နန္ဒတ္ထေရဝတ္ထု
၉။ အရှင်နန္ဒမထေရ် ဝတ္ထု
ယထာ အဂါရံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အရှင်နန္ဒမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ခမည်းတော် မယ်တော်တို့အား တရားဟောတော်မူခြင်း
နတ်လူတို့ကို ယဉ်ကျေးအောင် ဆုံးမတော်မူတတ်သော မြတ်စွာဘုရားသည် လည်စေအပ်သော မြတ်သော တရားတည်းဟူသော စကြာရတနာရှိတော်မူသည်ဖြစ်၍၊ ဝါ၊ ဓမ္မစကြာတရား ဟောကြားတော်မူပြီးလျှင် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ ကြွတော်မူသဖြင့် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူသောအခါ “ငါ၏ သားတော်ဘုရားကို ငါ့အား ပင့်ဆောင်၍ ပြကြကုန်လော့”ဟု သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် စေလွှတ်အပ်သော တစ်ထောင်သော ပရိသတ်ဗိုလ်ပါ အခြံအရံရှိကုန်သော တစ်ကျိပ်သော တမန်တို့တွင် အလုံးစုံသော တမန်တို့၏ နောက်မှသွား၍ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ရောက်သော ဖွားဖက်တော် ကာဠုဒါယီ မထေရ်မြတ်သည် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ကြွတော်မူသင့်သော အခါကာလကို ဉာဏ်ဖြင့်ဆင်ခြင်၍ လမ်းခရီး၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို ဂါထာပေါင်း ခြောက်ဆယ်ဖြင့် ချီးမွမ်း ထောမနာကာ လျှောက်ထားသဖြင့် ရဟန္တာအပေါင်း နှစ်သောင်းခြံရံလျက် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ပင့်ဆောင်တော်မူအပ်သည်ဖြစ်၍ ဆွေတော်မျိုးတော်တို့၏ အစည်းအဝေး၌ ပေါက္ခရဝဿ မိုးရွာခြင်းကို အကြောင်းပြုပြီးလျှင် ဝေဿန္တရာဇာတ်ကို ဟောတော်မူလေ၏။ တစ်ဖန် မိုးသောက်ရောက်သောအခါ ဆွမ်းအလို့ငှာ ဝင်တော်မူလျက် “ဥတ္တိဋ္ဌေ နပ္ပမဇ္ဇေယျ” စသောဂါထာဖြင့် ခမည်းတော်မင်းကြီးကို သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်စေတော်မူ၍ “ဓမ္မဉ္စရေ” စသော ဂါထာဖြင့် မိထွေးတော်ဂေါတမီကို သောတာပတ္တိဖိုလ်၌လည်းကောင်း၊ ခမည်းတော် မင်းကြီးကို သကဒါဂါမိဖိုလ်၌လည်းကောင်း တည်စေတော်မူ၏။
နန္ဒမင်းသားအား ရဟန်းပြုပေးတော်မူခြင်း
ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးသောအခါ ရာဟုလာမယ်တော် ယသောဓရာမိဖုရား၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးနှင့်စပ်သော စကားကို အကြောင်းပြု၍ စန္ဒကိန္နရီဇာတ်ကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် ထိုနေ့မှ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ညီတော် နန္ဒမင်းသားအား အဘိသိက်သွန်းလောင်းသောမင်္ဂလာ, အိမ်တက်မင်္ဂလာ, ထိမ်းမြားမင်္ဂလာတို့သည် ဖြစ်လတ်ကုန်သည်ရှိသော် ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွဝင်တော်မူသဖြင့် မင်္ဂလာတရား ဟောကြားပြီး နေရာမှထ၍ ကြွသွားတော်မူသည်ရှိသော် နန္ဒမင်းသား၏လက်မှ သပိတ်တော်ကို မယူဘဲသာလျှင် ကြွသွားတော်မူလေ၏။ နန္ဒမင်းသားသည်လည်း ဘုရားရှင်၌ ရိုသေသောအားဖြင့် “နောင်တော်ဘုရား- နောင်တော်ဘုရားတို့သည် သပိတ်တော်ကို ယူတော်မူကြပါကုန်လော့”ဟု လျှောက်ထားခြင်းငှာ မဝံ့ရကား “နောင်တော်ဘုရားသည် စောင်းတန်း လှေကားဦး၌ သပိတ်တော်ကို ယူလတ္တံ့”ဟု ဤသို့ကား ကြံစည်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုစောင်းတန်းလှေကားဦး၌လည်း သပိတ်တော်ကို ယူတော်မမူ။ နန္ဒမင်းသားသည် “စောင်းတန်းလှေကားရင်း၌ ယူလတ္တံ့”ဟု ကြံစည်ပြန်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုစောင်းတန်း လှေကားရင်း၌လည်း ယူတော်မမူ။ နန္ဒမင်းသားသည် “မင်းရင်ပြင်သို့ရောက်လျှင် ယူတော်မူလတ္တံ့”ဟု ကြံစည်ပြန်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုမင်းရင်ပြင်၌လည်း ယူတော်မမူ။ နန္ဒမင်းသားလည်း ပြန်လည်ခြင်းငှာ အလိုရှိသဖြင့် မနှစ်သက်ဘဲသာ လိုက်သွားရာ မြတ်စွာဘုရား၌ ရိုသေသော ဂါရဝတရားဖြင့် “နောင်တော်ဘုရားတို့သည် သပိတ်တော်ကို ယူတော်မူကြပါကုန်လော့”ဟု လျှောက်ထားခြင်းငှာ မဝံ့ရှာလေ။ “ဤအရပ်သို့ရောက်လျှင် ယူတော်မူလတ္တံ့၊ ထိုအရပ်သို့ရောက်လျှင် ယူတော်မူလတ္တံ့”ဟု ကြံစည်၍သာ လိုက်သွားရှာရ၏။
