ကဋာဟကဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၂၄။ အမ္ဗဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၂၅။ ကဋာဟကဇာတ်

၁၂၆။ အသိလက္ခဏဇာတ်→

၅။ ကဋာဟကဇာတ်

သူတပါးတို့အား ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချသောစကားကို ဆိုတတ်သူ၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဗဟုမ္မိ သော ဝိကတ္ထေယျ အစရှိသော ဂါထပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ ကဋာဟကဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော ရှုတ်ချသောစကားကိုဆိုတတ်သော ရဟန်းကို ကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုရဟန်း၏ ဝတ္ထုသည် အောက်၌ဆိုအပ်ပြီးသည်နှင့် တူသလျှင်ကတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် များသောစည်းစိမ်ဥစ္စာရှိသော သူဌေးဖြစ်၏။ ထိုသူဌေး၏ မယားသည် သားကိုဖွား၏။ ထိုသူဌေး၏ကျွန်မသည်လည်း ထိုနေ့၌ပင်လျှင် သားဖွား၏။ ထိုသူ ငယ် နှစ်ယောက်တို့သည် တပြိုင်နက်ကြီးကုန်၏။ သူဌေးသားသည် အက္ခရာအရေးကို သင်သည်ရှိသော် ထိုသူဌေး ကျွန်သည်လည်း သင် ပုန်းကို ယူလျှက်သွား၍ ထိုသူဌေးသားနှင့်လျှင်တကွ အက္ခရာအရေးကိုသင်၏။ ဂဏန်းကိုသင်၏။ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်သော သင်ခြင်းတို့ကိုပြု၏။ ထိုကျွန်မသားသည် အစဉ်သဖြင့် စကား၌လိမ်မာ၏။ ဝေါဟာရ၌လိမ်မာ၏ ပျိုနု၏။ အဆင်း လှ၏။ အမည်အားဖြင့် ကဋာဟကမည်၏။ ထိုကဋာဟကသည် သူဌေးအိမ်၌ ဘဏ္ဍာစိုးအမှုကိုပြုလျှက် ငါ့ကို ဤသူဌေးတို့သည် အခါခပ်သိမ်းဘဏ္ဍာစိုးအရာကိုသာလျှင် မပြုစေကုန်လတ္တံ့၊ တစုံတခုသော ဒေါသကိုလျှင်မြင်၍ ပုတ်ခတ်၍ နှောင်ဖွဲ့၍ အမှတ်ပေး၍ ကျွန်အသုံးအဆောင်ဖြင့် သုံးဆောင်စေကုန်လတ္တံ့၊ ပစ္စန္တရစ်၌ကား သူဌေး အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်သော သူဌေးသည်ရှိ၏။ ငါသည် သူဌေး၏စကားဖြင့် အမှာစာကိုယူ၍ ပစ္စန္တရစ်သို့သွား၍ ငါသည်သူဌေးသားဟုဆို၍ သူဌေးအားလှည့်စားအံ့၊ ထိုသူဌေးသ္မီးကိုယူ၍ ချမ်းသာစွာ အကယ်၍နေရမူကား ကောင်း၏ဟုကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကဋာဟကသည် ကိုယ်တိုင်သာလျှင် ပုရပိုက်ကိုယူ၍ ငါသည် ဤအမည်ရှိသော ငါ၏သားကို သင်၏အထံသို့ စေ၏။ သ္မီးနှင့်သားကို ထိမ်းမြားသဖြင့်စပ်ခြင်းမည်သည် ငါ့အား သင်နှင့်၎င်း, သင့်အား ငါနှင့်၎င်း အတူတကွ လျောက်ပတ်၏။ ထို့ကြောင့် သင်သည် ဤသူငယ်အား မိမိသ္မီးကိုပေး၍ ထိုငါ့သားကို သင့်အိမ်၌ နေစေလော့၊ ငါသည်လည်း အခွင့်ကိုရသည်ရှိသော် လာပါအံ့ဟုရေး၍ သူဌေးတံဆိပ် ခတ်၍ အလိုအားလျော်စွာ ရိက္ခာတို့ကို၎င်း၊ နံ့သာပုဆိုး စသည်တို့ကို၎င်းယူ၍ ပစ္စန္တရစ်သို့သွား၍ သူဌေးကို ဖူးမြင်ရှိခိုး၍ နေ၏။

