ဝဏ္ဏုပထဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁။ အပဏ္ဏကဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၂။ ဝဏ္ဏုပထဇာတ်

၃။ သေရိဝဝါဏိဇဇာတ်→

၂။ ဝဏ္ဏုပထဇာတ်

မပျင်းမရိသောသူသည် စိတ်နှလုံး၏ ငြိမ်းအေးခြင်းကိုရကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လူအပေါင်းကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အကိလာသုနာ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဝဏ္ဏုပထဇာတ် ဒေသနာတော်ကို သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ကျောင်း၌ နေတော်မူလျက် ဟောတော်မူ၏။ အဘယ်သူကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူသနည်း ဟူမူကား-လျော့သော ဝီရိယရှိသော တယောက်သော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေတော်မူသည်ရှိသော် သာဝတ္ထိပြည်၌ နေသော တယောက်သော အမျိုးသားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်၌ တရားတော်ကို နာရ၍ ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကာမဂုဏ်၌ အပြစ်ကိုမြင်၍ ရဟန်းပြု၍ ပဉ္စင်းဖြစ်သည်မှ ငါးနှစ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မာတိကာနှစ်စောင်ကို သင်ကြား၍ ဝိပဿနာအကျင့်ကိုကျင့်၍ ဘုရား၏ အထံတော်၌ မိမိအလိုရှိအပ်သော ကမ္မဋ္ဌာန်း ကိုယူ၍ တခုသောတောသို့ဝင်၍ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံးနေ၍ ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး လုံ့လပြုငြားသော်လည်း အရိပ်အရောင်မျှကို၎င်း နိမိတ်ကို၎င်း ဖြစ်စေခြင်းငှာမတတ်နိုင်၊ ထိုအခါ ထိုရဟန်းသည်ကား မြတ်စွာဘုရားသည် လေးပါးကုန်သော ပုဂ္ဂိုလ်တို့ကို ဟောအပ်ကုန်၏။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်တို့တွင် ငါသည် ပဒပရမဖြစ်သော မဂ်ဖိုလ်ကိုရခြင်းငှာ မထိုက်သောပုဂ္ဂိုလ်သည် ဖြစ်ရာ၏။ ငါ့အား ဤကိုယ်၏ အဖြစ်၌ မဂ်ကို၎င်း ဖိုလ်ကို၎င်း ရခြင်းငှါ မရှိယောင်တကား၊ တော၌နေသဖြင့် အဘယ်မူအံ့နည်း၊ ဘုရားအထံသို့သွား၍ အဆင်း၏ တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ရောက်သော မြတ်စွာဘုရားကိုယ်တော်ကို ဖူးမျှော်ကာ သာယာစွာသောတရားတော်ကို နာ၍သာ နေအံ့ဟုကြံ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့သာလျှင် တဘန် ပြန်လာ၏။

