ဒဗ္ဘပုပ္ဖဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၉၉။ မာတုပေါသကဂိဇ္ဈဇာတ် (၇-၁-၄)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၄၀၀။ ဒဗ္ဘပုပ္ဖဇာတ် (၇-၁-၅)

၄၀၁။ ပဏ္ဏကဇာတ် (၇-၁-၆)→

၅။ ဒဗ္ဘပုပ္ဖဇာတ်

ငြင်းခုံခြင်းကြောင့် ဆုံးရှုံးရခြင်းအကြာင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသခင်သည် အနုတီရစာရိ ဘဒ္ဒန္တေ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒဗ္ဘပုပ္ဖဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သာကီဝင်မင်းသားဖြစ်သော ဥပနန်မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ရှင်ဥပနန် လောဘကြီးပုံ

ထိုဥပနန်မထေရ်သည် သာသနာတော်၌ ရဟန်းပြု၍ အပ္ပိစ္ဆတာ- အစရှိသော ကျေးဇူးတို့ကိုပယ်၍ တပ်စွန်းကြီးကြီးသည်ဖြစ်၏။ ဝါဆိုသောအခါ၌ နှစ်ကျောင်း သုံးကျောင်းတို့ကို သိမ်း ဆည်း၍ တစ်ကျောင်း၌ ထီးကိုလည်းကောင်း၊ တစ်ကျောင်း၌ ဖိနပ်ကိုလည်းကောင်း၊ တစ်ကျောင်း၌ သပိတ်ကိုလည်းကောင်း တစ်ကျောင်း၌ တောင်ဝှေးကိုလည်းကောင်း၊ တစ်ကျောင်း၌ ရေဘူးကိုလည်းကောင်းထား၍ တစ်ကျောင်း၌ မိမိနေ၏။ ထိုဥပနန်မထေရ်သည် တစ်ခုသော ဇနပုဒ်ကျောင်း၌ ဝါကပ်၍ ရဟန်းတို့မည်သည် အလိုနည်းသည်ဖြစ်အပ်၏ဟု ကောင်းကင်၌ လ-ကိုထင်စေဘိသကဲ့သို့ ရဟန်းတို့အား ပစ္စည်းရောင့်ရဲခြင်းကို ပြုတတ်သော အရိယဝံသပဋိပတ်ကို ဟော၏။ ရဟန်းတို့သည် ထိုတရားကိုကြား၍ နှစ်သက်ဖွယ်ရှိကုန်သော သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို စွန့်၍ မြေသပိတ်တို့ကိုလည်းကောင်း၊ ပံ့သကူသင်္ကန်းတို့ကိုလည်းကောင်း ယူကုန်၏။

ဝိနည်းဓိုရ် အကောင်းယူ

အရှင်ဥပနန်သည် တစ်ပါးသောဝတ္ထုတို့ကို မိမိနေရာအရပ်၌ထား၍ ဝါကျွတ်သည်ရှိသော် ပဝါရဏာပြု၍ ယာဉ်ငယ်ကိုပြည့်စေ၍ ဇေတဝန်ကျောင်းသို့ သွားသည်ရှိသော် ခရီးအကြား၌ တစ်ခုသောကျောင်း၏နောက်၌ ခြေ၌ နွယ်သည် ငြိ၏။ စင်စစ် ဤကျောင်း၌ တစ်စုံတစ်ခုကို ရအပ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထိုကျောင်းသို့ဝင်၏။ ထိုကျောင်း၌ နှစ်ပါးကုန်သော အသက်ကြီးရဟန်းတို့သည် ဝါဆိုကုန်၏။ ထိုရဟန်းကြီးတို့သည် နှစ်ထည်ကုန်သော ရုန့်ရင်းသော သင်္ကန်းလျာ ပုဆိုးတို့ကိုလည်းကောင်း၊ တစ်ခုသော သိမ်မွေ့သော ကမ္ဗလာကိုလည်းကောင်းရ၍ ခွဲဝေအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အရှင်ဥပနန်ကိုမြင်၍ မထေရ်သည် ငါတို့အား ခွဲဝေလတ္တံ့ ဟု နှစ်သက်သောစိတ် ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍ အရှင်ဘုရား၊ အကုန်ုပျတို့သည် ဝါဆိုသင်္ကန်းကို ခွဲဝေအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ကုန်၊ ဤသင်္ကန်းကိုမှီ၍ အကျွန်ုပ်တို့အား ငြင်းခုံခြင်းသည် ဖြစ်၏ ဤသင်္ကန်းကို အကျွန်ုပ်တို့အား ခွဲဝေ၍ ပေးပါလော့ ဟု ဆို၏။ အရှင်ဥပနန်သည် ကောင်းပြီ ခွဲဝေအံ့ ဟု ရုန့် ရင်းကုန်သော နှစ်ထည်ကုန်သော သင်္ကန်းလျာ ပုဆိုးတို့ကို နှစ်ပါးကုန်သော ရဟန်းကြီးတို့အားပေး၍ ဤကမ္ဗလာသည်ကား ဝိနည်းဓိုရ်ဖြစ်သော ငါ့အား လျောက်ပတ်၏ဟု ကမ္ဗလာကိုယူ၍ ဖဲ၏။