ထိုအခါ ထိုကဋာဟကကို သူဌေးသည် အမောင် အဘယ် အရပ်မှလာသနည်းဟု မေး၏ ဗာရာဏသီပြည်မှ လာ၏ဟုဆို၏။ အဘယ်သူ့သားနည်းဟု မေး၏။ ဗာရာဏသီသူဌေး၏ သားဟု ဆို၏။ အဘယ်ကိစ္စကြောင့် ဤအရပ်သို့ လာသနည်းဟု မေး၏။ ထိုအခါ ကဋာဟကသည် ဤအမှာစာကိုမြင်သဖြင့် သိကုန်လတ္တံ့ဟု အမှာစာကို ပေး၏။ သူဌေးသည် အမှာစာကိုဘဘ်၍ ယခုအခါ၌ ငါသည်သိ၏ဟု နှစ်သက်သောစိတ်ရှိ သည်ဖြစ်၍ သ္မီးကိုပေး၍ နေစေ၏။ ထိုကဋာဟကား အခြံအရံသည်များ၏။ ထိုကဋာဟကသည် ယာဂုခဲဘွယ် အစရှိသည်တို့ကို၎င်း အဝတ်နံ့သာအစရှိသည်တို့ကို၎င်း ဆက်စပ်ကုန်သည်ရှိသော် ယာဂုမည်သည်ကို ဤသို့ကျိုကုန်၏။ ခဲဘွယ်မည်သည်ကို ဤသို့ချက်ကုန်၏။ ထမင်း မည်သည်ကို ဤသို့ချက်ကုန်၏။ ပစ္စန္တရစ်၌နေသောသူတို့မည်သည်ကား ဪ-မိုက်စွဟု ယာဂုအစရှိသည်တို့ကို ကဲ့ရဲ့၍ ဤသူတို့သည် ပစ္စန္တရစ်၌ နေ သည်၏အဖြစ်ကြောင့် ပုဆိုးတို့ကို သုံးဆောင်အံ့သောငှါဘမသိကုန်၊ နံ့သာတို့ကို သွေးအံ့သောငှါ မသိကုန်၊ ပန်းတို့ကို ကုံးအံ့သောငှာ မသိကုန်၊ ဤသို့ အဝတ်အမှုကိုပြုသောသူ နံ့သာသွေးသောသူ အစရှိသည်တို့ကို ကဲ့ရဲ၏။

ဘုရားလောင်းသည်လည်း ကျွန်ကို မမြင် သည်ရှိသော် ကဋာဟကသည်မထင်၊ အဘယ်သို့ သွားသနည်း၊ ထိုကဋာဟကကို ရှာကြကုန်လော့ဟု လူတို့ကိုစေ၏။ ထိုလူတို့တွင် တယောက်သောသူသည်သွား၍ ထိုကဋာဟကကို မြင်သည်ရှိသော် မှတ်မိ၍ မိမိကိုယ်ကိုမသိစေမူ၍လာပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းအားကြ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ ထိုကဋာဟကသည် မသင့်သည်ကိုပြု၏။ ထိုကဋာဟကကိုသွား၍ ယူအံ့ဟု မင်းကိုပန်၍ များစွာသော အခြံအရံနှင့်ထွက်၏။ သူဌေးသည် ပစ္စန္တရစ်သို့ သွားသတတ်ဟု အလုံးစုံသောအရပ်၌ ထင်ရှားဖြစ်၏။ ကဋာဟကသည် သူဌေးလာသတတ်ဟုကြား၍ ထိုသူဌေးသည် တပါးသော အကြောင်းကြောင့် မလာ၊ ငါ့ကိုအမှီပြု၍ သာလျှင် ထိုသူဌေး၏လာခြင်းသည် ဖြစ်ရာ၏။ ငါသည် အကယ်၍ ပြေးအံ့၊ တဖန် လာအံ့သောငှါ မတတ်ကောင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါ၏အရှင်အား ခရီးဦး ကြိုဆို၍ ကျွန်အမှုကိုပြု၍ ထိုအရှင်အားလျှင် နှစ်သက်စေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုကဋာဟကသည် ထိုအခါမှစ၍ ပရိသတ်အလယ်၌ ဤသို့ဆို၏။ တပါးကုန်သော မိုက်ကုန်သောသူတို့သည် မိမိ၏မိုက်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် မိဘတို့၏ ကျေးဇူးကို မသိကုန်သည်ဖြစ်၍ ထိုမိဘတို့၏ စားသောအခါ၌ အရိုအသေအမှုတို့ကိုမပြုမူ၍ မိဘတို့နှင့်တကွသာလျှင် သုံးဆောင်ကုန်၏။ ငါတို့သည်ကား မိဘတို့၏ကျေးဇူးကို သိကုန်၏။ ထိုမိဘတို့၏ စားသောကာလ၌ လက်ဆေးအင်ကို ခံကုန်၏။ ထွေးအင်ကို ခံကုန်၏။ ဘောဇဉ်တို့ကို ဆောင်ကုန်၏။ သောက်ရေကို၎င်း၊ ယပ်ကို၎င်းယူ၍ လုပ်ကျွေးကုန်၏။ ကိုယ်လက်သုတ်သင်သောကာလ၌ သန့်သက်ရေအိုးကိုယူ၍ ဖုံးလွှမ်းရာအရပ်သို့ သွားသည့်တိုင်အောင် အလုံးစုံသောကျွန်တို့သည် အရှင်တို့အား ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြု၏။

