်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ဤခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းသည် ကုဏာလဇာတ်၌ ထင်စွာ ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအခါ၌ကား မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွေတော်မျိုးတော်တို့ကို ခေါ်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး အဆွေအမျိုးတို့၏ ထိုချင်းချင်း ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းသည်မသင့်၊ ထိုစကားသည်မှန်၏။ တိရစ္ဆာန်တို့သည်လည်း ရှေးညီညွတ်သောကာလ၌ ရန်သူတို့ကိုလွှမ်းမိုး၍ ချမ်းသာခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။ အကြင်အခါ၌ ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ကြီးစွာသော ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူ၏။ အဆွေအမျိုးဖြစ်ကုန်သော မင်းတို့သည် တောင်းပန်အပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ငုံးအမျိုး၌ဖြစ်၍ အထောင်မကများစွာကုန်သော ငုံအပေါင်းတို့ဖြင့် ခြံရံကုန်လျက် တော၌သာလျှင် နေကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သောမုဆိုးသည် ထိုငုံးတို့၏ နေရာအရပ်သို့ရောက်၍ ငြီးသံကိုမြည်၍ ထိုငုံးတို့၏ စည်းဝေးသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ထိုငုံးတို့၏ အထက်၌ ကွန်ကိုပစ်၍ အစွန်းတို့၌ငင်လျက် အလုံးစုံသောငုံးတို့ကို တပေါင်းတည်းပြု၍ တောင်းကိုပြည့်စေ၍ အိမ်သို့သွား၍ ငုံးတို့ကိုရောင်း၍ ထိုအဘိုးဖြင့် အသက်မွေး၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် ငုံးတို့ကိုဆို၏။ ဤမုဆိုးသည် ငါတို့၏ ဆွေမျိုးတို့ကို ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေ၏။ အကြင်အကြောင်းဖြင့် မုဆိုးတို့သည် ငါတို့ကိုယူခြင်းငှါ မတတ်နိုင်လတ္တံ့၊ ငါသည် တခုသော ထိုအကြောင်းကိုသိ၏။ ဤနေ့မှစ၍ မုဆိုးသည် သင်တို့၏ အထက်၌ ကွန်ကိုပစ်လတ်သည်ရှိသော် တကောင်တကောင်စီ တခုတခုသောကွန်ပေါက်၌ ဦးခေါင်းကိုထား၍ ကွန်ကိုချီ၍ အလိုရှိရာအရပ်သို့ဆောင်၍ ဆူးရှိသောချုံ၌ ပစ်ကုန်လော့၊ ဤသို့ ပစ်ပြီးသည်ရှိသော် အောက်မှ ထိုထိုအရပ်သို့ ပြေးကြကုန်အံ့ဟုဆို၏။ ခပ်သိမ်းကုန်သော ငုံးတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်၏။ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ အထက်၌ ကွန်ကိုပစ်သည်ရှိသော် ထိုငုံးတို့သည် ဘုရားလောင်းပေးသောနည်းဖြင့်လျှင် ကွန်ကိုချီ၍ တခုသော ဆူးရှိသောချုံ၌ပစ်၍ မိမိတို့သည် အောက်အဘို့ဖြင့် ထိုထိုအရပ်သို့ ပြေးလေကုန်၏။ ငုံးမုဆိုးအား ချုံမှကွန်ကိုဖြေစဉ်လျှင် အချိန်လွန်လေသည်ဖြစ်၏။ ငုံးမုဆိုးလည်း လက်ချည်းစည်းသာလျှင် သွားလေ၏။ နက်ဖြန်နေ့မှစ၍လည်း ငုံးတို့သည် ထို့အတူသာလျှင် ပြုကုန်၏။ ထိုမုဆိုးသည်လည်း နေဝင်သည့်တိုင်အောင် ကွန်ကိုဖြေ၍သာလျှင် တစုံတခုကိုမရ၍ လက်ချည်းစည်းသာလျှင် အိမ်သို့သွားရ၏။

ထိုအခါ မုဆိုး၏မယားသည် အမျက်ထွက်၍ သင်သည် နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း လက်ချည်းစည်းသာလျှင်လာ၏။ သင့်အား တပါးဖြစ်သောအပ၌ မွေးကျွေးအပ်သော မယားသည်ရှိယောင်တကားဟု ဆို၏။ မုဆိုးသည် ရှင်မ တပါးသော မွေးကျွေးအပ်သော မယားမရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား ထိုငုံးတို့သည် ညီညွတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ သွားကုန်၏။ ငါသည် ပစ်ကာမျှသော ကွန်ကိုယူ၍ ဆူးရှိသောချုံ၌ ပစ်၍သွားကုန်၏။ ထိုငုံးတို့သည် အခါခပ်သိမ်းလျှင် ညီညွတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မနေကုန်လတ္တံ့၊ သင်သည် မစိုးရိမ်လင့်၊ အကြင်အခါ ထိုငုံးတို့သည် ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုအခါ အလုံးစုံသော ငုံးတို့ကိုသာလျှင်ယူ၍ သင်၏မျက်နှာကို ရွှင်စေလျက် လာအံ့ဟု မယားအားဆိုလို၍-