ထိုခဏ၌ မောင်းမအပေါင်းတို့သည် ဇနပဒကလျာဏီမင်းသမီးအား “အရှင်မ- မြတ်စွာဘုရားသည် နန္ဒမင်းသားကို ခေါ်ဆောင်၍ ကြွသွားတော်မူလေပြီ၊ သခင်မတို့သည် ထိုနန္ဒမင်းသားနှင့်ကင်း၍ အဘယ်သို့သော အမှုကို ပြုကြကုန်လတ္တံ့နည်း”ဟု ပြောကြားကြလေကုန်၏။ ဇနပဒကလျာဏီ မင်းသမီးသည် ထိုသူတို့ပြောကြားသော စကားကို ကြားလေလျှင် ယိုစီးသော မျက်ရည်ပေါက်ရှိသော ထက်ဝက်မျှ ဖြီးအပ်ပြီးသော ဆံပင်တို့ဖြင့် လျင်စွာသွား၍ “အရှင့်သား- မြန်မြန်ကြီးသာ ပြန်ခဲ့ပါလော့”ဟု မှာကြားလိုက်လေ၏။ မှာလိုက်သော ထိုဇနပဒကလျာဏီ မင်းသမီး၏ စကားသည် နန္ဒမင်းသား၏ နှလုံးထဲ၌ ဖီလာကန့်လန့် ကျဝင်လာသကဲ့သို့ စွဲမြဲစွာ တည်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ညီတော်နန္ဒမင်းသား၏လက်မှ သပိတ်တော်ကို မယူဘဲသာလျှင် နန္ဒမင်းသားကို ကျောင်းတော်သို့အရောက် ဆောင်တော်မူ၍ “ညီတော် နန္ဒ- ရဟန်းပြုလတ္တံ့လော”ဟု မေးတော်မူ၏။ နန္ဒမင်းသားလည်း မြတ်စွာဘုရား၌ ရိုသေသောအားဖြင့် “ရဟန်းမပြုနိုင်ပါ”ဟု မလျှောက်ဝံ့သဖြင့် “မှန်လှပါ- ရဟန်းပြုပါမည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ဘုရားရှင်သည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ထိုသို့ဖြစ်မူ နန္ဒမင်းသားကို ရဟန်းပြုကြကုန်လော့”ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဘုရားရှင်သည် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ကြွရောက်တော်မူ၍ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ နန္ဒမင်းသားကို ရဟန်းပြုတော်မူလေ၏။
သားတော်ရာဟုလာ အမွေတောင်းခြင်း
မြတ်စွာဘုရားသည် ကပိလဝတ်ပြည်သို့ ကြွရောက်တော်မူ၍ ခုနစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ရာဟုလာမယ်တော်သည် သားတော်ရာဟုလာကို တန်ဆာဆင်၍ “ချစ်သား ရာဟုလာ- ရဟန်းအပေါင်း နှစ်သောင်းခြံရံလျက် ရွှေအဆင်းနှင့်တူသော ထိန်ဝင်းသော အရောင်အဆင်းရှိသော ဗြဟ္မာမင်း၏ကိုယ်ကဲ့သို့ ဖြောင့်မတ်သော သဏ္ဌာန်အဆင်းရှိသော ဤရဟန်းကို ရှုကြည့်စမ်းလော့၊ ဤရဟန်းသည် အသင်၏ ကျေးဇူးရှင် ခမည်းတော်ပေတည်း၊ အသင်၏ ခမည်းတော်အား ကြီးစွာသော ရွှေအိုးတို့သည် ရှိကုန်၏၊ ထိုရွှေအိုးတို့ကို ချစ်သား၏ခမည်းတော် တောထွက်တော်မူသောနေ့မှစ၍ ငါတို့ မမြင်ကုန်၊ ချစ်သား- သွား၍ ခမည်းတော်ကို အမွေတောင်းချေလော့။ ခမည်းတော်ဘုရား- သားတော်အကျွန်ုပ်သည် ဘိသိက်သွန်းခြင်းကို ပြုပြီးသည်ရှိသော် စကြာမင်းဖြစ်ပါလိမ့်မည်၊ သားတော်အား ဥစ္စာဖြင့် အလိုရှိပါသည်၊ အမွေဥစ္စာကို ပေးသနားတော်မူပါ၊ သားမည်သည် အဘ၏ အမွေဥစ္စာနှစ်ကို ပိုင်ရှင်ဖြစ်သင့်ကောင်းပါသည်ဘုရား”ဟု ဆို၍ အမွေတောင်းရန် ဘုရားရှင်ထံသို့ စေလွှတ်လိုက်လေ၏။ ရာဟုလာမင်းသားလည်း ဘုရားထံသို့သွား၍ “ဖခမည်းတော်ပါတကား”ဟု ဖြစ်သော ချစ်ခြင်းကိုရ၍ အလွန် ရွှင်လန်းဝမ်းမြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ “ခမည်းတော် ရဟန်းမြတ်- အရှင်ရဟန်းမြတ်၏ အရိပ်သည် ချမ်းမြေ့သာယာလှပါ၏”ဟု ဆိုပြီး၍ ထိုမှတစ်ပါး မိမိနှင့် လျောက်ပတ်သော များစွာသော စကားကို ဆိုလျက် နေလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်းကိစ္စ ပြီးပြီးသော် အနုမောဒနာတရား ဟောတော်မူပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ဖဲကြွတော်မူလေ၏။ ရာဟုလာ မင်းသားသည်လည်း “ခမည်းတော် ရဟန်းမြတ်- အကျွန်ုပ်အား အမွေဥစ္စာကို ပေးသနားတော်မူပါ”ဟုဆိုလျက် မြတ်စွာဘုရား၏နောက်သို့ အစဉ်တစိုက် လိုက်လေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ရာဟုလာ မင်းသားကို မပြန်လည်စေ၊ ပရိသတ်အများကလည်း ဘုရားရှင်နှင့် အတူတကွလိုက်သော ရာဟုလာမင်းသားကို ပြန်လည်စေခြင်းငှာ မတတ်နိုင်လေ၊ ဤသို့အားဖြင့် ရာဟုလာ မင်းသားသည် ဘုရားရှင်နှင့်အတူတကွ ကျောင်းတော်တိုင်အောင် လိုက်လေ၏။
ရာဟုလာအား လောကုတ္တရာအမွေ ပေးတော်မူ