ရဟန်းတို့ ကဲ့ရဲကြခြင်း

ထိုရဟန်းကြီးတို့သည်လည်း ကမ္ဗလာ၌ တပ်စွန်းကုန်သည်ဖြစ်၍ အရှင်ဥပနန်နှင့်တကွ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ သွား၍ ရဟန်းတို့အား အကြောင်းကိုကြား၍ အရှင်ဘုရားတို့. ဝိနည်းကို ဆောင်ကုန်သော ရဟန်းတို့အား ဤသို့ လု ယက်၍ စားခြင်းငှာ အပ်သလော ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့သည် ဥပနန်မထေရ်သည် ဆောင်ခဲ့အပ်ကုန်သော သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို မြင်၍ အရှင်ဥပနန်ကို ငါ့ရှင်... သင်သည် ဘုန်း တန်ခိုးကြီး၏။ များစွာကုန်သော သပိတ်သင်္ကန်းတို့ကို ရ၏ဟု ဆိုကုန်၏။ အရှင်ဥပနန်သည် ငါ့ရှင်တို့ အဘယ်မှာ ဘုန်းတန်ခိုးရှိအံ့နည်း၊ ဤသို့သော အကြောင်းကြောင့် ဤသပိတ်သင်္ကန်းကို ရ၏ ဟု အလုံးစုံသောအကြောင်းကို ပြောဆို၏။ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ ငါ့ရှင်တို့ သာကီဝင်မင်းသားဖြစ်သော အရှင်ဥပနန်သည် ကြီးသော တပ်စွန်းခြင်းရှိ၏။ ကြီးသော လောဘရှိ၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကြကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်း ဝေးကြကုန်သနည်း ဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤ မည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့... ဥပနန်သည် အကျင့်အား လျောက်ပတ်သည်ကို မိမိမပြု၊ သူတစ်ပါးအား အကျင့်ကို ဟောသော ရဟန်းမည်သည်ကား ရှေးဦးစွာ မိမိသည် လျောက်ပတ်စွာ ကျင့်၍ နောက်မှ သူတပါးကို ဆုံးမရာ၏။-

အဋ္ဌာနမေဝ ပဌမံ၊ ပတိရူပေ နိဝေသယေ။
အထညမနုသာသေယျ၊ န ကိလိဿေယျ ပဏ္ဍိတော။

ဟူသော ဓမ္မပဒ၌လာသော ဤဂါထာပုဒ်ဖြင့် တရားဟော၍ ရဟန်းတို့ ဥပနန်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ကြီးသော တပ်စွန်းခြင်းရှိသည် ကြီးသောလောဘ ရှိသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကြီးသော တပ်စွန်းခြင်း ကြီးသော လောဘ ရှိသည်သာလျှင်တည်း။ ယခုအခါ၌သာလျင် ဤရဟန်းတို့၏ဥစ္စာကို လုယက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လုယက်ဖူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မြစ်နား၌ ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်၏။