ထိုအခါ ထိုရဟန်းကိုမြင်ဘူးကုန်သော အဆွေခင်ပွန်း မြဲသောအဆွေခင်ပွန်းတို့သည် ပြောဆိုကြကုန်၏။ ငါ့ရှင် သင်သည် ဘုရားအထံတော်၌ ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုယူ၍ ရဟန်းတရားကို ကျင့်အံ့ဟုသွား၏။ ယခုအခါ၌ကား လာလတ်၍ အခြွေအရံ အပေါင်းအဘော်၌ အလွန်မွေ့လျော်လျက် ကျက်စား၏။ သင့်အား ရဟန်းကိစ္စသည် အပြီးသို့ ရောက်ပြီလော ကျင့်စရာ မရှိပြီလောဟု ဆိုကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ငါသည် မဂ်ကို၎င်း ဖိုလ်ကို၎င်း မရသောကြောင့် ငါသည် မကျွတ်ထိုက်သောပုဂ္ဂိုလ်သည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ဝီရိယကိုစွန့်၍ လာ၏ဟု ဆို၏။ ငါ့သျှင် သင်သည်မြဲသော ဝီရိယရှိသော မြတ်ဘုရား၏ သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ ဝီရိယကို လွှတ်သဖြင့် သင်သည် မသင့်မလျော်သည်ကို ပြုဘိ၏။ လာလှည့်၊ သင့်ကို မြတ်စွာဘုရားအား ပြကုန်အံ့ဟု ထိုရဟန်းကိုယူ၍ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ သွားကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကိုမြင်လျှင် ဤသို့ မိန့်တော်မူ၏။ ရဟန်းတို့ သင်တို့သည် အလိုမရှိသော ရဟန်းကိုယူ၍လာကုန်၏။ ဤရဟန်းသည် အဘယ်ကို ပြုသနည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ဤရဟန်းသည် ဤသို့စဉ် သဘောရှိသော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ ထွက်မြောက်စေတတ်သော သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ ရဟန်းတရားကို ကျင့်လျက် ဝီရိယကိုလျော့၍ လာ၏ ဟု လျောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း သင်သည် ဝီရိယကို လျော့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၏။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု လျှောက်၏။ ရဟန်း သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့စဉ် သဘောရှိသော ငါဘုရား သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ အလိုနည်း၏ ဟူ၍၎င်း ရောင့်ရဲလွယ်၏ဟူ၍၎င်း ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းကို အလိုရှိ၏ ဟူ၍၎င်း အားထုတ်အပ်သော ဝီရိယရှိ၏ဟူ၍၎င်း ဤသို့ မိမိကိုယ်ကို မသိစေမူ၍ လျော့သော ဝီရိယရှိသော ရဟန်းဟူ၍ သိစေဘိသနည်း၊ သင်သည် ရှေး၌လည်း ဝီရိယရှိသည် ဖြစ်ဘူးသည် မဟုတ်လော၊ တယောက်တည်းသော သင်၏ ဝီရိယကိုမှီ၍ သဲကန္တာရ၌ လှည်းငါးရာတို့၌ လူတို့သည်၎င်း နွားတို့သည်၎င်း သောက်ရေကို ရကုန်၍ ချမ်းသာသည် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ၌ အဘယ့်ကြောင့် ဝီရိယကိုလျော့သနည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုရဟန်းသည် ဤမျှ အတိုင်းအရှည်ရှိသော စကားတော်ဖြင့် အထောက်အပံ့ကို ရသည်ဖြစ်၏။ ထိုစကားကို ကြားကုန်၍ ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို တောင်းပန်ကုန်၏။ အရှင်ဘုရား ယခုအခါ၌ ဤရဟန်းသည် ဝီရိယကို လျော့သည်၏ အဖြစ်သည် အကျွန်ုပ်တို့အား ထင်ရှား၏။ ရှေး၌ကား တယောက်တည်းသော ထိုရဟန်း၏ ဝီရိယကိုမှီ၍ သဲကန္တာရ၌ လူတို့၏ သောက်ရေကိုရကုန်၍ ချမ်းသာသည်၏ အဖြစ်သည် အကျွန်ုပ်တို့အား မထင်၊ အရှင်ဘုရား၏ သဗ္ဗညုတ ဉာဏ်တော်အားသာလျှင် ထင်၏။ အကျွန်ုပ်တို့အားလည်း ထိုအကြောင်းကို ဟောတော်မူပါကုန်လောဟု တောင်းပန်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့ ထိုသို့တပြီးကား သင်တို့သည် နာကုန်လောဟု မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းတို့အား သတိကို ဖြစ်စေ၍ ဘဝတပါးဖြင့် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော အကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ကာသိတိုင်း ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုလတ်သော် ငါဘုရားလောင်းသည် လှည်းမှူးအမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်သည်ရှိသော် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် ကုန်သွယ်အံ့သောငှာသွား၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ငါးဆယ့်ကိုးယူဇနာရှိသောသဲကန္တာရ ကိုသွား၏။ ထိုကန္တာရ၌ သဲတို့သည်သိမ်မွေ့ကုန်၏။ လက်ဆုပ်ဖြင့်ယူအပ်ကုန်သောသဲတို့သည် လက်၌မတည်ကုန်၊ နေထွက်သောအခါမှစ၍ မီးကျီးစုကဲ့သို့ ပူ၏။ နင်းခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ ထို့ကြောင့် ထိုသဲကန္တာရ၌ သွားကုန်သော သူတို့သည် ထင်း ရေ ဆီ ဆန် အစရှိသည်တို့ကို လှည်းတို့ဖြင့်ယူကုန်၍ ညဉ့်၌သာလျှင် သွားကုန်၍ အရုဏ်ကက်သောအခါ၌ လှည်းတို့ကို လှည့်သည်တို့ကို ပြုကုန်၍ အထက်၌ မဏ္ဍပ်ဆောက်ကုန်၍ စောစောကလျှင် အာဟာရကိစ္စကို ပြီးစေကုန်၍ အရိပ်၌နေကုန်လျက် နေ့ကိုကုန်စေ၍ နေဝင်သောအခါ၌ ညစာစား၍ နေသည် အေးလတ်သော် လှည်းတို့ကို ကကုန်၍ သွားကုန်၏။ သမုဒြာ၌ သွားခြင်းနှင့် တူသည်သာလျှင်ဖြစ်သော သွားခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ကြည်းကုန်းသို့ ပို့ဆောင်တတ်သောသူမည်သည်ကို ရခြင်းငှါသင့်၏။ ထို့ကြည်းကုန်းသို့ ပို့ဆောင်တတ်သောသူသည် ကြယ်အမှတ်ဖြင့် လှည်းအပေါင်းကို ပို့ဆောင်၏။ ထိုလှည်းမှူးသည်လည်း ထိုကာလ၌ ဤနည်းဖြင့်သာလျှင် ထိုကန္တာရသို့ သွားသည်ရှိသော် ငါးဆယ့်ကိုးယူဇနာရှိသော အရပ်တို့သို့ရောက်၍ ယခုအခါ၌ တညဉ့်တည်းဖြင့်လျှင် သဲကန္တာရမှလွတ်မြောက်သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ညစာစားကုန်၍ အလုံးစုံသော ထင်း ရေတို့ကိုကုန်စေ၍ လှည်းတို့ကို ကစေ၍သွား၏။ ကြည်းကုန်းသို့ ပို့ဆောင်တတ်သောသူသည်ကား ရှေးဦးစွာသော လှည်း၌ နေရာခင်း၍ ကောင်းကင်၌ ကြယ်ကိုကြည့်လျက် ဤအရပ်သို့ နှင်ကုန်လော၊ ဤအရပ်သို့ နှင်ကုန်လောဟုဆို၍ အိပ်၏။ ထိုကြည်းကုန်းသို့ ပို့ဆောင်တတ်သော သူသည် ရှည်စွာသောကာလပတ်လုံး မအိပ်ရ၍ ပင်ပန်းသည် ဖြစ်သောကြောင့် အိပ်ပျော်လေ၏။ ပြန်လည်၍ လာမြဲတိုင်းသောလမ်းကို ယူကုန်သောနွားတို့ကို မသိလေပြီ။