ကျောင်းတော်သို့ရောက်လျှင် ဘုရားရှင်သည် ဤသို့ ကြံစည်တော်မူ၏။ “ဤသားတော် ရာဟုလာသည် ဖခင်၏ ဥစ္စာဖြစ်သော အကြင်ပစ္စည်းအမွေကို အလိုရှိ၏၊ ထိုပစ္စည်းအမွေသည် သံသရာဝဋ်သို့သာ အစဉ်လိုက်၍ ပင်ပန်းဆင်းရခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်၏။ ယခုအခါ ထိုသားတော် ရာဟုလာအား ဗောဓိမဏ္ဍိုင်၌ရအပ်သော ခုနစ်ပါးအပြားရှိသော အရိယာတို့၏ ဥစ္စာအမွေကို ပေးသနားအံ့၊ လောကုတ္တရာအမွေကို ခံယူစေသည်၏အစွမ်းအားဖြင့် ထိုသားတော်ကို အမွေခံသည်ကို ပြုအံ့”ဟု ကြံစည်တော်မူ၏။ ထို့နောက် မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်သာရိပုတြာမထေရ်ကို ခေါ်တော်မူ၍ “ချစ်သား သာရိပုတြာ- ထိုသို့ဖြစ်မူကား ငါ့သားတော် ရာဟုလာကို ရှင်ပြုလော့”ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်သာရိပုတြာမထေရ်လည်း ရှင်ပြုတော်မူလေ၏။ ရာဟုလာမင်းသား ရှင်ပြုတော်မူကြောင်းကို ကြားရသည်ရှိသော် သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးအား အတိုင်းထက်အလွန် စိတ်ဆင်းရဲခြင်း ဖြစ်သဖြင့် ထိုစိတ်ဆင်းရဲခြင်းကို သည်းခံခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ခြင်းကြောင့် ထိုအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြား၍ “သားတော်ဘုရား- ခမည်းတော်မင်းတရားသည် တောင်းပန်ပါ၏၊ သားတော်ဘုရားတို့သည် မိဘနှစ်ပါး အနူးအညွတ် ခွင့်မလွှတ်သော သားကို ရှင်ရဟန်းမပြုကြပါစေကုန်လင့်”ဟူသော ဆုကို တောင်းဆိုလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုခမည်းတော်မင်းကြီးအား တောင်းဆိုအပ်သောဆုကို ပေးပြီး၍ နောက်တစ်ဖန် တစ်နေ့သ၌ မင်း၏စံရာ နန်းတော်ဝယ် နံနက်ဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စ ပြုတော်မူသော မြတ်စွာဘုရားကို တင့်အပ်လျောက်ပတ်သော အရပ်၌နေသော သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် “ဘုန်းတော်ကြီးလှသော သားတော်ဘုရား- သားတော်ဘုရားတို့သည် ဆင်းရဲငြိုငြင်စွာ ဒုက္ကရစရိယာကို ကျင့်တော်မူသောအခါ နတ်သားတစ်ယောက်သည် ခမည်းတော်၏ အထံသို့ကပ်၍ သင်၏သားတော် သိဒ္ဓတ်မင်းသားသည် စုတေ သေလေပြီဟူ၍ ပြောကြားလာပါသည်။ ခမည်းတော်သည် ထိုနတ်သား၏ စကားကို မယုံကြည်သည်ဖြစ်၍ ငါ၏သားတော်ကား ဘုရားအဖြစ်သို့ မရောက်ဘဲ မသေနိုင်ဟု ပယ်မြစ်လိုက်ကြောင်း” နားတော်လျှောက်သော် “ခမည်းတော်မင်းကြီး- သင်မင်းကြီးတို့သည် ယခုအခါ၌ အဘယ်မှာ ယုံကြည်ကုန်အံ့နည်း၊ ရှေး၌ အရိုးတို့ကိုပြ၍ သင်၏သား သေပါပြီဟု ပြောရာ၌ပင်လျှင် မယုံကြည်ကြကုန်”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ဤသို့သော အတ္ထုပ္ပတ္တိကို အကြောင်းပြု၍ မဟာဓမ္မပါလဇာတ်တော်ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။ ထိုဟောတော်မူသော ဒေသနာတော်အဆုံး၌ကား သုဒ္ဓေါဒနမင်းကြီးသည် အနာဂါမိဖိုလ်၌ တည်လေ၏။ ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ခမည်းတော်မင်းကြီးကို သုံးပါးသောဖိုလ်တို့၌ တည်စေတော်မူ၍ ရဟန်းသံဃာအပေါင်း ခြံရံလျက် တစ်ဖန် မိုးသောက်သောနေ့၌ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့ ပြန်ကြွတော်မူ၍ ထို့နောက် အနာထပိဏ်သူဌေးကြီး၏ သာဝတ္ထိပြည်သို့ ကြွလာတော်မူခြင်းငှာ ယူအပ်ပြီးသော ပဋိညာဉ် ရှိတော်မူသည်ဖြစ်၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်ကြီးသည် ဆောက်လုပ်၍ ပြီးသည်ရှိသော် မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၍ သီတင်းသုံး စံနေတော်မူလေ၏။
အရှင်နန္ဒမထေရ်သည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ခြင်း
ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးစံနေတော်မူသည်ရှိသော် အရှင်နန္ဒမထေရ်သည် သာသနာ့ဘောင်၌ ငြီးငွေ့မပျော်မွေ့ကြောင်းကို ရဟန်းအများတို့အား ပြောကြား လျှောက်ထားသည်ကား “ငါ့ရှင်တို့- ငါသည် သာသနာတော်၌ မမွေ့လျော်ဘဲ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ကြံကြိုးကုတ် အားထုတ်၍နေရပေသည်၊ မြတ်သောအကျင့်ဟု ဆိုအပ်သော သာသနာတော်ကို ထမ်းဆောင်၍ နေအံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်ချေ၊ ရဟန်းသိက္ခာကို ပယ်ခွာစွန့်ဖျက် လူထွက်၍ပင် နေချင်ပါသည်”ဟု ပြောကြား လျှောက်ထားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကို