ရာဓဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၉၇။ မိတ္တာမိတ္တဇာတ် (၂-၅-၇)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၉၈။ ရာဓဇာတ် (၂-၅-၈)

၁၉၉။ ဂဟပတိဇာတ် (၂-၅-၉)→

၈။ ရာဓဇာတ်

ရာဓကျေးသား

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ပဝါသာ အာဂတော တာတ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤရာဓာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်းတပါးကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုရဟန်းကို ရဟန်း သင်သည် ငြီးငွေ့သတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မြတ်စွာဘုရားသည် မေးတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်၍ အဘယ်ကြောင့် ငြီးငွေ့သနည်းဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်ဘုရား တန်ဆာဆင်အပ်သော မိန်းမတယောက်ကိုမြင်၍ ကိလေသာ၏အစွမ်းဖြင့် ငြီးငွေ့၏ ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ ထိုရဟန်းကို မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း မိန်းမမည်သည်ကို စောင့်ရှောက်အံ့သောငှါ မတတ်ကောင်း၊ ရှေး၌လည်း အိမ်ရှင် ယောက်ျားတို့သည် တံခါး စောင့်တို့ကိုထား၍ စောင့်ရှောက်ကုန်သော်လည်း စောင့်ရှောက်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ သင့်အား မိန်းမနှင့်အကျိုးမရှိ၊ ရအပ်သော်လည်း ထိုမိန်းမကို စောင့်ရှောက်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို အောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်း လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကျေးမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုကျေးသားအား ရာဓဟူသောအမည်ကို မှည့်ကြ၏။ ညီငယ်ကျေးသားသည်ကား ပေါဋ္ဌပါဒ အမည်ရှိ၏။ ထိုကျေးသား ညီနောင် နှစ်ခုတို့သည်လည်း ငယ်သောကာလကသာလျှင် တယောက်သော မုဆိုးသည် ယူခဲ့၍ ဗာရာဏသီပြည်၌ မထင်ရှားသော ပုဏ္ဏားအား ပေး၏။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုကျေးသားညီနောင်တို့ကို သားအရာ၌ထား၍ မွေး၏။ ပုဏ္ဏား၏ ပုဏ္ဏေးမသည်ကား မစောင့်ရှောက်သည် ဖြစ်၏။ သီလမရှိသည် ဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ကုန်သွယ်အံ့သောငှါ သွားသည်ရှိသော် ထိုကျေးသားငယ်တို့ကိုခေါ်၍ အမောင်ကို ငါသည် ကုန်သွယ်ခြင်းကို ပြုခြင်းငှာ သွားအံ့၊ ကာလ၌၎င်း ကာလမဟုတ်သည်၎င်း သင်တို့၏အမိ ပုဏ္ဏေးမသည် ပြုအပ်သောအမှုကို ကြည့်ရှုရစ်ကြကုန်လော့၊ တပါးသော ယောက်ျား၏ ရောက်ပေါက်သည်၏ အဖြစ်ကို၎င်း မရောက်ပေါက်သည်၏ အဖြစ်ကို၎င်း သိအောင်ပြုရစ်ကြကုန်လောဟု ဆို၍ ပုဏ္ဏေးမအား ကျေးသားငယ်တို့ကို အပ်နှင်းခဲ့၍ သွား၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ ထွက်သွားသော ကာလမှစ၍ ယုတ်မာသော အကျင့်ကို ကျင့်၏။ ညဉ့်၌၎င်း နေ့၌၎င်း လာကုန်သော ယောက်ျားတို့၏၎င်း သွားကုန်သော ယောက်ျားတို့၏၎င်း အတိုင်းအရှည်သည် မရှိ။