ဖျံ ငါးကိုမဆွဲနိုင်

ထိုအခါ တစ်ခုသော မြေခွေးသည် မာယာဝီမည်သော မယားကိုယူ၍ မြစ်နား၌ တစ်ခုသောအရပ်၌နေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ မြေခွေးမသည် သခင် ငါ့အား ချင်ခြင်း ဖြစ်၏။ စိုသော ငါးကြင်းသားကို စားခြင်းငှာ အလိုရှိ၏ ဟု မြေခွေးဖိုကို ဆို၏။ မြေခွေးဖိုသည်ကြောင့် ကြမဲ့သည်ဖြစ်လော့၊ သင့်ဖို့ ဆောင်ချေအံ့ ဟု ဆို၍ မြစ်နားသို့လှည့်လည်သည်ရှိသော် ခြေ၌ နွယ်ငြိ၍ မြစ်နားသို့လျှောက်၍ သွား၏။ ထိုခဏ၌ ရေနက်သို့သွားသော ဖျံ, မြစ်နားသို့ လျှောက်၍ သွားသောဖျံ, ဤနှစ်ခုကုန်သော ဖျံတို့သည် ငါးတို့ကို ရှာကုန်လျက် ကမ်းနား၌ ရပ်ကုန်၏။ နှစ်ခုကုန်သော ဖျံတို့တွင် ရေနက်သို့သွားသော ဖျံသည် ကြီးစွာသော ငါးကြင်းကိုမြင်၍ လျင်စွာ ရေသို့ငုပ်၍ အမြီး၌ ကိုက်၏။ အားကြီးသော ငါးသည် ငင်လျက် သွား၏။

အကူအညီ ဖျံကိုခေါ်

ရေနက်သို့သွားသော ဖျံသည် အဆွေခင်ပွန်း ဖျံ ငါးသည်ကြီး၏။ နှစ်ခုကုန်သော ငါတို့၏အဖို့သည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ လာလော့၊ ငါ၏အဖော် ဖြစ်လော့ ဟု မြစ်နားသို့လျှောက်၍ သွားသော ဖျံနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-

၂၉။ အနုတီရစာရီ ဘဒ္ဒန္တေ၊ သဟာယမနုဓာဝ မံ။
မဟာ မေ ဂဟိတော မစ္ဆော၊ သော မံ ဝဟရတိ ဝေဂသာ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၂၉။ အနုတီရစာရီ၊ ကမ်းနားသို့ လျှောက်၍သွားသော ဖျံ။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ မေ၊ ငါသည်။ ဂဟိတော၊ ယော မစ္ဆော၊ အကြင် ငါးကြင်းသည်။ မဟာ၊ ကြီး၏။ သော၊ ထိုငါးကြင်းသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဝေဂသာ၊ အဟုန်ဖြင့်။ ဟရတိ၊ ဆောင်၏။ သဟာယံ၊ အဆွေဖြစ်သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ အနုဓာဝ၊ အမြီး၌ကိုင်၍ ငင်လော့။

ကူညီဆွဲတင်ပေးမယ်

ထိုစကားကိုကြား၍ မြစ်နားသို့လျှောက်သွားသော ဖျံသည်-

၃၀။ ဂမ္ဘီရစာရီ ဘဒ္ဒန္တေ၊ ဒဠှံ ဂဏှာဟိ ထာမသာ။
အဟံ တံ ဥဒ္ဓရိဿာမိ၊ သုပဏ္ဏော ဥရဂမိဝ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၀။ ဂမ္ဘီရစာရီ၊ ရေနက်သို့သွားတတ်သော ဖျံ။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ထာမသာ၊ အစွမ်းအားဖြင့်။ ဒဠှံ၊ မြဲစွာ။ ဂဏှာဟိ၊ ကိုင်လော့။ သုပဏ္ဏော၊ ဂဠုန်သည်။ ဥရဂံ၊ နဂါးကို။ ဥဒ္ဓရတိ ဣဝ၊ ထုတ်ဆောင်သကဲ့သို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဥဒ္ဓရိဿာမိ၊ ထုတ်ဆောင်အံ့။