ကြားသိတော်မူ၍ ထိုနန္ဒမထေရ်ကို ခေါ်တော်မူပြီးလျှင် ဤသို့သောစကားကို မိန့်တော်မူ၏။ “ညီတော်နန္ဒ- များစွာကုန်သော ရဟန်းတို့အား သာသနာတော်၌ မမွေ့လျော်ဘဲ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ကြံကြိုးကုတ် အားထုတ်၍ နေရကြောင်း၊ မြတ်သောအကျင့်ဟု ဆိုအပ်သော သာသနာတော်ကို ထမ်းဆောင်၍ နေအံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်ကြောင်း၊ ရဟန်းသိက္ခာကို ပယ်ခွာစွန့်ဖျက် လူထွက်လိုကြောင်းများကို ပြောကြား၏ဟု ငါကြားရသည် မှန်သလော”ဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် “ဤသို့ ဧကန် မှန်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ “ငါ့ညီနန္ဒ- အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် သာသနာတော်၌မမွေ့လျော်ဘဲ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ကြံကြိုးကုတ် အားထုတ်၍ နေရသနည်း၊ အဘယ့်ကြောင့် သာသနာတော်ကို ထမ်းဆောင်၍ နေအံ့သောငှာ မစွမ်းနိုင်လေသနည်း၊ အဘယ့်ကြောင့် ရဟန်းသိက္ခာကို ပယ်ခွာစွန့်ဖျက် လူထွက်၍နေခြင်းငှာ အလိုရှိသနည်း”ဟု မေးတော်မူလတ်သည်ရှိသော် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော နောင်တော်ဘုရား- နေရာအိမ်တော်မှ ထွက်လာစဉ်အခါ သာကီဝင်မင်းသမီးဖြစ်သော နှမတော် ဇနပဒကလျာဏီသည် ထက်ဝက်မျှ ဖြီးအပ်ပြီးသော ဆံပင်တို့ဖြင့် ညီတော်ကို ကြည့်ရှုပြီးလျှင် “အရှင့်သား- မြန်မြန်ကြီးသာ ပြန်ခဲ့ပါ”ဟု မှာကြားလိုက်သည်၊ ယင်းသို့ နှမတော် မှာလိုက်သောစကားကို ညီတော်သည် အဖန်တလဲလဲ အမြဲစေ့စေ့ ကြံအောက်မေ့သောကြောင့် သာသနာတော်၌ မပျော်မွေ့ဘဲ လူထွက်လိုသောဆန္ဒ ရှိပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။
မျောက်အိုမနှင့် နတ်သမီးတို့ကိုပြ၍ တရားအားထုတ်စေခြင်း
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်နန္ဒကို လက်မောင်း၌ ကိုင်ငင်ဆွဲယူလျက် တန်ခိုးတော်၏အစွမ်းဖြင့် တာဝတိံသာနတ်ရွာသို့ ခေါ်ဆောင်ကာ ကြွသွားတော်မူစဉ် လမ်းခရီးအကြား တစ်ခုသော မီးလောင်ပြင်ဝယ် မီးလောင်သော သစ်ငုတ်ထက်၌ ထိုင်၍နေသော နားရွက်, နှာခေါင်း, အမြီးပြတ်ပြီးသော အဆင်းသဏ္ဌာန် ရှုမြင်မကောင်းသော မျောက်အိုမတစ်ကောင်ကိုပြ၍ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ သိကြားမင်းအား ဆည်းကပ်ခစား လုပ်ကျွေးခြင်းငှာ ရောက်လာကုန်သော ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူစွာ နီသောခြေအဆင်းရှိသော နတ်သမီးငါးရာတို့ကိုလည်း ပြတော်မူပြန်၏။ ထိုနတ်သမီးတို့ကိုပြ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် “ညီတော်နန္ဒ- အဘယ်သို့ သင်အောက်မေ့သနည်း၊ သာကီဝင်မင်းသမီးဖြစ်သော ဇနပဒကလျာဏီသည်လည်းကောင်း၊ ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူစွာ နီသောခြေအဆင်းရှိသော နတ်သမီးငါးရာတို့သည်လည်းကောင်း အဘယ်သူက သာလွန်ပိုမို၍ အဆင်းလှသနည်း၊ ရှုချင်ဖွယ်ရှိသနည်း၊ ကြည်လင် နှစ်သက်ဖွယ် ရှိသနည်း”ဟု မေးတော်မူလတ်သော် “ဘုန်းတော်ကြီးသော နောင်တော်ဘုရား၊ ဇနပဒကလျာဏီသည်ကား လမ်းခရီးအကြား၌ တွေ့ခဲ့ရသော နားရွက်, နှာခေါင်း, အမြီးပြတ်သော အဆင်းသဏ္ဌာန် ရှုမြင်မကောင်းသော မျောက်အိုမနှင့် တူပါကြောင်း၊ ဤငါးရာသောနတ်သမီးတို့ကို ထောက်စာသည်ရှိသော် သာကီဝင်မင်းသမီးဖြစ်သော နှမတော် ဇနပဒကလျာဏီသည် ရေတွက်လောက်သည် မဟုတ်ပါ၊ တစ်စိတ်တစ်ဖို့မျှကိုသော်လည်း မမီနိုင်ပါ၊ စင်စစ်မှာကား ဤငါးရာသော နတ်သမီးတို့သည်သာလျှင် အဆင်းအရောင်အဝါ အလွန်တရာ လှပါသည်၊ ရှုချင်စဖွယ်ရှိလှပါသည်၊ ကြည်လင်နှစ်သက်ဖွယ် ရှိလှပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။
