ဒရီမုခဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၇၇။ သေတကေတုဇာတ် (၆-၁-၂)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၃၇၈။ ဒရီမုခဇာတ် (၆-၁-၃)

၃၇၉။ နေရုဇာတ် (၆-၁-၄)→

၃။ ဒရီမုခဇာတ်

သူတော်ကောင်းတို့၏ ဆုံးမခြင်းကို နာယူခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ပင်္ကော စ ကာမာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒရီမုခဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မြတ်သော တောထွက်တော်မူခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... (ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို ဆိုအပ်ပြီး သလျှင်ကတည်း)

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ၌ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မဂဓမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမဂဓမင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ဗြဟ္မဒတ္တကုမာရ ဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ ဖွားသောနေ့၌လျှင် ပုရောဟိတ်အားလည်း သားသည် ဖွား၏။ ပုရောဟိတ်သား၏ မျက်နှာသည် ရွှေအဆင်းကဲ့သို့ တင့် တယ်၏။ ထို့ကြောင့် ပုရောဟိတ်သားအား ဒရီမုခဟူသော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်းသား ပုရောဟိတ်သားတို့သည်လည်း မင်းအိမ်၌သာလျှင် ကြီးကုန်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သောသူတို့သည် အချင်းချင်း ချစ်သော အဆွေခင်ပွန်း ဖြစ်ကုန်၏။

မင်းသား မင်းဖြစ်ပြီ

တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်သို့ သွား၍ ခပ်သိမ်းကုန်သော အတတ်တို့ကိုသင်၍ ခပ်သိမ်းကုန်သော သမယအတတ်ပညာကိုလည်း သင်ကုန်အံ့၊ ဒေသအကျင့်ကိုလည်း သိရကုန်အံ့ဟု နိဂုံးအစရှိသည်တို့၌ လှည့်လည်ကုန်သည်ရှိသော် ဗာရာ ဏသီပြည်သို့ ရောက်၍ နတ်ကွန်း၌နေ၍ နက် ဖြန်နေ့၌ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ဆွမ်းခံဝင်ကုန်၏။ ထိုဗာရာဏသီပြည်၌ တစ်ဦးသောအမျိုး၌ ပုဏ္ဏားတို့ကို ဆွမ်းကျွေး၍ မင်္ဂလာရွတ်သောအလှူကို လှူကုန်အံ့ဟု ဃနာဆွမ်းကိုချက်၍ နေရာတို့ကို ခင်းကုန်၏။ လူတို့သည် ဆွမ်းအလို့ငှာ သွားကုန်သော နှစ်ယောက်ကုန်သော ထိုသူတို့ကိုမြင်၍ ပုဏ္ဏားတို့သည် လာကုန်၏။ အိမ်သို့သွင်း၍ နေကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ ဘုရားလောင်း၏နေရာ၌ ဖြူစင်သော အဝတ်ကို ခင်းကုန်၏။ ဒရီမုခနေရာ၌ ကမ္ဗလာနီကို ခင်းကုန်၏။ ဒရီမုခသည် ထိုနိမိတ်ကိုမြင်၍ ယနေ့ ငါ၏ အဆွေ ခင်ပွန်းသည် ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါသည် စစ်သူကြီးဖြစ်လတ္တံ့ ဟု သိ၏။ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည် ထိုအိမ်၌ ဆွမ်းစား၍ မင်္ဂလာရွတ်သော အလှူ ဝတ်ကိုယူ၍ မင်္ဂလာကိုရွတ်၍ ထွက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်သို့ သွားကုန်၏။ ထိုဥယျာဉ်၌ ဘုရားလောင်းသည် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ အိပ်၏။ ဒရီမုခသည်ကား ဘုရားလောင်း၏ ခြေတို့ကို ဆုပ်နယ်လျက်နေ၏။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် သေ၍ ခုနစ်ရက်ရှိသည်ဖြစ်၍ ပုရောဟိတ်သည်၎င်း၏ အလောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကိုပြု၍ သားမရှိသောပြည်၌ ခုနှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဖုဿရထားကို လွှတ်၏။ (ဖုဿရထား၏ ကိစ္စသည် မဟာဇနကဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ ) ဖုဿရထားသည် မြို့မှထွက်၍ အင်္ဂါလေးပါးရှိသော စစ်သည်ဖြင့် ခြံရံကုန်လျက် များစွာသော အတီးအမှုတ်တို့ဖြင့် တီးမှုတ်ကုန်သဖြင့် ဥယျာဉ်တံခါးသို့ ရောက်၏။ ဒရီမုခသည် တူရိယာသံကိုကြား၍ အဆွေဖို့ ဖုဿရထားသည် ရောက်လာ၏။ ဤအဆွေသည် ယနေ့ မင်းဖြစ်၍ ငါ့အား စစ်သူကြီးအရာကို ပေးလတ္တံ့၊ ငါ့အား အိမ်၌နေ၍ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ တောထွက်၍ ရဟန်းပြုအံ့ ဟု ဘုရားလောင်းကို မတိုင်ပင်မူ၍ တင့်အပ်သောအရပ်သို့သွား၍ ပုန်းကွယ်ရာ၌နေ၏။