အဝေမတည့်ကြ

ထိုအခါ ထိုဖျံနှစ်ခုတို့သည်လည်း တပေါင်းတည်း ဖြစ်ကုန်၍ ငါးကြင်းကို ထုတ်၍ ကမ်းနား၌ထား၍ သတ်၍ သင် ဝေလော့၊ သင် ဝေလော့ ဟု ငြင်းခုံခြင်းကိုပြု၍ ဝေအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ရှိသော် ထား၍နေကြကုန်၏။

မြေခွေးကို ဆရာတင်

ထိုအခါ မြေခွေးသည် ထိုအရပ်သို့ရောက်သည် ရှိသော် ဖျံတို့သည် မြေခွေးကိုမြင်၍ ခရီးဦး ကြိုဆို၍ အဆွေ မြေခွေး ဤငါးကြင်းကို ငါတို့ တပေါင်းတည်းဖြစ်ကုန်၍ ထုတ်ဆောင်အပ်ကုန်၏။ ထိုငါးကို ဝေအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ ငါတို့အား ငြင်းခုံခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ငါတို့အား အဖို့ကို တူမျှစွာ ဝေ၍ပေးလော့ ဟု ဆိုလို၍-

၃၁။ ဝိဝါဒါ နော သမုပ္ပန္နော၊ ဒဗ္ဘပုပ္ဖ သုဏောဟိ မေ။
သမေဟိ မေဓဂံ သမ္မာ၊ ဝိဝါဒေါ ဝူပသမ္မတံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၁။ ဒဗ္ဘပုပ္ဖ၊ သမန်းမြက်ပွင့် အဆင်းရှိသော အဆွေမြေခွေး။ မေ၊ ငါ၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ သုဏောဟိ၊ နားလော့။ နော၊ ငါတို့အား။ ဝိဝါဒေါ၊ ငြင်းခုံခြင်းသည်။ သမုပ္ပန္နော၊ ဖြစ်၏။ မေဓဂံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ သမေဟိ၊ ငြိမ်းစေလော့။ ဝိဝါဒေါ၊ ငြင်းခုံခြင်းသည်။ ဝူပသမ္မတံ-ဝူပသမ္မတု၊ ငြိမ်းစေသတည်း။

ငါ ဝေပေးမယ်

ထိုစကားကို ကြား၍ မြေခွေးသည် မိမိ၏ အစွမ်းကိုပြလိုရကား -

၃၂။ ဓမ္မဋ္ဌောဟံ ပုရေ အာသိံ၊ ဗဟူ အဍ္ဍ မေ တီရိတာ။
သမေမိ မေဓဂံ သမ္မာ၊ ဝိဝါဒေါ ဝူပသမ္မတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

သမ္မ၊ အဆွေဖျံ။ အဟံ၊ ငါသည်။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ ဓမ္မဋ္ဌော၊ တရားဆုံးဖြတ်သော အမတ်ကြီးသည်။ အာသိံ၊ ဖြစ်ပြီ။ မေ၊ ငါသည်။ ဗဟူ၊ များစွာကုန်သော။ အဍ္ဍာ၊ တရားတို့ကို။ တီရိတာ၊ ဆုံးဖြတ်အပ် ကုန်ပြီ။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ မေဓဂံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ သမေမိ၊ ငြိမ်းစေအံ့။ ဝိဝါဒေါ၊ ငြင်းခုံခြင်းသည်။ ဝူပသမ္မတံ-ဝူပသမ္မတု၊ ငြိမ်းစေသတည်း။

ငါ့အဖို့ အလယ်သား

ဤဂါထာကို ဆို၍ ဝေလိုရကား-

၃၃။ အနုတီရစာရိ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ သီသံ ဂမ္ဘီရစာရိနော။
အစ္စာယံ မဇ္ဈိမော ခဏ္ဍော၊ ဓမ္မဋ္ဌဿ ဘဝိဿတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၃။ အနုတီရစာရီ၊ ရေနားသို့ လျှောက်၍သွားသော ဖျံ။ တွံ၊ သင်သည်။ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ အမြီးပိုင်းကို။ ဂဏှ၊ ယူလော့။ သီသံ၊ ဦးခေါင်းပိုင်းကို။ ဂမ္ဘီရစာရိနော၊ ရေနက်သို့ လျှောက်၍ သွားသော ဖျံအား။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေ။ အစ္စ၊ ခေါင်း, အမြီးနှစ်ပိုင်းကို လွန်၍ တည်သော။ အယံ မဇ္ဈိမော ခဏ္ဍော၊ ဤအလယ်ပိုင်းသည်။ ဓမ္မဋ္ဌဿ၊ တရားဆုံးဖြတ်သော ငါ့အား။ ဘဝိဿတိ၊ ဉာဏ်ပူဇော်ခ ဖြစ်လတ္တံ့။