နွားတို့သည် တညဉ့်ပတ်လုံး သွားကုန်၏။ ကြည်းကုန်းသို့ ပို့ဆောင်တတ်သောသူသည် အရုဏ်တက်သောအခါ၌ နိုးလတ်သည်ရှိသော် နက္ခတ်ကိုကြည့်၍ လှည်းတို့ကို ပြန်ကြကုန်လော၊ ပြန်ကြကုန်လောဟု ဆို၏။ လှည်းတို့ကို အစီအစဉ်ကို ပြုကုန်စဉ်သာလျှင် နေထွက်၏။ လူတို့သည် ယမန်နေ့က တို့နေရာ သစ်ခက်တပ် အရပ်လျှင်တည်း၊ ငါတို့၏ ထင်း, ရေသည်လည်းကုန်၏။ ယခု ငါတို့သည် ပျက်စီးကုန်ပြီဟု လှည်းတို့ကိုချွတ်စေကုန်၍ လည်သဖြင့်ထားကုန်၏။ အထက်၌ မဏ္ဍပ်ကို ဆောက်ကုန်၍ မိမိ မိမိတို့၏ လှည်းအောက်၌ စိုးရိမ်ကုန်လျက် အိပ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် ဝီရိယကို လျော့သည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းကုန်သောသူတို့သည် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့ဟု စောစောက ချမ်းအေးသောအခါ၌လျှင် လှည့်လည်သည်ရှိသော် တခုသော နေဇာမြက်စုကိုမြင်၍ ဤမြက်တို့သည် အောက်၌ရေစိုသဖြင့် ပေါက်ကုန်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟုကြံ၍ ပေါက်တူးကို ယူစေ၍ ထိုအရပ်ကို တူးစေ၏။ ထိုခဏ၌လျင် အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော အရပ်တိုင်အောင် တူးမိကုန်၏။ ထိုမျှ အတိုင်းအရှည်ရှိသော အရပ်သို့တူး၍ ခတ်ကုန်သောသူတို့၏ ပေါက်တူးသည် အောက်ကျောက်ဖျာ၌ ခတ်မိ၏။ ခတ်မိကာမျှ၌ ခပ်သိမ်းသော သူတို့သည် ဝီရိယကို လျော့ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်ကား ဤကျောက်ဖျာ၏ အောက်၌ ရေသည် ဖြစ်ရာ၏ဟု ဆင်းသက်၍ ကျောက်ဖျာ၌ရပ်လျက် ညွတ်၍ နားထောင်၍ အသံကို ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် အောက်၌ ရေစီးသံကို ကြား၍ တက်လတ်ပြီးသော် အလုပ်အကျွေး ငယ်ကိုဆို၏။