ပုရောဟိတ်သည် ဥယျာဉ်တံခါး၌ ရထားကိုထား၍ ဥယျာဉ်သို့ဝင်သည်ရှိသော် မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ အိပ်သော ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ခြေတို့၌ လက္ခဏာတို့ကို ကြည့်ရှု၍ ဤသူသည် ဘုန်းရှိသောသူတည်း။ ကျွန်းငယ် နှစ်ထောင် အခြံအရံရှိကုန်သော ကျွန်းကြီး လေးကျွန်းတို့၌ မင်းအဖြစ်ကိုပြုခြင်းငှာ စွမ်းနိုင်၏။ တဖန် ထိုသူ၏ တည်ကြည်ခြင်းသည်ကား အသို့သဘောရှိအံ့နည်း ဟု ခပ်သိမ်းသော အတီး အမှုတ်မျိုးကို တီးမှုတ်စေ၏။

ဘုရားလောင်းသည် နိုး၍ မျက်နှာမှ ပုဆိုးကိုပယ်၍ လူများကိုကြည့်ရှု၍ တဖန် ပုဆိုးဖြင့် မျက်နှာကိုဖုံးလွှမ်း၍ အတန်ငယ်အိပ်၍ ငြိမ်းသော ပူပန်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ ထ၍ ကျောက်ဖျာ၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့လျက် နေ၏။ ပုရောဟိတ်သည် ပုဆစ်ဖြင့်ရပ်၍ ရှင်မင်းကြီး ရှင်မင်းကြီးတို့အား မင်း အဖြစ်သည် ရောက်၏ ဟု ဆို၏။ အချင်း. မင်း၏သားသည် မရှိသလော ဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး မရှိ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ဘုရားလောင်းအား ဥယျာဉ်၌လျှင် အဘိသိက် သွန်းကြ ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အခြံအရံများသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဒရီမုခကို မအောက်မေ့မူ၍လျှင် ရထားကိုစီးလျက် လူအပေါင်းခြံရံလျက် မြို့သို့ဝင်၍ လက်ယာရစ် လှည့်သည်ကိုပြု၍ မင်းအိမ်တံခါး၌ ရပ်လျက်လျှင် အမတ်တို့အား အရာ အထူးတို့ကိုစီရင်၍ ပြာသာဒ်သို့ တက်၏။

ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ဖြစ်ပြီ

ထိုခဏ၌ ဒရီမုခသည် ယခု ဥယျာဉ်သည် ဆိတ်ပြီဟု လာလတ်၍ မင်္ဂလာကျောက်ဖျာ၌ နေ၏။ ထိုအခါ ဒရီမုခ၏ရှေ့၌ ဖက်ရွက်လျော်သည် ကျ၏။ ဒရီမုခသည် ထိုဖက်ရွက်လျော်၌လျှင် ကုန်ခြင်း ပျက်ခြင်းသဘောကို နှလုံးထား၍ လက္ခဏာယဉ်သုံးပါးကို သုံးသပ်၍ မြေကို ပဲ့တင် ထပ်စေလျက် ပစ္စေကဗောဓိဉာဏ်ကို ဖြစ်စေ၏။ ထိုဒရီမုခအား ထိုခဏ၌လျှင် လူ့အသွင်ကွယ်၍ တန်ခိုးဖြင့်ပြီးသော သပိတ်သင်္ကန်းသည် ကောင်းကင်မှကျ၍ ကိုယ်၌ ရောက်၏။ ထိုခဏ ၌လျှင် ရှစ်ပါးသော ပရိက္ခရာကို ဆောင်သော ဣရိယာပုထ်ဖြင့် ပြည့်စုံသော ဝါခြောက်ဆယ် ရပြီးသော မထေရ်ကဲ့သို့ဖြစ်၍ တန်ခိုးဖြင့် ကောင်းကင်သို့ ပျံ၍ ဟိမဝန္တာအရပ်၌ နန္ဒမူလိုဏ်သို့ သွား၏။