ဤသို့ဆို၍ ထိုငါးကိုဝေ၍ သင်တို့သည် ငြင်းခုံခြင်းကို မပြုမူ၍ အမြီးကိုလည်းကောင်း, ဦးခေါင်းကိုလည်းကောင်း စားကြကုန်လော့ ဟု ဆို၍ အလယ်ပိုင်းကို ထိုဖျံတို့ မြင်ကုန်စဉ်လျှင် ချီ၍ပြေး၏။ ဖျံနှစ်ခုတို့သည် ဥစ္စာတစ်ထောင်

ရှုံးသော ယောက်ျားကဲ့သို့ မျက်နှာမသာ နေကြကုန်၍-

ငါတို့ငြင်းနေကြလို့

၃၄။ စိရမ္ပိ ဘက္ခော အဘဝိဿ၊ သစေ န ဝိဝဒေမသေ။
အသီသကံ အနင်္ဂုဋ္ဌံ၊ သိင်္ဂါလော ဟရတိ ရောဟိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၄။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ သစေ န ဝိဝဒေမသေ၊ အကယ်၍ ငြင်းခုံခြင်းကို မပြုကုန်ငြားအံ့။ စိရမ္ပိ၊ နှစ်ရက်သုံးရက်လည်း။ ဘက္ခော၊ စားရသည်။ အဘဝိဿ၊ ဖြစ်ရာ၏။ အသီသကံ၊ ဦးခေါင်းမဟုတ်သော။ အနင်္ဂုဋ္ဌံ၊ အမြီးမဟုတ်သော။ ရောဟိတံ၊ အလယ်ဝမ်းပျဉ်းနှင့်တကွသော ငါးကြင်းသားကို။ သိင်္ဂါလော၊ မြေခွေးသည်။ ဟရတိ၊ ဆောင်လေ၏။

မြေခွေးမယား ဝမ်းသာခြင်း

မြေခွေးသည်လည်း ယနေ့ မယားအား ငါးကြင်းသားကို စားစေအံ့ဟု နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ မြေခွေးမ၏အထံသို့ သွား၏။ မြေခွေးမသည် လာသော မြေခွေးဖိုကိုမြင်၍ နှစ်သက်သည်ဖြစ်၍-

၃၅။ ယထာပိ ရာဇာ နန္ဒေယျ၊ ရဇ္ဇံ လဒ္ဓါန ခတ္တိယော။
ဧဝါဟမဇ္ဇ နန္ဒာမိ၊ ဒိသွာ ပုဏ္ဏမုခံ ပတိံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၅။ ခတ္တိယော ရာဇာ၊ မင်းသည်။ ရဇ္ဇံ၊ မင်းအဖြစ်ကို။ လဒ္ဓါန၊ ရ၍။ နန္ဒေယျ ယထာ၊ နှစ်သက်ရာသကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ အဟံပိ၊ ငါသည်လည်း။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ပုဏ္ဏမုခံ၊ ခံတွင်းပြည့်သော။ ပတိံ၊ လင်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ နန္ဒာမိ၊ နှစ်သက်၏။

ငါးကြီးဘယ်လိုရခဲ့သလဲ

ဤဂါထာကိုဆို၍ ရခြင်း၏အကြောင်းကို မေးလိုရကား-

၃၆။ ကထံနု ထလဇော သန္တော၊ ဥဒကေ မစ္ဆံ ပရာမသိ။
ပုဋ္ဌော မေ သမ္မ အက္ခာဟိ၊ ကထံ အဓိကတံ တယာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၆။ သမ္မ၊ သခင်မြေခွေး။ ထလဇော သန္တော၊ ကြည်း၌ နေသည်ဖြစ်လျက်။ ဥဒကေ၊ ရေ၌။ မစ္ဆံ၊ ငါးကို။ ကထံ နု၊ အသို့လျှင်။ ပရာမသိ၊ ယူသနည်း။ ပုဋ္ဌော၊ မေးအပ်သော သင်သည်။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာဟိ၊ ကြားဘိလော့။ တယာ၊ သင်သည်။ ကထံ၊ အသို့မူ၍။ အဓိဂတံ၊ ရဘိသနည်း။

