သဗ္ဗဟုလကုမာရကဝတ္ထု
၃။ များစွာသော သတို့သားငယ်တို့ဝတ္ထု
သုခကာမာနိ ဘူတာနိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် များစွာကုန်သော သတို့သားငယ်တို့ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
မိမိချမ်းသာဖို့ သူတစ်ပါးကို ဒုက္ခမပေးရာ
တစ်ပါးသောအခါ၌ မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွဝင်တော်မူသည်ရှိသော် လမ်းခရီးအကြား၌ များစွာကုန်သော သတို့သားငယ်တို့သည် အဆိပ်မရှိသော အိမ်မြွေမျိုးဖြစ်သော မြွေတစ်ကောင်ကို လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်နေကြသည်တို့ကို မြင်တော်မူရလျှင် “သတို့သားငယ်တို့- အဘယ်အမှုကို ပြုကြကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူလျှင် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- မြွေကို လှံတံဖြင့် ပုတ်ခတ်ကြပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်သည်ရှိသော် “အဘယ့်ကြောင့်နည်း”ဟု မေးတော်မူပြန်လျှင် “မြတ်စွာဘုရား- ကိုက်အံ့သည်မှ ကြောက်လန့်သောကြောင့်ပါဘုရား”ဟု လျှောက်ပြန်သည်ရှိသော် “သင်တို့သည် “မိမိ၏ချမ်းသာခြင်းကို ပြုကြကုန်အံ့”ဟု ဤမြွေကို ပုတ်ခတ်သည်ရှိသော် ဖြစ်ရာဌာန ဘုံဘဝတို့၌ ချမ်းသာခြင်းရကုန်သည် မဖြစ်ကြရကုန်လတ္တံ့။ မိမိ၏ချမ်းသာခြင်းကို တောင့်တသဖြင့် သူတစ်ပါးကို ပုတ်ခတ်ခြင်းငှာ မသင့်”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေစပ်လျက် တရားဟောကြားတော်မူလိုရကား ဤဂါထာတို့ကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အတ္တနော သုခမေသာနော၊ ပေစ္စ သော န လဘတေ သုခံ။
[၁၃၂] သုခကာမာနိ ဘူတာနိ၊ ယော ဒဏ္ဍေန န ဟိံသတိ။
အတ္တနော သုခမေသာနော၊ ပေစ္စ သော လဘတေ သုခံ။
ယောပုဂ္ဂလော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အတ္တနောသုခံ၊ မိမိ၏ချမ်းသာခြင်းကို။ ဧသာနော၊ ရှာမှီးလျက်။ သုခကာမာနိ၊ မိမိကဲ့သို့ ချမ်းသာခြင်းကို အလိုရှိကုန်သော။ ဘူတာနိ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ ဒဏ္ဍေန၊ တုတ်လှံတံဖြင့်။ ဝိဟိံသတိ၊ ညှဉ်းဆဲပုတ်ခတ် ရိုက်ကာသတ်၏။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သုခံ၊ ချမ်းသာခြင်းကို။ န လဘတေ၊ မရနိုင်။
ယော ပုဂ္ဂလော၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ အတ္တနော သုခံ၊ မိမိချမ်းသာခြင်းကို။ ဧသာနော၊ ရှာမှီးလျက်။ သုခကာမာနိ၊ မိမိကဲ့သို့ ချမ်းသာခြင်းကို အလိုရှိကုန်သော။ ဘူတာနိ၊ သတ္တဝါတို့ကို။ ဒဏ္ဍေန၊ တုတ်လှံတံဖြင့်။ န ဟိံသတိ၊ မညှဉ်းဆဲ မပုတ်ခတ် မရိုက်သတ်။ သော ပုဂ္ဂလော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ပေစ္စ၊ တမလွန်ဘဝ၌။ သုခံ၊ ချမ်းသာခြင်းကို။ လဘတေ၊ ရနိုင်၏။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ငါးရာမျှ အတိုင်းအရှည် ရှိသည်လည်းဖြစ်ကုန်သော ထိုသတို့သားငယ်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။