အမောင်-သင်သည် ဝီရိယကို လျော့သည်ရှိသော် ခပ်သိမ်းကုန်သောငါတို့သည် ပျက်စီးကြကုန်အံ့၊ သင်သည် ဝီရိယကိုမလျော့မူ၍ ဤသံတူကိုယူ၍ တွင်းသို့ဆင်းသက်၍ ထိုကျောက်၌ ပုတ်ခတ်ခြင်းကို ပေးလော့ဟု ဆို၏။ ထိုအလုပ်အကျွေး ငယ်သည် ထိုဘုရားလောင်း၏ စကားကို ဝန်ခံ၍ ခပ်သိမ်းကုန်သောသူတို့သည် လုံ့လကိုလျော့၍ တည်ကုန်သော်လည်း ဝီရိယကိုမလျော့ဘဲ ဆင်းသက်၍ ကျောက်ဖျာ၌ ပုတ်ခတ်ခြင်းကိုပေး၏။ ကျောက်ဖျာအလယ်၌ ကျိုး၍ အောက်သို့ကျ၍ ဖီလာစီးသော ရေအယဉ်ကို ချုပ်၍တည်၏။ ထန်းလုံးပမာဏရှိသော ရေကြောင်းသည် အထက်သို့ တက်၏။ ခပ်သိမ်းကုန်သော လှည်းကုန်သည်တို့သည် ရေကိုသောက်ကုန်၍ ချိုးကုန်၍ အပိုအလွန်ဖြစ်ကုန်သော ဝင်ရိုးထမ်းပိုးတို့ကိုခွဲကုန်၍ ယာဂု ထမင်း ချက်စားကုန်၍ နွားတို့ကိုလည်း ကျွေးမွေးကုန်၍ နေဝင်သည်ရှိသော် ရေရှိသော အရပ်၏အနီး၌ တံခွန် ဆွဲခဲ့ကုန်၍ အလိုရှိရာအရပ်သို့ သွားကြကုန်၏။ ထိုလှည်းကုန်သည်တို့သည် မိမိတို့ ဥစ္စာကိုရောင်းကုန်၍ နှစ်ဆ သုံးဆသော လာဘ်ကို ရကုန်၍ မိမိတို့ နေရာအရပ်သို့သာလျှင် ပြန်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုလှည်းကုန်သည်တို့သည် အသက်ထက်ဆုံးတည်ကုန်၍ ကံအလျောက် လားကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဒါန အစရှိကုန်သော ကောင်းမှုတို့ကိုပြုကုန်၍ ကံအလျောက်သာလျှင် လား၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဟောတော်မူ၍သာလျှင်-

