ဝိသဝန္တဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၆၈။ သာကေတဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၆၉။ ဝိသဝန္တဇာတ်

၇၀။ ကုဒ္ဒါလဇာတ်→

၉။ ဝိသဝန္တဇာတ်

တကြိမ်စွန့်ပြီးသောဝတ္ထုကို အသက်သေအံ့သည်ဖြစ်သော်လည်း တဖန်မယူသော အကြောင်း*

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဓိရတ္ထု တံ ဝိသံ ဝန္တံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဝိသဝန္တဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဓမ္မသေနာပတိဖြစ်သော အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ အရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် မုန့်ခဲဘွယ်ကို ဘုဉ်းပေးတော်မူသောကာလ၌ လူတို့သည် သံဃာဘို့ များစွာသောမုန့်ခဲဘွယ်ကို ယူခဲ့ကုန်၍ ကျောင်းသို့လာကုန်၏။ သံဃာသည် ယူပြီးသော မုန့်ကြွင်းသည် အကြွင်းများ၏။ လူတို့သည် အရှင်ဘုရားတို့ ရွာတွင်း၌ရှိသော ရဟန်းတို့ကို့ ယူပါကုန်လောဟု လျှောက်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ အရှင်သာရိပုတ္တရာ၏ အတူနေတပည့်ဖြစ်သော ပဉ္စင်းငယ်သည် ရွာတွင်း၌နေသည်ဖြစ်၏။ ထိုပဉ္စင်းငယ်၏အစုကိုယူ၍ ထိုပဉ္စင်းငယ်မလာမီ အလွန်နေမြင့်သည်ဖြစ်၏ဟု အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်အား လှူကုန်၏။ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် ထိုမုန့်ကိုဘုဉ်းပေးပြီးသည်ရှိသော် ပဉ္စင်းငယ် ရောက်လာ၏။

ထိုအခါ ပဉ္စင်းငယ်ကို အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် ငါ့သျှင် ငါတို့သည် သင့်အဘို့ထားသော မုန့်ခဲဘွယ်တို့ကိုစားကုန်ပြီဟု ဆို၏။ ထိုပဉ္စင်းငယ်သည် အရှင်ဘုရား အဘယ်သူသည် ကောင်းမြတ်သော ခဲ့ဘွယ်ဘောဇဉ်ကို မနှစ်သက်ဘဲရှိအံ့နည်းဟု ဆို၏။ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်အား သံဝေဂသည်ဖြစ်၏။ ထို အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် ဤနေ့မှစ၍ မုန့်ခဲဘွယ်ကိုမစားအံ့ဟု ဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၏။ ထိုအခါမှစ၍ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် မုန့်ခဲဘွယ်ကို မစားဟူသတတ်၊ ထိုအရှင်သရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် မုန့်ခဲဘွယ်ကိုမစားသောအဖြစ်သည် ရဟန်းသံဃာ၌ ထင်ရှားသည်ဖြစ်၏။ ရဟန်းတို့သည် ထိုစကားဖြင့် ပြောဆိုကုန်လျက် တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ကြွလာတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခု ငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ သာရိပုတ္တရာသည် တကြိမ်စွန့်ပြီးသောဝတ္ထုကို အသက်စွန့်ရငြားသော်လည်း တဖန် မယူသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် အဆိပ်ကိုဖြေတတ်သောအမျိုး၌ဖြစ်၍ ဆေးကုသောအမှုဖြင့် အသက်မွေး၏။ ထိုအခါ တယောက်သော ဇနပုဒ်၌နေသောလူကို မြွေသည်ကိုက်၏။ ထိုလူ၏ ဆွေမျိုးတို့သည် မေ့လျော့ခြင်းကို မပြုမူ၍ လျင်စွာဆေးသ္မားကိုဆောင်၏။ ဆေးသ္မားသည်လည်း ရှေးဦးစွာ ဆေးဖြင့်လိမ်းကျံခြင်းထုံခြင်းကိုပြု၍ အဆိပ်ကိုဖျောက်ရအံ့လော၊ ထိုသို့မဟုတ်မူကား ကိုက်သောမြွေကိုခေါ်၍ ကိုက်ရာအရပ်မှ ထိုမြွေကိုပင်လျှင် အဆိပ်ကိုစုတ်စေရအံ့လောဟု ဆို၏။ ကိုက်သောမြွေကိုခေါ်၍ အဆိပ်ကိုစုတ်စေလောဟု ဆို၏။ ထိုဆေးသ္မားသည် မြွေကိုခေါ်၍ သင်သည် ဤသူကိုကိုက်အပ်သည် မဟုတ်လောဟု မေး၏။ ငါသည် ကိုက်အပ်သည် မှန်၏ဟု ဆို၏။ သင်သည် ကိုက်ရာအရပ်မှ သင်သည်ပင်လျင် ခံတွင်းဖြင့် အဆိပ်ကို စုတ်လောဟု ဆို၏။ ငါသည် တကြိမ်စွန့်အပ်သော ဝတ္ထုကို တဖန်မယူစဘူး၊ ငါသည် စွန့်အပ်ပြီးသောအဆိပ်ကို မစုတ်ဟုဆို၏။ ထိုဆေးသ္မားသည် ထင်းတုံးကိုဆောင်စေ၍ မီးကိုယူပြီးလျှင် မိမိ၏ အဆိပ်ကို အကယ်၍မစုတ်အံ့၊ မီးသို့ ဝင်လောဟု ဆို၏။ မြွေသည်လည်း မီးသို့သာလျှင် ဝင်အံ့၊ ငါသည် တကြိမ်စွန့်အပ်ပြီးသာ အဆိပ်ကို မစုတ်အံ့ဟု ဆိုလို၍-