“ညီတော်နန္ဒ- ထိုသို့ဖြစ်မူကား အသင်သည် ငါဘုရား ဆုံးမတော်မူရာ သာသနာဟုဆိုအပ်သော မြတ်သောအကျင့်၌ မွေ့လျော်ဘိလော့၊ ငါဘုရားသည် အသင့်အား ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူစွာ နီသော ခြေအဆင်းရှိသော ငါးရာသော နတ်သမီးတို့ကို ရစေခြင်းငှာ တာဝန်ခံတော်မူအံ့”ဟု မိန့်တော်မူလတ်သော် အရှင်နန္ဒမထေရ်က “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော နောင်တော်ဘုရား- ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူစွာ နီသော ခြေအဆင်းရှိသော ငါးရာကုန်သော နတ်သမီးတို့ကို ရစေခြင်းငှာ နောင်တော်ဘုရားသည် တာဝန်ခံတော်မူသည်ဖြစ်အံ့၊ ညီတော်သည် သာသနာတော်၌ မွေ့လျော်စွာ ကျင့်ကြံကြိုးကုတ် အားထုတ်ပါတော့မည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်နန္ဒကို ခေါ်ဆောင်တော်မူခဲ့၍ ထိုတာဝတိံသာ နတ်ပြည်မှ ကွယ်ခဲ့ပြီးလျှင် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ ထင်ရှားစွာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။ ရဟန်းတို့သည်လည်း “မိထွေးတော်၏သား ဘုရားရှင်၏ညီတော်ဖြစ်သော အရှင်နန္ဒသည် နတ်သမီးတို့၏အကြောင်းကြောင့် မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ကြံကြိုးကုတ် အားထုတ်ပေသတတ်၊ မြတ်စွာဘုရားကလည်း ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူသော ခြေအဆင်းရှိသော နတ်သမီးငါးရာတို့ကို ရစေခြင်းငှာ တာဝန်ခံတော်မူသတတ်”ဟူ၍ ကြားသိကြကုန်လေ၏။
အရှင်နန္ဒမထေရ် ရဟန္တာဖြစ်ခြင်း
ထိုအခါ အရှင်နန္ဒမထေရ်၏ အပေါင်းအဖော်ဖြစ်သော ရဟန်းတို့သည် အရှင်နန္ဒကို “သူရင်းငှားကဲ့သို့ နတ်သမီးတည်းဟူသော အဖိုးအခကိုရအောင် ကျင့်သောသူ” ဟူ၍လည်းကောင်း၊ “မြတ်သောအကျင့်ဖြင့် ရင်းနှီးခြင်းကိုပြုလျက် နတ်သမီးတို့ကို ဝယ်ယူသောသူ” ဟူ၍လည်းကောင်း မပြတ် ခေါ်ဝေါ်လျက် “နတ်သမီးရစေခြင်းငှာ ဘုရားရှင်သော်မှ တာဝန်ခံရသည်”ဟု ပြောဆိုကြကုန်သည်ရှိသော် အရှင်နန္ဒသည် ထိုသို့ ရဟန်းတို့ ခေါ်ဝေါ်ပြောဆိုကြသော သူရင်းငှားဟူသော စကား၊ အဝယ်သမားဟူသော စကားတို့ဖြင့် ငြီးငွေ့လှသည်ဖြစ်၍၊ ရှက်နိုးလှသည်ဖြစ်၍၊ စက်ဆုပ်လှသည်ဖြစ်၍ တစ်ယောက်ထီးတည်း ဆိတ်ငြိမ်ရာအရပ်သို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင် မမေ့မလျော့ ကိလေသာကို ပူပန်စေတတ်သော လုံ့လရှိသဖြင့် နိဗ္ဗာန်သို့ စေလွှတ်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ နေလတ်သည်ရှိသော် မကြာမြင့်မီ အရဟတ္တဖိုလ်နိဗ္ဗာန်ကို မျက်မှောက်ပြုရလေ၏။ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ရောက်သော ရဟန္တာအရှင်မြတ်တစ်ပါး ဖြစ်တော်မူလေ၏။
ထိုသို့ အရှင်နန္ဒသည် အရဟတ္တဖိုလ်ကို မျက်မှောက်ပြုသောအခါ တစ်ဦးသော နတ်သားသည် ညဉ့်အဖို့၌ အလုံးစုံသော ဇေတဝန်ကျောင်းတော်ကို ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါဖြင့် ထွန်းလင်းစေ၍ ဘုရားရှင်သို့ ချဉ်းကပ်ရှိခိုးပြီးလျှင် “မြတ်စွာဘုရား- မိထွေးတော်၏သား ဘုရားရှင်၏ ညီတော် ရှင်နန္ဒသည် အာသဝေါကုန်ခြင်းကြောင့် ကိလေသာမှလွတ်သော အရဟတ္တဖိုလ်ကို မျက်မှောက်ဘ၀၌ပင်လျှင် ကိုယ်တိုင် ထူးသောဉာဏ်ဖြင့်သိ၍ မျက်မှောက်ပြုကာ ပြည့်စုံစွာ နေပါ၏”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း အရှင်နန္ဒ၏ အရဟတ္တဖိုလ်ကို မျက်မှောက်ပြုသောအဖြစ်ကို ရွှေဉာဏ်တော်ဖြင့် ထင်ရှားစွာ သိမြင်တော်မူလေ၏။ အရှင်နန္ဒသည်လည်း ထိုညဉ့်အဖို့ လွန်သည်ရှိသော် ဘုရားရှင်ထံသို့ ချဉ်းကပ်၍ ဤသို့သောစကားကို လျှောက်ကြားလေ၏။ “နောင်တော်ဘုရား- ဘုရားညီတော်အား ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူစွာ နီသော ခြေအဆင်းရှိသော ငါးရာသော နတ်သမီးတို့ကို ရစေခြင်းငှာ အကြင်တာဝန်ခံခြင်းသည် ရှိ၏၊ နောင်တော်ဘုရားကို ယခုအခါ ထိုတာဝန်ခံခြင်းမှ လွှတ်ပါပြီဘုရား”ဟု လျှောက်ကြား၏၊ “ငါ့ညီနန္ဒ- ငါဘုရားသည်လည်း ငါ၏ စိတ်တော်ဖြင့် သင်၏စိတ်ကို ပိုင်းခြား၍ သိတော်မူ၏။ နတ်သားသည်လည်း လာ၍ ထိုအကြောင်းကို ငါ့အား လျှောက်ကြားလေ၏၊ ငါ့ညီနန္ဒ- သင်၏စိတ်သည် တဏှာ, ဒိဋ္ဌိအားဖြင့် ထိုထိုအာရုံကို မစွဲလမ်းမူ၍ အာသဝေါတို့မှ အကြင်အခါ ကင်းလွတ်၏၊ ထိုအခါမှစ၍ ငါဘုရားသည်လည်း ထိုတာဝန်ခံခြင်းမှ လွတ်ပြီ”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် အကြောင်းထင်ထင် သိမြင်တော်မူပြီးသော မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအခါ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နှစ်သက်သော စကားအထူးဖြင့် ဥဒါန်းကို ကျူးရင့်တော်မူလေ၏။
