ကိံဖလဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၅၃။ ပုဏ္ဏပါတိဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၅၄။ ကိံဖလဇာတ်

၅၅။ ပဉ္စာဝုဓဇာတ်→

၄။ ကိံဖလဇာတ်

သစ်သီး၌ လိမ်မာသောသူ၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် နာယံ ရုက္ခာ ဒုရာရုဟော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤကိံဖလဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော သစ်သီး၌ လိမ်မာသော သီတင်းသည်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ တယောက်သော သာဝတ္ထိပြည်၌နေသော သူကြွယ်သည် ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာကိုပင့်ဘိတ်၍ မိမိအာရာမ်၌ နေ၍ ယာဂုခဲဘွယ်ကို လှူ၍ ဥယျာဉ်စောင့်ကို ရဟန်းတို့နှင့်တကွ ဥယျာဉ်၌လှည့်လည်၍ သရက်အစရှိကုန်သော အထူးထူးသောသစ်သီးတို့ကို လှူလောဟု စေလိုက်သတတ်၊ ထိုဥယျာဉ်စောင့်သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ရဟန်းသံဃာကိုယူ၍ လှည့်လည်လျက် သစ်ပင်ကိုကြည့်၍သာလျှင် ဤအသီးကား စိမ်း၏။ ဤအသီးကား ကောင်းစွာ မမှည့်သေး၊ ဤအသီးကား ကောင်းစွာမှည့်၏ဟုသိ၏။ အကြင်စကားကို ဥယျာဉ်စောင့်သည် ဆို၏။ ထိုစကားသည် ဆိုတိုင်း မှန်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ရဟန်းတို့သည် သွားကုန်၍ မြတ်စွာဘုရားအား အရှင်ဘုရား ဤဥယျာဉ်စောင့်သည် သစ်သီး၌ လိမ်မာ၏။ မြေ၌ရပ်လျက် သစ်သီးကိုကြည့်၍သာလျှင် ဤအသီးကား စိမ်း၏။ ဤအသီးကား ကောင်းစွာမှည့်၏ဟု သိ၏။ အကြင်စကားကို ဥယျာဉ်စောင့်သည် ဆို၏။ ထိုစကားသည် ဆိုတိုင်းမှန်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်ရဟန်းတို့ ဤဥယျာဉ်စောင့်သည်သာလျှင် သစ်သီး၌ လိမ်မာသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌ ပညာရှိတို့သည်လည်း သစ်သီး၌လိမ်မာကုန်သည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို အောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် လှည်းကုန်သည်အမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် လှည်းငါးရာတို့ဖြင့် ကုန်သွယ်ခြင်းကိုပြုသည်ရှိသော် တပါးသောကာလ၌ တောအုပ်ကြီးသို့ရောက်၍ တောအုပ်၏အဝ၌ ရပ်၍ အလုံးစုံသောသူကိုစည်းဝေးစေ၍ ဤတောအုပ်၌ အဆိပ်ပင်မည်သည်တို့သည် ရှိကုန်၏။ အဆိပ်ရွက်တို့သည်၎င်း အဆိပ်ပွင့်ကိုသည်၎င်း အဆိပ်သီးတို့သည်၎င်း အဆိပ်ပျားတို့သည်၎င်း ဖြစ်ကုန်သည်သာလျှင်တည်း၊ သင်တို့သည် ရှေး၌မသုံးဆောင်ဘူးသော အမှတ်မရှိသောအရွက်ကို၎င်း အသီးကို၎င်း အပွင့်ကို၎င်း ငါ့ကိုမပန်ကြားမူ၍ မစားကြကုန်လင့်ဟု ဆို၏။ ထိုလှည်းကုန်သည်တို့သည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံကုန်၍ တောအုပ်ကြီးသို့ သက်ကုန်၏။