၂။ အကိလာသုနော ဝဏ္ဏုပထေ ခဏန္တာ၊ ဥဒင်္ဂဏေ တတ္ထ ပပံ အဝိန္ဒုံ။
ဧဝံ မုနီ ဝီရိယဗလူပပန္နော၊ အကိလာသု ဝိန္ဒေ ဟဒယဿ သန္တိံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၂။ အကိလာသုနာ၊ မပျင်းမရိကုန်သော လှည်းကုန်သည်တို့သည်။ ဝဏ္ဏုပထေ၊ သုံးရေမနီး သဲခရီး၌။ ခဏန္တာ၊ တူးကုန်လတ်သော်။ အင်္ဂဏေ၊ လူတို့၏သွားရာ မြေအပြင်ဖြစ်သော။ တတ္ထ ဝဏ္ဏုပထေ၊ ထိုသဲခရီး၌။ ပပံ၊ ရေကို။ အဝိန္ဒုံ၊ ရကုန်ပြီ။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဝီရိယဗလူပပန္နော၊ ဝီရိယတည်းဟူသော ဗိုလ်မှူးနှင့် ပြည့်စုံသော၊ အကိလာသု၊ မပျင်းမရှိသော။ မုနီ၊ ပညာရှိသော ရဟန်းသည်။ ဟဒယဿ၊ စိတ်၏။ သန္တိံ၊ ငြိမ်းသည်၏အဖြစ်ကို ပြုတတ်သော ဈာန် ဝိပဿနာပညာ အဘိညာဉ် အရဟတ္တမဂ်ဉာဏ်ဟုဆိုအပ်သော အရိယာတို့၏ တရားကို။ ဝိန္ဒေ၊ ရရာ၏။

မုနိသည် အာဂါရိယမုနိ အနာဂရိယမုနိ သေက္ခမုနိ အသေက္ခမုနိ ပစ္စေကမုနိ မုနိမုနိ ဟူ၍ မုနိအပြား ၆-ပါးတို့တွင် ရအပ်ပြီးသောဖိုလ် သိအပ်ပြီးသော သာသနာရှိသော လူသည် အာဂါရိယမုနိ မည်၏။ ထိုသို့သဘောရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်သော ရဟန်းသည် အနာဂါရိယမုနိမည်၏။ သေက္ခခုနစ်ယောက်သည် သေက္ခမုနိ မည်၏။ ရဟန္တာသည် အသေက္ခမုနိ မည်၏။ ပစ္စေကဗုဒ္ဓသည် ပစ္စေကမုနိ မည်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မုနိမုနိ မည်၏။ ဤအရာ၌ အလုံးစုံသော မုနိကိုယူသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် ပညာနှင့်ပြည့်စုံသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်။ မုနိဟူ၍ သိအပ်၏။

အဓိပ္ပါယ်ကား... ထိုလှည်းကုန်သည်တို့သည် မပျင်းမရှိသည်ဖြစ်၍ ခရီး၌ တူးကုန်လတ်သော် ရေကို ရကုန်၏။ ထို့အတူ ဤသာသနာတော်၌လည်း မပျင်းမရိသည်ဖြစ်၍ လုံ့လပြုသော ပညာရှိသော ရဟန်းသည် ဤဈာန်အစရှိသည့် အပြားရှိသော စိတ်၏ငြိမ်းခြင်းကိုပြုတတ်သော တရားကိုရ၏။ ရဟန်း ထိုသင်သည် ရှေး၌ ရေမျှ၏အကျိုးငှာ လုံ့လကိုပြု၏။ ယခုအခါ၌ ဤသို့သဘောရှိသော မဂ်ဖိုလ်ကိုပေးတတ်သော ဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်မြောက်စေကြောင်း ဖြစ်သောသာသနာ၌ ဝီရိယကို အဘယ့်ကြောင့် လျော့သနည်း ဟူလိုသော်။

ဤသို့ ဓမ္မဒေသနာတော်ကို ပြပြီး၍ သစ္စာလေးပါးတို့ကို ပြတော်မူ၏။ သစ္စာလေးပါးတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ လျော့သော ဝီရိယရှိသော ရဟန်းသည် မြတ်သော အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း နှစ်ပါးသောဝတ္ထုတို့ကိုပြပြီး၍ အနုသန္ဓေစပ်၍ ယခုအခါ လျော့သော ဝီရိယရှိသော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ဝီရိယကို မလျော့မူ၍ ကျောက်ဖျာကို ဖောက်၍ လူများအား ရေကိုပေးတတ်သော ဘုရားလောင်း လှည်းကုန်သည်၏ အလုပ်အကျွေးငယ် ဖြစ်လေပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ကြွင်းကုန်သော ပရိသတ် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ လှည်းကုန်သည်မှူးဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၍ ဒေသနာကို ပြီးစေတော်မူ၏။