ဝေပေးလို့ ရခဲ့သည်

မြေခွေးဖိုသည် မြေခွေးမအား ရခြင်း၏ အကြောင်းကို ကြားလိုသည် ဖြစ်၍-

၃၇။ ဝိဝါဒေန ကိသာ ဟောန္တိ၊ ဝိဝါဒေန ဓနက္ခယာ။
ဇီနာ ဥဒ္ဒါ ဝိဝါဒေန၊ ဘုဉ္စ မာယာဝိ ရောဟိတံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၇။ မာယာဝိ၊ မာယာဝီ။ ဝိဝါဒေန၊ ငြင်းခုံခြင်းကြောင့်။ ကိသာ၊ ကြုံလှီကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဝိဝါဒေန၊ ငြင်းခုံခြင်းကြောင့်။ ဓနက္ခယာ၊ ဥစ္စာကုန်ကုန်သည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဥဒ္ဒါ၊ နှစ်ခုကုန်သော ဖျံတို့သည်။ ဝိဝါဒေန၊ ငြင်းခုံခြင်းကြောင့်။ ဇီနာ၊ ငါးကြင်း အလယ်ပိုင်းမှ ရှုံးကုန်၏။ မာယာဝိ၊ မာယာဝီ။ ရောဟိတံ၊ ဤငါးကြင်းသားကို။ ဘုဉ္ဇ၊ စားလော့။

ဤသို့ အတိတ်ကို ဆောတော်မူ၍ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-

၃၈။ ဧဝမေဝ မနုဿေသု၊ ဝိဝါဒေါ ယတ္ထ ဇာယတိ။
ဓမ္မဋ္ဌံ ပဋိဓာဝန္တိ၊ သော ဟိ နေသံ ဝိနာယကော။
ဓနာပိ တတ္ထ ဇီယန္တိ၊ ရာဇကေသာ ပဝဍ္ဎတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၃၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဧဝမေဝ၊ ဤအတူသာလျှင်။ မနုဿေသု၊ လူတို့၌။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ဝိဝါဒေါ၊ ငြင်းခုံခြင်းသည်။ ဇာယတိ၊ ဖြစ်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ ဓမ္မဋ္ဌံ၊ တရားဆုံးဖြတ်သော သူကို။ ပဋိဓာဝန္တိ၊ ဆည်းကပ်ရကုန်၏။ ဟိ သစ္စံ၊ မှန်၏။ သော၊ ထိုတရားဆုံးဖြတ်သော သူသည်။ နေသံ၊ ထိုငြင်းခုံခြင်းကို ပြုကုန်သော သူတို့၏။ ဝိနာယကော၊ အငြင်းအခုံကို ငြိမ်းစေတတ်သော ကိုးကွယ်ရာသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ တတ္ထ၊ ထိုတရားဆုံးဖြတ် သူ၏အထံ၌။ ဓနာပိ၊ ဥစ္စာမှလည်း။ ဇီယန္တိ၊ ရှုံးကုန်၏။ ရာဇကောသော၊ မင်း၏ ဥစ္စာတိုက်သည်။ ပဝဍ္ဎတိ၊ ပွား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဥပနန်သည် ထိုအခါ မြေခွေးဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ရဟန်းကြီးနှစ်ပါးတို့သည် ထိုအခါ နှစ်ခုသော ဖျံတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အကြောင်းကို မျက်မှောက်ပြုရသော ရုက္ခစိုးနတ် ဖြစ်ပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အချင်းချင်းလျှင်။ မခံချင်၊ ပြင်သူအကျိုးရှိ

ငါးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဒဗ္ဘပုပ္ဖဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****