တောအုပ်ကြီး၏အဝ၌လည်း တခုသောရွာတံခါး၌ ကိံဖလမည်သောသစ်ပင်ရှိ၏။ ထိုကိံဖလသစ်ပင်၏ ပင်စည်အခက်တို့သည်၎င်း အရွက်အပွင့်အသီးတို့သည်၎င်း အလုံးစုံတို့သည် သရက်နှင့်တူသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ သက်သက် အဆင်းသဏ္ဌာန်အားဖြင့်သာလျှင် သရက်နှင့်တူသည်မဟုတ်၊ အနံ့အရသာအားဖြင့်လည်း ထိုကိံဖလသစ်ပင်၏ အစိမ်းအမှည့်ဖြစ်ကုန်သောအသီးတို့သည်ကား သရက်နှင့်တူသည်သာတည်း၊ စားအပ်သည်ရှိသော်ကား လတ်တလောသေစေတတ်သောအဆိပ်ကဲ့သို့ ထိုခဏ၌လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ရောက်စေ၏။ ရှေ့မှသွားကုန်သော အချို့ကုန်သောလျှပ်ပေါ်သောယောကျ်ားတို့သည် ဤသစ်ပင်သည် သရက်ပင်တည်း၊ ဤသို့သောအမှတ်ဖြင့် အသီးကိုစားကုန်၏။ အချို့သောသူတို့သည် လှည်းကုန်သည်မှူးကို မေးကုန်၍သာလျှင် စားကုန်အံ့ဟု ထိုသစ်သီးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်၍ ရပ်ကုန်၏။ ထိုလှည်းကုန်သည်တို့သည် လှည်းကုန်သည်မှူး လာသည်ရှိသော် ဤသရက်သီးတို့ကို စားကုန်အံ့ဟု ပန်ကြားကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ဤအသီးသည် သရက်သီးမဟုတ်ဟုသိ၏ ဤသစ်ပင်သည် ကိံဖလသစ်ပင်မည်၏။ ဤသစ်ပင်သည် သရက်ပင်မဟုတ် မစားကြကုန်လင့်ဟု မြစ်၍ အကြင်သူတို့သည် စားကြကုန်၏။ ထိုသူဘိုကိုလည်း အန်စေပြီးလျှင် စတုမဓုကိုတိုက်၍ အနာမရှိသည်တို့ကို ပြု၏။ ရှေး၌ကား ဤသစ်ပင်ရင်း၌ လူတို့သည် တဲနေခြင်းကိုပြုကုန်၍ သရက်သီးဟူသောအမှတ်ဖြင့် ဤအဆိပ်သီးတို့ကိုစားကုန်၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်ကုန်၏။

နက်ဖြန်နေ့၌ ရွာ၌နေကုန်သောသူတို့သည် ထွက်လာကုန်၍ လူသေတို့ကိုမြင်၍ ခြေ၌ကိုင်ပြီးလျှင် ဖုံးကွယ်ရာအရပ်၌ စွန့်ကုန်၍ လှည်းငါးရာတို့နှင့်တကွသာလျှင် ထိုသူတို့၏ အလုံးစုံသောဥစ္စာတို့ကိုယူ၍ သွားကုန်၏။ ထိုရွာသားတို့သည် ထိုနေ့၌လည်း အရုဏ်တက်သောအခါ နွားသည် ငါ့ဘို့ဖြစ်လတ္တံ့၊ လှည်းသည် ငါ့ဘို့ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဥစ္စာသည် ငါ့ဘို့ဖြစ်လတ္တံ့ဟု လျှင်စွာ ထိုသစ်ပင်သို့သွားကုန်၍ လူတို့ကိုအနာမရှိသည်တို့ကိုမြင်၍ သင်တို့သည် အဘယ်သို့သောအကြောင်းဖြင့် ဤသစ်ပင်ကို ဤသစ်ပင်သည်သရက်ပင်မဟုတ်ဟု သိကြပါကုန်သနည်းဟု ဤသို့မေးကုန်၏။ ထိုလှည်းကုန်သည်တို့သည် ငါတို့မသိကုန်၊ ငါတို့၏ လှည်းကုန်သည်မှူး အကြီးသည် သိ၏ဟုဆိုကုန်၏။ လူတို့သည် ဘုရားလောင်းကို ပညာရှိ အဘယ့်ကြောင့် သင်သည် ဤသစ်ပင်၏ သရက်ပင် မဟုတ်သည်၏ အဖြစ်ကို သိသနည်းဟု မေးကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နှစ်ပါးကုန်သောအကြောင်းတို့ဖြင့် သိ၏ဟု ဆိုလို၍-

၅၄။ နာယံ ရုက္ခေါ ဒုရာရုဟော၊ နပိ ဂါမတော အာရကာ။
အာကာရဏေန ဇာနာမိ၊ နာယံ သာဒုဖလော ဒုမော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၅၄။ အယံ ရုက္ခာ၊ ဤသစ်ပင်သည်။ ဒုရာရုဟော၊ ငြိုငြင်သဖြင့် တက်အပ်သည်။ န၊ မဟုတ်။ ဂါမတော၊ ရွာမှ။ နပိ အာရကာ၊ ဝေးလည်း မဝေး။ အာကာရဏေန၊ ဤနှစ်ပါးသော အကြောင်းကြောင့်။ အယံ၊ ဤသစ်ပင်သည်။ သာဒုဖလော၊ ချိုသောအသီးရှိသော။ ဒုမော၊ သစ်ပင်သည်။ န၊ မဟုတ်။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဇာနာမိ၊ သိ၏။

ဤသို့လူအများအား တရားဟော၍ ချမ်းသာစွာသွားခြင်းဖြင့် သွား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ရဟန်းတို့ ဤသို့ ရှေး၌ ပညာရှိတို့သည်လည်း သစ်သီး၌လိမ်မာကုန်သည် ဖြစ်ကုန်ပြီဟု ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ ဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ လှည်းကုန်သည်မှူး ပရိသတ်တို့သည် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ လှည်းကုန်သည်မှူး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။