မောဟက္ခယံ အနုပ္ပတ္တော၊ သုခဒုက္ခေ န ဝေဓတိ။
ယဿ၊ အကြင် ပုဂ္ဂိုလ်သည်။ ကာမပင်္ကော၊ ကာမဂုဏ် တည်းဟူသော ညွန်ပျောင်းကို။ တိဏ္ဏော၊ ကူးမြောက်အပ်၏။ ကာမကဏ္ဋကော၊ ကာမဂုဏ်တည်းဟူသော ဆူးငြောင့်ကို။ မဒ္ဒိတော၊ နှိပ်နင်းချိုးဖဲ့ ဖျက်ဆီးအပ်၏။ မောဟက္ခယံ၊ မောဟ၏ ကုန်ရာဖြစ်သော နိဗ္ဗာန်သို့။ အနုပ္ပတ္တော၊ အစဉ်ရောက်ပြီးသော။ သော၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်။ သုခဒုက္ခေ၊ ချမ်းသာဆင်းရဲကြောင့်။ န ဝေဓတိ၊ မတုန်လှုပ်။
ထို့နောက် တစ်နေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် ထိုအရှင်နန္ဒကို “ငါ့ရှင်နန္ဒ- သင်သည် ရှေးအခါ သာသနာတော်ဝယ် ပျင်းရိငြီးငွေ့သည်ဟူ၍ ဆို၏။ ယခုအခါ သင့်အား အသို့နည်း”ဟု မေးကုန်သည်ရှိသော် “ငါ့ရှင်တို့- လူဖြစ်ခြင်းငှာ တွယ်တာခြင်း မရှိပါပြီ”ဟု ပြောကြား၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ ရဟန်းတို့သည် “အရှင်နန္ဒကား မဟုတ်မမှန်သော စကားကို ဆို၏။ အရဟတ္တဖိုလ်စကားကို ဖြေကြားပြောဆိုဘိ၏။ ရှေးလွန်လေပြီးသော နေ့တို့၌ကား လူထွက်လို၏ဟု ပြောဆိုပြီးမှ ယခုအခါ လူဖြစ်ခြင်းငှာ တွယ်တာခြင်း မရှိပါပြီဟု ပြောဆိုပြန်ဘိသည်”ဟု မြတ်စွာဘုရားထံသို့ ချဉ်းကပ်သွားရောက်၍ ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏။
မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း “ချစ်သားရဟန်းတို့- ရှေးလွန်လေပြီးသော နေ့တို့၌ကား နန္ဒ၏ခန္ဓာကိုယ် အတ္တဘောသည် အမိုးမကောင်းသော အိမ်နှင့် တူပေ၏။ ယခုအခါ၌ကား ကောင်းသော အမိုးရှိသော အိမ်နှင့် တူပေ၏၊ ထိုစကား မှန်၏။ ဤနန္ဒသည် နတ်သမီးတို့ကို တွေ့မြင်သော အခါမှစ၍ ရဟန်းကိစ္စ အပြီးအဆုံးသို့ ရောက်စေခြင်းငှာ အားထုတ်သောကြောင့် ရဟန်းကိစ္စသည် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်လေသတည်း”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ဤဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူလေ၏။
ဟောဖော်ညွှန်ပြ
]
ဧဝံ အဘာဝိတံ စိတ္တံ၊ ရာဂေါ သမတိဝိဇ္ဈတိ။
ဧဝံ သုဘာဝိတံ စိတ္တံ၊ ရာဂေါ န သမတိဝိဇ္ဈတိ။
ဒုစ္ဆန္နံ၊ မကောင်းသဖြင့် မိုးအပ်သော။ အဂါရံ၊ အိမ်ကို။ ဝုဋ္ဌိ၊ ရွာသော မိုးရေမိုးပေါက်သည်။ သမတိဝိဇ္ဈတိ ယထာ၊ ထွင်းဖောက်နိုင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ အဘာဝိတံ၊ ဘာဝနာမှ ကင်းသော။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ ရာဂေါ၊ ရာဂသည်။ သမတိဝိဇ္ဇတိ၊ ထွင်းဖောက်နိုင်၏။
သုစ္ဆန္နံ၊ ကောင်းစွာ မိုးအပ်သော။ အဂါရံ၊ အိမ်ကို။ ဝုဋ္ဌိ၊ ရွာသော မိုးရေမိုးပေါက်သည်။ န သမတိဝိဇ္ဈတိ ယထာ၊ မထွင်းမဖောက်နိုင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို့အတူ။ သုဘာဝိတံ၊ ကောင်းစွာ ပွားစေအပ်ပြီးသော ဘာဝနာရှိသော။ စိတ္တံ၊ စိတ်ကို။ ရာဂေါ၊ ရာဂသည်။ န သမတိဝိဇ္ဈတိ၊ မထွင်းမဖောက်နိုင်။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဂါထာ၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကုန်၏။ လူများအပေါင်းအား အကျိုးရှိသော တရားဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။
အရှင်နန္ဒမထေရ်၏ ရှေးအတိတ်
ထိုအခါ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်ဝယ် စကားကို ဖြစ်စေကြကုန်၏။ အဘယ်သို့ ဖြစ်စေကြကုန်သနည်း ဟူမူကား “ငါ့ရှင်တို့- ဘုရားတို့မည်သည်ကား အံ့ဖွယ်ရှိလှပါပေသည်တကား၊ ဇနပဒကလျာဏီကို အကြောင်းပြု၍ သာသနာတော်၌ ပျင်းရိငြီးငွေ့သော အရှင်နန္ဒကိုလျက်လည်း ဘုရားရှင်သည် နတ်သမီးဖြင့် လှည့်ပတ် ဖြားယောင်းခြင်းကိုပြု၍ ဆုံးမတော်မူ၏”ဟူသော စကားကို ဖြစ်စေကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရား ကြွလာတော်မူ၍ “ချစ်သား ရဟန်းတို့- ယခု ငါလာဆဲအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်း”ဟု မေးတော်မူသဖြင့် “ဤမည်သောစကားပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထားကြကုန်သည်ရှိသော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ယခုသာလျှင် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤနန္ဒကို မာတုဂါမဖြင့်ဖြားယောင်း၍ ဆုံးမဖူးသည်သာလျှင်တည်း”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