မိတ်ဆွေကိုသတိရပြီ

ဘုရားလောင်းသည် တရားသဖြင့် မင်းပြု၍ အခြံအရံများသည်၏ အဖြစ်ကြောင့်ကား အခြံအရံဖြင့် မွေ့လျော် သည်ဖြစ်၍ အနှစ်လေးဆယ်တို့ပတ်လုံး ဒရီမုခကို မအောက်မေ့မိ။ အနှစ်လေးဆယ် လွန်သောအခါ၌ ဘုရားလောင်းသည် ဒရီမုခကို အောက်မေ့၍ ငါ၏ အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်သော ဒရီမုခသည် ရှိ၏။ ထိုဒရီမုခသည် အဘယ်မှာနည်း၊ ထိုဒရီမုခကို မြင်လိုသည်ဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအခါမှစ၍ နန်းတွင်း၌လည်းကောင်း။ ပရိသတ်၏အလယ်၌ လည်းကောင်း။ အဘယ်မှာလျှင် ငါ၏ အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်သော ဒရီမုခသည် ရှိသနည်း၊ ယခု ငါ့အား ဒရီမုခ၏ နေရာအရပ်ကို ဆိုသောသူအား ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို ပေးအံ့ ဟု ဆို၏။ ဤသို့ ထိုဒရီမုခကို အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့စဉ်လျှင် ထိုမင်းအား တပါးကုန်သော ဆယ်နှစ်တို့သည် လွန်ကုန်၏။

မိတ်ဆွေ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ဖူးမြင်ရပြီ

ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်လည်း အနှစ်ငါးဆယ် လွန်သဖြင့် ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် "ငါ့ကို အဆွေသည် အောက်မေ့၏ ဟု သိ၍ ယခု အဆွေသည် အိုပြီ၊ သား သမီး အစရှိသည်တို့ဖြင့် ပွားခြင်းသို့ ရောက်ပြီ၊ သွား၍ တရားဟော၍ အဆွေကို ရဟန်းပြုစေအံ့ ဟု ဒရီခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် တန်ခိုးဖြင့် ကောင်းကင်မှ ဥယျာဉ်သို့သက်၍ ရွှေဆင်းတုကဲ့သို့ ကျောက်ဖျာ၌ နေ၏။ ဥယျာဉ်စောင့်သည် ဒရီမုခကို မြင်၍ ကပ်၍ အရှင်ဘုရားသည် အဘယ်အရပ်မှ လာသနည်း ဟု မေး၏။ နန္ဒမူလိုဏ်မှ လာသည် ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရားတို့သည် အဘယ် အမည်ရှိသနည်း ဟု မေး၏။ ဒါယကာ... ငါသည် ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါမည်၏ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်တို့၏ မင်းကို သိကုန်သလော ဟုမေး၏။ လူဖြစ်သောကာလ၌ ငါတို့၏ အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်၍ သိ၏ ဟု ဆို၏။ အရှင်ဘုရား မင်းသည် ဖူးမြင်ခြင်းငှာ အလို ရှိ၏။ အရှင်ဘုရား လာသောအဖြစ်ကို မင်းအား ကြားအံ့ဟု ဆို၏။ သွား၍ ပြောဆိုချေ ဟု ဆို၏။ ထိုဥယျာဉ်စောင့်သည် သွား၍ ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ကျောက်ဖျာ၌ နေသောအဖြစ်ကို မင်းအား ပြောဆို၏။ မင်းသည် ငါ၏ အဆွေ ခင်ပွန်းကို ဖူးမြင်ရအံ့ ဟု ရထားစီး၍ များသောအခြံအရံဖြင့် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ရှိခိုး၍ ပဋိသန္ထာရကိုပြု၍ လျောက်ပတ်စွာနေ၏။