ထိုကဋာဟကသည် ဤသို့ ပရိသတ်ကိုမှတ်စေ၍ ဘုရားလောင်း၏ ပစ္စန္တရစ်အနီးသို့ ရောက်သောကာလ၌ ယောက္ခမကို ဘခင် အကျွန်ုပ်၏ အဘသည် အရှင်တို့အား ဖူးမြင်အံ့သောငှါ လာသတတ်၊ သင်တို့သည် ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကို စီရင်ကြကုန်လော၊ ငါသည် လက်ဆောင်ကိုယူ၍ ခရီးဦးကြိုဆိုအံ့ဟု ဆို၏။ ယောက္ခမသည် အမောင် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။ ကဋာဟကသည် များစွာသောလက်ဆောင်တို့ကိုယူ၍ ရှိခိုး၍ လက်ဆောင်ကို ဆက်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ထိုလက်ဆောင်ကိုယူ၍ ကဋာဟကနှင့်တကွ နှုတ်ခွန်းဆက်ခြင်းကိုပြု၍ မိုးသောက်သောကာလ၌ သစ်ခက်တပ်၌နေ၍ ကိုယ်လက်သုတ်သင်အံ့သောငှါ ဖုံးလွှမ်းရာအရပ်သို့ သွား၏။ ကဋာဟကသည် မိမိအခြံအရံကိုနစ်စေ၍ သန့် သက်ရေအိုးကို ယူ၍ ဘုရားလောင်း၏အထံသို့သွား၍ သန့်သက်ရေသုံးဆောင်သော ကိစ္စအဆုံး၌ ခြေတို့၌ဝပ်၍ အရှင်အကျွန်ုပ်သည် အရှင်တို့သည် အကြင်မျှလောက်သော ဥစ္စာတို့ကိုအလိုရှိကုန်၏။ ထိုမျှလောက်သော ဥစ္စာကို ပေးပါအံ့၊ အကျွန်ုပ်၏အခွှအေရံကို မကွယ်ပါစေကုန်လင့်ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုကဋာဟကအား ဝတ်နှင့်ပြည့်စုံသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ မကြောက်လင့်၊ သင့်အား ငါ့အထံမှအပြစ်မရှိဟု နှစ်သိမ့်စေ၍ ပစ္စန္တရစ်မြို့သို့ဝင်၏။ များစွာသော ပူဇော် သက္ကာရသည် ဖြစ်၏။ ကဋာဟကသည်လည်း ထိုသူဌေးအား မပြတ် ကျွန်သည် ပြုအပ်သောကိစ္စကို ပြု၏။

ထို့နောက် တကြိမ်သောအခါ၌ ချမ်းသာစွာနေသော ထိုသူဌေးကြီးကို ပစ္စန္တရစ်သူဌေးသည် သူဌေးကြီး ငါသည် သင်တို့၏အမှာစာကို မြင်လျှင် သင်တို့၏သားအား သ္မီးကိုပေး၏ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ကဝာဟကကိုသားပြု၍ ထိုအမှုအားလျော်စွာ ချစ်ဘွယ်သောစကားကိုဆို၍ သူဋ္ဌေးကို နှစ်သက်စေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ကဋာဟက၏မျက်နှာကို ကြည့်ခြင်းငှါ ဝံ့သောသူမည်သည် မရှိ၊ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ဘုရားလောင်းသည် သူဌေးသ္မီးကိုခေါ်စေ၍ ချစ်သ္မီး ငါ၏ ဦး ခေါင်း၌ သန်းတို့ကိုရှာလော့ဟုဆို၍ လာလတ်၍ သန်းကိုကောက်သော ထိုသတိုသ္မီးကို ချစ်ဘွယ်သောစကားကိုဆို၍ ချစ်သ္မီး သင့်အား ငါ့သားသည် ချမ်းသာ ဆင်းရဲတို့၌ မမေ့မလျော့ရှိပါ၏ လော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့သည် ဝမ်း မြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ညီညွတ်စွာနေခြင်းကို နေကြကုန်၏လောဟု မေး၏။