၃၃။ သမ္မောဒမာနာ ဂစ္ဆန္တိ၊ ဇာလမာဒါယ ပက္ခိနော။
ယဒါ တေ ဝိဝဒိဿန္တိ၊ တဒါ ဧဟိန္တိ မေ ဝသံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၃။ ဘဒ္ဒေ၊ ရှင်မ၊ သမ္မာဒမာနာ၊ ညီညွတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ပက္ခိနော၊ ငုံးတို့သည်။ ဇာလံ၊ ကွန်ယက်ကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆန္တိ၊ သွားကုန်၏။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ တေ၊ ထိုငုံးတို့သည်။ ဝိဝဒိဿန္တိ၊ ခိုက်ရန်ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ တေ၊ ထိုငုံးတို့သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဝသံ၊ အလိုသို့။ ဧဟိန္တိ၊ ရောက်ကုန်လတ္တံ့။

ထိုသို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် ငါသည် ထိုငုံးတို့ကိုယူ၍ သင်၏မျက်နှာကိုရွှင်လန်းစေလျက် လာအံ့ဟု မယားကို နှစ်သိမ့်စေ၏။ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်သဖြင့် တခုသောငုံးသည် ကျက်စားရာအရပ်သို့ သက်သည်ရှိသော် အမှတ်မဲ့ဖြစ်၍ တပါးသောငုံး၏ ဦးခေါင်းကို နင်းမိ၏။ နင်းမိသောငုံးသည် အဘယ်သူသည် ငါ့ဦးခေါင်းကို နင်းသနည်းဟု အမျက် ထွက်၏။ ငါသည် အမှတ်မဲ့ဖြစ်၍ နင်းမိ၏။ သင်သည် အမျက်မထွက်လင့်ဟု ဆိုသော်လည်း အမျက် ထွက်သည်သာလျှင်တည်း။ ထိုငုံးနှစ်ခုတို့သည် အဖန်တလဲလဲ ဆိုကုန်သည်ရှိသော် သင်သည်သာလျှင် ကွန်ကိုချီသလောဟု အချင်းချင်း ခိုက်ရန်ပြုကုန်၏။ ထိုငုံးတို့သည် ခိုက်ရန်ပြုကုန်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ခိုက်ရန်ပြုရာ၌ ချမ်းသာသည့်အဖြစ်မည်သည် မရှိ၊ ယခုပင်လျှင် ထိုငုံးတို့သည် ကွန်ကို မချီကုန်လတ္တံ့၊ ထိုကြောင့် ကြီးစွာသောပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်လတ္တံ့၊ ငုံးမုဆိုးသည်လည်း အခွင့်ရလတ္တံ့၊ ငါသည် ဤအရပ်၌ နေခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် မိမိပရိသတ်ကိုယူ၍ တပါးသောအရပ်သို့သွား၏။

ငုံးမုဆိုးသည်လည်း နှစ်ရက် သုံးရက်လွန်သဖြင့် လာလတ်၍ ငုံးမြည်သံကိုမြည်၍ စည်းဝေးလာကုန်သော ငုံးတို့၏အထက်၌ ကွန်ကိုပစ်၏။ ထိုအခါ တခုသောငုံးသည် ကွန်ကိုချီသည်သာလျှင်ဖြစ်သောငုံး၏ အမွေးတို့သည် သင်၏ ဦးခေါင်းထက်၌ ကျကုန်သတတ်၊ ယခု သင်သာလျှင် ချီလောဟု ဆို၏။ တပါးသောငုံးသည် ကွန်ကိုချီသည်သာလျှင်ဖြစ်သော ငုံး၏အတောင်တို့သည်လည်း သင်၏အတောင်နှစ်ဘက်တို့၌ ကျကုန်သတတ်၊ ယခု သင်သည်သာလျှင် ချီလောဟု ဆို၏။ ဤသို့ ငုံးတို့၏ သင်ချီလော, သင်ချီလောဟု ဆိုကုန်စဉ်လျှင် မုဆိုးသည် ကွန်ကိုရှုံ့၍ ခပ်သိမ်းသောငုံးတို့ကို တပေါင်းတည်းပြု၍ တောင်းကိုပြည့်စေ၍ မယားကို ရွှင်စေလျက် အိမ်သို့လာ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် မင်းကြီး ထိုဆွေမျိုးတို့၏ ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းမည်သည်ကား မသင့်၊ ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်းသည် ပျက်စီးခြင်း၏ အခြေအမြစ်သာလျှင် ဖြစ်၏ဟု ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ မလိမ်မာသောငုံး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိငုံး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။