လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယတ္ထေရဝတ္ထု -၂
၄။ လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယမထေရ် ဝတ္ထု
န တေန ထေရော ဟောတိအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် လကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ခန္ဓာကိုယ်ကြီးတိုင်း မထေရ်ကြီးမဟုတ်
အခါတစ်ပါး တစ်နေ့သ၌လည်း ထိုလကုဏ္ဍကဘဒ္ဒိယမထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား ဆည်းကပ်ခြင်းသို့ ကြွသွား၍ ဖဲကာမျှဖြစ်လတ်သော် သုံးကျိပ်မျှ အတိုင်းအရှည်ရှိသော တောနေရဟန်းတို့သည် ထိုလကုဏ္ဍက ဘဒ္ဒိယမထေရ်ကို မြင်ကုန်၍သာလျှင် ရောက်လာကြပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးလျက် နေကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသုံးကျိပ်မျှသော ရဟန်းတို့၏ အရဟတ္တဖိုလ်နှင့် ပြည့်စုံအံ့သော အကြောင်းဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ “ဤငါဘုရားအထံမှ ဖဲကြွသွားသော မထေရ်တစ်ဦးကို မြင်ကြရကုန်သလော”ဟု မေးတော်မူ၏။ “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- မမြင်ကြပါကုန်ဘုရား”ဟု လျှောက်လတ်သော် “သင်တို့ အဘယ်သူကို မြင်သနည်း”ဟု မေးတော်မူပြန်၏။ “မြတ်စွာဘုရား- သာမဏေတစ်ပါးကို မြင်ကြပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်လတ်သော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ထိုသူသည် သာမဏေမဟုတ်၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည် မထေရ်ကြီးသာလျှင် ဖြစ်၏”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ “မြတ်စွာဘုရား- အလွန်လျှင် ငယ်လှပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ပြန်လတ်သော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ငါဘုရားသည် ကြီးသောသူ၏ အဖြစ်ဖြင့် မထေရ်ကြီးတို့၏နေရာ၌ နေကာမျှဖြင့် မထေရ်ကြီးဟူ၍ ဟောတော်မမူ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည်ကား သစ္စာကို ထိုးထွင်း၍ သိသဖြင့် များစွာသော လူအပေါင်းအား ညှဉ်းဆဲခြင်း မရှိသောသူ၏ အဖြစ်၌တည်၏၊ ဤပုဂ္ဂိုလ်သည် မထေရ်ကြီးမည်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ပရိပက္ကော ဝယော တဿ၊ မောဃဇိဏ္ဏောတိ ဝုစ္စတိ။
[၂၆၁] ယမှိ သစ္စဉ္စ ဓမ္မော စ၊ အဟိံသာ သံယမော ဒမော။
သ ဝေ ဝန္တမလော ဓီရော၊ ထေရောဣတိ ပဝုစ္စတိ။
ယေန၊ အကြင်အရွယ်ကြီးခြင်းကြောင့်။ ယဿ၊ အကြင်ရဟန်း၏။ သိရော၊ ဦးခေါင်းသည်။ ပလိတံ၊ ဖွေးဖွေးဖြူသည်။ အဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ တေန၊ ထိုခေါင်းဖြူအောင် အရွယ်ကြီးကာမျှဖြင့်။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ထေရော၊ မထေရ်ကြီးမည်သည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။ တဿ၊ ထိုရဟန်း၏။ ဝယော၊ အရွယ်သည်။ ပရိပက္ကော၊ ရင့်ရော်၏။ သော၊ ထိုရဟန်းကို။ မောဃဇိဏ္ဏောတိ၊ အချည်းနှီး အို၏ဟူ၍။ ဝုစ္စတိ၊ ဆိုအပ်၏။
ယမှိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ သစ္စဉ္စ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်ပါးသော အခြင်းအရာဖြင့်သိသော သစ္စာလေးပါးသည်လည်းကောင်း။ ဓမ္မော စ၊ မျက်မှောက်ပြုအပ်သော လောကုတ္တရာ ကိုးပါးသည်လည်းကောင်း။ ယမှိ၊ အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်၌။ အဟိံသာစ၊ မနှိပ်စက် မညှဉ်းဆဲခြင်းသည် လည်းကောင်း။ သံယမော စ၊ သီလ စောင့်စည်းခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဒမော စ၊ ဣန္ဒြေကို ဆုံးမခြင်းသည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ သ-သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ဝေ၊ စင်စစ်။ ဝန္တမလော၊ မဂ်ဖြင့် ထွေးအန်ထုတ်ပြီးသော အညစ်အကြေး ရှိ၏။ ဓီရော၊ တည်ကြည်ခြင်းရှိ၏။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို။ ထေရောဣတိ၊ မြဲမြံခိုင်ခံ့ကြောင်း ရှိသောကြောင့် မထေရ်ကြီးဟူ၍။ ပဝုစ္စတိ၊ အိုအပ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ ထိုသုံးကျိပ်မျှသော ရဟန်းတို့သည် အရဟတ္တဖိုလ်၌ တည်ကြလေကုန်၏။