ဘခင် သူဌေးကြီး သင်တို့၏သားအား တပါးသောအပြစ်သည် မရှိ၊ စင်စစ်သော်ကား အာဟာ ရကို ကဲ့ရဲ့၏ဟု ဆိုလေ၏။ ချစ်သ္မီး ဤငါ့သားသည် အခါခပ်သိမ်း ချမ်းသာသောသဘော ရှိသည်သာလျှင်တည်း၊ စင်စစ်သော်ကား သင့်အား ငါသည် ဤငါ့သား၏နှုတ်ပိတ်မန္တန်ကို သင်အံ့၊ သင်သည် ကောင်းစွာသင်၍ စားသောကာလ၌ ကဲ့ရဲသောသား၏ ရှေ့မှရပ်၍ သင်သောနည်းဖြင့်သာလျှင် ဆိုလော့ဟု ဂါထာကိုသင်၍ နှစ်ရက်သုံးရက်နေ၍ ဗာရာဏသီမြို့သို့လျှင် သွား၏ ကဋာဟကသည်လည်း များသော ခဲဘွယ်ဘောဇဉ်ကိုယူ၍ပို့လိုက်၍ များစွာသောဥစ္စာကိုဆက်ပြီးလျှင်ရှိခိုး၍ ပြန်၏။ ထိုကဋာကသည် ဘုရားလောင်း၏ သွားသောကာလမှစ၍ အတိုင်း ထက်အလွန် မာနရှိသည်ဖြစ်၏။ ထိုကဋာဟကသည် တနေ့သ၌ သူဌေးသီးသည် အထူးထူးသော အရသာရှိသောဘောဇဉ်ကိုတည်၍ ယောက်မကိုယူ၍ လုပ်ကျွေးသည်ရှိသော် ထမင်းကိုကဲ့ရဲ့အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ သူဌေးသီးသည် ဘုရားလောင်း၏အထံ၌ သင်အပ်သောနည်းဖြင့်-

၁၂၅။ ဗဟုမ္ပိ သော ဝိကတ္ထေယျ၊ အညံ ဇနပဒံ ဂတော။
အနွာဂန္တွာန ဒူသေယျ၊ ဘုဉ္ဇ ဘောဂေ ကဋာဟက။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၂၅။ ကဋာဟက၊ ကဋာဟက။ အညံ၊ တပါးသော။ ဇနပဒံ၊ ဇနပုဒ်သို့။ ဂတော၊ ရောက်သည်ရှိသော်။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဗဟုမ္ပိ၊ များစွာလည်း။ ဝိကတ္တေယျ၊ ရှုတ်ချရာ၏။ အနွာဂန္တွာန၊ တဖန် လာလတ်၍။ ဒူသေယျ၊ ဖျက်ဆီးရာ၏။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ်တို့ကို။ ဘုဉ္ဇ၊ ခံစားလော့။

သူဌေးသ္မီးသည်ကား ထိုဂါထာ၏အနက်ကို မသိဘဲလျက် သင်သောနည်းဖြင့် သဒ္ဒါကိုသာလျှင် ရွတ်၏။ ကဋာဟကသည် မချွတ်မုချ သူဌေးသည် ငါ၏အမည်ကိုကြား၍ ထိုသူဌေးသီးအား အလုံးစုံသောစကားကို ပြောဆိုအပ်သည်ဖြစ်လတ္တံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ ထိုအခါမှစ၍ တဖန် ထမင်းကိုကဲ့ရဲအံ့သောငှာမဝံ့၊ ချသော မာနရှိသည်ဖြစ်၍ ရတိုင်းသောထမင်းကိုစား၍ ကံအား လျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ရှုတ်ချသောစကားကို ဆိုတတ်သောရဟန်းသည် ထိုအခါ ကဋာဟက ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဗာရာဏသီသူဌေး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။