ရဟန်းပြုရန် တိုက်တွန်းပုံ

ထိုအခါ မင်းကို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဗြဟ္မဒတ် မင်းသည် တရားသဖြင့် မင်းပြုပါ၏လော၊ အဂ တိသို့ လားခြင်းသို့ မလိုက်သလော၊ ဥစ္စာ၏ အကျိုးငှာ လူတို့ကို မနှိပ်စက်သလော၊ အလှူ အစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြုပါ၏လော ဤသို့ အစရှိသည်တို့ကို ဆိုလျှက် ပဋိသန္ထာရပြု၍ ဗြဟ္မဒတ်မင်း ယခုအခါ၌ အသက်ကြီးပြီ၊ သင်မင်းကြီးသည် ကာမတို့ကိုစွန့်၍ ရဟန်းပြုချိန်တန်ပြီ ဟု ဆို၍ မင်းအား တရားဟောလိုရကား-

၁၄။ ပင်္ကော စ ကာမာ ပလိကော စ ကာမာ၊
ဘယဉ္စ မေတံ တိမူလံ ပဝုတ္တံ။
ရဇော စ ဓူမော စ မယာ ပကာသိတာ၊
ဟိတွာ တုဝံ ပဗ္ဗဇ ဗြဟ္မဒတ္တ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၄။ ဗြဟ္မဒတ္တ၊ ဗြဟ္မဒတ်မင်း။ ကာမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ပင်္ကော စ၊ မြက်, မှော်, ကြာ အစရှိသည်နှင့်လည်း တူ၏။ ကမာ၊ ကာမဂုဏ်တို့သည်။ ပလိပေါ စ၊ ကြီးစွာသော ညွန်နှင့်လည်းတူ၏။ ဧတံ၊ ဤကာမကို။ တိမူလံ၊ အမြစ်သုံးခု ရှိသကဲ့သို့သော။ ဘယဉ္စ၊ ဘေးဟူ၍လည်း။ ပဝုတ္တံ၊ ဟောတော်မူအပ်၏။ ရဇော စ၊ မြူဟူ၍ လည်းကောင်း။ ဓူမော စ၊ အခိုးဟူ၍လည်းကောင်း။ မယာ၊ ငါသည်။ ပကာသိတော၊ ပြအပ်၏။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဟိတွာ၊ ကာမဂုဏ်တို့ကိုစွန့်၍။ ပဗ္ဗဇ၊ ရဟန်းပြုလော့။

ရဟန်းမပြုနိုင်သေးပါ

ထိုစကားကိုကြား၍ မင်းသည် မိမိအား ကိလေသာတို့သည် နှောင်ဖွဲ့သည်၏အဖြစ်ကို ဆိုလို၍-

၁၅။ ဂဓိတော စ ရတ္တော စ အဓိမုစ္ဆိတော စ၊
ကာမေသွဟံ ဗြဟ္မဏ ဘိံသရူပံ။
တံ နုဿဟေ ဇီဝိကတ္ထော ပဟာတုံ၊
ကာဟာမိ ပုညာနိ အနပ္ပကာနိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၅။ ဗြဟ္မဏ၊ မကောင်းမှုကို အပပြုသော ရှင်ရဟန်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ကာမေသု၊ ကာမ ဂုဏ်တို့၌။ ဂဓိတော စ၊ ကပ်ငြိသည်လည်း။ ဟောမိ၊ ဖြစ်၏။ ရတ္တော စ၊ တပ်စွန်းသည်လည်း။ ဟောမိ၊ ဖြစ်၏။ အဓိမုစ္ဆိတော စ၊ အလွန် မက်မောသည်လည်း။ ဟောမိ၊ ဖြစ်၏။ ဇီဝိကတ္ထော၊ ဤသို့ သဘောရှိသော အသက်မွေးခြင်းဖြင့် အလိုရှိသော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဘိံသရူပံ၊ ကြောက်မက်ဖွယ် အလွန်အားသန်သော သဘောရှိသော။ တံ၊ ထိုကာမကို။ ပဟာတုံ၊ ပယ်ခြင်းငှာ အနုဿဟေ၊ မစွမ်းနိုင်။ အနပ္ပကာနိ၊ များစွာကုန်သော။ ပုညာနိ၊ ကောင်းမှုတို့ကို။ ကာဟာမိ၊ ပြုပါအံ့။

သန္ဓေယူရသော ဆင်းရဲ

ဒရီမုခပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ဘုရားလောင်းသည် ရဟန်း ပြုအံ့သောငှာ မတတ်နိုင် ဟူ၍ ဆိုသည်ရှိသော်လည်း ဝန်ချခြင်းကိုမပြု၍ အလွန်လျှင်လည်း ဆုံးမလို၍-