၆၉။ ဓိရတ္ထု တံ ဝိသံ ဝန္တံ၊ ယမဟံ ဇီဝိတကာရဏာ။
ဝန္တံ ပစ္စာဟရိဿာမိ၊ မတံ မေ ဇီဝိတာ ဝရံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၆၉။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇီဝိတကာရဏာ၊ အသက်ဟူသောအကြောင်းကြောင့်။ ဝန္တံ၊ အန်ပြီးသော။ ယံ ဝိသံ၊ အကြင်အဆိပ်ကို။ ပစ္စာဟရိဿာမိ၊ တဖန်မျိုအံ့။ ဝန္တံ၊ အန်ပြီးသော။ တံ ဝိသံ၊ ထိုအဆိပ်ကို။ ဓိရတ္ထု၊ စက်ဆုပ် ရွံရှာစွ။ မေ၊ ငါ့အား။ မတံ၊ သေရခြင်းသည်။ ဇီဝိတာ၊ အသက်ရှင်သောထက်။ ဝရံ၊ မြတ်၏။

ဤသို့ဆိုပြီး၍ မီးသိုဘဝင်အံ့သောငှါ သွား၏။ ထိုအခါ မြွေကို ဆေးသ္မားသည်တားမြစ်၍ ထိုမြွေကိုက်သောလူကို ဆေးတို့ဖြင့်၎င်း၊ မန္တရားတို့ဖြင့်၎င်း အဆိပ်မရှိသည်ကိုပြု၍ အနာမရှိသည်ကိုပြု၍ မြွေအား သီလတို့ကိုလည်းပေး၍ ဤနေ့မှစ၍ တစုံတယောက်သောသူတို့ကို မညှဉ်းဆဲလင့်ဟုဆုံးမ၍ လွှတ်လိုက်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ရဟန်းတို့ သာရိပုတ္တရာသည် တကြိမ်စွန့်အပ်ပြီးသောဝတ္ထုကို အသက်စွန့်ရငြားသော်လည်း တဖန် မယူပြီဟု ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ မြွေဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဆေးသ္မား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသိုဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။