ထိုအခြင်းအရာကိုမြင်၍ ပေါဋ္ဌပါဒသည် ရာဓကိုပန်၏။ အဘယ်သို့ ပန်သနည်းဟူမူကား ရာဓ ပုဏ္ဏားသည် ဤပုဏ္ဏေးမကို ငါတို့အား အပ်နှင်းခဲ့၍ သွား၏။ ဤပုဏ္ဏေးမသည်လည်း ယုတ်မာသော အမှုကို ပြု၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမကို ငါသည်ဆိုအံ့ ဤသို့ပန်၏။ ပေါဋ္ဌပါဒ သင်သည် မဆိုလင့်ဟု ရာခသည် တားမြစ်၏။ ထိုပေါဋ္ဌပါဒသည် ရာဓ၏စကားကို မနာယူမူ၍ မိခင် အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် ယုတ်မာသောအမှုကို ပြုသနည်းဟု ဆို၏။ ထိုပုဏ္ဏေးမသည် ထိုပေါဋ္ဌပါဒကို သတ်လိုသည်ဖြစ်၍ ချစ်သား ပေါဋ္ဌပါဒ သင်သည် ငါ၏သားတည်း၊ ငါသည် ဤနေ့မှစ၍ မပြုအံ့ဟုဆို၍ ချစ်သား ပေါဋ္ဌပါဒ လာလော့ဟု ချစ်သကဲ့သို့ခေါ်၍ လာသောပေါဋ္ဌပါဒကိုကိုင်၍ သင်သည် ငါ့ကိုဆိုဆုံးမ၏။ မိမိ၏ပမာဏကို မသိဟု လည်ကိုလိမ်၍ သတ်ပြီးလျှင် ခုံလောက်ကြားတို့၌ သွင်း၏။ ပုဏ္ဏားသည် လာလတ်၍ အပင်အပန်း ဖြေပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို ချစ်သားရာဓ သင်၏အမိသည် ယုတ်မာသော အကျင့်ကို ကျင့်သလော မကျင့်သလောဟုမေးလိုရကား-

၉၅။ ပဝါသာ အာဂတော တာတ၊ ဣဒါနိ န စိရာဂတော။
ကစ္စိန္နု တာတ တေ မာတာ၊ န အညမုပသေဝတိ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၅။ တာတ ရာဓ၊ ချစ်သား ရာဓ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပဝါသာ၊ အရပ်တပါးမှ။ ဣဒါနိ၊ ယခုပင်လျှင်။ အာဂတော၊ ရောက်လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။ န စိရာဂတော၊ ရောက်သည် မကြာသေး။ တာတ ရာဓ၊ ချစ်သား ရာဓ။ တေ၊ သင်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ အညံ၊ ယောက်ျားတပါးသို့။ န ဥပသေဝတိ ကစ္စိန္နု၊ မမှီမဝဲ ကြဉ်ရှောင်ပါ၏လော။

ရာဓသည် ဘခင် ပညာရှိတို့မည်သည်ကား ဟုတ်မှန်သော်၎င်း မဟုတ်မမှန်သော်၎င်း ချမ်းသာခြင်းသို့ မပို့မဆောင်တတ်သော စကားကို မဆိုကုန်ဟု သိစေလိုသည်ဖြစ်၍-

၉၆။ န ခေါ ပနေတံ သုဘဏံ၊ ဂိရံ သစ္စုပသံဟိတံ။
သယေထ ပေါဋ္ဌပါဒေါဝ၊ မုမ္မုရေ ဥပကူထိတော။

ဟူသော နှစ်ခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၆။ တာတ၊ ဘခင်။ ပဏ္ဍိတေန နာမ၊ ပညာရှိသောသူ မည်သည်ကား။ သစ္စုပသံဟိတံ၊ သစ္စာနှင့်စပ်သော။ ဧတံ-ဤဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ ဂိရံ ဂိရံပိ၊ စကားကိုလည်း။ န သုဘဏံ၊ ချမ်းသာခြင်းသို့ မပို့ မဆောင်တတ်သည်ဖြစ်၍ အလွယ်တကူမဆိုအပ်။ အနိယျာနိကံ၊ ချမ်းသာခြင်းသို့မပို့ မဆောင်တတ်သော။ သစ္စံ၊ မှန်သောစကားကို။ ဘဏန္တော၊ ဆိုသော။ ပေါဋ္ဌပဒေါ၊ ပေါဋ္ဌပါဒသည်။ မုမ္မုရေ၊ ပြာပူမီး၌။ ဥပကူထိတော၊ လောင်မြိုက်သည်ဖြစ်၍။ သယတိဣဝ၊ အိပ်ရသကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို အတူ။ သယေထ၊ အိပ်ရရာ၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ပုဏ္ဏားအား တရားဟော၍ ငါသည်လည်း ဤအရပ်၌ နေအံ့သောငှါ မတတ်ကောင်းဟု ပုဏ္ဏားကိုပန်၍ တောသို့သာလျှင် ဝင်လေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ငြီးငွေ့သောရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပေါဋ္ဌပါဒ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ရာဓ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ပညာရှိကား၊ ဟုတ်မှန်ငြားလည်း၊ မပွားချမ်းသာ၊ မပြောရာတည့်

ရှစ်ခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ရာဓဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****