၁၆။ ယော အတ္ထကာမဿ ဟိတာနုကမ္ပိနော၊
ဩဝဇ္ဇမာနော န ကရာတိ သာသနံ။
ဣဒမေဝ သေယျော ဣတိ မညမာနော၊
ပုနပ္ပုနံ ဂဗ္ဘမုပေတိ မန္ဒော။

၁၇။ သော ဃောရရုပံ နိရယံ ဥပေတိ၊
သုဘာသုဘံ မုတ္တကရီသပူရံ။
သတ္တာ သကာယေ န ဇဟန္တိ ဂိဒ္ဓါ၊
ယေ ဟောန္တိ ကာမေသူ အဝီတရာဂါ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၆။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အတ္ထကာမဿ၊ အကျိုးစီးပွားကို အလိုရှိသော။ ဟိတာနုကမ္ပိနော၊ အစီးအပွားကို စောင့်ရှောက်သောသူသည်။ ဩဝဇ္ဇမာနော၊ ဆုံးမသည်ရှိသော်။ သာသနံ၊ အဆုံးအမကို။ န ကရောတိ၊ မလိုက်နာ။ ဣဒမေဝ၊ ဤငါ၏ အယူသည်သာလျှင်။ သေယျော၊ မြတ်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ညမာနော၊ အောက်မေ့၏။ သော မန္ဒော၊ ထိုပညာနည်းသောသူသည်။ ပုနပ္ပုနံ၊ အဖန်တလဲလဲ။ ဂဗ္ဘံ၊ ပဋိသန္ဓေ နေရခြင်းသို့။ ဥပေတိ၊ ရောက်၏။

၁၇။ သော၊ ထိုပဋိသန္ဓေနေခြင်းသို့ ရောက်သောသူသည်။ ဃောရရူပံ၊ ကြမ်းကြုတ်သော သဘော ရှိသော။ သုဘာသုဘံ၊ သူတော်ကောင်းဖြစ်သော ယောဂါဝစရပုဂ္ဂိုလ်တို့သည် အသုဘဟူ၍ ရှုအပ်သော။ မုတ္တကရီသပူရံ၊ ကျင်ကြီး ကျင်ငယ်ဖြင့် ပြည့်သော။ နိရယံ၊ အမိဝမ်းဟူသော ငရဲသို့။ ဥပေတိ၊ ကပ်ရ၏။ ယေ သတ္တာ၊ အကြင်သတ္တဝါတို့သည်။ သကာယေ၊ မိမိကိုယ်၌။ ဂိဒ္ဓါ၊ မက်မောကုန်သည်ဖြစ်၍။ နဇဟန္တိ၊ မစွန့်နိုင်ကုန်။ တေ သတ္တာ၊ ထိုသတ္တဝါတို့သည်။ ကာမေသု၊ ကာမဂုဏ်တို့၌။ အဝီတရာဂါ၊ ရာဂမကင်းကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။

ဤသို့လျှင် ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် အမိဝမ်းသို့ သက်ခြင်း အရင်းရှိသော ဆင်းရဲကိုလည်းကောင်း၊ အမိသည် ဝမ်းဖြင့်ဆောင်ခြင်း အရင်းရှိသော ဆင်းရဲကိုလည်းကောင်း ပြပြီး၍ ယခုအခါ ကိုယ်ဝန်ဖွားခြင်း အရင်းရှိသော ဆင်းရဲကို ပြအံ့သောငှာ-

၁၈။ မီဠနေ လိတ္တာ ရုဟိရနေ မက္ခိတာ၊
သမှေနေ လိတ္တာ ဥပနိက္ခမန္တိ။
ယံ ယံ ဟိ ကာယနေ ဖုသန္တိ တာဝဒေ၊
သဗ္ဗံ အသာတံ ဒုခမဝေ ကဝေလံ။