မြည်းဖိုနှင့် မြည်းမ ချစ်ခင်ခြင်းအစ ဖြစ်ပုံ
ချစ်သားရဟန်းတို့- ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်၌နေသော ကပ္ပဋအမည်ရှိသော ကုန်သည်တစ်ဦးသည် ရှိလေ၏။ ထိုကပ္ပဋကုန်သည်၏ မြည်းတစ်ကောင်သည် တစ်ကုမ္ဘ (တစ်ကုမ္ဘ-ဟူသည်ကား လှည်းတစ်စီးတိုက် ဝန်၏ သုံးပုံတစ်ပုံခန့်ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ၁၁-စိတ် တစ်အမ္ဗဏ၊ ၁ဝ-အမ္ဗဏ တစ်ကုမ္ဘ ဟူ၍လည်းကောင်း၊ လေးစိတ် တစ်တင်း၊ လေးတင်း တစ်တို့၊ တို့-၂၀ တစ်လှည်း ဟူ၍လည်းကောင်း အဘိဓာန်၌ ဆိုလေ၏။ တစ်ဝါဟ တစ်လှည်း တင်း-၈ဝ၊ တစ်ကုမ္ဘ ၂၇-တင်းခွဲ ဖြစ်၏။) အတိုင်းအရှည်ရှိသော ဝန်ကို ဆောင်ပိုးနိုင်၏။ တစ်နေ့ချင်းဖြင့် ခုနှစ်ယူဇနာ သွားနိုင်၏။ ထိုကပ္ပဋ ကုန်သည်သည် တစ်ရံသောအခါ၌ မြည်းကိုဝန်တင်၍ မြည်းဝန်တင် ကုန်သည်တို့နှင့် အတူတကွ တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွားရောက်ပြီးလျှင် ဥစ္စာဘဏ္ဍာကို စွန့်လွှတ်ရောင်းချပြီးသည်တိုင်အောင် လှည့်လည် ကျက်စားခြင်းငှာ မြည်းကို လွှတ်၍ထား၏။ ထိုမြည်းသည် ကျုံးထိပ်မြေပြင်၌ လှည့်လည် ကျက်စားသည်ရှိသော် မြည်းမတစ်ကောင်ကိုမြင်၍ အနီးသို့ ချဉ်းကပ်၏။ ထိုအခါ မြည်းမသည် ထိုမြည်းနှင့် လောကဝတ် အစေ့အစပ် စကားပြောခြင်းကို ပြုသောအနေဖြင့် “အသင်သည် အဘယ်အရပ်က လာခဲ့သနည်း”ဟု မေး၏။ မြည်းက ဗာရာဏသီပြည်မှ လာခဲ့ကြောင်းကို ပြောဆိုသည်ရှိသော် “အဘယ်အမှုဖြင့် လာခဲ့သနည်း”ဟု မေး၏။ “ကုန်သွယ်ခြင်းအမှုဖြင့် လာခဲ့၏”ဟု ဆိုသော် “အဘယ်မျှလောက်သောဝန်ကို ဆောင်ပိုးရသနည်း”ဟု မေး၏။ “တစ်ကုမျှလောက်သော ဝန်ကို ဆောင်ပိုးရ၏”ဟုဆိုသော် “ဤမျှလောက်သောဝန်ကို ဆောင်ပိုးလျက် အဘယ်မျှသော ခရီးယူဇနာသို့ သွားရသနည်း”ဟု မေး၏။ ခုနစ်ယူဇနာ သွားရကြောင်းကို ဆိုလတ်သော် “ထိုမျှလောက်ခရီးသို့ သွားရသော အသင့်အား ရောက်ရာ,ရောက်ရာ အရပ်၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သော ပြုစုပေးသူ ရှိပါသလော”ဟု မေး၏။ “မရှိ”ဟု ဆိုလတ်သော် “ဤသို့ မရှိခဲ့လျှင် ကြီးစွာသော ဆင်းရဲကို ခံစားရချေပြီတကား”ဟု မြည်းမက ဆိုလေ၏။
မြည်းဖိုသည် သခင်အပေါ်၌ တင်းမာစွာ အာခံပုံ
ထိုမြည်းသည် မြည်းမ၏စကားကြောင့် လုပ်နေကျအမှုကို မရွက်ဆောင်ချင်၊ အပျင်းဝင်၍ ဆန့်ကျင်လေ၏။ ကပ္ပဋ ကုန်သည်လည်း ဥစ္စာဘဏ္ဍာကို စွန့်လွှတ်ရောင်းချပြီးလျှင် မြည်း၏အထံသို့သွား၍ “ချစ်သား- လာလှည့်၊ သွားကြကုန်စို့အံ့”ဟု ဆိုလတ်သော် “သင်တို့သည်သာ သွားကြကုန်လော့၊ ငါသည်ကား သွားတော့မည်မဟုတ်”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသို့ ဆိုသောကြောင့် မြည်းကို အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန် ပြောကြားပြီးလျှင် “မသွားလိုသော ဤမြည်းကို ငါသည် ရိုက်ပုတ် ကြိမ်းမောင်း၍ ဆောင်ယူအံ့”ဟု ကြံ၍ ဤဂါထာကို ဆိုလေ၏။
သံဆိန္ဒိဿာမိ တေ ကာယံ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ဂဒြဘ။
ဂဒြဘ၊ အိုမြည်း။ တေ၊ အသင်မြည်းအား။ ဝါ၊ သင့်အလို့ငှာ။ သောဠသင်္ဂုလိကဏ္ဋကံ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်လက်သစ် ဆူးရှိသော။ ပတောဒံ၊ လှံတံကို။ ကရိဿာမိ၊ ပြုအံ့။ တေ၊ သင်၏။ ကာယံ၊ ကိုယ်ခန္ဓာကို။ သံဆိန္ဒိဿာမိ၊ အပိုင်းပိုင်း ဖြတ်အံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့သော အကြောင်းကို။ ဇာနာဟိ၊ သိလေလော့။
ထိုစကားကို မြည်းကကြားလျှင် “ဤသို့ပြုမူ ငါသည်လည်း အသင့်အား ပြုအပ်သော အခြင်းအရာကို သိရလတ္တံ့”ဟု ဆို၍ ဤဂါထာကို ဆိုလေ၏။
ပုရတော ပတိဋ္ဌဟိတွာန၊ ဥဒ္ဓရိတွာန ပစ္ဆတော။
ဒန္တံ တေ ပါတယိဿာမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ကပ္ပဋ။