၁၉။ ဒိသွာ ဝဒါမိ န ဟိ အညတော သဝံ၊
ပုဗ္ဗေနိဝါသံ ဗဟုကံ သရာမိ။

ဟူသော အခွဲနှင့်တကွ ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

၁၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣမေ သတ္တာ၊ ဤသတ္တဝါတို့သည်။ မီဠေန၊ ကျင်ကြီးဖြင့်။ လိတ္တာ၊ လိမ်းကျံ အပ်ကုန်သည် ဖြစ်၍။ ရုဟိရေန၊ သွေးဖြင့်။ မက္ခိတာ၊ လိမ်းကျံအပ်သည်ဖြစ်၍။ သေမှေန၊ သလိပ်ဖြင့်။ လိတ္တာ၊ လိမ်းကျံအပ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဥပနိက္ခမန္တိ၊ ဖွားရကုန်၏။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ တာဝဒေ၊ ထိုအခါ၌။ ယံ၊ အကြင် ကျင်ကြီးအစရှိသောဝတ္တုကို။ ကာယေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ ဖုသန္တိ၊ ထိကုန်၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော ကျင်ကြီးအစရှိသော ဝတ္ထုသည်။ အသာတံ၊ မသာယာအပ်သည်ဖြစ်၍။ ကေဝလံ၊ သက်သက်။ ဒုခမေဝ၊ ဆင်းရဲသော သဘော ရှိသလျှင်ကတည်း။

၁၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဧတ္တကံ၊ ဤမျှအတိုင်းအရှည်ရှိသော စကားကို။ ဒိသွာ၊ ကိုယ်တိုင် မြင်၍။ ဝဒါမိ၊ ဟော၏။ အညတော၊ တစ်ပါးသောသူ၏ အထံမှ။ သဝံ၊ ကြားရ၍။ န ဝဒါမိ၊ ငါ မဟော။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဗဟုကံ၊ များစွာသော။ ပုဗ္ဗေနိဝါသံ၊ ပုဗ္ဗေနိဝါသဉာဏ်ကို။ သရာမိ၊ အောက်မေ့နိုင်၏။

မိတ်ဆွေ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ပြန်ကြွပြီ

ယခုအခါ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်ပြီး၍ ဤသို့ ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် မင်းကို ကောင်းစွာ ဆိုအပ်သောစကားဖြင့် ချီးမြှောက်၍ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အဆုံး၌-

၁၉။ စိတြာဟိ ဂါထာဟိ သုဘာသိတာဟိ၊
ဒရီမုခေါ နိဇ္စျာပယိ သုမေဓံ။

ဟူသော ထက်ဝက်သော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၁၉။ ဒရီမုခေါ၊ ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည်။ သုဘာသိတာဟိ၊ ကောင်းစွာဆိုအပ်ကုန်သော။ စိတြာဟိ၊ ဆန်းကြယ်ကုန်သော။ ဂါထာဟိ၊ ဂါထာတို့ဖြင့်။ သုမေဓံ၊ ကောင်းသောပညာရှိသော မင်းကို။ နိဇ္ဈာပယိ၊ သိစေ၏။

ဒရီမုခ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ကာမတို့၌ အပြစ်ကိုပြ၍ မိမိစကားကို ယူစေ၍ မြတ်သောမင်းကြီး ယခုအခါ၌လျှင် ရဟန်းပြုသည် မူလည်းဖြစ်စေ၊ မပြုသည်မူလည်းဖြစ်စေ ငါသည်ကား သင့်အား ကာမတို့၌ အပြစ်ကိုလည်းကောင်း။ ရဟန်းပြုခြင်း၌ အကျိုးကိုလည်းကောင်း။ ဟောအပ်ပြီ၊ သင်သည် မမေ့မလျော့ ဖြစ်ရစ်လော့ ဟု ဆို၍ ရွှေဟင်္သာမင်းကဲ့သို့ ကောင်းကင်၌ ပျံ၍ တိမ် တိုက်ကို နင်းလျက် နန္ဒမူလိုဏ်သို့သာလျှင် သွား၏။

မင်းကြီးရဟန်းပြုခြင်း

ဘုရားလောင်းသည် ဆယ်ခုသော လက်သည်းအပေါင်းတို့၏ အရောင်ဖြင့် ထွန်းပသော လက်အုပ်ကို ဦးခေါင်း၌ထား၍ ရှိခိုးလျှက်လျှင် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် မြင်ကောင်းသော အရပ်ကို လွန်သည်ရှိသော် သားတော်အကြီးကိုခေါ်၍ ပြည်ကိုအပ်နှင်း၍ လူများ၏ ငိုကြွေးစဉ် ကာမတို့ကိုစွန့်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ကျောင်းဆောက်၍ မကြာမြင့်မီလျှင် အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေ၍ အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ များကုန်သော ရဟန်းတို့သည် သောတာပန် အစရှိသည်တို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား-ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ပြီ။ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

တရားကိုနာ၊ ကျင့်ကောင်းစွာ၊ ချမ်းသာကြရပြီ

သုံးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဒရီမုခဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****