ကပ္ပ၊ အရှင်ကပ္ပဋ ကုန်သည်ကြီး။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝါ၊ ငါ့အလို့ငှာ။ သောဠသင်္ဂုလိကဏ္ဋကံ၊ တစ်ဆယ့်ခြောက်လက်သစ် ဆူးရှိသော။ ပတောဒံ၊ လှံတံကို။ စေ ကရိဿသိ၊ အကယ်၍ ပြုငြားအံ့။ ပုရတော၊ ရှေ့တည့်တည့်မှ။ ပတိဋ္ဌဟိတွာန၊ ခြေစုံမတ်မတ် တန့်တန့်ရပ်၍။ ပစ္ဆတော၊ နောက်ခြေမှ။ ဥဒ္ဓရိတွာန၊ မြှောက်ပင့်၍။ တေ၊ သင်၏။ ဒန္တံ၊ သွားကို။ ပါတယိဿာမိ၊ ကျိုးစေအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့သော အကြောင်းကို။ ဇာနာဟိ၊ သိလေလော့။
သခင်က မြည်းဖိုအား ဖြားယောင်းရပုံ
ထိုမြည်း၏စကားကို ကြား၍ ကပ္ပဋကုန်သည်ကြီးသည် “ဤမြည်းသည် အဘယ်သို့သော အကြောင်းကြောင့် ဤသို့ ခုခံပြောဆိုလေသနည်း”ဟု ထိုမှဤမှ ကြည့်ရှုလတ်သည်ရှိသော် ထိုမြည်းမကိုမြင်လျှင် “ဤမြည်းမသည် ငါ၏မြည်းကို သင်ပေးလိုက်သည် ဖြစ်လတ္တံ့”ဟု ကြံ၍ “ဤသို့သဘောရှိသော မြည်းမကို သင့်အား ဆောင်နှင်းမည်ဟူ၍ မ,ဖြင့် ဖြားယောင်းကာ ခေါ်ဆောင်အံ့”ဟု ကြံပြီးလျှင် ဤဂါထာကို ဆိုလေ၏။
ဘရိယံ တေ အာနယိဿာမိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ဂဒြဘ။
ဂဒြဘ၊ ချစ်သားမြည်းလှ ဂဒြဘ။ စတုပ္ပဒိံ၊ အခြေ လေးချောင်းရှိသော။ သင်္ခမုခိံ၊ ခရုသင်းနှင့်တူသော မျက်နှာရှိသော။ သဗ္ဗင်္ဂသောဘိနိံ၊ အလုံးစုံသော အင်္ဂါကြီးငယ်ဖြင့် တင့်တယ်ခြင်းရှိသော။ ဘရိယံ၊ မယားဖြစ်သော။ နာရိံ၊ မြည်းမကို။ တေ၊ သင်ချစ်သားအား။ ဝါ၊ သင်ချစ်သားအလို့ငှါ။ အာနယိဿာမိ၊ ယူဆောင်၍ ပေးပေအံ့။ ဧဝံ၊ ဤသို့သော အကြောင်းကို။ ဇာနာဟိ၊ သိလေလော့။
ထိုကပ္ပဋ ကုန်သည်ကြီး၏စကားကို ကြားရ၍ မြည်းသည် နှစ်သက်မြောက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်ရကား ဤဂါထာကို ဆိုလေ၏။
ဘရိယံ မေ အာနယိဿသိ၊ ဧဝံ ဇာနာဟိ ကပ္ပဋ။
ကပ္ပဋ ဘိယျော ဂမိဿာမိ၊ ယောဇနာနိ စတုဒ္ဒသ။
ကပ္ပဋ၊ အရှင်ကပ္ပဋ ကုန်သည်ကြီး။ စတုပ္ပဒိံ၊ အခြေလေးချောင်းရှိသော။ သင်္ခမုခိံ၊ ခရုသင်းနှင့်တူသော မျက်နှာရှိသော။ သဗ္ဗင်္ဂသောဘိနိံ၊ အလုံးစုံသော အင်္ဂါကြီးငယ်ဖြင့် တင့်တယ်ခြင်းရှိသော။ ဘရိယံ၊ မယားဖြစ်သော။ နာရိံ၊ မြည်းမကို။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဝါ၊ အကျွန်ုပ် အလို့ငှါ။ အာနယိဿသိ၊ ယူဆောင်၍ ပေးမည်ဖြစ်ပါအံ့။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ ယောဇနာနိ စတုဒ္ဒသ၊ တစ်ဆယ့်လေးယူဇနာတိုင်တိုင်။ ဂမိဿာမိ၊ သွားပါအံ့။ ကပ္ပဋ၊ အရှင်ကပ္ပဋ။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဇာနာဟိ၊ သိလော့။
ထိုအခါ မြည်းကို ကပ္ပဋကုန်သည်ကြီးသည် “ချစ်သား- ထိုသို့ဖြစ်မူ လာလော့”ဟုခေါ်၍ မိမိ၏ နေရင်းဌာနသို့ ပြန်သွားလေ၏။ ထိုမြည်းသည် နှစ်ရက်,သုံးရက် လွန်သဖြင့် ထိုကုန်သည်ကြီး ကပ္ပဋကို “အိုအရှင်- အသင်တို့သည် သင့်ချစ်သားအလို့ငှါ မယားယူဆောင်၍ ပေးပေအံ့ဟု အကျွန်ုပ်ကို ပြောဆိုဖူးသည် မဟုတ်ပါလော”ဟု ဆိုလတ်သည်ရှိသော် ကပ္ပဋကုန်သည်ကြီးက “ဪ...ဟုတ်ပေ၏၊ ငါသည် ပြောဆိုမိပေ၏၊ ငါပြောဆိုဖူးသော စကားကို မဖျက်ပေအံ့၊ သင့်အလို့ငှါ မယားဖြစ်သော မြည်းမကို ရှာဖွေယူဆောင်၍ ငါပေးပေအံ့၊ သို့ရာတွင် ကျွေးမွေးပေးကမ်းအပ်သော အစာရိက္ခာကိုမူကား တစ်ယောက်သော သင့်အားသာလျှင် ပေးအံ့၊ အဖော်ရှိသော သင့်အား ထိုအစာရိက္ခာသည် လောက်သည်ဖြစ်စေ, မလောက်သည်ဖြစ်စေ သင်သာလျှင် သိလေလော့၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော သင်တို့၏ ပေါင်းဖော်ယဉ်ပါးခြင်းကို အစွဲပြု၍ သားသမီးတို့ မွေးဖွားကုန်လတ္တံ့၊ ထိုများစွာကုန်သော သားသမီးတို့နှင့်တကွ သင့်အား ပေးအပ်သော အစာရိက္ခာသည် လောက်သည်ဖြစ်စေ, မလောက်သည်ဖြစ်စေ သင်သာလျှင် သိလေလော့”ဟု ဆိုလေ၏။ ထိုသို့ ကပ္ပဋကုန်သည် ဆိုလတ်သော် မြည်းဖိုသည် မြည်းမအပေါ်၌ ငဲ့စောင်း၍ပင် မကြည့်ချင်လေတော့သတည်း။
မြတ်စွာဘုရားသည် ဤတရားဒေသနာတော်ကို ဆောင်တော်မူ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- ထိုအခါ၌ မြည်းမသည် ယခုအခါ ဇနပဒကလျာဏီ ဖြစ်လာ၏။ မြည်းဖိုသည် နန္ဒမင်းသား ဖြစ်လာ၏၊ ကပ္ပဋကုန်သည်ကြီးကား ငါဘုရားဖြစ်လာ၏။ ဤသို့လျှင် ရှေး၌လည်း ဤနန္ဒကို ငါဘုရားသည် မ,သတ္တဝါဖြင့် ဖြားယောင်း၍ ဆုံးမဖူးလေပြီ”ဟု ဇာတ်တော်ကို ပေါင်း၍ ပြီးဆုံးစေတော်မူသတည်း။